Δεν είναι καλοκαίρι μέχρι αποδείξεως του εναντίου

Έξω αυτή τη στιγμή μαζεύει σύννεφα βροχής και μπουμπουνίζει...

Μπουμπούνισε και χτες εξαιτίας μου, αλλά αυτό είναι μιά άλλη ιστορία.

Δεν έχει έρθει βέβαια το καλοκαίρι. Δεν ξεγελιέμαι εγώ από τις θερμοκρασίες. Κι ίσως-ίσως να μην έρθει φέτος.

(άλλωστε δεν έχει αρχίζει να προβάλλεται το Ρετιρέ...)

4.2010.dk baby!

Ο Θ. μου έκανε δώρο το Μαγεμένο Χωριό! Pure magic!

(δεδομένου ότι ο Θ. μου κάνει δώρα κατεξοχήν όταν είμαι στενοχωρημένη για να χαρώ, τον Ιούνιο νομίζω οτι ξεπαραδιάστηκε...)

Αγάπη, το ξεχαρμάνιασμα στις δημόσιες υπερεσίες απαγορεύτηκε εδώ και 150 χρόνια. So ΝΟΤ 21st century.

Στην πολυκατοικία μας μένει μιά οικογένεια Αιγυπτίων. Πολύτεκνη. Όταν αποφασίζουν να φωνάξουν ο ένας στον άλλον έχεις μιά ανεπανάληπτη αίσθηση εξωτισμού: Μουσταφά! Αμπντέλ! Χάννα!

Ως γνήσια κοιλιόδουλο πλάσμα και γνωστή αμετανόητη γλυκατζού προμηθεύτηκα φέτος και παγωτομηχανή. Πλέον βήχω ασύστολα διότι έχω ήδη καταναλώσει άπειρες ποσότητες παγωτού.

Θυμήθηκα τον Ξενόπουλο και μιά επιφυλλίδα του στη Διάπλασι των Παίδων και για να μην πάθετε κι εσείς καλά μου παιδάκια ό,τι έπαθα εγώ, ιδού οι σκαναρισμένες συμβουλές του "Φαίδωνα" για τα φυσικά παγωτά !

Στο Star Trek V ο Sybok, ετεροθαλής αδελφός του Spock, φέρνει όλους τους επιβαίνοντες του Enterprise σε επαφή με τον "ενδότερο πόνο" τους, με την ενοχή τους, το παράπονο που όλοι κρύβουν κάπου βαθιά μέσα τους. Η διαδικασία λειτουργεί για όλους θεραπευτικά και φέρνει τη γαλήνη.

Μόνος ο Kirk αντιστέκεται και αρνείται να "κοιτάξει πίσω". Όταν ακόμη και ο γιατρός McCoy τον ενθαρρύνει, "Jim, try to be open about this", o Kirk ξεσπά "About what? That I've made the wrong choices in my life? That I went left when I should've gone right? I know what my weaknesses are. I don't need Sybok to take me on a tour of them" και συνεχίζει προς τον γιατρό: "Dammit, Bones, you're a doctor! You know that pain and guilt can't be taken away with the wave of a magic wand. They're things we carry with us - the things that make us who we are. If we lose them, we lose ourselves. I don't want my pain taken away. I need my pain".

Έχει δίκιο ο Kirk;

Έξω από το δέρμα

Του πήρε 50 χρόνια, αλλά επιτέλους χθες βράδυ ο Michael Jackson δραπέτευσε από το δέρμα του που μισούσε τόσο. Έτσι, σχεδόν ξαφνικά. Άφησε πίσω το λευκό πουκάμισό του.

Χτες τη νύχτα έμεινα να παρακολουθώ στο CNN τη μουδιασμένη Αμερική και τις αντιδράσεις της. Καλώς-κακώς η παρουσία του έχει απολύτως σφραγίσει μουσικά τα ακούσματα της εφηβείας μου. Δεν νοείται δεκαετία του '80 χωρίς τον Michael Jackson. Κι έτσι στα 37 μου έπρεπε να μείνω να χαζεύω και να σκέφτομαι ως τις 3 το πρωί.

