I sit and look out...and am silent

I Sit and Look Out

I sit and look out upon all the sorrows of the world, and upon all oppression and shame,

I hear secret convulsive sobs from young men at anguish with themselves, remorseful after deeds done,

I see in low life the mother misused by her children, dying, neglected, gaunt, desperate,

I see the wife misused by her husband, I see the treacherous seducer of young women,

I mark the ranklings of jealousy and unrequited love attempted to be hid, I see these sights on the earth,

I see the workings of battle, pestilence, tyranny, I see martyrs and prisoners,

I observe a famine at sea, I observe the sailors casting lots who shall be kill'd to preserve the lives of the rest,

I observe the slights and degradations cast by arrogant persons upon laborers, the poor, and upon negroes, and the like;

All these--all the meanness and agony without end I sitting look out upon,
See, hear, and am silent.

Walt Whitman, Leaves of Grass, 1860

Κάθομαι και κοιτάζω όλους τους καημούς του κόσμου, όλη την καταπίεση και την ντροπή,

Ακούω τους κρυφούς σπασμωδικούς λυγμούς από άντρες νεαρούς σε σύγκρουση με τον εαυτό τους, μετανιωμένους για πράξεις καμωμένες,

Βλέπω στη ζωή των ταπεινών την μητέρα που κακομεταχειρίζονται τα παιδιά της, ετοιμοθάνατη, εγκαταλειμμένη, λιπόσαρκη, απελπισμένη,

Βλέπω τη γυναίκα που την κακομεταχειρίζεται ο άντρας της, βλέπω τον ύπουλο διαφθορέα των κοριτσιών,

Διακρίνω τις διαρκείς πίκρες της ζήλειας και του έρωτα χωρίς ανταπόκριση που πασχίζει να κρυφτεί, αυτές τις εικόνες βλέπω επάνω στη γη,

Βλέπω τα έργα της αμάχης, του λοιμού, της τυραννίας, βλέπω μάρτυρες και φυλακισμένους,

Παρατηρώ έναν λιμό στη θάλασσα, παρατηρώ τους ναυτικούς που ρίχνουν κλήρο ποιος θα θυσιαστεί για να σωθούν των άλλων οι ζωές,

Παρατηρώ τις προσβολές και την υποτίμηση που δείχνουν οι αλαζόνες στους εργάτες, τους φτωχούς, μα και στους νέγρους κι άλλους ομοίως˙

Όλα τούτα – όλη την κακία και την ατέλειωτη αγωνία κάθομαι και κοιτάζω,
βλέπω, ακούω, και μένω σιωπηλός.

Μιά απόπειρα απόδοσης στα ελληνικά του εξαιρετικού ποιήματος του Walt Whitman. Η δεύτερη συμμετοχή μου στην ποιητική ιστοσυνάντηση που οργανώνει ο Cyrusgeo στο θαυμάσιο ιστολόγιο Gravity and the Wind.

Αναπαράγω εδώ από το αρχείο Whitman τις δύο σελίδες του χειρογράφου του ποιήματος. Παρουσιάζουν ενδιαφέρουσες μικροδιαφορές σε σχέση με την εκδοχή που πρωτοδημοσιεύτηκε στο Leaves of Grass του 1872.

Δυό ενδιαφέροντα στοιχεία για τον Whitman είχα γράψει και παλαιότερα εδώ.

A night in the life of

Γράφω πλέον κυρίως τη νύχτα.

Για την ακρίβεια προσπαθώ να γράψω ακούγοντας διαρκώς μέσα στο κεφάλι μου τη μαμά μου να μουρμουρίζει "μμμ, της νύχτας τα καμώματα...". Οι τρεις τελείες είναι όλο το ζουμί σ'αυτή τη φράση.

Όχι, οι νύχτες μου δεν είναι καλύτερες από τις μέρες σας. Αλλά έχουν μιά δική τους ιεροτελεστία κι έτσι γίνονται με έναν περίεργο τρόπο ελκυστικές.

Ξεκινάω φορτσάτη γύρω στα μεσάνυχτα. Τότε αρχίζει να κλωτσάει ο καφές που πίνω αργά το βράδυ. Δουλεύω όσο αντέξω, συνήθως 4.30 με 5.30.

Καθώς κυλάει ο χρόνος, ο ρυθμός πέφτει. Ο δικός μου και της νύχτας. Κάποια στιγμή σέρνω το σαρκίο μέχρι τα σεντόνια (το παραδέχομαι, επίτηδες την έκανα την παρήχηση).

Δεν έχω πιά πρωινά -πέτυχα έτσι, έστω προσωρινά, έναν από τους στόχους της ζωής μου.

