Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

Diary of a wimpy girl


Είναι μέρες που τις περνάω κυνηγώντας τον εαυτό μου.

Παίζω και τους δυό ρόλους. Ο ένας, ο "κακός", βάζει τους κανόνες, φωνάζει, δημιουργεί τις τύψεις, κρατάει σημειώσεις, ξενυχτάει, τρέχει στη βιβλιοθήκη. Έχει κι ένα σωρό άλλες έννοιες για το σπίτι. Ο άλλος τρέχει γύρω-γύρω από το τραπέζι να ξεφύγει, παρακαλάει με στριγγή φωνή "μιά στιγμούλα μόνο να παίξω λίγο ακόμα με το παζλ μου", τρώει junk, ανοιγοκλείνει το ψυγείο, χαζεύει στα blogs, στην τηλεόραση. Ο ένας πρέπει να πάει στη βιβλιοθήκη, ο άλλος θέλει να πάει κομμωτήριο.


Ο ένας ενθουσιάζεται με το Japonisme.

Οι ελέφαντες του Λονδίνου! φωνάζει ο άλλος.




Ο ένας διάβασε την Ιστανμπούλ του Ορχάν Παμούκ. Δεν του άρεσε πολύ κι έχει ήδη κάνει μιά πρόχειρη λίστα με τα ελαττώματα του βιβλίου στο μυαλό του (στη δική του μεριά). Αν δεν το θεωρούσε χάσιμο χρόνου, θα καθόταν να μετρήσει πόσες πολλές, μα πάρα πολλές φορές αναφέρεται η λέξη "μελαγχολία".

Ο άλλος καταευχαριστήθηκε τα τρία πρώτα βιβλία της σειράς Diary of a Wimpy Kid του Jeff Kinney και τα συνιστά ανεπιφύλακτα.

Πριν προλάβει ο ένας να αντιδράσει, ο άλλος έχει αρπάξει να διαβάσει και μιά ωραία έκδοση του Winnie the Pooh!

Ο άλλος τρέχει και ρίχνει στην τσάντα τα Άπαντα του Ησίοδου, κλπ. κλπ.



Gay winter time in wonderful Copenhagen (via)





Στην ησυχία της νύχτας ακούγεται ο Αλέξης να περιβάλλει με ολοστρόγγυλες λέξεις-βότσαλα τα παιχνίδια του.

Η τηλεόραση μεταδίδει τους αγώνες καλλιτεχνικού πατινάζ.

Δεν έχω καμιά άλλη σχέση με το πατινάζ, παρά μόνο μέσα από την εμπειρία της ακρόασης της φωνής του Αλέξη Κωστάλα κι έτσι ενίοτε σκέφτομαι ότι οι αθλητές του πατινάζ, όπως διαγράφονται στην παγωμένη οθόνη με τα φανταχτερά τους κοστούμια, μοιάζουν ψεύτικοι, εφήμεροι. Ίσως δεν είναι παρά δημιουργήματα δικά του.

Αγαπώ τη φωνή του Κωστάλα για την εορταστική άρθρωση των ελληνικών του, για τον ευγένεια του παλιού κόσμου που εκφέρουν οι λέξεις του. Ζητώ χίλιες φορές συγγνώμη από τους αγαπητούς ακροατές, θα χρησιμοποήσω μιά λέξη άσχημη, δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια καλύτερη αυτή τη στιγμή, χίλια συγγνώμη αγαπητοί μου τηλεθεατές, αλλά ο αθλητής έπεσε "άτσαλα". Φράσεις διατυπωμένες με αξία σχεδόν αρωματική, σαν την ξεθυμασμένη κολώνια της πιό αγαπημένης μας δασκάλας.

Ο Αλέξης Κωστάλας, ύστερα από τόσα χρόνια, εξακολουθεί να επιδεικνύει αξιοσημείωτη επιμέλεια στη συλλογή πληροφοριών για τη ζωή των αθλητών του. Τον θαυμάζω γι'αυτό, μα περισσότερο μ'αρέσει το συνωμοτικό ύφος που έχει όταν τις αναμεταδίδει. Ο Γιεβγένι Πλούσενκο, Ζένια για τους φίλους του. Το ζευγάρι των Κινέζων αθλητών που είναι ζευγάρι και στη ζωή. Η διαφορά ανάμεσα στο κουτσομπολιό και το κοινωνικό σχόλιο δεν είναι αυτή;

Ο Αλέξης Κωστάλας μας καλεί να κάτσουμε κοντά του, να πιούμε ένα φλυτζάνι τσάϊ και να χαλαρώσουμε. Εκείνος θα μας εξηγήσει τα τριπλά τόλουπ και τα άξελ, πότε το άλμα θεωρείται καθαρό. Όταν ο αθλητής γλιστρήσει, εκείνος θα φωνάξει "μμμ, κρίμα" και εμείς θα λυπηθούμε μαζί του.




