Εχτές διαπίστωσα ότι μου χρειάζονται περίπου 8 απανωτά επεισόδια των Απαράδεκτων προκειμένου να καθαρίσω την κρεβατοκάμαρα στο πλαίσιο του ευρύτερου προγράμματος που ονομάζεται "Γενική Καθαριότης, χειμερινή έκδοσις".
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει δραστηριότητες οι οποίες επιτυγχάνουν την καθαριότητα κάθε ορατής επιφάνειας του σπιτιού, από της οροφής έως του δαπέδου, των τοίχων περιλαμβανομένων, και ασφαλώς όλου του περιεχομένου το οποίον εβρίσκεται εκτεθειμένον.Η Γενική Καθαριότης θεωρείται ολοκληρωμένη μόνον όταν έχομε επιτύχει ικανοποιητική αφαίρεση σκόνης (ή εξαντλητική κούραση) σε όλα τα δωμάτια του σπιτιού, οπότε στρώνουμε τα χαλιά και στολίζουμε το σπίτι μας για τα Χριστούγεννα.
[εδώ κολλάει ένα Ja wohl!]
Οι Απαράδεκτοι παίζουν εδώ και χρόνια πολύ καταλυτικό ρόλο, καθώς διαπίστωσα ότι το να παίζουν στο background βοηθάει καταπληκτικά να εκτελώ τις εργασίες μου χωρίς να αναλογίζομαι πόσο κουραστικό και βαρετό είναι αυτό που κάνω εκείνη τη στιγμή. Μπορώ πάντα να προσποιούμαι ότι έβλεπα Απαράδεκτους όλη μέρα, ε, και πήρα κι ένα ξεσκονόπανο να κάνω καμιά δουλειά.
Το ξέρω, η κατάσταση θυμίζει Τσελεμεντέ της δεκαετίας του '60 και women's magazines και women's blogs μη σου πω, μα τι να γίνει; Έτσι είμαι εγώ. Την προηγούμενη εβδομάδα έδινα διάλεξη, την επόμενη καθαρίζω παντζούρι.
Γιατί δεν παίρνουμε βοήθεια, σκέφτεται μεγαλόφωνα (και συχνότερα φαντάζομαι ενδόμυχα) ο Θ. κι αναστενάζει.
Δεν μπορώ ποτέ να του εξηγήσω ικανοποιητικά γιατί όχι.
Γιατί έτσι πρέπει; (όπως θα απαντούσε η Λωξάντρα)
Γιατί δεν μπορώ να δίνω εντολές σε έναν άλλον άνθρωπο για να κάνει μιά σωματικά κουραστική εργασία; [- εκτός αν είναι ο ίδιος ο Θ. :) ]
Γιατί κάπου μέσα μου το αντιμετωπίζω όλο αυτό ως απαραίτητη διαβατήρια διαδικασία για να ευχαριστηθώ καλύτερα την κατάσταση μετά;
Ο Θ. το αποδίδει στις ενοχές που έχω από τον τρόπο που βλέπει η μαμά μου την καθαριότητα (μανιακά δηλαδή) - και μάλλον έχει δίκιο, και το περνάμε σαν αρρώστεια που κάνει τον κύκλο της.
Αυτό είναι το πιό αγαπημένο μου Χριστουγεννιάτικο τραγούδι σε μιά ωραία εκτέλεση σχολικής χορωδίας και κινηματογράφηση του 1975. Δεν ήρθε ακόμη η ώρα του αλλά δεν πειράζει, ενισχύει το φρόνημα ;)
Λίγο άσχετο αλλά.
Σπανίως σας δίνω συμβουλές ή κάνω υποδείξεις διασκέδασης αλλά αισθάνομαι αλήθεια την ανάγκη να φωνάξω πόσο πολύ σπουδαία, πόσο ειλικρινά συγκλονιστική είναι η έκθεση της Βάσως Κατράκη στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης.
Επισκεφθείτε την και θα με θυμηθείτε.
Kι αν πάτε μέχρι εκεί, περάστε δίπλα στην πτέρυγα του Μεγάρου Σταθάτου και δείτε την πολύ εντυπωσιακή έκθεση The Lost World of Old Europe
(που εγώ θα την μετέφραζα αυτολεξεί: Ο Χαμένος Κόσμος της Παλιάς Ευρώπης και όχι: Το Ξεχασμένο Παρελθόν της Ευρώπης) Είναι από αυτές τις εκθέσεις που έχεις την ευκαιρία να καθαρίσεις το μυαλό σου από ένα σωρό κλισέ.
Όλο αυτό το διάστημα που δεν έγραφα εδώ (και δεν έλειψα ως φαίνεται σε κανέναν ιδιαιτέρως γκουχ-γκουχ) επισκεφτόμουν κλεφτά τα ιστολόγιά σας κι έτσι εν πολλοίς έχω μιά εικόνα τι κάνετε, πώς είστε γενικώς, τι σας απασχολεί, τι γράφετε. Μα σκέφτηκα, έτσι γυρνώντας μετά από αρκετό καιρό, ότι αν σας έβλεπα μπροστά μου, αν καθόμασταν για καφέ, δεν θα σας ρώταγα τι γνώμη έχετε για το νέο κόμμα της Ντόρας ας πούμε (I couldn't care less). Θα προτιμούσα άλλα πράγματα να μου πείτε, πιό προσωπικά σας.
Ιδού λοιπόν τρεις ερωτήσεις μου και όποιος θέλει, απαντά, κι όποιος θέλει αντίστοιχα με ρωτά. (κι όπως θα έλεγε ο αγαπημένος μου Προβατούκος χάου μο γκέρλυ μπλογκ καν γιου γκο;)
1. Σκέψου καλά και πες μου: ποιό είναι το πιό όμορφο πράγμα που είδες τώρα τελευταία;
2. Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει κάποιος που πρόσφατα σε στενοχώρησε ή σε πρόσβαλε κι εσύ δεν έκανες τίποτα γι'αυτό. Θέλεις να μου πεις αυτό που δεν μπόρεσες ή δεν θέλησες να του/της πεις;
3. Αν δεν είχες κανέναν περιορισμό, που και με ποιόν θα ήθελες να περάσεις τα Χριστούγεννα;
;)
