Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

Μαχομένων δε εν τω Μαραθώνι χρόνος εγίνετο πολλός

Διαβάζω για τις αμφιβόλου αισθητικής εκδηλώσεις που έγιναν με αφορμή την επέτειο της μάχης στον Μαραθώνα.

Κάθε φορά που ακούω μιά τέτοια είδηση αναλογίζομαι ότι οι εκδηλώσεις που επιχειρούν κάποιου είδους τεχνητή αναβίωση εικόνων ή στιγμών της αρχαιότητας είναι κατά κανόνα καταδικασμένες αισθητικά (μα υπάρχουν ευτυχώς κι εξαιρέσεις) και επιπλέον αναρωτιέμαι τι χρησιμότητα έχουν. Από την άλλη, φαίνεται ότι υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που επιμένουν να παίρνουν αυτό το φάρμακο, αυτό το αναλγητικό αμφίβολης αποτελεσματικότητας και προσωρινής δράσης προκειμένου να απαλύνουν την ανίατη νόσο της σύνδεσης (ή μάλλον της αποσύνδεσης) με το ηρωικό και μυθικό παρελθόν.

Ως έναν βαθμό κατανοητό κι ανθρώπινο. Μάλιστα και διαχρονικό χαρακτηριστικό, αν αναλογιστείς ότι και οι ίδιοι οι αρχαίοι το έκαναν: συχνότατα επικαλούνταν το δικό τους μυθικό και ηρωικό παρελθόν στις σχέσεις τους με τους συγχρόνους τους.
Για παράδειγμα, οι Αργείοι, λίγο πριν την εισβολή της τεράστιας στρατιάς του Ξέρξη στην Ελλάδα το 480 π.Χ., διεκδικούν την ηγεσία του Ελληνικού στρατεύματος "δικαιωματικά", επικαλούμενοι το ένδοξο παρελθόν τους, ήτοι την ηγεσία του Αγαμέμνονα επί των άλλων Ελλήνων κατά τον Τρωικό πόλεμο (!) 6-7 αιώνες πριν...
καίτοι κατά γε τὸ δίκαιον γίνεσθαι τὴν ἡγεμονίην ἑωυτῶν (Ηροδότου Ιστορίαι, VII, 148.)
Επειδή όμως είναι λογικοί (!) άνθρωποι, δέχονται να μοιραστούν την ηγεμονία με τους Σπαρτιάτες...


2.500 χρόνια από τον Μαραθώνα. Κάτι θυμάσαι από το σχολείο. Το διαβάζεις εδώ κι εκεί και είμαι σίγουρη, ο πρώτος συνειρμός που κάνεις δεν είναι το κείμενο του Ηρόδοτου, είναι οι "300" του Leonidas (στις Θερμοπύλες 10 χρόνια αργότερα, αλλά κοντά είναι), που μέσα στην ακραία τους αισθητική κατάφεραν να μεταδώσουν την βασική πληροφορία με έναν τρόπο πολύ αποτελεσματικό.

Όταν ακούς αρχαίους συγγραφείς, Ηρόδοτο, Θουκυδίδη, Λουκιανό έστω, το μυαλό σου πάει πλέον (εξ ου και απωθεί πάραυτα και δικαίως) στους Γεωργιάδηδες αυτού του κόσμου που τους πήραν εργολαβία ή σκέφτεσαι τα σχολικά διαβάσματα όπου η αρχαία γραμματεία καταναλώνεται ομοίως με τον ενθουσιασμό της φαρμακοληψίας…

Φέτος το καλοκαίρι, κι ακόμη τώρα δηλαδή, διαβάζω προσεκτικά τον Ηρόδοτο. Είναι απίστευτα συναρπαστικός συγγραφέας, καθόλου βαρετός. Με αφορμή τα "Περσικά" γράφει ένα σωρό θαυμάσια και απίστευτα, περίεργα και θρυλικά της εποχής του, κι η ανάγνωσή του έργου του είναι ξεκούραστη. Με εντυπωσιάζει ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τον γνωστό του κόσμο, η αγάπη του για τις ασυνήθιστες ιστορίες κι ο ενθουσιασμός του για πράγματα που τον εντυπωσιάζουν, κι ακόμη η προσπάθειά του να κρατήσει ένα ψύχραιμο «δημοσιογραφικό» ύφος όταν για παράδειγμα περιγράφει τις πιό ειδεχθείς κανιβαλιστικές συνήθειες μιάς φυλής.