Οι κακές ειδήσεις διασχίζουν την μιά μέρα μετά την άλλη.

Ο άνθρωπος που έφερε τους Αθηναίους μέσα στο Βυζαντινό μουσείο, ο χαρισματικός Δημήτρης Κωνστάντιος, έφυγε από τη ζωή.

Διαβάζω για την πρόταση να κατεδαφιστεί το παλιό μουσείο της Ακρόπολης. Ακριβώς πριν δυό χρόνια είχα γράψει εδώ δυό σκέψεις επί του θέματος κι εξακουλουθώ να νιώθω το ίδιο.

Θα έρθουν και καλές ειδήσεις το ξέρω. Ή, τέλος πάντων, το ελπίζω.

22 σχόλια:

Roadartist είπε...

Η διαφορά ανάμεσα στο κουτσομπολιό και το κοινωνικό σχόλιο..Πόσο σημαντικό είναι το να σέβεσαι τον άλλο..απίστευτα σπουδαίο, και τείνει να χαθεί σήμερα..

μ είπε...

Ο κακός μου εαυτός γελάει όταν πέφτει άτσαλα ο Παβλένκο. Ο καλός μου εαυτός χαίρεται που σηκώνεται ο Παβλένκο με στυλ από χάμω.

ELvA είπε...

Κουμπαρα μας,
Ο συνδυασμος "καλου" και "κακου" εαυτου, μας φερνει πιο κοντα στην.. τελειοτητα! :) Δεν νομιζετε και εσεις;
Ο Αλεξης Κωσταλας, οι γνωσεις του και ο λογος του ειναι σαν μια..
ηλιαχτιδα μεσα στο θολο τοπιο των ανθρωπων που δουλευουν στην
'ενημερωση'. Aυτη η ευγενια 'του παλιού κόσμου' που ομως χανεται σιγα σιγα απο τη ζωη μας για να αντικατασταθει με ατομα τυπου...πρωιναδικων.
Θα ερθουν και καλυτερες ειδησεις..
(και εγω ετσι ελπιζω) :)

varometro είπε...

Κοίτα παλιά ήταν όντως σπάνιος αυτός ο διχασμός στην προσωπικότητα. Ήταν ο Νόρμαν Μπέϊτς ξέρω 'γω, άιντε κι ο Γκόλουμ. Σήμερα είναι το σύνηθες οπότε μην σ' ανησυχεί. Όλοι κυνηγάμε τον εαυτό μας. Δεν χρειάζεται καν φαρμακευτική αγωγή.

Όσο για τον Κωστάλα, εγώ κάθε φορά που τον ακούω θέλω να κάνω κακό στον εαυτό μου, αλλά άμα εσύ την βρίσκεις με την άρθρωση και την ευγένεια θα έχεις αυτή την ικανοποίηση πιο συχνά μιας και κάπου διάβασα πως τον πήρανε - θα τον πάρουνε επίτροπο σε κάποιο ριάλιτι.

varometro

Αβαδιστη είπε...

Ααααα κι εσείς με τις αντιφάσεις παλεύετε, ε;
Κάθε φορά που το παθαίνω (πολύ συχνά είναι αλήθεια) σκέφτομαι τις αντιφάσεις μου ως τα δύο άκρα ενός άξονα. Μετά σκέφτομαι ότι στο σύμπαν δεν υπάρχει ευθεία αλλά τα πάντα καμπυλώνουν και άρα τα δύο άκρα αν ακολουθήσεις τον άξονα στο άπειρο κάποια στιγμή συμπίπτουν.
Και αυτό με καθησυχάζει.
Εχω σκεφτεί και τη φαρμακευτική αγωγή, αλλά η Ψ μου επιμένει ότι δε χρειάζεται. Κάτι θα ξέρει... επιστήμων άνθρωπος γαρ!

enteka είπε...

