Ο Λαλάκης ο εξαγόμενος

Ένας Γερμανός κρατούμενος αποδρά ταχυδρομώντας τον εαυτό του.

Πρωτότυπο;

Όχι και τόσο...

A black man in a white house

Once upon a time there was a black man living in a white house.

Ποιός ξέρει πώς θα τελειώσει το παραμύθι.

Προς το παρόν χαμογελάμε με συγκρατημένη αισιοδοξία για τον πρόεδρό μας κι ελπίζουμε να τα καταφέρει να αλλάξει κάτι. Να τα καταφέρει να μην μας απογοητεύσει.

Όλοι οι πολίτες του "πρώτου" κόσμου είμαστε βεβαίως αμερικανικής κουλτούρας άνθρωποι. Ο Ισοκράτης το λέει σαφώς στον Πανηγυρικό. Έψαξα και βρήκα το κομμάτι η έρμη μην τυχόν και κάνω λάθος. Όχι, εντάξει, καλά το θυμόμουν

τοσοῦτον δ' ἀπολέλοιπεν ἡ πόλις ἡμῶν περὶ τὸ φρονεῖν καὶ λέγειν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, ὥσθ' οἱ ταύτης μαθηταὶ τῶν ἄλλων διδάσκαλοι γεγόνασι, καὶ τὸ τῶν Ἑλλήνων ὄνομα πεποίηκε μηκέτι τοῦ γένους ἀλλὰ τῆς διανοίας δοκεῖν εἶναι, καὶ μᾶλλον Ἕλληνας καλεῖσθαι τοὺς τῆς παιδεύσεως τῆς ἡμετέρας ἢ τοὺς τῆς κοινῆς φύσεως μετέχοντας.

(όπου 'πόλις' διάβαζε United States of America και όπου 'Έλληνες' Αμερικανοί)

Συγκινήθηκα με την εκλογή του Ομπάμα.

Είναι μιά σημαντική ιστορική στιγμή γιατί είναι ένα βήμα εξέλιξης του ανθρώπινου είδους αν το σκεφτεί κανείς καλά. Ένα βήμα σημαντικό για όλους πάνω σε αυτόν τον μισαλλόδοξο πλανήτη, ένα ράπισμα και μιά τετραετής ποινή για τους ρατσίστες που θα αναγκάζονται να τον βλέπουν, μαύρον αυτόν μέσα στον Λευκό και άσπιλο Οίκο. Επιπλέον, στον Ομπάμα βλέπω να αντικατοπτρίζεται η μεγάλη επιτυχία του Αμερικανικού εκπαιδευτικού συστήματος -προμηνύεται ευχάριστη αλλαγή να βρεθεί ένας τόσο μορφωμένος άνθρωπος σε μιά τόσο σημαντική ηγετική θέση.

Το αγαπημένο μου σημείο στην πρώτη ομιλία του ήταν όταν προσφώνησε τη γυναίκα του, έτσι τόσο πολύ δημοσίως, the love of my life.

Το ξέρω είμαι πολύ ρομαντίκα που λέει και ο Λαλάκης ο Εισαγόμενος.

(αυτή είναι μιά από τις ωραιότερες φωτογραφίες γάμου που έχω δει)

Κατά σύμπτωση, η Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008 ήταν η τελευταία μέρα της δικής μου Ιλιάδας που κράτησε περίπου 600 ημέρες. Ως άλλος Αγαμέμνων, ολοκλήρωσα την αποστολή μου, κέρδισα την αμφίβολη νίκη μου. Και ως άλλος Αγαμέμνων πρέπει τώρα να πάρω το δρόμο της επιστροφής σε μιά πατρίδα που με περιμένουν με το μαχαίρι έξω απ'το θηκάρι.

Από Δευτέρα αρχίζει (ή μάλλον συνεχίζεται) η Οδύσσειά μου. Θα είναι δύσκολο να πηγαίνω κάθε μέρα σε μιά δουλειά στην οποία αισθάνομαι ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να χρειαστεί να παραιτηθώ. Αλλά τα δύσκολα είναι για τους ανθρώπους, υπάρχουν και χειρότερα (κ.ά. τέτοια κλισέ που βαριέμαι να επαναλάβω) και βέβαια δεν είναι πρώτη φορά που θα πολεμήσω με μνηστήρες.

Δευτέρα πρωί θα εισέλθω σαν μαύρο πρόβατο μες στο λευκό μαντρί τους.