Όλο το έργο του είναι γραμμένο με έναν σκοπό. Να μας δείξει πόσο πολύ μεγάλη, πόσο ακατανίκητη ήταν η δύναμη των Περσών όταν αποφάσισαν να εισβάλουν και να κατακτήσουν την Ελλάδα. Πόσο πολύ απίστευτο επίτευγμα ήταν το γεγονός ότι οι Πέρσες δεν τα κατάφεραν τελικά. Μοιάζει να τα γράφει όλα αυτά για να καταφέρει να τα πιστέψει τελικά κι ο ίδιος κι έτσι δεν χάνει τον ενθουσιασμό του για το θέμα του ούτε στιγμή!


 
Δεν ξέρω τι νόημα έχει, μα σκέφτηκα, έτσι επετειακώς, να μεταγράψω εδώ το κομμάτι της Ιστορίας του Ηρόδοτου που αναφέρεται στην μάχη του Μαραθώνα. Σε μια μετάφραση δική μου, ελπίζω εύληπτη και ίσως κάπως ελεύθερη. Σε κάποια σημεία παρεμβάλω το αρχαίο κείμενο αυτούσιο, γιατί η διατύπωση είναι θαυμάσια και απολύτως κατανοητή και σήμερα. Όποιος θέλει ας την διαβάσει. Μην την δείτε σαν φάρμακο άκρατης αρχαιολατρείας, δείτε την απλώς σαν μια πολύ συναρπαστική ιστορία. Κι όπως όλες οι ιστορίες μπορεί να έχει και κάποιο δίδαγμα, μα στο τέλος εγώ τουλάχιστον δεν θα σας ρωτήσω ποιό είναι (καθένας ας καταλάβει ό,τι θέλει), ούτε βέβαια εξετάσεις θα γράψουμε.



Η μάχη στο Μαραθώνα
Θραύσμα από το νότιο αέτωμα του ναού της Αθηνάς Νίκης


 
Σύνδεση με τα προηγούμενα:

Βρισκόμαστε στο 490 π.Χ. Ο Ξέρξης αποφασίζει να επεκτείνει την επικράτεια των Περσών στην Ευρώπη (κατέχουν ήδη την Αίγυπτο, την Αραβική χερσόνησο, αχανείς εκτάσεις την Εγγύς και της Μέσης Ανατολής, την Μικρά Ασία, Θράκη), εισβάλοντας στην Ελλάδα. Έχοντας μόλις καταστρέψει την Ερέτρια, οι Πέρσες, με αρχηγούς του στρατού και του στόλου τους Δάτι και Αρταφρένη, περνούν απέναντι στον Μαραθώνα προκειμένου να συγκρουστούν με τους Αθηναίους, κατόπιν υπόδειξης του Ιππία, γιού του Πεισίστρατου. Οι Αθηναίοι, πριν ξεκινήσουν για τον Μαραθώνα στέλνουν τον Φιλιππίδη να ειδοποιήσει τους Σπαρτιάτες, όμως εκείνοι, αν και το επιθυμούν, δεν ξεκινούν από τη Σπάρτη γιατί πρέπει με βάση τα έθιμά τους να περιμένουν να γεμίσει το φεγγάρι… Οι Πλαταιείς είναι οι μόνοι που συμπαρατίθενται με τους Αθηναίους στο πεδίο της μάχης καλύπτοντας την αριστερή πτέρυγα της παράταξης…


Μόλις παρατάχθηκαν κι οι θυσίες βγήκαν ευνοϊκές, αμέσως μόλις δόθηκε το σύνθημα οι Αθηναίοι έτρεξαν κατά των βαρβάρων που βρίσκονταν περίπου 8 στάδια μακριά (περίπου 1500 μ.). Οι Πέρσες, βλέποντάς τους να τρέχουν έτσι, ετοιμάστηκαν να τους αντιμετωπίσουν, αν και σκέφτονταν ότι οι Αθηναίοι είχαν τρελλαθεί και έτρεχαν προς την καταστροφή τους, έτσι λίγοι που ήταν και έτρεχαν χωρίς την βοήθεια ιππέων ή τοξωτών. Αυτά σκέφτονταν οι βάρβαροι. Οι Αθηναίοι τους επιτέθηκαν αθρόοι και πολέμησαν με τρόπο αξιοσημείωτο. Ήταν οι πρώτοι από όλους τους Έλληνες, από όσο ξέρουμε, που πολέμησαν τρέχοντας κατά μέτωπο κι οι πρώτοι που αντίκρισαν με θάρρος την Μηδική ενδυμασία και τους άνδρες που την φορούσαν. Ως τότε ακόμη και το όνομα των Περσών προξενούσε φόβο στους Έλληνες.


