Τρίτη 3 Αυγούστου 2010

Τα μαλλιά του είχαν χρώμα λουλακί



Δεν θυμάμαι καν πότε αποσύρθηκα, πώς απορροφήθηκα.
Θυμάμαι τον εαυτό μου να γράφει μανιωδώς, να κυνηγάει μιά δεύτερη προθεσμία παράδοσης. Κάπου εκεί μέσα στην νύχτα* έχασα την αίσθηση του χρόνου.

(*Η νύχτα είναι παλιά, πιστή μου φίλη, μονίμως μικρή σε διάρκεια, συχνά ανεπαρκής. Έχω την εντύπωση ότι το 80% των κειμένων μου το ράβω την νύχτα. Και τώρα νύχτα γράβω.)

Όταν τελείωσε η νύχτα της μανιώδους ξυγγραφής, ξυπνήσαμε ένα κάποιο πρωί, περάσαμε από το ταχυδρομείο, έστειλα το κείμενο εκεί που έπρεπε να το στείλω και ξεκινήσαμε το ίδιο εκείνο πρωί για διακοπές.




Το Πήλιο είναι ένα βουνό που είχα υποτιμήσει. Νόμιζα ότι είχε διαβρωθεί από τον τουρισμό (και δη τον 'οικογενειακό'), μα με χαρά μου διαπίστωσα οτι το βουνό αυτό δύσκολα θα κατακτηθεί ποτέ τελείως. Η εντύπωση που μου δημιούργησε είναι ότι κρατάει πολλά μυστικά κρυμμένα, κάπως σαν να έχει δική του βούληση. Τέλος πάντων, αφηρημένα πράγματα, άπιαστα, ψευδαισθήσεις της υπερκόπωσης.




Οι διακοπές μου στο Πήλιο εν συντομία μαζί με σκόρπιες εικόνες και περιττά σχόλια
Κατέβηκα με το αυτοκίνητο μιά πολύ μεγάλη κατηφόρα στον Άγιο Λαυρέντιο (τρόμαξα) και μιά πολύ μεγάλη ανηφόρα στη Δράκεια (τρόμαξα).
Δεν ήξερα τι βιβλία να πάρω μαζί μου στις διακοπές. Αποφάσισα να διαβάσω ταξιδιωτική λογοτεχνία και πήρα μαζί μου Ηρόδοτο.
Επανεκτίμησα την σημασία των πλατάνων.
Η Τσαγκαράδα δεν έχει συνοχή (μα υπάρχει τελικά η Τσαγκαράδα;)
Η Ντόρα Μπακοπούλου τρώει παγωτό βανίλια και χορεύει μαζί με άλλα νεαρά κορίτσια στο πανηγύρι του Αγίου Λαυρεντίου. 
Μείναμε στο ιδεωδέστερο κατάλυμα που θα μπορούσαμε να μείνουμε (ή που έχουμε μείνει). Οι επιχειρηματίες που τολμούν εν Ελλάδι να αναγράφουν "δεν ενθαρρύνονται κρατήσεις με παιδάκια κάτω των 14 χρόνων" αξίζουν ιδιαίτερο έπαινο.
Στο καφενείο της Μακρυνίτσας η τοιχογραφία του Θεόφιλου για τα μάτια μας μόνο.
Γνώρισα μία πολύ εκφραστική γάτα.
Το ωραιότερο σουβενίρ αυτών των διακοπών ήταν μιά μωβ ξεραμένη ορτανσία που μάζεψα σε ένα καλντερίμι.
Η πλατεία στις Πινακάτες είναι το πιό ονειρικό μέρος που επισκέφτηκα στο Πήλιο.