όλοι οι εαυτοί σου πάντα ενδιαφέροντες...

(τι ενδιαφέρουσα ανάλυση του θέματος κωστάλας)

Ιφιμέδεια είπε...

@Roadartist

Ναι, είναι πολύ. Είναι μιά ισορροπία που αισθάνομαι ότι κι εγώ, που το επισημαίνω τώρα αυτό, δεν την πετυχαίνω πάντα.

Ιφιμέδεια είπε...

@Μάνος

Ντροπή σου που γελάς! Ο κύριος Κωστάλας λέει πάντα "ααχχχ! κρίμααα!" γιατί αναλογίζεται τον κόπο του αθλητή, τις βαθμολογικές συνέπειες!

Ανάλγητε!

Ιφιμέδεια είπε...

@Έλβα

Κουμπαρούλα, δεν το σκέφτηκα έτσι, ότι δηλαδή ο καλός κι ο κακός συνθέτουν μιά ιδεώδη ισορροπία (μηπως αυτό εννοούν οι ανατολίτες με το γιν και το γιανγκ;).

Ο Κωστάλας είναι τελικά ένα είδος εθνικού μνημείου, έστω μόνον γλωσικού (αν όχι συμπεριφοράς). Χαίρομαι που είδα από τα σχόλια εδώ ότι οι περισσότεροι τον έχουν σε εκτίμηση. Είχα μιά εντύπωση ότι ο κόσμος πλέον περιγελά αυτούς τους ανθρώπους.

Ας συνεχίσουμε να ελπίζουμε. Η απαισιοδοξία δεν είναι μπορετή...

Ιφιμέδεια είπε...

@Βαρόμετρο

Γιατρέ μου, με καθησυχάζετε. Και δεν τα μπορώ και τα χάπια. Κυνηγάμε όλοι τον εαυτό μας, λοιπόν, ε; Καλό είναι να ξέρεις ότι έχεις παρέα, ακόμη κι αν δεν την βλέπεις...

Αρνούμαι να πιστέψω ότι ο Κωστάλας έγινε επίτροπος. Πρέπει να το δω για να πειστώ. Αν ισχύει όντως, θα αναγκαστώ να ανακράξω "αααχχχ, κρίμαααα" για την δική του πτώση.

Ιφιμέδεια είπε...

@Αβάδιστη

Χαίρομαι πολύ που έγραψα αυτό το αυτοαναφορικό κείμενο και διαπίστωσα ότι εκεί έξω, άνθρωποι σαν και σας, κάνουν συχνά τέτοιες σκέψεις. Είναι παρήγορη η παρέα. Όχι στα φάρμακα. Θα μάθουμε να ζούμε με την αντίφασή μας. Ή μάλλον, μάθαμε.
Η σκέψη σας με γύρισε σε ένα βιβλίο που είχα διαβάσει παλιά, την Φυσική του Σταρ Τρεκ. Είστε φαν;

Ιφιμέδεια είπε...

@Έντεκα

Μακάρι να είναι έτσι.

(τον αγαπάς κι εσύ;)

Pastaflora είπε...

Υπάρχει τέτοιο βιβλίο;;; Για τη φυσική του Σταρ Τρεκ λέω! Ω!!!
(Αν η Ιστανμπούλ σας κούρασε, το νέο βιβλίο του Ορχαν θα σας ισοπεδώσει...)
Τελικά πρέπει να συνδυάσουμε εκείνο το τέιον μετά βιβλιοκριτικής!

Αλαφροϊσκιωτος είπε...

Ο καλός και ο κακός δεν είναι διχασμός του χαρακτήρα, αλλά δυϊσμός. Είναι η ισορροπία της ανθρώπινης φύσης, αλήθεια τόσο θεϊκή... Η φύση του ενώνει και να διαιρεί ταυτόχρονα (σαν τον Νεφεληγέτη, ο οποίος λεγόταν και Ζευς = ζεύγυμι, ενώνω, ζευγαρώνω και Διας = από το διαιρώ, χωρίζω απόμακρύνω)!!!
Εμένα μ'αρέσει να παίζω με τις ταχύτητες των διαθέσεων μου και να τους βάζω αντικρυστά τους εαυτούς μου, να συνθέτουν το είναι μου...

Αβαδιστη είπε...

Ουχί το αγνοώ το πόνημα, πείτε το στη Φλωράνς και θα το εύρουμε.