Μαχομένων δὲ ἐν τῷ Μαραθῶνι χρόνος ἐγίνετο πολλός. Η μάχη του Μαραθώνα κράτησε πολύ ώρα. Στο μέσον της γραμμής των συγκρούσεων, εκεί που είχαν παραταχθεί οι Πέρσες και οι Σάκες, επικρατούσαν οι βάρβαροι, οι οποίοι έσπασαν τις γραμμές και κυνήγησαν τους Αθηναίους προς τα μεσόγεια. Όμως στα δύο άκρα νικούσαν οι Αθηναίοι και οι Πλαταιείς. Κι αφού επικράτησαν, άφησαν τους βάρβαρους να υποχωρήσουν και ενώνοντας τα δύο άκρα επιτέθηκαν στους Πέρσες που βρίσκονταν στο μέσον καὶ ἐνίκων Ἀθηναῖοι. Επιτέθηκαν στους Πέρσες που υποχωρούσαν και τους κατέβαλαν κυνηγώντας τους ως την θάλασσα όπου επιχείρησαν να καταλάβουν και να βάλουν φωτιά στα πλοία τους.


Επάνω σε αυτή την προσπάθεια σκοτώθηκε ο πολέμαρχος Καλλίμαχος, που στάθηκε πολύ γενναίος, καθώς και ένας από τους στρατηγούς, ο Στησίλεως του Θρασύλεω. Επίσης ο Κυναίγειρος ο γιός του Ευφορίωνα, που άρπαξε την πρύμνη ενός πλοίου κι έπεσε όταν του έκοψαν το χέρι με τσεκούρι, καθώς και άλλοι Αθηναίοι πολλοί και ονομαστοί.

 
Με αυτό τον τρόπο οι Αθηναίοι κατέλαβαν επτά πλοία, όμως με τα υπόλοιπα οι βάρβαροι ξέφυγαν και, παίρνοντας μαζί τούς αιχμάλωτους από την Ερέτρια από το νησί στο οποίο τους είχαν εγκαταλείψει, περιέπλευσαν το Σούνιο θέλοντας να φτάσουν στην πόλη της Αθήνας πριν τους Αθηναίους. Οι Αθηναίοι κατηγόρησαν τους Αλκμεωνίδες ότι αυτοί υπέδειξαν στους Πέρσες αυτό το τέχνασμα, έχοντας συνεννοηθεί μαζί τους να σηκώσουν σαν σύνθημα μια ασπίδα όταν θα βρίσκονταν στα πλοία.


Αυτοί λοιπόν περιέπλεαν το Σούνιο και την ίδια στιγμή οι Αθηναίοι ὡς ποδῶν εἶχον τάχιστα έσπευδαν στην πόλη και κατάφεραν να φτάσουν πριν τους βάρβαρους. Όταν έφτασαν στρατοπέδευσαν, όπως είχαν κάνει και στον Μαραθώνα, σε έναν χώρο ιερό του Ηρακλή στο Κυνόσαργες. Κι οι βάρβαροι όταν έφτασαν στο Φάληρο, που ήταν τότε το επίνειο των Αθηνών, στάθηκαν μέσα στα πλοία τους και έπειτα αναχώρησαν πίσω για την Ασία.

 
Σε αυτή τη μάχη στο Μαραθώνα σκοτώθηκαν από την πλευρά των βαρβάρων έξι χιλιάδες τετρακόσιοι άνδρες και από τους Αθηναίους ἑκατὸν καὶ ἐνενήκοντα καὶ δύο. Τόσοι σκοτώθηκαν από τις δυό μεριές. Συνέβη μάλιστα σε αυτή την σύγκρουση και το εξής αξιοπερίεργο. Ο Επίζηλος, ο γιός του Κουφαγόρα, ενώ πολεμούσε μέσα στο πλήθος δείχνοντας μεγάλη γενναιότητα, έχασε την όρασή του χωρίς να δεχτεί πλήγμα ή κάποιο βλήμα, κι από εκείνη την στιγμή πέρασε την υπόλοιπη ζωή του τυφλός. Άκουσα ότι ο ίδιος αφηγείτο σχετικά με αυτό που έπαθε την εξής ιστορία. Έλεγε ότι στάθηκε απέναντί του ένας στρατιώτης τεράστιος του οποίου η γενειάδα επισκίαζε ολόκληρη την ασπίδα του. Όμως αυτό το φάντασμα προσπέρασε τον ίδιο και σκότωσε τελικά τον άνδρα που στεκόταν δίπλα του. Αυτά έμαθα ότι έλεγε ο Επίζηλος.