Ο Jackson ήταν όντως ένα περίεργο φαινόμενο. Δεν ήταν ποτέ όμορφος άνδρας, πολύ περισσότερο όταν άρχισε να μπαινοβγαίνει στα χειρουργεία, κι έτσι μπορούσε να καυχάται ότι ο περισσότερος κόσμος τον παρακολουθούσε μόνο για τη μουσική του. Μιά μουσική ιδιαίτερη, πιό πολύ μιά ερμηνεία ιδιότυπη, συνοδευόμενη από τις trademark χορευτικές κινήσεις του. Όπως και να είχε, έτρεξα κι εγώ να αγοράσω την κασέττα του Thriller που βγήκε το 1982! Ένα πολύτιμο λάφυρο. Η απόδειξη ότι υπήρξα 10 χρονών υπάρχει ακόμη μέσα σε ένα κουτί στην αποθήκη μας...

Θα ήθελα αυτό το ποστ να είναι μόνο για την μουσική του, αλλά βεβαίως δεν μπορεί να είναι μόνο αυτό.

Ο Jackson βγαίνοντας από τα ψευτικά νέφη των βιντεοκλίπ του εισέβαλε στο δύσοσμο νέφος των κατηγοριών για παιδεραστία.

Ποιός ξέρει τι είδους άνθρωπος ήταν τελικά, πώς παγιδεύτηκε μέσα στα πλαστικά χειρουργεία, γιατί γύρευε να διορθώσει την παιδική του ηλικία καταστρέφοντας την παιδική ηλικία άλλων παιδιών, τι είδους σχέση είχε με τα δικά του παιδιά.

Και παραμένει απορίας άξιο, αλλά τελικά απολύτως ενδεικτικό για την εποχή μας και τον κόσμο που ζούμε, πώς ένας άνθρωπος με τόσα καταφανώς σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα κατόρθωσε τόσα πολλά πράγματα στη ζωή του. Ίσως, το κυριώτερο, να μην δικαστεί ποτέ γιά τα φρικτά που του καταμαρτυρούσαν.

Η κατσαρόλα με τα μακαρόνια

Η τηλεόραση εμέσει την 'αηδία της χρονιάς'. Την κλείνω πάραυτα και φωνάζω τον Michael Nyman να καθαρίσει το σπίτι μου. Φέρνει την έγχορδη μελωδία του The End of the Affair και κάνει ό,τι μπορεί. Εγώ τρέχω στην κουζίνα.

Αυτή την εποχή ζω στον πάτο μιάς κατσαρόλας γεμάτης μακαρόνια. Όπου και να γυρίσω βλέπω τα πλοκάμια τους, είναι γύρω μου, κάτω από τα χέρια μου, μέσα στα μαλλιά μου. Αναδύουν την οικεία μυρωδιά του βρασμένου υδατάνθρακα. Δεν προσπαθώ καθόλου να σκαρφαλώσω στην άκρη της κατσαρόλας. Μόνο αναδεύομαι πότε-πότε και κοιτάζω προς τα πάνω.

Βλέπω τον κόσμο με την άβολη θέαση της παιδικής ηλικίας, από κάτω προς τα πάνω, κι αυτό αναπόφευκτα προκαλεί παιδικές αντιδράσεις. Δέος, φόβος, υπέρμετρη χαρά, αυθόρμητη έκφραση, ξαφνική θλίψη, παράλογες σκέψεις. Ο κόσμος των μεγάλων παρέμεινε για μένα εν πολλοίς ένα μυστήριο. Τα παιχνίδια τους εξακολουθούν να έχουν άγνωστους κανόνες, οι συμβάσεις τους με ενοχλούν, δεν μπορώ να διαβάσω τα συναισθήματά τους. Υπάρχουν μεγάλοι που δεν με παίζουν. Υπάρχουν μεγάλοι που δεν θέλω να τους παίζω.

Ο Nyman μου λέει ότι είναι ηλίθιο εκ μέρους μου να κρύβομαι έτσι, αν και με συμπονά. Θέλω τη συμπόνια σου Michael. Θέλω την προσοχή σου. Δεν θέλω τις παρατηρήσεις σου. Ούτε την κριτική σου. Το καπάκι κλείνει. Θα κάνω ό,τι θέλω. Τα μακαρόνια κουνιούνται καθησυχαστικά. Κάνει μιά ευχάριστη ζέστη.

Η μουσική ακούγεται από το διπλανό δωμάτιο.

Βγες από 'κεί.

Όχι δεν βγαίνω είπα.

