Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

Behavioral Patterns

Η Τασσώ Καββαδία έμοιαζε καταπληκτικά σε μιά καθηγήτρια που είχα στο πανεπιστήμιο. Έμοιαζαν εξ όψεως, δυό ωραίες γυναίκες, με παράστημα, καλοντυμένες, μα περιέργως είχαν και το ίδιο ψυχρό βλέμμα ανωτερότητας και σνομπισμού κι επιπλέον ήταν ικανές να ξεστομίσουν με στόμφο λόγια απύθμενης κακίας. Μόνο που αυτό που για την Καββαδία ήταν ένα εξαιρετικό ταλέντο για την αποτελεσματική άσκηση της τέχνης της, για την καθηγήτριά μου παραμένει ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα.
Κάθε φορά λοιπόν που την συναντώ (την καθηγήτρια, όχι την Τασσώ), νομίζω ότι θα ανοίξει το στόμα της, θα στρογγυλέψει Κολωνακιώτικα τις λέξεις της για να μου τις πετάξει στα μούτρα κι εγώ θα πρέπει ως άλλη Στεφανία να σφουγγαρίσω όλο το αναμορφωτήριο (στα γόνατα με σφουγγαρόπανο, όχι με σφουγγαρίστρα).
Σκέφτομαι πάντως ότι μετά την πρόσφατη απώλεια της σπουδαίας ηθοποιού μπορώ:
α. να βλέπω με μεγαλύτερη συμπάθεια την πρώην καθηγήτρια γιατί θα μου θυμίζει την συγχωρεμένη την Καββαδία,
β. να φαντασιώνομαι μιά περίσταση στην οποία η Καββαδία ταπεινώνει μεγαλειωδώς την καθηγήτρια, όπως το κάνει με απαράμιλλο τρόπο στην παρακάτω σκηνή από την "Αμαρτία της Ομορφιάς".

Παρατηρήστε παρακαλώ, πώς ερμηνεύει το ρόλο της αυτή η καταπληκτική ηθοποιός με τις κινήσεις της, το βλέμμα της, την εκφορά και την ένταση του λόγου!
Betty Livanou you didn't stand a chance.




Όλο μέσα μου απωθώ την παρόρμηση να κάνω απολογισμό του 2010 κι όλο αυτή επιστρέφει. Είναι που δεν θυμάμαι και καλά, ούτε καν τα πρόσφατα. Είναι που δεν έχει και πολύ νόημα να αραδιάζεις ατυχίες και απογοητεύσεις, τί τους θέλω εγώ τους απολογισμούς;

Απρίλιος. Γράφω ακατάπαυστα - και μετά σκάει ένα ηφαίστειο σχεδόν στα μούτρα μου.
Αύγουστος. Διαπιστώνω πόσο κοντά μπορώ να βρεθώ σε μιά σοβαρή ασθένεια.
Νοέμβριος. Μαθαίνω ότι η καλύτερή μου φίλη μού λέει ψέμματα για να αποφύγει να με συναντήσει.

Καλά, μιλάμε για πολύ κλάψα. Άστο. Πάμε αλλιώς.


Αντί απολογισμού, προτιμώ να αφηγηθώ το Σημαντικότερο Επίτευγμά μου για το 2010, το οποίο θα αποτελέσει και κεφάλαιο της αυτοβιογραφίας μου με τίτλο

Το τελευταίο σκαλοπάτι

Εγώ που λέτε δεν ήμουν ανέκαθεν τροφαντή. Είχα τα μαγουλάκια μου αλλά χοντρή δεν με έλεγες. Αυτό είναι και καλό, είναι και κακό. Καλό είναι γιατί είχα έντιμο πρότερο βίο, κακό γιατί ενώ έπαιρνα κιλά δεν έβλεπα τον εαυτό μου χοντρό. Τον έβλεπα δηλαδή, είχα μάτια, όταν σφήνωνε το XL επάνω μου εκεί ήμουνα κι έβλεπα, αλλά να, ψυχολογικά τοποθετούσα πάντοτε τον εαυτό μου στους αδύνατους ή έστω στους προσωρινά-μή-αδύνατους (αυτή είναι κατηγορία κυρίες και κύριοι...).
Επιπλέον δεν βοηθούσε το γεγονός ότι ο Θ. (σε αντίθεση με τη μαμά μου) δεν με έκανε ούτε μιά στιγμή να αισθανθώ άσχημα με το σώμα μου (τουναντίον), ούτε το γεγονός ότι όταν κοιμόμουν ονειρευόμουν κι έβλεπα τον εαυτό μου αδύνατο.