 
[…]

Μετά την πανσέληνο έφτασαν στην Αθήνα δύο χιλιάδες Λακεδαιμόνιοι, που είχαν τόση βιασύνη για να προλάβουν, ώστε έφτασαν στην Αττική από την Σπάρτη την τρίτη ημέρα. Αν και έφτασαν μετά την συμπλοκή, είχαν μεγάλη επιθυμία να δουν τους Μήδους και γι’αυτό πήγαν μέχρι τον Μαραθώνα για να δουν τα θύματα. Έπειτα, αφού επαίνεσαν τους Αθηναίους και το κατόρθωμά τους, επέστρεψαν πίσω.

 
 
Πήλινη αναθηματική μάσκα πολεμιστή από το Ιερό της Αρτέμιδος Ορθίας

17 σχόλια:

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Ας πάω τώρα να πιάσω εγκαίρως στασίδι στις Θερμοπύλες και στην Σαλαμίνα... Ο καιρός γαρ εγγύς για νέες εορτές!!!

Ιφιμέδεια είπε...

@Asteroid:

Μα θα πιαστείτε στο στασίδι ως το 2020! Ως τότε έχουμε να δούμε αναβίωση αγώνων που θα πάει σύννεφο... (αχ).

μ είπε...

Ιφι,
σ'ευχαριστούμε κατ'αρχάς για την απόδοση στα νέα ελληνικά. Μου αρέσει πάρα πολύ να διαβάζω ιστορικά κείμενα - άλλωστε σου έχω πει τη συμπάθεια μου για το χώρο σας :)

Σκεφτόμουν λοιπόν καθώς διάβαζα το κείμενο, ότι εσείς οι αρχαιολόγοι είστε ο απτός σύνδεσμος μας με τους προγόνους. Όχι μόνο μελετάτε τα κείμενα τους, αλλά ακουμπάτε τα πράγματα (σκεύη, εργαλεία, όπλα, κοσμήματα κτλ) που αυτοί χρησιμοποιούσαν. Μαγευτικό δεν είναι; :)

Ιφιμέδεια είπε...

Μάνο μου

σ'ευχαριστώ για την καλή σου την κουβέντα και χαίρομαι ειλικρινά που σου άρεσε η ανάρτηση.
Όταν την ανέβασα, τόσο διαφορετική από την αμέσως προηγούμενη, ευχόμουν μέσα μου να βρει την ίδια τουλάχιστον ανταπόκριση, αλλά δεν το πολυπιστεύω κατά βάθος.

Το αρχικό μου κείμενο περιλάμβανε και σκέψεις μου για την σχέση όλων μας με την αρχαιότητα και μεταξύ άλλων έκανα μιά κριτική στην αποτυχία των αρχαιολόγων να μεταδώσουν τον ενθουσιασμό τους γι'αυτήν, την ουσιαστική αποτυχία τους να εμπνεύσουν... Τα έκοψα όλα αυτά, ήταν ήδη πολλά τα λεγόμενα.

Χαίρομαι που έκανες μιά σκέψη παρακάτω αναλογιζόμενος ότι αυτά τα κείμενα ανταποκρίνονται στη ζωή αληθινών ανθρώπων, τα κατάλοιπα των οποίων, κατά κανόνα τα πιό ταπεινά και καθημερινά, μελετούν οι αρχαιολόγοι.

Ναι, είναι συναρπαστικό, μαγευτικό, συγκινητικό, σε βάζει σε πλήθος σκέψεων για την ματαιότητα ή τη διαχρονία των συνηθειών και ελπίζω τέλος πάντων αυτό το αίσθημα να μπορέσω στη ζωή μου να το μεταδώσω και σε άλλους!

μ είπε...