Τελώ σε αφασία αλλά θέλω να το φωνάξω σε ΟΛΟΝ τον κόσμο.

Διάβασα τον Οδυσσέα του Τζόυς. ΟΛΟΝ!!!

lemon είπε...

Είχα μιά εντύπωση ότι ο κόσμος πλέον περιγελά αυτούς τους ανθρώπους...

Σήμερα (και χθες επίσης) συνάδελφος με ρώτησε "τι παίρνεις, πες μας να πάρουμε κι εμείς"-με έντονα περιγελαστική διάθεση, όταν της ανέφερα δύο σκέψεις μου πάνω στις σχέσεις μας με τους πελάτες.
Δε βαριέσαι...
Το αναφέρω μόνο διότι με εξέπληξε το γεγονός ότι νομιζα πως μόνο εγώ την λυπάμαι που δεν μπορεί να σκεφτεί λίγο παραπέρα, μα είδα πως κι αυτή με λυπάται που σκέφτομαι όπως σκέφτομαι. Αυτό δεν είναι τρομερό, περίεργο, καταπληκτικό?!!

lemon είπε...

:)

Ιφιμέδεια είπε...

@Pastaflora

Μάλιστα, βεβαίως, ναι τω όντι, ιδού:

http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showbook&bookid=11260

Δεν την πατάω να ξαναδιαβάσω Παμούκ. Η ζωή είναι μικρή και εκεί έξω υπάρχουν ένα σωρό ωραία βιβλία που αξίζουν τον χρόνο μας...
(όσο Αρά Γκιουλέρ κι αν έχει στο βιβλίο -που είναι θαυμάσιος- δεν την πατάω).

Ιφιμέδεια είπε...

@Αλαφροΐσκιωτος

Αυτή την ερμηνεία για την ονομασία του ονόματος "Δίας/Ζευς" δεν την γνώριζα ομολογώ. Είχα μιά εντύπωση ότι τα δύο ήταν ομόρριζα από μιά κοινή ρίζα που σημαίνει "Θεός". Μ'αρέσει πάντως και η δική σας ερμηνεία. Όπως γράφω και παραπάνω στην Έλβα, ίσως τελικά να έχουμε όλοι μέσα μας αυτές τις δύο πτυχές, όπως το γιν και το γιάνγκ της Ανατολικής σκέψης.
Χαίρομαι που μου γράφετε ότι έχετε πετύχει την συμφιλίωση των δύο. Με κάνει να αισιοδοξώ γιατί δυστυχώς νομίζω ότι δεν έχω κατακτήσει αυτή την ωριμότητα...

Ιφιμέδεια είπε...

@Αβάδιστη:

ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ;;;;
Δικαιολογείστε αν θέλετε να ανοίξετε το παράθυρο και να το φωνάξετε σε όλον τον κόσμο!!!!

(και δεν κάνω πλάκα, σας θαυμάζω ειλικρινά!!!)

Για το πόνημα έδωσα παραπομπή. Όβερ.

Ιφιμέδεια είπε...

Αγαπημένη μου φίλη,

έχεις πολύ δίκιο. Με απασχολεί κι εμένα και το αντιμετωπίζω συχνά αυτό που γράφεις. Η διάθεση του περίγελου είναι ένας τρόπος να εξορκιστεί το άγνωστο ή το περίεργο που προφανώς αντιπροσωπεύουμε. Να εξορκιστεί, να ταπεινωθεί, να εξαφανιστεί. Δεν σου κρύβω ότι παρόλο που το αναλύω και προσπαθώ να το αιτιολογήσω, συνεχίζει να μου κακοφαίνεται, όπως μου κακοφαίνονται όλες οι κακές, οι αγενείς συμπεριφορές. Σε κάθε περίπτωση όλο αυτό είναι απογοητευτικό...

Μέσα από το μπλογκ προσπαθώ συχνά να κάνω ακριβώς αυτό: να εκφραστώ και να αισθανθώ ότι δεν με περιγελούν γι'αυτό. Σ'ευχαριστώ που ανήκεις σε αυτούς που με κάνουν να ελπίζω.

Ιφιμέδεια είπε...

@lemon

Τέλειο λινκ!!!!!

Μου κόλλησε το τραγούδι και προβλέπω να το μουρμουρίζω συνέχεια!!!!!!!!!!