Je suis vive, je suis charmante

Το τραγούδι είναι απολύτως αταίριαστο με την ανάρτηση, αλλά έχει σφηνωθεί πολύ καιρό στο μυαλό μου.
Πατήστε το play anyway.



Je suis vive, je suis charmante

Comme un p'tit oiseau qui chante...

Η ροδιά μας, ξεραμένη εδώ και έναν χρόνο, αποφάσισε να βλαστήσει ξανά και τώρα μεγαλώνει κάθε μέρα με ιλλιγγιώδεις ρυθμούς.

Δεν πετάμε ποτέ αμέσως τα φυτά που ξεραίνονται. Τα κρατάμε κανέναν χρόνο για να βεβαιωθούμε ότι έχασαν όντως τη μάχη με τη ζωή - που λένε και οι δημοσιογράφοι. Πολλές φορές μας διαψεύδουν ευχάριστα και ξαναβλασταίνουν.

Enclosed Garden (2010)

Εδώ και δυό εβδομάδες αντιλαμβάνομαι τον κόσμο μέσα από την αιθάλη που δημιουργούν στον εγκέφαλό μου δυό απανωτές ιώσεις.

Μέσα από τους ιλίγγους και τον πυρετό αντιλαμβάνομαι τα στοιχειώδη μαθηματικά που θέλουν σχεδόν έναν νεκρό, έναν τραγικά σκοτωμένο ή σοβαρά τραυματισμένο κάθε μέρα στην Αθήνα.

The Sick Girl (2010)

Κρυφοκοιτάζω την πραγματικότητα όπως την αντιλαμβάνονται οι συγγραφείς του διαδικτύου, υποτίθεται άνθρωποι σαν εμένα. Απορώ με αυτούς που έχουν τόσες πολλές απαντήσεις, τόση πολλή σιγουριά στις απόψεις τους. Πού την βρίσκουν τόση ευγλωττία - μερικοί παράγουν σχεδόν ένα κείμενο κάθε μέρα! Πού βρίσκεται μέσα τους όλος αυτός ο λυρισμός, από πού έρχονται όλα αυτά τα λογοπαίγνια όταν πρόκειται να περιγράψουν το θάνατο ενός ανθρώπου ή την οικτρή κατάσταση που φτάσαμε να ζούμε;

Σκέφτομαι ότι πάντα με φοβίζουν οι πολύ σίγουροι άνθρωποι. Είναι με έναν τρόπο απειλητικοί.

Lead Us Lantern (2010)

Κάποιοι ειρωνεύονται το γεγονός ότι δεν έχουμε βγει όλοι στους δρόμους να διαμαρτυρηθούμε για όλο αυτό το θανατικό. Μια κοπέλα στο twitter γράφει σωρηδόν προσβλητικές παρατηρήσεις για όλους εμάς τους κάφρους νεοέλληνες που καθόμαστε στα σπίτια μας - εννοεί κι εμένα. Αυτές οι κατηγορίες μου γεννούν θυμό. Μπαίνω στον πειρασμό να την ειρωνευτώ κι εγώ - είναι τόσο εύκολο: μένει στο εξωτερικό.

Αλλά αρνούμαι. Δεν θέλω να απολογηθώ σε κανέναν, να απαντήσω σε καμιά κατηγορία, αρκετή επιθετικότητα καταπίνω πιά στην καθημερινή μου ζωή.

Το τελευταίο μου προπύργιο - εδώ και καιρό το έχω συνειδητοποιήσει, εδώ και καιρό το κρατάω λυσσαλέα- είναι ότι δεν θέλω να αναπαράγω την επιθετικότητα που δέχομαι.

Και δέχομαι, πιστέψτε με, αρκετή στη ζωή μου.

Perched (2010)

Φτάνει μπροστά μου ένα λινκ για το φωτομπλογκ του τραυματισμένου διαδηλωτή. Κοιτάζω την πρώτη σελίδα και φεύγω γρήγορα. Νιώθω σαν να βρήκα μιά πόρτα ανοικτή σε ένα σπίτι και μπαίνω να χαζέψω ενώ ο οικοδεσπότης λείπει. 

Κλείνω τον υπολογιστή.

Κοιτάω ξανά τη βεράντα. Η φραγκοσυκιά στην καινούργια της γλάστρα, ένα φυτό θαυμάσιο, σοφό σαν προϊστορικό παχύδερμο, έβγαλε ένα μικρό λουλούδι.

View of the Hummingbirds (2011)

Το πρωί στις 6 ανοίγω τα μάτια μου και αποχαιρετώ τον Θ. που φεύγει για δουλειά.

Δουλεύει στο κέντρο. Του λέω να προσέχει και από μέσα μου αναρωτιέμαι αν πρέπει πλέον να αποχαιρετιώμαστε κάθε πρωί σαν να μην πρόκειται να ξαναειδωθούμε.

Αναρωτιέμαι -χωρίς να έχω το δικαίωμα- αν ο Μανώλης της Γ΄ Σεπτεμβρίου έκανε με τη γυναίκα του τη συζήτηση που κάνουμε πιά με τον Θ. "Να φύγουμε;" Αποφάσισαν άραγε από κοινού να μείνουν, το ήθελε ό ένας περισσότερο από τον άλλον;

Εχτές είπα "όχι", μα σήμερα αναρωτιέμαι τί δικαίωμα έχω να το λέω. Με πόσες συνέπειες βαρύνεται αυτό το "όχι" αν πάθει ποτέ κανείς μας το παραμικρό.

Why the Willow Weeps (2010)

******

Υ.Γ. Η είδηση της σύλληψης του Στρος-Καν με παρηγορεί. Κάπου εκεί έξω υπάρχει ένα κράτος που μιά αφροαμερικανή καμαριέρα μπορεί να οδηγήσει στη δικαιοσύνη έναν από τους ισχυρότερους ανθρώπους του πλανήτη γιατί εκεί η σεξουαλική επίθεση είναι κακούργημα που τιμωρείται με βαριές ποινές κι εκεί ο νόμος είναι επάνω από το πρόσωπο.

Σκέφτομαι ότι την ημέρα που κάτι τέτοιο θα συμβαίνει και στην Ελλάδα, δεν θα πεθαίνει ο κόσμος στο πεζοδρόμιο σαν τα σκυλιά, δεν θα καίγεται ζωντανή μιά γυναίκα που πουλάει λουλούδια, δεν θα θέλουμε πιά να φύγουμε από εδώ.

******

Η ανάρτηση εικονογραφείται με πίνακες της Kelly Louise Judd, το site της οποίας μπορείτε να επισκεφθείτε εδώ.