Δουλεύω με την τηλεόραση ανοικτή, όπως όλα έτσι τα κάνω στη ζωή μου. Με τηλεοπτική υπόκρουση. Ρίχνω κλεφτές ματιές και κάνω ένα πλήρες ζάπιν κάθε δέκα-δεκαπέντε λεπτά. Οι άνθρωποι του τηλεμάρκετινγκ με τις ισχυρές τους βεβαιότητες και τον αντισηπτικό ενθουσιασμό τους είναι η καλύτερη παρέα μου. Νιώθω να με επιβραβεύουν.

Δεν είναι σιωπηλή η νύχτα, απλώς έχει τους δικούς της ήχους. Έχει το δικό της ρυθμό. Οι ήχοι που μαθαίνω να γνωρίζω, σημαίνουν πιά τη διάβαση του χρόνου. Κατά τη μία το ψυγείο. Κατά τις δύο η αλυσίδα του σκύλου που αναδεύεται στο διπλανό μπαλκόνι. Κατά τις τρεις το αυτοκίνητο του νεαρού που παρκάρει. Στις τέσσερις νερά που πέφτουν από το επάνω διαμέρισμα. Πέντε-πεντέμιση τα τακούνια της γειτόνισσας που φεύγει για το εργοστάσιο.

Ώρα να σταματήσω.

This living hand

This living hand

John Keats (1819)

This living hand, now warm and capable

Of earnest grasping, would, if it were cold

And in the icy silence of the tomb,

So haunt thy days and chill thy dreaming nights

That thou wouldst wish thine own heart dry of blood

So in my veins red life might stream again,

And thou be conscience-calmed—see here it is—

I hold it towards you.

Τό χέρι αυτό το ζωντανό, τώρα ζεστό και ικανό
να νιώθει, αν ήταν κρύο
και μεσ’ την παγερή σιωπή του τάφου,
τόσο πολύ θα στοίχειωνε τις μέρες σου, θα πάγωνε τις νύχτες τα όνειρά σου
που θα ευχόσουν η δική σου η καρδιά να στράγγιζε από αίμα
ώστε στις φλέβες τις δικές μου να έτρεχε ξανά κόκκινη ζωή,
και τότε θα ηρεμούσες –να, δες το-
σε σένα εγώ το τείνω.



Μια απόπειρα μεταφραστικής προσέγγισης στο θαυμάσιο ποίημα του Keats. Αφορμή η εξαιρετική ιδέα της Ιστοσυνάντησης Ποιητικής Μετάφρασης που εξακολουθεί να οργανώνει ο Cyrusgeo στο ιστολόγιο Gravity and the Wind.

Αντί άλλου σχολίου για τις δυσκολίες που συνάντησα στη μετάφραση...

'You see what a many words it requires to give any identity to a thing I could have told you in half a minute.'

(ο John Keats σε επιστολή στον αδελφό του το Σεπτέμβριο του 1819)

Πάνω στη στροφή

Μεσημέρι, οδηγώ τρεχάτη περνώντας το ένα πορτοκαλί πίσω από το άλλο. Μέσα στην στροφή με 100, δεν πατάω φρένο. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, πάνω στην στροφή, ακούω τον Νίκο να μου μιλάει. Όπως πάλι ανοίγει η παλιά πληγή, ο θυμός σε πνίγει για τα χρόνια που έχουν πιά χαθεί. Κι όπως πάλι τρέχεις πάνω στη στροφή, ξέρω, δεν προσέχεις πόσα έχουν για πάντα κερδηθεί.

Έτσι είναι, του απαντώ, δεν προσέχεις όσα έχουν κερδηθεί, είσαι απασχολημένος να μετράς το τίμημα που έχεις πληρώσει.

Αυτό το περίφημα τίμημα με απασχολεί ολοένα και περισσότερο όσο πλησιάζω με ιλιγγιώδη ταχύτητα τα 40. Καλά να πάθω, γιατί μιά ζωή, στην ως τώρα ζωή, διατεινόμουν ότι δεν θέλω να μετανιώνω για όσα κάνω. Επειδή οι αποφάσεις που παίρνω λαμβάνονται με τα δεδομένα της συγκεκριμένης χρονικής στιγμής. Υπολογίζω τα δεδομένα σωστά = παίρνω την σωστή απόφαση. Αν τα δεδομένα αλλάξουν, δεν σημαίνει ότι η απόφαση που έλαβα τότε ήταν λανθασμένη. Άλλαξαν τα δεδομένα, η απόφαση αποδείχτηκε λανθασμένη, αλλά η λήψη της απόφασης στην χρονική στιγμή ήταν σωστή. Αυτού του είδους η επιχειρηματολογία με πείθει πιά ολοένα και λιγότερο γιατί αντιλαμβάνομαι ότι για τις αποφάσεις που παίρνουμε πληρώνουμε το ανάλογο τίμημα. Και το τίμημα δεν μειώνεται αν η απόφαση ήταν τότε σωστή. Υπολογίζεται από το αν η απόφαση αποδεικνύεται εκ των υστέρων λανθασμένη.

