Άλλη μιά εξομολόγηση, το 12ο κεφάλαιο, πέντε ονειρεμένες δουλειές

Βλέπω την εκτυφλωτικά όμορφη Κάτια Ζυγούλη να δίνει έναν αγώνα μέχρις εσχάτων για να αρθρώσει στοιχειώδη λόγο σε μιά συνέντευξη. Κάθε φορά που βλέπω ανθρώπους που μιλούν αργά και με δυσκολία -προσπερνώντας ότι αυτό καθ'εαυτό το γεγονός μου δημιουργεί εκνευριστική αδημονία- σκέφτομαι ότι αυτοί οι άνθρωποι θα ζήσουν 200 χρόνια. Σκέφτομαι ότι ο αργός τρόπος ομιλίας (που κατ'εμέ) αντικατοπτρίζει έναν αργό τρόπο σκέψης και η (έστω φαινομενική) έλλειψη άγχους θα τους εξασφαλίσουν μεγαλύτερη διάρκεια ζωής και ίσως ποιοτικότερο βίο: ασφαλώς δεν διατρέχουν κίνδυνο εμφράγματος.

Κι ενώ είναι άδικο να μέμφομαι ανθρώπους που σε τελική ανάλυση δεν έχουν την υπερποσότητα άγχους που έχω εγώ, αν θέλω να είμαι ειλικρινής πρέπει να ομολογήσω ότι κατά βάθος τους υποτιμώ.

Αντιλαμβάνεστε βέβαια ω, ευφυείς μου αναγνώστες, ότι όλη η προηγούμενη παράγραφος δεν μπορεί να είναι γέννημα απλώς μιάς συνέντευξης της αν μη τι άλλο ευειδούς Κάτιας.

Δεν είναι ευγενικό να διαφημίζεται κανείς, το ξέρω, μα συγχωρείστε με. Δεν ξέρω και πώς να κρύψω την χαρά μου.

Καμαρώνω σαν γύφτικο σκεπάρνι -ή εν προκειμένω αμόνι- για την εξαιρετικά επιτυχημένη προσωπογραφία μου την οποία φιλοτέχνησε ο σουρεαλιστής προθυπουργός μας.

Μπορώ πλέον να υπερηφανεύομαι ότι αποτελώ το 12ο κεφάλαιο του Βιβλίου των Ιστολογικών Όντων με κείμενο, τίποτα περισσότερο από έναν αμίμητο στίχο του μεγάλου ποιητή Ιουλίου Σαίξπηρ.

Ευχαριστώ πολύ δόκτωρ Φλάντζα!

Στο τραπέζι με την Kim και τον Θ.
Τους ζητάω να κάνουν τη λίστα με τα πέντε επαγγέλματα που θα ήθελαν να κάνουν αν δεν υπήρχε καμιά δέσμευση, όπως στην ανάλογη σκηνή του High Fidelity (Top Five Dream Jobs). Τους ζητάω να αφήσουν την φαντασία τους να αφηνιάσει, να μην περιοριστούν από τίποτα (αδυναμίες στο τόπο ή και τον χρόνο), να επικοινωνήσουν με το καταπιεσμένο θυμικό και να μου δώσουν πέντε επιλογές.

Η δική μου λίστα: ΠΕΝΤΕ ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΕΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ

1. Κεντίστρα ή υφάντρια

2. Λονδινολόγος ή Σινολόγος (κλέβω το ξέρω)

3. Δοκιμαστής γλυκών

4. Λύτης παζλ (εννοώ αυτά με τα κομματάκια, όχι γρίφους, σταυρόλεξα και sudoku -μ'αρέσουν αλλά όχι για επάγγελμα. H Kim μου λέει ότι στην Αμερική υφίσταται ως επάγγελμα.)

5. Συγγραφέας

For the record, στο High Fidelity, o Nick Hornby βάζει τον Rob να διαλέξει...

Top 5 dream jobs

1.Journalist for Rolling Stone magazine, 1976 to 1979
2.Producer, Atlantic Records, 1964 to 1971
3.Any kind of musician, besides classical or rap
4.Film director, any kind except German or silent
5.Architect (replace by record store owner)

Τα ρουμπινένια γοβάκια της Judy Garland στο ρόλο της Dorothy στον Μάγο του Οζ φυλάσσονται σαν πολύτιμος θησαυρός στο Smithsonian Institution

Η δική σας λίστα;

ο

ο

ο

Μίμησις πράξεως σπουδαίας

Η ιστορία ενός ανθρώπου που κλήθηκε να αποδείξει την θεωρία στην πράξη.


http://kavrochori.blogspot.com/

Εσείς πόσο πολύ αγαπάτε τις αρχαιότητες;

Στο μεταξύ, μην παραλείψετε παρακαλώ να ρίξετε τη ματιά σας στην ανάρτηση της D. Wright για την τύχη που προδιαγράφεται για το Ελληνικό Ινστιτούτο της Βενετίας, εδώ. Αν επιθυμείτε να ενώσετε τη φωνή σας, προσθέστε το όνομά σας στα σχόλια στο τέλος της ανάρτησης.

Ονειρεμένα ταξίδια στην ατέλειωτη άσφαλτο

Arthur Rothstein, 1936

Η πιό πρόσφατη ανάρτηση του Άρη, εδώ, ειδικότερα η σκέψη υπ. αριθμόν 3 περί των τίτλων των ελληνικών επιθεωρήσεων, μου θύμισε ένα βιβλιαράκι που ξετρύπωσα πριν χρόνια.