Τέλος πάντων, μην τα πολυλογούμε, πάχαινα, πάχαινα, πάχυνα.
Κι όλο έλεγα μέσα μου ότι ήθελα να αδυνατίσω αλλά πάλι δεν είχα το κουράγιο να πιέσω τον εαυτό μου να το κάνει, γιατί ήξερα ότι αυτό ήθελε κότσια που δεν μπορούσα να διαθέσω προς αυτή την κατεύθυνση.
Βαυκαλιζόμουνα ότι έχω ακόμη περιθώρια κι ελέγχω την κατάσταση κι αστειευόμουν για το τελευταίο σκαλοπάτι, το να σε περνάνε οι άγνωστοι για έγγυο και να μην είσαι.

Μέχρι που βεβαίως την κατέβηκα όλη την σκάλα, το έφτασα κι αυτό το σκαλοπάτι, την έζησα κι αυτή την εμπειρία (εδώ κανονικά ακούγεται ταρατατάν μπουζούκι). Όρθιοι στο τρένο και δίπλα μας ένα ζευγάρι Αλβανοί (καλή τους ώρα οι ευγενέστατοι) να με κοιτάνε, κυρίως η γυναίκα. Κι εγώ (χαζή δεν είμαι) την είδα την ξεφτίλα να έρχεται, την ρούφαγα εις μάτην την κοιλιά. Κι η κοπέλα, όλο αγωνία μη χάσω το παιδί, να σκουντάει τον άντρα της να σηκωθεί, να του λέει κάτι στη γλώσσα τους κι εναγωνίως να ψάχνει το βλέμμα μου για να μου πει να κάτσω. Κι εγώ να αποφεύγω το βλέμμα και να εύχομαι να είχε το τρένο μιά κινηματογραφική καταπακτή στο πάτωμα, να ανοίξει, να πέσω, να με πατήσει κιόλας από πάνω να τελειώνουμε. Το τέλος της ιστορίας μας είναι γλυκόπικρο, όπως γλυκόπικρη είναι κι η ζωή: "σας ευχαριστώ, μην ενοχλείστε, δεν είμαι έγγυος, χοντρή είμαι". Καταραμένη καταπακτή δεν άνοιξες ποτέ.

Αυτό λοιπόν νόμιζα ότι ήταν το τελευταίο σκαλοπάτι, μα πλανήθηκα πλάνην οικτράν.




Λίγους μήνες αργότερα επισκέπτομαι για πρώτη φορά έναν γυναικολόγο. Ας τον πούμε γιατρό Καζαμπούμπου, έτσι τον αποκαλούμε πλέον στο σπίτι μας κι έχουμε τους λόγους μας. Ο γιατρός Καζαμπούμπου λοιπόν μου ρίχνει ένα βλέμμα, χαμογελάει ήρεμος και μου λέει: "πότε με το καλό;"
Εγώ ανυποψίαστη ρωτάω "τι εννοείτε;" "Πότε με το καλό γεννάμε;"

Αυτό, κυρίες και κύριοι, είναι το αληθινά τελευταίο σκαλοπάτι στον εξευτελισμό της παχουλής γυναίκας. Όχι απλώς να σε θεωρήσουν έγγυο, αλλά να σε θεωρήσει έγγυο ένας γυναικολόγος.

Όσο κι αν ο γιατρός αποδείχτηκε εν τέλει μεγάλος σκιτζής, αυτή η συνάντηση υπήρξε καθοριστική. Δεν είχα άλλα περιθώρια για ξεφτιλίκια, ούτε από ευγενικούς απλούς ανθρώπους, ούτε από μορφωμένους Καζαμπούμπου, η κοινωνία μας δεν είναι φτιαγμένη για παχουλούς, τα πρότυπα τα κοινωνικά είναι πλέον διαφορετικά, δεν ζούμε στο 1920 που το τροφαντό το μπούτι ήταν μεγάλο ατού.

Από την επόμενη κιόλας ημέρα άρχισα βίαιτα, δηλαδή βίαιη δίαιτα (ένας όρος όχι δικός μου αλλά του Νανάκου). Μόνη μου, γιατί δεν άντεχα να πάνω να τσιτσιδωθώ για να με ξεφτιλίσει κι ο διαιτολόγος. Δύο εβδομάδες Άτκινς (που δεν αντέχεται) και μετά μετρώντας θερμίδες προσπαθούσα να μένω σε ένα ποσό 1100 θερμίδων την ημέρα. Έτσι έχασα 13 κιλά σε περίπου 3-4 μήνες.
Δεν είμαι ακόμη αδύνατη, είμαι ας πούμε όχι-τόσο-χοντρή κι αυτό είναι, σας βεβαιώ, πολύ σπουδαίο επίτευγμα. 