Καταλαβαίνεις τι εννοώ;

Ελληνική Τέχνη και Διανόηση

(Για να δω πόσοι από εσάς θα μαντέψουν τον/την συγγραφέα πριν ολοκληρώσουν την ανάγνωση του ποστ. Παρακαλώ μόνον ειλικρινείς απαντήσεις στα σχόλια.)

(εναλλακτικοί τίτλοι του ποστ)


Πώς να χάσετε πάσα ιδέα για έναν έγκριτο εκδοτικό οίκο


ή
Πώς ξεπλένονται όλα με μελάνι και κομμένα δέντρα στην Ελλάδα


ή
Από τη μία έκδοση στην άλλη


Αντιγράφω το δελτίο τύπου του Εκδοτικού Οίκου και επισημαίνω με έντονα στοιχεία προς αρωγήν των επιπόλαιων αναγνωστών.

Ένα από τα πιο πολυσυζητημένα πρόσωπα των τελευταίων χρόνων στο πρώτο της μυθιστόρημα-έκπληξη.

Μια νέα καλλιεργημένη γυναίκα, η Δανάη, ζει έναν έρωτα σημαδεμένο από τις ανεξήγητες σιωπές και τις βασανιστικές απουσίες του αγαπημένου της.

Αντιμέτωπη με το πιο κρίσιμο δίλημμα αυτής της επεισοδιακής σχέσης, προσκαλεί στο όνειρό της μια λαμπερή γυναικοπαρέα από χαρισματικές προσωπικότητες του 20ού αιώνα.

Ποίηση και χορός, θέατρο και κινηματογράφος, λογοτεχνία και φιλοσοφία, εικαστικές τέχνες, μουσική και τραγούδι, μόδα και ομορφιά, εκπροσωπούνται σʼ αυτή την ονειρική συνάντηση μέσα από φλογερές παρουσίες.

Η Μέριλιν Μονρόε, η Άγκαθα Κρίστι, η Μάρλεν Ντίτριχ, η Μαρία Κάλλας, η Εύα Σικελιανού, η Κοκό Σανέλ, η Βιρτζίνια Γουλφ, η Εντίθ Πιαφ, η Φρίντα Κάλο, η Σιμόν ντε Μποβουάρ, και άλλες πολλές, ανταποκρίνονται στο κάλεσμα της Δανάης, πρόθυμες να τη βοηθήσουν να βρει τη λύση που αναζητά.

Μέσα από προσωπικές εκμυστηρεύσεις, σε μια ατμόσφαιρα θηλυκής αλληλεγγύης και συνενοχής, η οικοδέσποινα και οι καλεσμένες της αναλύουν απολαυστικά όσο και ανατρεπτικά το μικρόκοσμο των γυναικών: ευφυΐα και ταλέντο, δημιουργικότητα και τρέλα, στερεότυπα και χειραφέτηση, ερωτική επιθυμία και ανάγκη, πρότυπα γυναικείας ομορφιάς και τεχνάσματα ερωτικής αποπλάνησης, τα όρια του καθωσπρεπισμού και η ανάγκη για ελευθερία.

Παρίσι, Βιέννη, Ρώμη, Βερολίνο, Λονδίνο, Μαδρίτη, Τολέδο, Βενετία, Νέα Υόρκη και Δελφοί είναι μερικοί μόνο από τους σταθμούς σʼ αυτό το διαχρονικό ταξίδι σε μύθους και αλήθειες γυναικών.

Πόσο κρατάει ένα όνειρο σαββατογεννημένο; Το χάραμα οι καλεσμένες εξαφανίζονται σαν αστραπή. Το ρόδι σπάει. Και η Δανάη φτάνει στη λύση που ζητούσε, ανυποψίαστη για τα απρόσμενα σχέδια της θεάς Τύχης…

Αισθαντικό, κοσμοπολίτικο, βασισμένο σε αληθινές βιογραφίες, ένα πρωτότυπο μυθιστορηματικό πανόραμα του 20ού αιώνα, μέσα από τις ιέρειες της τέχνης και της διανόησης που τον σημάδεψαν.