Θα κάτσω εδώ, μέσα στα μακαρόνια, θα γλιστράω ανάμεσά τους, θα ρουφάω τους ατμούς τους, θα κλείνω τα μάτια να ακούω τη μουσική, θα κοιμηθώ, θα ξεκουραστώ.

Δεν ξέρω αν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που ζουν πάνω στο μάτι της κουζίνας μέσα στις κατσαρόλες τους. Σε κάθε περίπτωση το συστήνω. Είναι μιά πολύ καλή κρυψώνα. Κανείς ποτέ δεν σκέφτεται να σηκώσει το καπάκι και να ψάξει εκεί μέσα.

Το τραγούδι της αυτοπεποίθησης

Phenomenal Woman

της Maya Angelou

Pretty women wonder where my secret lies.
I'm not cute or built to suit a fashion model's size
But when I start to tell them,
They think I'm telling lies.
I say,
It's in the reach of my arms
The span of my hips,
The stride of my step,
The curl of my lips.
I'm a woman
Phenomenally.
Phenomenal woman,
That's me.

I walk into a room
Just as cool as you please,
And to a man,
The fellows stand or
Fall down on their knees.
Then they swarm around me,
A hive of honey bees.
I say,
It's the fire in my eyes,
And the flash of my teeth,
The swing in my waist,
And the joy in my feet.
I'm a woman
Phenomenally.
Phenomenal woman,
That's me.

Men themselves have wondered
What they see in me.
They try so much
But they can't touch
My inner mystery.
When I try to show them
They say they still can't see.
I say,
It's in the arch of my back,
The sun of my smile,
The ride of my breasts,
The grace of my style.
I'm a woman
Phenomenally.
Phenomenal woman,
That's me.

Now you understand
Just why my head's not bowed.
I don't shout or jump about
Or have to talk real loud.
When you see me passing
It ought to make you proud.
I say,
It's in the click of my heels,
The bend of my hair,
the palm of my hand,
The need of my care,
'Cause I'm a woman
Phenomenally.
Phenomenal woman,
That's me.

Οι τρεις ζωές της Καλλίτσας Γιαννοπούλου-Τσιάκα

Η κα Καλλίτσα Γιαννοπούλου Τσιάκα, πρόσωπο υπαρκτό, είναι ένας άνθρωπος απολύτως μαγικός, ένας άνθρωπος που έχει ζήσει ως τώρα τρεις ζωές.

Η Πρώτη Ζωή

Στην πρώτη ζωή της η κα Καλλίτσα -ας μου επιτραπεί η οικειότητα, αν και δεν έχω την τιμή της προσωπικής γνωριμίας- υπήρξε φιλόλογος-ιστορικός και εργάστηκε επί σειρά ετών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Συνταξιοδοτήθηκε ως "επίτιμη Διευθύντρια της Διεύθυνσης Δημοσιευμάτων και Εκδόσεων των του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών».

Πράγματι, μια μικρή σχετική έρευνα στο διαδίκτυο, όχι μόνον επιβεβαιώνει την πληροφορία αυτή, αλλά επιπλέον φωτίζει μια ακόμη πλούσια πτυχή αυτής της Πρώτης Ζωής της κυρίας Καλλίτσας. Ως φαίνεται από το συνήθως ανεπαρκές για σχετικά ζητήματα σύνολο των ελληνικών ιστοσελίδων, η κυρία Καλλίτσα υπήρξε εναργέστατη ερευνήτρια-φιλόλογος με συμμετοχές σε πολλά σημαντικά συνέδρια, παρουσιάσεις βιβλίων, κλπ.

Σημειώνω εδώ δειγματοληπτικά παραπέμποντας στις σχετικές ιστοσελίδες:

ομιλία με τίτλο "Γεράσιμος Μικρογιαννανίτης" στο 3ο Πανελλήνιο Συνέδριο Θρησκευτικής Ποίησης, Θεολογικού Λόγου και Μέλους, Μητρόπολη Αττικής, εδώ

ομιλία με τίτλο "Η Επισκοπή Λιτζάς και Αγράφων κατά την Τουρκοκρατία" στο τριήμερο συνέδριο Τα Άγραφα στη Διαδρομή της Ιστορίας, εδώ

ομιλία με τίτλο «Στις πλαγιές του Τυμφρηστού: Μερκάδα – Μαυρίλλο – Νεοχώρι» στο Ε' Ονοματολογικό Συνέδριο "Ονοματολογικά Φθιώτιδος", Λαμία 3-5 Οκτ. 2008, εδώ