21 σχόλια:

heionios είπε...

Φεύγω απ΄τη βιβλιοθήκη στις 6μμ. Το χωριό μου είναι μια ώρα δρόμος και στη διαδρομή, σκεπτόμενος απολογιστικά (και με αυτεπιστασία) αποφασίζω να ξαναρχίσω (για 16 φορά) γυμναστήριο. Φτάνω. Ανοίγω την πόρτα (η κουζίνα είναι φάτσα φόρα) και αντικρίζω λεκανίδα, κατάμεστη με φρεσκοφτιαγμένα μελομακάρονα. (Ανάθεμά σε μάνα!). Τρώγω τρία. Λέω: Είμαι καταπληκτικός, μου αξίζει ένα τέτρτο! Πάω στον υπολογιστή με το πέμπτο μελομακάρονο ανα χείρας. Καθώς το καταβροχθίζω και νιώθω κάτι να μού 'ρχεται απο την απότομη αύξηση της γυκόζης στο αίμα του γείτονα - έχω ήδη φάει το μισό, ανοίγω το μπλόγκ σου (πρόσφατα σε ανακάλυψα) και βρίσκομαι μπροστά στο άρθρο. Μένω με το στόμα ανοιχτό και το πέμπτο μελομακάρονο σε κατάσταση θραυσματική.

ΥΓ 1: Κι έλεγα για την προϊσταμένη μου "ποιά μου θυμίζει; ποιά μου θυμίζει;".. Απο 'δώ και πέρα θα τη φωνάζω Τασώ!!

ΥΓ 2: Θα σου έλεγα και για το δικό μου τελευταίο σκαλοπάτι, το οποίο πάτησα την ώρα που τραβούσα απο σκάλα κατι φωτογραφίες, αλλα φοβούμαι πως ήδη έχω καταναλώσει πολύν ιστοχώρο. (Εννοείται πως η σκάλα έσπασε - μή γελάς)

Χρόνια πολλά κι ευτυχισμένα και χαρούμενα και δημιουργικά!!!

Αβαδιστη είπε...

Iφι εξκιουζ μάι λάνγκουιτς αλλά γάμησέ τα, τα αισθητικά πρότυπα. Το καλό σε αυτή τη φάση είναι που δε λαχανιάζεις όσο πριν, που είσαι πιο ευκίνητη και που αν συνεχίσεις θα δοκιμάζεις το XL και θα πλέεις μέσα του.

Η Τασσώ ήταν εξαιρετικά συμπαθής γραία πάντως

Pastaflora είπε...

Βελονισμός! Κατεβάζει κιλά, ανεβάζει αυτοπεποίθηση. Το δοκίμασα, λειτουργεί. Για την καθηγήτρια, δεν ξέρω τι να σου πω. Εύχομαι να την συναντήσουμε κατά τύχη στου Ζόναρς να τρώει τη νουγκατίνα της και κάτι σουρεαλιστικό θ' αυτοσχεδιάσουμε.
Οπως π.χ. ν' αρχίσουμε να διαβάζουμε τις νεκρολογίες στην Εστία και στο καπάκι τις σιντοκριτικές στο Μέταλ Χάμερ...

Ανώνυμος είπε...

την κυρια Τασσω την εκτιμουσα πολυ - για λογους που δεν είναι της παρουσης..

στο επιτευγμα τώρα :

μπραβο - μπραβο - μπραβο!

( ψωνισατε καινουρια ρουχαλακια μετα την απώλεια;;)

7Demons είπε...

1.Οι παρενθέσεις σας αξίζουν όλα τα λεφτά!
2.Για χαλαρώστε λίγο παρακαλώ...Τα ασθενικά και νευρασθενικά πρότυπα των ισχνών μοντέλων που μας καταδυναστεύουν,πρέπει κάποια στιγμή να γκρεμιστούν σαν χάρτινος,λιπόσαρκος πύργος από εμάς τους ίδιους.Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει όλοι εμείς οι μη-αποστεωμένοι, να συμφιλιωθούμε με την έξω μας εικόνα και να πνίξουμε με αξιοπρέπεια κάθε δόλια ενοχή που μας θέλει υπέρβαρους ακόμη και όταν δεν είμαστε.
3.Μεγαλώνουμε και μαζί μας μεγαλώνουν και τα ερωτικά μας κιλά!
4.Η Τασσώ ερμήνευσε με τρόπο εκπληκτικό, έναν (υπερβολικό σε αρκετά σημεία) αστικό τρόπο ευπρεπούς συμπεριφοράς,που στις χυδαίες ημέρες του παρόντος χρόνου,μοιάζει τουλάχιστον νοσταλγικός...
5.ΖΗΤΩ ΤΑ ΜΕΛΟΜΑΚΑΡΟΝΑ !!!

