Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

Στην άκρη του φόβου αρχίζει το θάρρος


Έχασα την επαφή μου με το διαδίκτυο εδώ και δυό βδομάδες. Τις πρώτες δυό μέρες αναζητούσα εξαρτημένη την σύνδεσή μου, αλλά μετά μου πέρασε. Ώστε τόσο μόνο θα έλεγα ότι μου χρειάζεται για να κόψω την εξάρτηση.
Ψέματα γράφω φυσικά. Συνέχισε να μου λείπει η διαδικτυακή επαφή, το να διαβάζω το email μου ή τα blogs όλο αυτό το διάστημα. Αλλά καθώς περνούσαν οι μέρες, η έλλειψη και η σκέψη με επισκέπτονταν με όλο και μικρότερη συχνότητα. Απέκτησα ξανά τη σύνδεσή μου το Σάββατο. Είδα μόνο τα mails μου και έκλεισα τον υπολογιστή.

Στο μεταξύ διάστημα συνέβησαν πολλά. Έκανα τη γενική καθαριότητα του σπιτιού, ασχολήθηκα λίγο με το βιβλίο, πέρασα μια υπέροχη Παρασκευή με την Λ., τον Α., τον Γ. και τον Θ. (σας ευχαριστώ!). Συνέχισα να πηγαίνω στα διαβόητα πολλά ιατρικά μου ραντεβού, έχω καινούργιο οδοντίατρο που τον λατρεύω και μ’αγαπάει, ανακάλυψα ένα τσαγκαράδικο κοντά στο σπίτι μου. Έλαβα θετική απάντηση από το συνέδριο της Κοπεγχάγης με έναν τίτλο διάλεξης που παραπέμπει στο Κλουβί με τις Τρελές. Χτες βράδυ έζησα την απόλυτη συγκίνηση ακούγοντας την σεβάσμια κυρία Καλλίτσα Γιαννοπούλου-Τσιάκα να αναφέρεται στο κείμενο που έχω γράψει γι’αυτήν σε τούτο εδώ το blog. Α, ναι, και την προηγούμενη Δευτέρα άλλαξε η ζωή μου. Νομίζω προς το καλύτερο.









Στην άκρη του φόβου, αρχίζει το θάρρος.

Το ξέρω τώρα, αλλά άργησα να το μάθω. Άργησα πολύ να το μάθω.

Το δικό μου ταξίδι μέχρι την άκρη του φόβου μου κράτησε 10 ολόκληρα χρόνια. Δέκα χρόνια. Το γράφω ξανά για να το ακούσω ξανά μέσα μου, το διαβάζω ξανά, και πάλι μου φαίνεται ένα απίστευτα μεγάλο χρονικό διάστημα.
Στη διαδρομή έδωσα μάχες, έχασα μάχες, κέρδισα μάχες. Λίγο πριν το τέλος του ταξιδιού, λίγο πριν την άκρη, έδωσα την πιο μεγάλη μάχη. Τη μάχη με τους δικούς μου δαίμονες.
Ήρθανε όλοι μαζεμένοι στο σπίτι μου ένα πρωί του Ιουνίου. Με φόβισαν, με νίκησαν, με έριξαν κάτω. Σηκώθηκα. Ήρθαν ξανά την επόμενη μέρα. Με έριξαν κάτω. Σηκώθηκα. Ήρθαν πολλές φορές αυτό το καλοκαίρι. Παλέψαμε. Νικήσαμε.

Στην άκρη του δικού μου φόβου μοιάζω με ηρωίδα αμερικάνικης ταινίας. Έφαγα ξύλο, πολύ ξύλο, με πυροβόλησαν, αλλά εγώ εκεί, ακόμα ζωντανή. Εκεί που δεν το περίμενα ούτε εγώ η ίδια, με μώλωπες, με αίματα τρεχούμενα και γάργαρα, αλλά μαλλί καλοχτενισμένο και κραγιόν στα χείλη, ξανασηκώνομαι.


