Πέμπτη 4 Ιουνίου 2009

Αναζητώντας τον χαμένο κόπο


Είναι μιά βδομάδα που καταπίνω το άγχος και τη στενοχώρια μου, όπως ακριβώς πρέπει να κάνω. Ακολουθώ όλη την τελετουργία της περίστασης. Απέφυγα να γράψω εν βρασμώ στο blog, πήγα κομμωτήριο, θύμωσα, έκλαψα, πέταξα και το ρολό χαρτί της κουζίνας στο πάτωμα (είναι το μόνο ενεργητικό ξέσπασμα θυμού που επιτρέπω στον εαυτό μου) και τώρα νιώθω να γλυστράω στην πιό ύπουλη περίοδο. Αυτή στην οποία φαίνεται ότι δεν στενοχωριέμαι πιά, δεν δείχνω τίποτα, δεν εξωτερικεύω πιά τίποτα.



Επειδή κι εγώ η ίδια φοβάμαι να περάσω στην περίοδο αυτή, την πολεμάω αυτή τη στιγμή ψυχαναγκαστικά γράφοντας κάτι, ο,τιδήποτε, αυτά εδώ τα λόγια στο blog.



Δεν με νοιάζει να επαναλάβω εδώ γιατί και πώς προκλήθηκε η στενοχώρια μου. Βαριέμαι και να τα γράφω και πλέον και να τα λέω. Το μότο που επαναλαμβάνω συνεχώς είναι το "κάθε εμπόδιο για καλό". Το λέω συνέχεια, σε φίλους, γνωστούς, συγγενείς, στον Θ., στην Ρ., τόσο συχνά, που φοβάμαι πώς κάποιος από όλους τους θα καταλάβει οτι δεν το εννοώ.

Από την άλλη υπήρξα πάντοτε πολύ καλή ηθοποιός, με πολύχρονη πείρα, μπρίο και ζωντάνια, δεν πέρναγα καλά στα παρασκήνια αλλά αυτό ποτέ δεν έβγαινε στη σκηνή και δεν το εισέπρατε το κοινό.



Τέλος πάντων, έχω παραδεχτεί κι εγώ η ίδια ότι είμαι drama queen, κι όλα αυτά που γράφω, αγαπητέ μου αναγνώστη, πρέπει απαραιτήτως να περνούν από αυτό το πρίσμα. Δεν πέθανε κανένας, ούτε καταστράφηκε κανένας, η ζωή συνεχίζεται και μην ξεχνιόμαστε "κάθε εμπόδιο για καλό".




Αγαπητοί μου φίλοι,

αναζητώ τον χαμένο μου κόπο. Δεν τον βρίσκω κι αυτό με θυμώνει και με κάνει να νιώθω πολύ ηττημένη, πολύ θλιμμένη και πολύ κακιά. Με αυτή την διάθεση λοιπόν, ας την πούμε της "θυμωμένης, ηττημένης, θλιμμένης κακιάς" μπορώ να βρω παρηγοριά μόνον στους αγαπημένους μου ποιητές. Ξέρω ότι δεν θα πραγματοποιήσω αυτά που σκέφτομαι. Θα μείνω στα λόγια. Στα λόγια του Blake.


A Poison Tree by William Blake

I was angry with my friend;
I told my wrath, my wrath did end.
I was angry with my foe:
I told it not, my wrath did grow.

And I waterd it in fears,
Night & morning with my tears:
And I sunned it with smiles,
And with soft deceitful wiles.

And it grew both day and night,
Till it bore an apple bright.
And my foe beheld it shine,
And he knew that it was mine.

And into my garden stole.
When the night had veiled the pole;
In the morning glad I see,
My foe outstretchd beneath the tree.

16 σχόλια:

butterfly είπε...

Καλησπέρα Ιφιμέδεια,

από τη μία ειμ'έτοιμη να πω πως καταλαβαίνω. Από την άλλη, αν μου ξανασυνέβαινε, ουτ'εγώ η ίδια δε θα πίστευα πως καταλαβαίνω. (βγάζει νόημα αυτό;)

Περαστικά να είναι εύχομαι. Βάζε και καμιά φωνή, δεν πειράζει.

μ είπε...

Σε αυτές τις περιπτώσεις στρεφόμαστε στους ανθρώπους μας και προσπαθούμε να τους πληγώσουμε όσο γίνεται λιγότερο, αν όχι καθόλου.

Εύχομαι ταχεία έξοδο από το τούνελ.

Ourbax είπε...

Εγώ είμαι εδώ για να σε εκνευρίσω, να σου σπάσω τα νεύρα και να ξεσπάσεις επάνω μου ίσως έτσι να σε κάνω να νιώσεις καλύτερα. Το ξέρω ότι είμαι φρικτός και απαίσιος.
Η φωτογραφία σου μας τύφλωσε βάλε και κανένα φίλτρο.