ομιλία με τίτλο "Οι Δελφικές εορτές-Άγγελος Σικελιανός", στο 1ο Διεθνές Συνέδριο για τον Ελληνικό Πολιτισμό, εδώ

ομιλία με τίτλο "Το Καρπενήσι στην αρχή και το τέλος του 20ου αιώνα", εδώ

παρουσίαση του βιβλίου του Ι. Τσάτσαρη, "Ο Άνθρωπος στην Άγνωστη Πορεία του - Η Αποκάλυψη", 15-6-2005, εδώ

παρουσίαση βιβλίου του Ι. Τσάτσαρη, "Το Επόμενο Βήμα της Δημιουργίας - Η Αποκάλυψη", 7-2-2003, εδώ

Η Δεύτερη Ζωή

Επιπλέον της ερευνητικής δραστηριότητας στην Πρώτη της Ζωή, η κυρία Καλλίτσα έζησε μιά δεύτερη ζωή. Είναι σημαντικότατη ποιήτρια με διεθνείς διακρίσεις. Παρά το απογοητευτικό γεγονός ότι το κατά τα άλλα εξαιρετικά ενημερωμένο biblionet αγνοεί προκλητικά το έργο της, η κυρία Καλλίτσα έχει εκδόσει πλήθος ποιητικών συλλογών, που έγιναν θερμότατα δεκτές από την σύγχρονη φιλολογική κριτική.

Ενδεικτικά, αντιγράφω εδώ την κριτική του αρθρογράφου Γιάννη Καραβίδα από τον 'Ριζοσπάστη' της 1ης Ιούνη (sic) για την ποιητική συλλογή "Λυρικά"

Είναι πράγματι «Λυρικά» τα ποιήματα της Καλλίτσας Τσιάκα - Γιαννοπούλου. Φθόγγοι πουλιών, που ανεβάζουν μέσα απ' την καρδιά της μια «προσευχή» στην Αγάπη: «Είναι μια δέσμη μουσική/ που κλείνει μέσα σ' όλα τα στολίδια/ το μαγικό με το απίστευτο».

Για την ποιήτρια, ο έρωτας είναι το «νυχτολούλουδο», που αποπνέει «το πιο όμορφο όνειρο». Καθώς στοχάζεται και φιλοσοφεί πάνω στην ομορφιά της ζωής, πείθει ότι αγάπη είναι η ελευθερία του δίκιου κι όχι η καταπίεση του ενός προς τον άλλο: «Θέλω την αγάπη σου,/ χρειάζομαι τον έρωτά σου (...) Ομως και το δικό μου βήμα τ' αγαπώ,/ τον δικό μου προορισμό,/ την ελευθερία μου/ συντονισμένη με το δικό σου αγκάλιασμα».

όλη η κριτική εδώ

Το 2005 στο διαγωνισμό Σικελιανά η ποίητρια έλαβε το δεύτερο βραβείο στην κατηγορία Ποίηση Αυτογνωσίας με το ποίημα "Μεγαλώνοντας ένα παιδί".

Δεν είναι όμως τυχαίο ότι η αξία της ποίησης της κας Καλλίτσας αναγνωρίζεται περισσότερο διεθνώς παρά εγχωρίως.

Η κα Καλλίτσα βραβεύθηκε στην φίλη χώρα Ιταλία με το πρώτο βραβείο στον διεθνή διαγωνισμό ποίησης ματος της Ponte Negra, μία είδηση που δυστυχώς πέρασε στα "ψιλά" των ελληνικών εφημερίδων...

Το σημαντικότερο: η κα Καλλίτσα Γιαννοπούλου-Τσιάκα θεωρείται εκπρόσωπος της γενιάς του '70, σύμφωνα με την σχετική παρουσίαση της ιστοσελίδας του καθηγητή νεοελληνικής φιλολογίας Angel Martinez Fernandez στο Πανεπιστήμιο La Laguna της Ισπανίας. Ο καθηγητής Fernandez της κάνει ένα μικρό αφιέρωμα, παραπέμποντας ενδεικτικά στο ποίημά της Δε θέλω που πραγματεύεται τόσο αισθαντικά το θέμα του θανάτου.

