Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να γράψω ξανά εδώ όταν η Τρέμη θα άλλαζε κολιέ, αλλά εξακολουθεί να φοράει το ίδιο. Δεν μπορούσα να περιμένω άλλο. Η φτωχούλα του Θεού δεν εκμεταλλεύτηκε τις εκπτώσεις.
Εγώ εδώ και αρκετό καιρό ζω σε ένα υποβρύχιο. Παρατηρώ γύρω μου τον κόσμο αλλά δεν έχω την πολυτέλεια να ακούσω τι λέει. Τα ψάρια γύρω μου με κοιτούν αδιάφορα, τα κοιτώ κι εγώ, ανεβαίνω πότε-πότε στην επιφάνεια να πάρω λίγο αέρα, ξανακατεβαίνω γρήγορα.
Υπάρχουν μέρες που ξυπνάω από τις ταχυκαρδίες μου, μέρες που δεν κοιμάμαι παρά ελάχιστα, τέσσερις μέρες με συνεχόμενες ημικρανίες -που άλλαζαν όμως ημισφαίριο, δεν μπορώ να πω. Μέχρι να τελειώσω αυτό που γράφω, θα μου βγει η ψυχή. Έχω deadline μιάς εβδομάδας περίπου και ελπίζω να μην χρειαστεί να γράφω μες στο ΕλΒενιζέλ...
Η υπόκρουση των ημερών μας είναι από την M. Dietrich.
Ουφ, πάλι βυθιζόμαστε...