Σκέφτηκα έναν πολύ αποτελεσματικό τρόπο αντιμετώπισης της Σέχτας Επαναστατών.
Ενώ αργούσε να επιδοθεί η δική τους προκήρυξη (τους φανταζόμουνα να γράφουν ασθμαίνοντες και με τον Μπαμπινιώτη στο χέρι -ή μήπως με αυτό;-) σκέφτηκα ότι την επόμενη φορά που θα δράσουν, μπορεί κανείς να τους προλάβει γράφοντας στο τσάκα-τσάκα ένα αντίστοιχης θεματολογίας, αισθητικής και ύφους κείμενο με (σαφέστερα) φαιδρό περιεχόμενο! Φανταστείτε σοκ όταν θα διαπιστώσουν οτι η πολυπόθητη προκήρυξη ήδη παραδόθηκε, πτώσις της επιδιωκόμενης αναγνωσιμότητας, σύγχυσις, κλπ. Για να το πω διαφορετικά, στην γλώσσα τους: δικέ μου θα πάθαιναν και πολλή μεγάλη πλάκα να πούμε, θα τους την βγαίναμε στο έτσι και το πράγμα θα είχε πολλή φάση. Οι "επαναστάτες" (μα τι επίπεδο δεκαπενταμελούς σε Λύκειο του 1988 είναι αυτό;) θα πάθαιναν ψυχικό τραλαλά και εγκεφαλικό πηγαινέλα.




Όταν γύρισα από τις διακοπές ήθελα να γράψω στο μπλογκ, σκεφτόμουν να ανεβάσω φωτογραφίες των διακοπών και να γράψω μιά σχετική ανάρτηση. Απέρριψα την ιδέα γιατί σκεφτόμουν ότι αν το ανάγνωσμα είναι βαρετό για τον συγγραφέα, φαντάσου τι θα είναι για τον αναγνώστη. Αντ'αυτού άρχισα να παίζω (όσο σκαμπάζω) με την μορφή της σελίδας (ταπετσαρίες, τα σέα και τα μέα μου). Όταν τελείωσα με αυτό που ήθελα να κάνω, πάλι δεν μπορούσα να γράψω. Το συναίσθημα που είχα έμοιαζε με αυτό που αισθάνομαι όταν πρόκειται να εγκαινιάσω ένα καινούργιο τετράδιο. Πάντα διστάζω, σκέφτομαι, φαντάζομαι το πώς. Διστάζω τόσο, φαντάζομαι τόσο, που κουράζομαι τελικά, παίρνω βαθιά ανάσα και...




Το πιό σημαντικό συμβάν που συνέβη στην κοινωνική μου ζωή τον τελευταίο καιρό έλαβε χώρα στο ψευδοσύμπαν του Facebook. Η λατρεμένη Κάλη Φέρρη όχι μόνον καταδέχτηκε να γίνει φίλη μου, αλλά με καλωσόρισε ονομαστικά (κάτι που σημειωτέον ελάχιστοι κάνουν εις το εν λόγω κοινωνικό δίκτυο) και μου έδωσε την δυνατότητα να απολαύσω τραγούδια και βιντεοκλιπ πολύ καινούργιων ακόμη δημιουργιών της, όπως το I'm in a sexy mood, που ερμηνεύει με τον θρυλικό Γιάννη Φλωρινιώτη (απολαύστε το τραγούδι εδώ). 
Όταν με αποδέχτηκε ως φίλη της, της έγραψα επί λέξει "Αγαπητή μου Κάλη, είμαι μεγάλη σας θαυμάστρια", μά τώρα αναλογίζομαι πόσο φτωχά η φράση αυτή αποκαλύπτει τον θαυμασμό μου για το πρόσωπό της. Πρέπει να επανέλθω.

1. Όσοι φίλοι σκέφτεστε ήδη πώς να με φιλοδωρήσετε με ευφάνταστο (ελπίζω) χλευασμό στα σχόλια, περάστε παρακαλώ πρώτα από εδώ και από εδώ. Δεν είναι πάντα προτιμώτερο το αυθεντικό, έστω κι αν αναφερόμαστε στο trash;
2. Μήπως πρέπει η Κάλη να γράψει (εμμέτρως, γιατί όχι;) την επόμενη προκήρυξη της Σέχτας; Όλο ιδέες έχω τώρα τελευταία...