Εμένα πάντως μπορείς να με υπολογίζεις στους πολύ θερμούς υποστηρικτές τέτοιων αναρτήσεων :)

Ιφιμέδεια είπε...

Ευχαριστώ ;)

α-λ-λ-α-λ-α είπε...

Πολύ σωστές οι επισημάνσεις σου κυρίως όσον αφορά τις επετειακές εκδηλώσεις.
Θα μείνω στο σημείο που αναφέρεις τους 'Γεωργιάδηδες'που πήραν εργολαβία την Αρχαία Γραμματεία μας. Έτσι είναι δυστυχώς. Το θέμα είναι γιατί φτάσαμε ο κάθε Γεωργιάδης και ο κάθε Λιακόπουλος να το κάνει αυτό και γιατί οι σημερινοί Έλληνες να δίνουν τα χρήματά τους για να διαβάζουν παραποιημένες, κακοποιημένες και λαϊκίστικες προσεγγίσεις των αρχαίων κειμένων μας.
Μια πρώτη σκέψη είναι ότι φοβόμαστε να διαβάσουμε τα κείμενα των αρχαίων. Ίσως γιατί η προσέγγιση που γινόταν στο σχολείο δεν ήταν 'εμπνεύσιμη'. Ίσως γιατί οι φιλόλογοι, μέσα στον οίστρο τους, ή εγκλωβισμένοι στα προγράμματα σπουδών, το μόνο που κατάφερναν ήταν να τα κάνουν να φαίνονται πιο δυσνόητα από ότι πραγματικά είναι. Ίσως επίσης γιατί στα πρώτα νιάτα μας θεωρούσαμε πιο 'προχώ' να διαβάζουμε Ντοστογιέφσκι και Καζαντζάκη παρά Θουκιδίδη και Ηράκλειτο.
Και καταντήσαμε να ακούμε τον κάθε Γεωργιάδη να κραυγάζει 'ΔΙΑΒΑΣΤΕ, ΔΙΑΒΑΣΤΕ' τα αρχαία κείμενα, αλλά ο τρόπος που το λένε πιο πολύ σε τρομάζει παρά σε προκαλεί να διαβάσεις τα κείμενα αυτά - και σε υποβάλλουν να τα διαβάσεις από τη δική τους σκοπιά.
Και όχι μόνο αυτό. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Βελόπουλος και ο Γεωργιάδης εκλέχθηκαν βουλευτές. Ο κόσμος αναγνώρισε (;) τον κόπο τους (!) και τον αγώνα τους (!) και τους έβγαλε βουλευτές (Και τον Πλεύρη επίσης, που στηρίχθηκε ΚΑΙ στα βιβλία του πατέρα του). Κατάντια.
Και δυστυχώς δε βλέπω να βελτιώνονται τα πράγματα.
περαστικός

mahler76 είπε...

για τις γιορτές αυτές που με την αρχαιοπληξία τους που εκφράζεται στην κίτς αισθητική τους σκοτώνουν το νόημα μιας τέτοιας γιορτής δεν έχω να πώ πολλά. Όμως ο Ηρόδοτος είναι όπως τα λές, ένας υπέροχος συγγραφέας. Ίσως να έπρεπε να τον ξαναπιάσω στα χέρια μου.

Καλή σου μέρα :)

Ιφιμέδεια είπε...

@wtgrpkm

Σε ευχαριστώ πολύ για τις σκέψεις που έγραψες. Έπιασες ακριβώς το πνεύμα της ανάρτησης και ειλικρινά πολύ χαίρομαι.

Οι "Γεωργιάδηδες/Λιακόπουλοι" είδαν στην αρχαία ελληνική γραμματεία έναν εύκολο τρόπο πλουτισμού (εφόσον πνευματικά δικαιώματα γιοκ) εκμεταλλευόμενοι την συγκυρία του τηλεμάρκετινγκ. Πολύ σωστά επισημαίνεις ότι η ενασχόληση με τους αρχαίους συγγραφείς τους προσέδωσε εκτός από το οικονομικό και το συμβολικό κεφάλαιο του "σοβαρού", "διανοούμενου", "εθνολάτρη", κλπ. που το ρευστοποίησαν με τον καλύτερο (γι'αυτούς) τρόπο.