η Τρίτη Ζωή

Στην τρίτη ζωή της, η κα Καλλίτσα αποφάσισε να υπηρετήσει τα κοινά. Κατέβηκε ως υποψηφία βουλευτής με το κόμμα της Δημοκρατικής Αναγέννησης του Στέλιου Παπαθεμελή στην εκλογική περιφέρεια της Β' Αθηνών στις εκλογές του 2007, αλλά δυστυχώς δεν εξελέγη.

Παρόλον τούτο συνεχίζει τον καλό αγώνα, παρεμβαίνοντας στα κοινά μέσω του δημοσίου λόγου και διαλόγου.

Βλ. ενδεικτικά το άρθρο της "Η διαλεκτική των αξιών σήμερα", στο περιοδικό του κόμματος Πολιτική Ενημέρωση, εδώ.

Αξίζει παρεμπιπτόντως να ρίξετε μιά ματιά στο περιοδικό του κόμματος, το οποίο βρίθει χρήσιμων πληροφοριών, όπως η παραίνεσις εις τους νέους να "προχωρήσουν στη δημιουργία brogspot, ή facebook ή myspace στο διαδίκτυο (internet), έτσι ώστε να ανοιχτεί ένας ευρύτατος διάλογος τόσο για τα εθνικά όσο και για τα κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά και περιβαλλοντικά ζητήματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία". Παρομοίως εις το site του κου Παπαθεμελή μην λησμονήσετε να διαβάσετε την ανοικτή επιστολή που απευθύνει η 27χρονη "Αλεξία" εις τους όλους εμάς τους bloggers. Διάμαντι ανεκτίμητο!

Η Τέταρτη Ζωή;

Η κα Καλλίτσα Γιαννοπούλου-Τσιάκα έγινε ευρέως γνωστή από την συχνότητα του τηλεοπτικού διαύλου Extra 3, πιο συγκεκριμένα ως μέλος της ομάδας τακτικών προσκεκλημένων σχολιαστών της εκπομπής Ταλέντα Made in Greece.

Η εκπομπή προβάλλεται κάθε Σάββατο βράδυ στις 12:30, (αμέσως μετά την τηλεοπτική δημοπρασία χαλιών της κας Μοιραράκη, και ασχολείται με ζητήματα κοινωνικά, ψυχαγωγικά, επικαιρότητας, κλπ. Το Ταλέντα made in Greece επιμελείται και παρουσιάζει ο δημοσιογράφος Φίλιππος Καμπούρης πλαισιωμένος από μια πλειάδα αστραφτερών προσωπικοτήτων από το χώρο της δημοσιογραφίας (Ιωάννα Δεμέντη, κα Καλοσκιάμη, κ.α.)και της τέχνης (Ανδρέας Ευαγγελόπουλος, Γιώργος Σταυρόπουλος, Εύη Κρανιδέλη, Καλή Φέρρη, Σφακιανάκης, Βασ-Βας, κ.α.).

Η κυρία Γιαννοπούλου-Τσιάκα, η κυρία Καλλίτσα, όπως πιο οικεία είθισται να αποκαλείται και στην εκπομπή, αντιπροσωπεύει με την παρουσία της τον κόσμο του πνεύματος. Στη γνωστή ιστοσελίδα youtube αφθονούν τα σχετικά βίντεο για όσους θα ήθελαν να την γνωρίσουν καλύτερα

(βλ. ενδεικτικά εδώ, εδώ, εδώ)

Εν κατακλείδι

Η γλυκύτατη κα Καλλίτσα αποτελεί ένα αληθινά αντιπροσωπευτικό δείγμα του ελληνικού πνεύματος. Η διαδρομή της μέσα από τις διάφορες ζωές της συμβολίζει με τον καλύτερο τρόπο την διαδρομή του σύγχρονου έλληνα ακαδημαϊκού διανοητή. Δεν περιορίζεται στον ακαδημαϊκό κόσμο, αλλά δίνει διέξοδο στις ευαισθησίες του μέσω της υψηλής ποίησης και ταυτόχρονα, υπηρετώντας το υψηλότατο ιδανικό της προσφοράς, επιχειρεί να επιστρέψει στην κοινωνία μέσω της πολιτικής παρουσίας ακολουθώντας τις επιταγές του Αριστοτέλη.

Θα κλείσω την αφιερωματική αυτή παρουσίαση δανειζόμενη την διεισδυτική παρατήρηση του Γ. Καραβίδα από τον Ριζοσπάστη, που ενστικτωδώς σχεδόν, διάβασε την πορεία ζωών της κας Καλλίτσας και αναγνώρισε την υπερφυσική φύση της.