Ιφιμέδεια είπε...

@heionios

Τι κεφάτο σχόλιο, αυτό ήταν ένα ποστ από μόνο του αγαπητέ μου κι αν δεν έχετε ιστολόγιο, ακούστε τη συμβουλή μου κι ανοίξτε ένα ευθύς αμέσως!

Επί της ουσίας έχω να πω τα εξής:
1. για λόγους αρχής δεν πρέπει ποτέ να αφήνουμε μισοφαγωμένα μελομακάρονα δεξιά και αριστερά. Παρακαλώ ενημερώστε με εάν καταναλώθηκε ολόκληρο το 5ο μελομακάρονο, το οποίον ήτο και σπιτικόν (τα προσέχω κάτι τέτοια).
2. τα γυμναστήρια αφορούν τους γυμνασμένους, τους γυμναστές ίσως-ίσως και τους γυμνιστές, το λέει η λέξη, εμάς πάντως τέτοια μέρη δεν μας αφορούν, μην μπερδεύεστε.
3. την ιστορία με το σκαλοπάτι πρέπει να μας την πείτε οπωδήποτε: ο ιστοχώρος όλος δικός σας!

Χρόνια πολλά και σε σας κι εύχομαι όλο το 2011 να έχετε το κέφι που μπορέσατε να μεταδώσετε με λίγες σας λέξεις εδώ. Σας ευχαριστώ θερμά!

Ιφιμέδεια είπε...

@Αβάδιστη

Έχετε δίκιο, τα ουσιαστικά οφέλη ήταν πολύ διαφορετικά: καλύτερη υγεία προπαντός.

Όσο για την Τασσώ ξέρετε τι σκέφτομαι; Ότι όλοι κρύβουμε μιά Τασσώ μέσα μας...

Ιφιμέδεια είπε...

@Πασταφλώρα

Α, τι ωραία μέθοδος - αν δεν είχα φοβία με τις βελόνες ίσως την δοκίμαζα. Ακούγεται και εξωτική.

(αυτή η αναφορά στην νουγκατίνα βρήκε στόχο, δεν σας λέω τίποτα άλλο)

Ιφιμέδεια είπε...

@Holly

Ευχαριστώ-ευχαριστώ-ευχαριστώ

Δεν ψώνισα γιατί κατά βάθος δεν έχω χάσει τον φόβο ότι θα ξανακυλήσω... Περιμένω να περάσει λίγος καιρός να με συνηθίσω έτσι.

Ιφιμέδεια είπε...

@7 demons

1. Πολύ χαίρομαι που τις προσέξατε και που δεν είναι κουραστικές.
2. Μαζί σας στον αγώνα, δεν χάνω κι εγώ την πίστη μου, ούτε ξεχνάω αυτό που πάντοτε έλεγα: σε μιά άλλη εποχή αγάπες μου θα ήμουνα τοπ μόντελ (έστω κι αν αυτή η εποχή είναι η νεολιθική). Σύντροφε μην ανησυχείτε πολύ απέχω από το να χαρακτηριστώ ποτέ λιπόσαρκη!
3. Εδώ κολλάει το "τα πάχη μου τα κάλλη μου".
4. Πόσο υπέροχα το γράψατε. Είναι ακριβώς έτσι.
5. ΖΗΤΩ! ΖΗΤΩ ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΥΡΑΜΠΙΕΔΕΣ!
(και οι δίπλες ίσως; αν είναι καλά μελωμένες και τραγανές; χμμμ)

Provato είπε...

εμ τι να σου πούμε και εμείς από την ζωή μας μετά από όλα αυτά..... αχ πέθανα στο γέλιο και το είχα ανάγκηηηηηηηηη

(όσοι σου λένε ότι είσαι χοντρή σε ζουλεύουν, μην μασάς, ή μάλλον, συνέχισε να μασάς, ουφ μπερδεύτηκα, χρόνια πολλά, χαρούμενες γιορτές αγάπη μου)

mahler76 είπε...

Μεγίστη η Τασσώ.

Takis X είπε...

Αχ τι περνάς γλυκό μου πλασμα..Τι καταδίκη είναι αυτή..Αλλά επειδή εγω ξέρω πως είσαι η μοναδική που μπορεί να υποδυθεί με χειρουργική ακρίβεια στο νέο σικουελ-σηριαλ που θα γυριστεί με θέμα τη ζωη της αλίκης,για αυτό λοιπόν λεω οτι χρειάζεσαι επειγόντως καποια επιπλέον κιλά . Τροφαντό δεν ηταν το κορίτσι μας ? Ολα τα χεις τι σου λείπει? (Υπάρχει και σχετικό πόστ ετσι δεν είναι?)Αδικο εχω?