22 σχόλια:

Takis X είπε...

ξαναγυρισες λοιπον...

I.I είπε...

έμαθες τελικά τι θα γίνει?

Αβαδιστη είπε...

Κοίτα το φόβο σου να μικραίνει. ΚΟΙΤΑ ΤΟΝ!!!

Α, μπα? είπε...

το καλύτερο ήταν ότι βρήκες οδοντίατρο που σ'αγαπάει!!!
πολλά φιλιά!!

enteka είπε...

τι απίστευτο ποστ! πόσο χαίρομαι για σένα :)

υγ. το καλύτερο, πέρα απ' το ότι ξανασηκώθηκες, είναι που σε ανέφερε η κυρία Καλλίτσα!

DonnaBella είπε...

"zwh tha pei auto, 7 fores na pefteis, k na shkwnesai 8"
alla ama shkwnesai kai kaloxtenismenh, k me kragion sta xeilh, k gelasth, e, respect & chapeau! :-)
(welcome back dear, really missed u!)(koita na exeis extra xrono ama einai prwth fora gia copenhagen, i think u will like it!)

μ είπε...

Λες η αποχή από το διαδίκτυο να αλλάζει ζωές;;;

Ναι αλλά δε θέλω να τα αλλάξω όλα... Κάποια μικρά...

Καλά θα το περιορίσω απλά...

ΥΓ. Βγάζει θετική αύρα το post όπως και να το διαβάσεις. :)

Pastaflora είπε...

Θέλω να γράψω πολλά... αλλά θα μείνω στο θέμα του οδοντιάτρου... μεγάλη κατάκτηση αυτό που γράφεις!

Ιφιμέδεια είπε...

@takis x

Δεν έφυγα ποτέ στ'αλήθεια...

Ιφιμέδεια είπε...

I.I:

Ω, ναι.

Ιφιμέδεια είπε...

@Αβάδιστη:

Καλή μου Αβάδιστη, όντως μικραίνει ;)

Ιφιμέδεια είπε...

@Α, μπα:

Ναι, ναι, μόλις γύρισα από μία ακόμη ευχάριστη επίσκεψη!!

(φιλιά!)

Ιφιμέδεια είπε...

@Έντεκα:

Μη σου πω ότι κι εγώ κάπως έτσι τα αξιολογώ!

(είμαι για δέσιμο...!)

Ιφιμέδεια είπε...

@DonnaBella:

Ευχαριστώ για τα ωραία λόγια. Ναι, πρώτη φορά θα είναι έχω σκοπό να δω πολλά!!

(καλοχτενισμένη δεν είμαι πάντα, αλλά από κραγιόν άλλο καλό...)

Ιφιμέδεια είπε...

@Μάνος:

Να σου πω γιατρέ μου δεν το συνδύασα... χμμμ, λες;

Δοκίμασε με μικρή δόση αποχής και βλέπουμε!

Ιφιμέδεια είπε...

@Πασταφλώρα:


Ναι, ναι! Περνάω σούπερ! Έχει και τηλεόραση και δεν με πονάει (και εννοείται δεν με προσβάλει) και χαμογελάει όταν με βλέπει!!!!!

YO!Reeka's είπε...

στη φωτογραφία είσαι εσύ, να υποθέσω!

Ιφιμέδεια είπε...

Χρειάζεται να αναρωτιέσαι;

Ανώνυμος είπε...

έτσι.

κι αν πέφτουμε,να σηκωνόμαστε,πιο δυνατοί απο πριν.

ένα χαμόγελο,καλημέρα σου!

butterfly είπε...

Πολύ χαίρομαι.:)

Ιφιμέδεια είπε...

@kihli:

Χίλια ευχαριστώ για την καλημέρα! Δεν ξέρω αν σηκώθηκα πιό δυνατή, πάντως πιό έμπειρη σίγουρα.

Ιφιμέδεια είπε...

@Butterfly:

Σ'ευχαριστώ πολύ: αλήθεια!