Ιφιμέδεια είπε...

@butterfly:

Καλημέρα! Βγάζει πολύ νόημα όλο αυτό που γράφεις. Και καταλαβαίνω τι είναι αυτό που δεν πιστεύεις ότι καταλαβαίνεις.
Ευχαριστώ για την ευχή. Θα είναι οπωσδήποτε περαστικά, τι στο καλό, όλα περνάνε.

Ιφιμέδεια είπε...

@Μάνος:

Πράγματι οι κοντινοί μας άνθρωποι την πληρώνουν συνήθως αν και δεν πρέπει... Δεν είμαι σίγουρη ότι τα πάω καλά σε αυτό τον τομέα. :(

Ιφιμέδεια είπε...

@Ourbax:

Ευχαριστώ για την προσφορά διαστημικέ μου φίλε, αλλά δεν έχει πλάκα έτσι.

Κι εμένα μου άρεσε αυτή η φωτογραφία ;)

ELvA είπε...

Αγαπητη Ιφιμεδεια,
Εχεις ακουσει, φανταζομαι,
το ρητο: 'Been there, done that'!Σε καταλαβαινω, αλλά,
νομιζω οτι καποια πραγματα πρεπει να περασουν και απο
τετοιες διεργασιες,οσο κι
αν οι αλλοι γυρω μας και κοντα μας 'υποφερουν'...
Tωρα που το σκεφτομαι ξανα,
να σου πω, ας υποφερουν λιγακι και αυτοι! Τι, μόνο εμεις; :P

Περαστικα ...μας :)

enteka είπε...

(εύχομαι ήλιους όπως αυτόν της εικόνας)

χχχ

varometro είπε...

Άσε τους ποιητές και πάμε Χαϊτίδη... τέλος.

varometro

7Demons είπε...

Αυτόματες σκέψεις-αυτόματη γραφή:

1.To Poison Tree ήθελα να το ανεβάσω post πριν κάνα 2 μηνο περίπου-για λόγους όμοιους και διαφορετικούς.

2.Να εξωτερικεύεις.
Τα ακριβά κρύσταλλα δεν αντέχουν τον θυμό και ραγίζουν σιγά-σιγά από μέσα.
Ποιός ο λόγος να φθαρεί το κρύσταλλο όταν μπορεί μια χαρά να βγεί από το παρασκήνιο και να ρίξει τις ροχάλες εκεί που πρέπει?

;-)

Ιφιμέδεια είπε...

@Elva:

Πόσο δίκιο έχεις!! Ήρθε η ώρα να υποφέρουν οι γύρω μας, ω ναι!

(Αστειεύομαι βεβαίως...)

Περαστικά μας λοιπόν!

Ιφιμέδεια είπε...

@Enteka:

Ευχαριστώ καλέ μου :)

Ιφιμέδεια είπε...

@Βαρόμετρο:

Και μήπως δεν είναι ποιητής ο άνθρωπος που συνέγραψε τους στίχους

"η καρδιά δεν είναι κάλτσα να την μαντάρουμε";

Μέχρι να πάμε, έχω επιδοθεί σε ενδελεχή μελέτη του πολιτιστικού προϊόντος ώστε να το προσεγγίσω με τον προσήκοντα σεβασμό.

Στου Χαϊτίδη χόρεψε
κούκλα μου τσιφτετέλι,
το κέφι, αχ!, μας άναψε
ένα κορμί σαν χέλι

Ιφιμέδεια είπε...

@7 δαιμόνια:

1. Λατρεμένος Blake. Έχει κάνει όλη την διαδρομή μέχρι την κόλαση, πέρασε και λίγο απέναντι, πώς να μην τον σέβεται κανείς; Κάτι παραπάνω κατάλαβε από πάθη.

2. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα μπορούσα σωματικά να εξωτερικεύσω το θυμό μου (εκτός του μπλα-μπλα εννοώ). Μήπως αντί ροχάλας να προτιμήσω χαστούκια που μου θυμίζουν την αγαπημένη μου Αλέξις της Δυναστείας;

Pastaflora είπε...

Να γραφτείτε στο κολυμβητήριο! είναι πάρα πολύ χαλαρωτικό και αρκούντως ζεν! Το δοκίμασα και σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα!

Ιφιμέδεια είπε...

Γλυκιά μου Πασταφλώρα,

ευχαριστώ πολύ για την καλή ιδέα.

Αναρωτιέμαι όμως: αντέχει η χώρα μας ένα ισχυρό τσουνάμι;;