Ο τίτλος της ανάρτησης είναι εμπνευσμένος από μιά φωτογραφία που είδα στο Bits and Pieces του Έντεκα (ΖΜΠΑΜ! 7) The Twilight Zone). Δεύτερος από αριστερά εικονίζεται ένας παλιός μου καθηγητής φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο, ο Κ. Νιάρχος, για τον οποίο πληροφορήθηκα από την ανάρτηση ότι έχει γίνει πλέον "του ΛΑΟΣ". Για φαντάσου. Προσωπικά από εκείνον θυμάμαι χαρακτηριστικά δύο πράγματα, και τα δύο αποκαλυπτικά μιάς αν μη τι άλλο ακομπλεξάριστης και διασκεδαστικής φυσιογνωμίας: αφενός την Βοσκοπουλική μαεστρία με την οποία χειριζόταν το μακρύ καλώδιο του μικροφώνου και αφετέρου το χρώμα των μαλλιών του που δεν ήταν ποτέ το ίδιο, προφανώς λόγω αστάθειας της χρωμοβαφής. Μιά μέρα ήρθε στο μάθημα με τα μαλλιά του βαμμένα με ένα ζωηρό δυσπερίγραπτο λουλακί-ιώδες, θαυμάσιο, και θυμάμαι τότε σκέφτηκα ότι ένας άνθρωπος που κυκλοφορεί με τέτοιο αξιοπρόσεκτο κεφάλι είναι αν μη τι άλλο ανοιχτόμυαλος.  Απατήθηκα προφανώς.

Ε, να λοιπόν που έτσι παρόμοια κι ο τίτλος της ανάρτησής μου ανακύπτει τώρα για τον αναγνώστη απατηλός, ψευδολογοτεχνικός, απατηλή μάλλον είναι και η ίδια η ανάρτηση, έτσι όπως παραπατά, ασυνεπής, ανάμεσα στο σοβαρό και στο γελοίο. 


Η ανάρτηση εικονογραφείται (ευνοήτως και αναποφεύκτως) με εικόνες από το πρόσφατο ταξίδι μας.

14 σχόλια:

Takis X είπε...

Ωραίο το ταξίδι μου μοιάζει.Αλλά και η επιστροφή ,ειδικά αυτή,λάμπει.Δηλαδή εσυ λάμπεις μέσα απ`αυτή.

Η Κάλη Φέρρη μου μου φάνηκε στην αρχή αγνωστη,αλλά κάθως σκάλιζα το μνημονικό μου την ξετρύπωσα .Νομίζω την εχω ακούσει σε κάποιο απο κείνα τα μαγαζιά που τραγουδούσε με τον φλωρινιώτη ,πολύ παλιά.Το μαγαζί,αν εχεις το θεο σου, λεγόταν Αραπακια,δηλαδή πόση ντεκαντέντσια να φαω ο δόλιος?

πες μου οτι εχεις πάει και συ κορίτσι πράμα να αποτρελλαθώ..

Ιφιμέδεια είπε...

Τάκη μου,

μετά λύπης μου σημειώνω την μειονεξία μου: δυστυχώς δεν έχω πάει στα Αραπάκια
(ώρες-ώρες σκέφτομαι ότι είμαι σαν τον Λάσκο και την εμμονή του με το Παρίσι)

Περιττό να σου πω πόσο ανέβηκες στα μάτια μου με τη δήλωσή σου ότι έχεις ακούσει την Κάλη ζωντανά!

Αβαδιστη είπε...

Αγαπητή πήγατε στο Ωραίον Βουνόν?
Εχω δει εκεί την πιο μπλε πεταλούδα που έχω συναντήσει σε αυτήν τη ζωή!

Ωραία ταπισερί, σας πάει!

Ιφιμέδεια είπε...

Καλή μου Αβάδιστη,

το Πήλιο είναι κυριολεκτικά θαυμάσιο!
Τι ωραίο αυτό που γράψατε για την γαλάζια πεταλούδα! Επιβεβαιώνετε την σκέψη μου ότι σ'αυτό το μαγικό δάσος θα ζουν ασφαλώς ένα σωρό μαγικά πλάσματα.

Μερσί πουρ λα ταπισερί, σερί!

Provato είπε...

...τι παλαβό κ αξέχαστο καλοκαίρι που αποδεικνύεται αυτό...

Ιφιμέδεια είπε...

Αγαπημένο Πρόβατο,

είσαι και σοφό: έχει απόλυτο δίκιο!

amalthia είπε...

θίγεις θέματα πολλά,διακοπές,Πήλιο,τολμηρούς επιχειρηματίες,σέχτες,καινούρια τετράδια,νύχτες,ευσταθίες και άλλες κυρίες...αλλά θα μείνω στον τίτλο..και αυτό γιατί σε όλα τα παραπάνω βρίσκω σκόρπιες και γενικές απόψεις μου όμοιες με τις δικές σου.

λουλακί ε? νόμιζα πως αυτό ήταν μόνο για κυρίες..στους άντρες παίζει το κομοδινί..αλλά είπαμε,περνιόταν για ανοιχτόμυαλος.