Η καπηλεία της γραμματείας από τους εθνικιστές προκαλεί αναπόφευκτα σε όλους εμάς τους άλλους απώθηση και είναι μιά ουσιαστική μάστιγα.
Δεν διστάζω να σου πω μάλιστα ότι κι εγώ όταν ανέβαζα την ανάρτηση σκέφτηκα ότι κάποιοι θα με κατηγορούσαν τουλάχιστον ως αρχαιομανή αν όχι εθνικίστρια (ευτυχώς δεν μασάω πιά τόσο πολύ από την γνώμη των άλλων!).
Δεν πιστεύω βέβαια σε καμιά ανωτερότητα καμιάς φυλής, απλώς σκέφτομαι ότι είναι κρίμα να φτάνουμε στο άλλο άκρο αγνοώντας τελικά ένα σωρό ωραία κείμενα. Το έγραψες περίφημα: γιατί Ντοστογιέφσκυ και Καζαντζάκη κι όχι (και) Ηρόδοτο και Λουκιανό;

Η απώθηση αυτή δύσκολα αλλάζει όταν οφείλεται στις γνωστές δυσάρεστες σχολικές εμπειρίες. Φταίνε οι φιλόλογοι και ως άτομα και ως όργανα ενός συστήματος. Αν με ρωτάς πιστεύω ότι φταίμε και οι αρχαιολόγοι εφόσον έχουμε αποτύχει τόσο στον βασικό προορισμό μας που είναι να διαδώσουμε όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για τον αρχαίο κόσμο δημιουργώντας την επιθυμία και στους άλλους να τον γνωρίσουν και να τον αγαπήσουν.
Φταίνε και οι διανοούμενοι, φταίνε και οι δημοσιογράφοι που (ελλείψει παιδείας;) σπανίως προβάλλουν ως ελκυστικό ένα καλό αρχαίο βιβλίο!

Σκέφτεσαι τι μεγάλη επιτυχία θα ήταν αν ας πούμε η Athensvoice με έναν "πιασάρικο" τρόπο προωθούσε κάποια αρχαία κείμενα;

Ιφιμέδεια είπε...

@mahler

Πολύ χαίρομαι που συμφωνείς για τον Ηρόδοτο! Δεν είχα συνειδητοποιήσει κι εγώ πόσο πολύ του γούστου μου είναι τελικά, πόσο καθόλου βαρετός, ίσα-ίσα με μιά απαράμιλλη αγάπη για το περίεργο, το εξαιρετικό καμιά φορά το εξωφρενικό. Ναι, ναι να τον ξαναπιάσεις!

Takis X είπε...

Τόσο διαφορετική απο την προηγούμενη,μα το ιδιο συναρπαστική .Στην αρχή βέβαια για να πω την αμαρτία μου με το που το είδα εφυγα απο την σελίδα.Λέω"Ωχ ιστορία.Να φεύγω."Αλλά μετά απο τύψεις ξαναγύρισα.Σκεφτηκα για να το χεις βάλει εσυ σίγουρα θα αξίζει.Και κάθησα και ξαναδιάβασα,οσα σχεδόν είχα ξεχάσει με αλλο μάτι πλέον ,κι ομολογώ οτι το στοίχημα κερδήθηκε..

vangelakas είπε...

στους Γεωργιάδηδες αυτού του κόσμου που τους πήραν εργολαβία

ἀφοῦ ἡ ἄλλη πλευρὰ τοὺς ἔχει κλασμένους. Μιλιταριστικὰ πράμματα...

Ιφιμέδεια είπε...

@ΤakisX

Σ'ευχαριστώ Τάκη που ξαναγύρισες. Χαίρομαι που άξιζε τον κόπο.
Ένας βασικότατος λόγος που κρατώ το ιστολόγιο είναι προκειμένου να μοιράζομαι όσα αγαπώ και με ενθουσιάζουν με τους φίλους :)

Ιφιμέδεια είπε...

Ἔτσι εἶναι.
Ἡ ἄγνοια γεννᾶ φόβο ὡς γνωστόν.

Ιφιμέδεια είπε...

Πολὺ χαρούμενη ποὺ μόλις ἔγραψα τὸ πρῶτο μου σχόλιο σε πολυτονικό. Εὐχαριστῶ Βαγγελάκα ;)

Vam33 είπε...

Εξαιρετικό ποστ.Μπράβο(αν και βαριέμαι αναπαραστάσεις)

Ιφιμέδεια είπε...

@Vam33

Σόρρυ, τώρα είδα σχόλιο!
Ευχαριστώ, κι εγώ τις βαριέμαι κατά κανόνα.