Ιφιμέδεια είπε...

@provato

Εσείς οι κορμάρες οι δίμετρες οι αθλητικές οι κολυμβητικές είστε το πρότυπο για εμάς τις Miss Piggy αυτού του κόσμου, αχ-βαχ-αχ.

Καλά εννοείται ότι έχω σταματήσει τη βίαιτα και τρώω με ζήλο!

(σας αγαπώ)

Ιφιμέδεια είπε...

@mahler76

Συμφωνώ. Καταπληκτική ηθοποιός. Την παρατηρώ πιά σε παλιές ταινίες, τί ωραία εκφέρει το "ρο" και ζηλεύω!

Ιφιμέδεια είπε...

@Takisx

Τάκη μου είσαι ο πιό πιστός μου θαυμαστής. Θυμάσαι δηλώσεις μου που εγώ είχα ξεχάσει (μα εξακολουθώ να πιστεύω, χαχαχα!).

Μην ανησυχείτε, είμαι πάντα έτοιμη να υποδυθώ Αλίκη (ανεπιτυχώς φυσικά, ήταν αμίμητη). Δεν είμαι ευτυχώς σε επίπεδο "Νεράϊδα και Παληκάρι" αλλά δεν έχω πέσει και κάτω από "Το πιό λαμπρό αστέρι"!

(με ενθουσίασες!)

Forester είπε...

Αγαπητή Ιφιμέδεια,
"τα εκ βοντώ" σάς εξασφάλισαν μια θέση στα δικά μου εκ των ουκ άνευ και σήμερα ήθελα να σας ευχαριστήσω για το αβίαστο γέλιο που μου χάρισε η αυτοαποκαλυπτική κι αυτοσαρκαστική σας αναδρομή!
Συγχαρητήρια για τις πάσης φυσεως προσπάθειες σας!
ΥΓ:Εμένα η Τασσώ μου θυμίζει την Αρβανιτάκη.Και σκέφτομαι-αφού ο Πασχάλης (Αρβανιτίδης)ζει ανάμεσά μας-μήπως η Ελευθερία είναι κόρη της Τασσούς;;

Ιφιμέδεια είπε...

@Forester

Αγαπητή μου χαίρομαι που χαμογελάσατε με τα παθήματά μου. Νομίζω ότι ο αυτοσαρκασμός είναι η μόνη οδός, αν και δεν είμαι καθόλου σίγουρη που οδηγεί!

Αυτή σας η παρατήρηση πρί ομοιοτήτων Αρβανιτάκη-Τασσώς είναι πολύ ακριβής. Για την εμπλοκή του παντανέου Πασχάλη δεν είμαι καθόλου σίγουρη όμως, διότι (εκτός που τον βρίσκω gay) αποκλείω μιά θεότητα σαν την Τασσώ να συναγελαζόταν με ένα ανθρωπίδιο.

Την καλημέρα μου!

amalthia είπε...

δηλώνω και εγώ ότι η κατηγορία "προσωρινά όχι και τόσο αδύνατη" υπάρχει και παραυπάρχει...

συγχαρητήρια όχι για αυτό καθ'αυτό το κατόρθωμα(το οποίο δεν είναι αμελητέο φυσικά!) αλλά για την επιλογή σου να το προβάλλεις εδώ,να το αναγνωρίσεις και με αυτό τον τρόπο να επιβραβεύσεις τον εαυτό σου.

Καλή Πρωτοχρονιά και όπως έχω πει και αλλού...εύχομαι για την πρωτοχρονιά, για τις υπόλοιπες μέρες θα εύχομαι για την καθεμία χωριστά μέρα με την μέρα..One step at the time.

Ιφιμέδεια είπε...

@amalthia

Α, πολύ χαίρομαι που επιβεβαιώνεις ότι υπάρχει η κατηγορία "όχι και τόσο αδύνατη". Θέλω υποστήριξη σε κάτι τέτοια.

Κι αυτό το "one step at a time" με βρίσκει πολύ σύμφωνη, δεν ξέρεις πόσο. Πάμε σιγά-σιγά και βλέπουμε.

Οπότε: καλή 2η Ιανουαρίου αγαπητή μου Αμάλθεια!
;)

Xilaren είπε...

καλά, αφού είσαι μία κούκλα, τι συζητάμε τώρα; (αχ, μελομακάρονο)