"Η Κ. Τ. - Γ. δε φοβάται το χρόνο. Απεναντίας, τον προκαλεί για να νιώσει πληρότητα που την ταυτίζει με την ευτυχία. Οταν περάσει ο χρόνος, τότε θα 'ναι κερδισμένος απ' την ίδια:

Πότε θα 'ρθει εκείνη η στιγμή

να νιώσω ευτυχισμένη

απ' τα χρόνια;

Πότε θα μεγαλώσω τόσο

που να αισθανθώ γυναίκα τρυφερή

γεμάτη ωραία πίκρα;"

Αναζητώντας τον χαμένο κόπο

Είναι μιά βδομάδα που καταπίνω το άγχος και τη στενοχώρια μου, όπως ακριβώς πρέπει να κάνω. Ακολουθώ όλη την τελετουργία της περίστασης. Απέφυγα να γράψω εν βρασμώ στο blog, πήγα κομμωτήριο, θύμωσα, έκλαψα, πέταξα και το ρολό χαρτί της κουζίνας στο πάτωμα (είναι το μόνο ενεργητικό ξέσπασμα θυμού που επιτρέπω στον εαυτό μου) και τώρα νιώθω να γλυστράω στην πιό ύπουλη περίοδο. Αυτή στην οποία φαίνεται ότι δεν στενοχωριέμαι πιά, δεν δείχνω τίποτα, δεν εξωτερικεύω πιά τίποτα.

Επειδή κι εγώ η ίδια φοβάμαι να περάσω στην περίοδο αυτή, την πολεμάω αυτή τη στιγμή ψυχαναγκαστικά γράφοντας κάτι, ο,τιδήποτε, αυτά εδώ τα λόγια στο blog.

Δεν με νοιάζει να επαναλάβω εδώ γιατί και πώς προκλήθηκε η στενοχώρια μου. Βαριέμαι και να τα γράφω και πλέον και να τα λέω. Το μότο που επαναλαμβάνω συνεχώς είναι το "κάθε εμπόδιο για καλό". Το λέω συνέχεια, σε φίλους, γνωστούς, συγγενείς, στον Θ., στην Ρ., τόσο συχνά, που φοβάμαι πώς κάποιος από όλους τους θα καταλάβει οτι δεν το εννοώ.

Από την άλλη υπήρξα πάντοτε πολύ καλή ηθοποιός, με πολύχρονη πείρα, μπρίο και ζωντάνια, δεν πέρναγα καλά στα παρασκήνια αλλά αυτό ποτέ δεν έβγαινε στη σκηνή και δεν το εισέπρατε το κοινό.

Τέλος πάντων, έχω παραδεχτεί κι εγώ η ίδια ότι είμαι drama queen, κι όλα αυτά που γράφω, αγαπητέ μου αναγνώστη, πρέπει απαραιτήτως να περνούν από αυτό το πρίσμα. Δεν πέθανε κανένας, ούτε καταστράφηκε κανένας, η ζωή συνεχίζεται και μην ξεχνιόμαστε "κάθε εμπόδιο για καλό".

Αγαπητοί μου φίλοι,

αναζητώ τον χαμένο μου κόπο. Δεν τον βρίσκω κι αυτό με θυμώνει και με κάνει να νιώθω πολύ ηττημένη, πολύ θλιμμένη και πολύ κακιά. Με αυτή την διάθεση λοιπόν, ας την πούμε της "θυμωμένης, ηττημένης, θλιμμένης κακιάς" μπορώ να βρω παρηγοριά μόνον στους αγαπημένους μου ποιητές. Ξέρω ότι δεν θα πραγματοποιήσω αυτά που σκέφτομαι. Θα μείνω στα λόγια. Στα λόγια του Blake.

A Poison Tree by William Blake

I was angry with my friend;

I told my wrath, my wrath did end.

I was angry with my foe:

I told it not, my wrath did grow.

And I waterd it in fears,

Night & morning with my tears:

And I sunned it with smiles,

And with soft deceitful wiles.

And it grew both day and night,

Till it bore an apple bright.

And my foe beheld it shine,

And he knew that it was mine.

And into my garden stole.

When the night had veiled the pole;

In the morning glad I see,

My foe outstretchd beneath the tree.