Ιφιμέδεια είπε...

@Αμάλθεια

Περνιόταν για ανοιχτόμυαλος, αλλά αποδείχτηκε ελαφρόμυαλος :))

Ναι, ήταν λουλακί, το θυμάμαι καλά γιατί τω όντι συνηθέστερο είναι το κομοδινί, όπως σωστά λες. Το λουλακί νομίζω είναι μιά απόχρωση που βγαίνει όταν κανείς επιχειρεί να καλύψει τα γκρίζα ή κάτι τέτοιο. Δεδομένου ότι ο εν λόγω είχε και έχει μεγάλη φράντζα, καταλαβαίνεις το φαντασμαγορικόν του αποτελέσματος...!

Ανώνυμος είπε...

λυτρωτική η ανάρτησή σου,για πολλά {δεν χρειάζεται να τα καταλαβαίνεις όλα! ;)}

πού θα μείνω? στον καθηγητή απο τη μια,στο πανεμορφο Πήλιο απο την άλλη. Δυο ΤΟΣΟ διαφορετικά θέματα...

την καλημέρα μου!

Vam33 είπε...

Πανέμορφο ταξίδι.Με τη πίτα -γύρο στο χέρι φοβάμαι ότι θα τα γράφουν όλα αυτά (και το τζατζίκι να πέφτει στα πατώματα ,σούλα φέρε την σφουγγαρίστρα)όχι με το Μπαμπινιώτη
Καλησπέρες

Ιφιμέδεια είπε...

@Kihli

Το παθαίνω αυτό όταν γράφω - ιδίως όταν έχω να γράψω εδώ μέσα για καιρό- μπερδεύω θέματα και αισθήματα, ένα κουβάρι... Ναι, έχει ένα χαρακτήρα λυτρωτικό αυτό το ποστ. Σαν να αφήνω κάτι πίσω. :)

Ιφιμέδεια είπε...

@Vam33

χαχαχα! άκου 'Σούλα φέρε την σφουγγαρίστρα!!'.

Να σου πω τους φαντάζομαι να κρατάνε τον Μπαμπινιώτη από το φόβο να μην τους περιγελάσουν για ανορθόγραφους. Μου δίνουν την εντύπωση ότι θα ήθελαν πολύ (wishful thinking) να περάσουν για διανοούμενοι της "επανάστασης".

(Ιδεώδης τιμωρία: να αποστηθίσουν τα Απομνημονεύματα του Φιντέλ Κάστρο)

Sigmataf είπε...

και τι μένει τελικά?

το βουνό των κεντάυρων;

η παράξενη γάτα?

το καλωσόρισμα στο fb?

δεν είναι τόσο απίστευτα παράξενο το πως ενώ ζεις μια στιγμή...αυτή με τον αιρο γίνεται παρελθόν, κί όμως εσύ θυμάσαι οτι το σκεφτόσουν την ώρα που την ζούσες...

πως θα γίνει παρελθον.


ΌΜΟΡΦΟ ΤΟ ΤΡΙΠΑΡΙΣΜΑ ΣΟΥ

Ιφιμέδεια είπε...

@Sigmataf

Τί μένει τελικά; Πολύ ωραία ερώτηση. Μένουν νομίζω πράγμαρα που δεν περιμένω ότι θα μείνουν, όπως η παράξενη γάτα. Σήμερα με σκούντηξε ο Θ. και του απάντησα "κάνεις σαν την γάτα στο Πήλιο", άρα, να, επιβίωσε τόσο η ανάμνηση ώστε να γίνει παραβολή. Μέχρι πότε δεν ξέρω βέβαια...

Το συναίσθημα που περιγράφεις, αυτό το εξωγήϊνο αίσθημα του να συνειδητοποιείς ότι δημιουργείται τότε εκείνη τι στιγμή το παρελθόν σου, νομίζω την έχει κανείς έντονη στις διακοπές. Είναι ωραίο και αλλόκοτο μαζί.

(και μόλις συνειδητοποίησα ότι το σχόλιό σου είναι τόσο ωραίο, ώστε έχει μιά αυτονομία ανάρτησης ας πούμε - και μαζί σ'ευχαριστώ που το άφησες και ανακαλύπτω κι εγώ τα δικά σου μπλογκ!)