Το βιβλίο λέγεται Λαϊκές Επιγραφές και Ονόματα σε Ελληνικά Αυτοκίνητα, Συμβολή στην Έρευνα Σύγχρονων Λαογραφικών Φαινομένων και συγγραφέας του είναι ο Μηνάς Αλεξιάδης, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων.

Ο καθ. Αλεξιάδης επιχειρεί μιά επιστημονική προσέγγιση στο νεοελληνικό φαινόμενο των επιγραφών επάνω σε αυτοκίνητα.

Ονόματα (Ο Σωτηράκης και η Σουζάνα) και χαρακτηρισμοί (Το καλό παιδί), αλλά και ευχές (Η Παναγιά μαζί σου), χαιρετισμοί (Αντίο φίλε), δηλώσεις ταυτότητας (Τρελός είμαι ό,τι θέλω κάνω), παροιμίες (Κάλλιο αργά παρά ποτέ), αυτό ήταν το συναρπαστικό υλικό της έρευνας αυτής!

Το υλικό ταξινομείται σε ενότητες και ακολούθως αναλύονται τα ίδια τα κείμενα, αναζητώνται οι πηγές της εμπνεύσεως, διερευνάται η σκοπιμότητά τους, κλπ. Πρόκειται για μιά θαυμάσια συνάντηση ανάμεσα στο επιστημονικό και το παιγνιώδες, πολύ του γούστου μου, αν με ρωτάτε. Αν βρείτε το βιβλίο σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα, αν μη τι άλλο, σαν ένα αποδεικτικό στοιχείο ότι η επιστήμη δεν χρειάζεται να είναι πάντα βαρετή.

Από το θαυμάσιο αυτό έργο ανθολογώ

12 + 1 επιγραφές ελληνικών αυτοκινήτων

1. Ο Τραβόλτας

2. Ο ταλαίπωρος με τα 7 παιδιά

3. Όχι θα κάτσω να σκάσω

4. Εγώ φεύγω, εσύ αν θέλεις, έλα

5. Φεύγω αλλά θα ξαναγυρίσω

6. Τα καλά παιδιά είναι καταδικασμένα (έδρα: Όπου ξημερώνει)

7. Οι όμορφες τιμωρούνται

8. Προστάτης η συνείδησίς μου

9. Φύγε να βρεις τη μοίρα σου

10. Θηλυκά και μηχανές, στενοχώριες και χαρές

11. Ονειρεμένα ταξίδια στην ατέλειωτη άσφαλτο

12. Κάθε δύση και μιά ανάμνηση, κάθε ανατολή και μιά ελπίδα

+1. Ζω από περιέργεια για να δω το τέλος μου

Amata Iphimedea

πατήστε το play και πάμε παρακάτω

(όταν άκουσα αυτό το τραγούδι σκέφτηκα εσένα)

Πήραμε πάλι τα όρη, τα άγρια βουνά, τις πέτρες και τα ξύλα. Όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, εδώ και χρόνια, κλείνουμε το έτος σαν αναχωρητές, ζούμε τις τελευταίες μέρες σαν ερημίτες. Κατεβάζουμε σιγά-σιγά ταχύτητα κι ανάβουμε το τζάκι.
Καίμε ό,τι καίγεται.

Κάνουμε παραμονή πρωτοχρονιάς οι δυό μας αγκαλιά στην παγωμένη βεράντα-γελάμε-είδα τον Άγιο Βασίλη;-ανοίγουμε σαμπάνια-σπάμε το ρόδι. Οι δυό μας όλος ο κόσμος που χρειαζόμαστε.

Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω τα ζευγάρια που επιζητούν την συντροφιά των άλλων για να κάνουν την κοινή ζωή τους ανεκτή.

Ο Άγιος Βασίλης μου έφερε δώρο το Vintage κι έτσι η πρώτη νύχτα του 2010 (το προφέρω είκοσι-δέκα για να μην μπερδεύομαι) κύλησε έτσι, με τις μουσικές του Βασιλικού να γεμίζουν το παλιό πέτρινο σπίτι του παππού, με ιστορίες για μεγάλους έρωτες ή μάλλον για μεγάλες αγάπες.

Αγαπημένη Ιφιμέδεια

E.J.C. Esper, Die Schmetterlinge in Abbildungen nach der Natur, 1803-4

fig. 4, Amata Phegea Sphinx Iphimedea

Ακολουθώντας την παράδοση του πρώτου ποστ της νέας χρονιάς(βλ. 2009, 2008), θα ξεκινήσω και το είκοσι-δέκα με ένα ποίημα.

Letter to an Archaeologist

Citizen, enemy, mama's boy, sucker, utter
garbage, panhandler, swine, refujew, verrucht;
a scalp so often scalded with boiling water
that the puny brain feels completely cooked.
Yes, we have dwelt here: in this concrete, brick, wooden
rubble which you now arrive to sift.
All our wires were crossed, barbed, tangled, or interwoven.
Also: we didn't love our women, but they conceived.
Sharp is the sound of pickax that hurts dead iron;
still, it's gentler than what we've been told or have said ourselves.
Stranger! move carefully through our carrion:
what seems carrion to you is freedom to our cells.
Leave our names alone. Don't reconstruct those vowels,
consonants, and so forth: they won't resemble larks
but a demented bloodhound whose maw devours
its own traces, feces, and barks, and barks.

(Joseph Brodsky, από τη συλλογή To Urania, 1983)

Απομένουν μόνον 346 μέρες μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα

.

.

.