Ακόμα να μαντέψετε τον/την συγγραφέα;

ΔιαβαΖω

(Lafkadio Hearn, Japanese Fairytales; The Fountain of Youth, 1926)

Ο Θ. λέει ότι ο περισσότερος κόσμος που γνωρίζουμε αντιμετωπίζει το διάβασμα ως καταναγκασμό. - Το βιβλίο συνδέεται με σχολικές ή πανεπιστημιακές υποχρεώσεις και την δυσάρεστη πειθαρχία που απαιτούν. - Είναι τιμωρία. - Σκέφτομαι ότι έχει δίκιο. - Πολλοί φίλοι μας αντιμετωπίζουν συγκαταβατικά όταν τους λέμε ότι δεν θα βγούμε γιατί έχουμε να διαβάσουμε, ή μάλλον έχουμε να διαβάσουμε για να γράψουμε. - Νομίζουν ότι μας συμβαίνει κάτι δυσάρεστο. Ίσως μας λυπούνται. - Ιδιωτεύουμε λοιπόν κατ'εξακουλούθηση στο περιθώριο της κοινωνίας. - Όχι υποχρεωτικά, αλλά κατ'επιλογήν. - Αλλά πώς να το εξηγήσεις; - Το διάβασμα ενός καλού βιβλίου είναι και για τους δυό μας εμπειρία θελκτική. - Διαβάζω το Διαβάζοντας του Προυστ. - Αντιγράφω την αρχή του βιβλίου. - Δεν υπάρχουν ίσως μέρες της παιδικής μας ηλικίας που να τις ζήσαμε τόσο έντονα, όσο εκείνες που νομίσαμε πώς τις αφήσαμε να περάσουν χωρίς να τις ζήσουμε, όσο εκείνες που περάσαμε με ένα βιβλίο αγαπημένο. - Μόλις τέλειωσα να διαβάζω ένα εμβληματικό βιβλίο της εφηβείας μου, το Brendon Chase του Β.Β. (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Denis Watkins-Pitchford). - Τρία αδέλφια δραπετεύουν από το σπίτι όπου μένουν με μιά συντηρητική θεία τους και αποφασίζουν να ζήσουν ολομόναχα σε ένα γειτονικό δάσος. Παρά το κυνηγητό που υφίστανται και τις δύσκολες συνθήκες που αντιμετωπίζουν, τα καταφέρνουν να επιβιώσουν μιά χαρά. - Αφού μπορούσαν αυτοί μπορούμε κι εμείς. - Κι έτσι με την αγαπημένη μου φίλη Ρ. αποφασίσαμε στα 11 μας χρόνια να φύγουμε κι εμείς από τα σπίτια μας και να ζήσουμε εκτός νόμου σε κάποιο δάσος. - Είχαμε σκεφτεί σε ποιό δάσος θα πηγαίναμε (δεν σας αποκαλύπτω, ποτέ δεν ξέρεις που μπορεί να χρειαστεί να εξαφανιστείς), τι θα παίρναμε μαζί μας (έχω κάπου εκείνη την λίστα), πώς θα πηγαίναμε. - Για πολύ καιρό η σκέψη της οργάνωσης όχι απλώς μας παρηγορούσε, αλλά μας έδινε τη χαρά της συνωμοσίας, την απόλαυση μιάς αντίστροφης μέτρησης που γνωρίζαμε μόνο εμείς. - Η ώρα της αναχώρησης όμως αναβαλλόταν διαρκώς. - Δεν φύγαμε ποτέ. - Αναβάλαμε. - Αλλά δεν ακυρώσαμε. - Κι έτσι πολλές φορές ακόμη και σήμερα ανακαλώ αυτή τη δυνατότητα, όσο γελοία κι αν δείχνει τώρα. - Η φυγή που δεν κάναμε, αλλά μπορούμε πάντα να κάνουμε. -

(Lafkadio Hearn, Japanese Fairytales; The boy who drew cats, 1926)

Bonus Track

Η εικονογράφηση του σημερινού ποστ είναι από την πρώτη έκδοση των Ιαπωνικών Παραμυθιών του Λευκαδίου Χερν

Up close and personal

Personas. How does the Internet see you?

Η Λεμονιά μου θύμισε ότι χριστουγεννιάζει σιγά-σιγά και την ευγνωμονώ.


Είναι παρήγορη η αίσθηση ότι υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι εκεί έξω για τους οποίους αυτή είναι μιά πολύ ζωτική σκέψη.


(Λεμονιά, αυτό είναι για σένα!)

Martin Johnson Heade, Cattleya Orchid and Three Brazilian Hummingbirds, 1871


Στο μεταξύ μέχρι να τρέξω από την κουζίνα στο σαλόνι ακούω την εναγώνια κραυγή μιάς πρωταγωνίστριας σε βραζιλιάνικο

"Μιγκέλ πάρε το ιγκουάνα σου και φύγε από δω!"

Επιστρέφω στην κουζίνα πιό ενθουσιασμένη από ποτέ με τον υπαρκτό σουρεαλισμό της καθημερινότητας

Μικρή κουζινική ιστορία ή Τί σχέση έχουν τα μπωλ μου με την βασίλισσα της Δανίας;

Πριν κανά δυό χρόνια είχα αγοράσει ένα σετ τριών μπωλ από το Dia. Είναι ζωηρόχρωμα πράσινα, με μιά μικρή προχοή και αντιδιαμετρικά μιά υποτυπώδη οριζόντια λαβή. Κάτω από τη βάση τους έχουν ένα λαστιχένιο δακτύλιο που βοηθά στην καλύτερη πρόσφυση με την επιφάνεια που τα ακουμπάς.

Δεν ήξερα τότε ότι πρόκειται για τα περίφημα Margrethe bowls που πωλούνται ως και στο πωλητήριο του MoΜΑ (!). Σχεδιάστηκαν το 1950 από τον Sigvard Bernadotte και τον Acton Bjorn. Ο Bernadotte ήταν θείος της βασίλισσας Μαργαρίτας της Δανίας και τα ονόμασε προς τιμήν της.

Up close and personal

In stripping and lap dancing, to dance very close to a customer.

(definition according to the Sex-Lexis dictionary)

BONUS TRACK

David Lynch aux Galeries Lafayette

Σκούτερ, διακοπές, φθινόπωρο

Παρατηρώντας τον Καραμανλή να βγαίνει από το Μέγαρο Μαξίμου και να μπαίνει στο Προεδρικό Μέγαρο σκέφτομαι όχι απλώς το πόσο έχει παχύνει, αλλά και το γεγονός ότι εξαιτίας του πάχους του το παντελόνι του σηκώνεται πολύ στη μέση και συνεπώς το πατζάκι του φαίνεται πολύ κοντό. Αυτό που λέει η μαμά μου "σαν να το έκοψε το τρένο". Την εικόνα επιβεβαίωσα βλέποντάς τον να μπαίνει για τη συνέντευξη στη Θεσσαλονίκη. Τον λυπήθηκα όπως λυπάται ο όμοιος τον όμοιο και ενδόμυχα κακοχαρακτήρισα τη Νατάσα ή όποιον άλλον ασχολείται με την εμφάνισή του Κ. Δεν είναι τόσο δύσκολο να ράψει ένα λίγο μακρύτερο παντελόνι και να πετάξει από πάνω του το look του Μπρακούλια.

Προσεγγίζοντας την παραλία της Κατερίνης αναρωτιόμουν αν ο αγαπητός Yo!reekas ήταν υπερβολικός. Ευτυχώς η πρωτεύουσα του εγχώριου κιτς και της υπερκατανάλωσης κολωνακίων δεν μας απογοήτευσε. Προτείνω την μετονομασία της σε Κολωνάκι του Βορρά και εισηγούμαι τον χαρακτηρισμό του εν λόγω ακινήτου ως διατηρητέου.

Οι φετεινές μας διακοπές μας έφεραν στην Πιερία και την Ημαθία. Επεράσαμ'όμορφα, όμορφα όμορφα και σ'αυτό συνέβαλε καθοριστικότατα το ξενοδοχείο που μείναμε το οποίο σας συνιστώ ανεπιφύλακτα. Θα πάτε, θα περάσετε υπέροχα και θα με ευχαριστείτε. Μπείτε να δείτε τις φωτογραφίες των δωματίων και ετοιμάστε βαλίτσες.




Στο μεταξύ η πιό ισχυρή μουσική εμπειρία του φετινού καλοκαιριού διαδραματίστηκε στο υπόγειο πάρκινγκ μας.

Είναι σκοτεινά και δροσερά. Μπαίνω στο αυτοκίνητο, ανοίγω τη μηχανή και ασυναίσθητα το ραδιόφωνο. Ο J. Bon Jovi τραγουδάει το Wanted Dead or Alive και δεν είναι 1986. Πώς είναι δυνατόν να θυμάμαι απέξω όλους τους στίχους;

BONUS TRACK

Τι ξέρετε για το κτήμα Σπαρόζα;

Δίον

Επίσκεψη στο Δίον.

Αυτοσχέδια συρραφή φωτογραφιών μας με υπόκρουση Κότο.