Josephine baker, πάλι. Μέχρι να μου περάσει.
Με γοητεύει αφάνταστα αυτή η νέα αλλαγή στο χαρακτήρα μου: ενώ είμαι παρούσα μέσα σε μιά έντονη συζήτηση και υποτίθεται μάλιστα ότι συμμετέχω, μπορώ πλέον να αποσύρομαι, να αποστασιοποιούμαι και να παρακολουθώ τα λεγόμενα σαν να μην με αφορούν καθόλου. Μερικές φορές αποσύρομαι τόσο, ώστε δεν προσέχω καν τί λέγεται, δεν ακούω κανέναν ήχο, παρατηρώ τις εκφράσεις του προσώπου των ομιλητών, τα ρούχα τους ή μερικές φορές ούτε καν αυτό: απλώς χασμουριέμαι και βαριέμαι. Δεν ξέρω αν έχει όνομα αυτή η κατάσταση - ή αν έχει, ελπίζω να είναι κάτι γοητευτικό και όχι "αναισθησία", "γαϊδουριά" και άλλα συναφή.***
***Σε αυτό που μόλις έγραψα χωράει μιά μεγάλη διευκρίνιση-εξαίρεση: δεν μπορώ να αδιαφορήσω όταν η συζήτηση στρέφεται γύρω από το καυτό θέμα της επικαιρότητας, την "ελληνική κρίση". Μου είναι δύσκολο δυστυχώς να αντιμετωπίσω την ολοένα αυξανόμενη επιθετικότητα των συνομιλητών μου, όλων όσοι πιστεύουν ότι εγώ προσωπικά ευθύνομαι για την κυβέρνηση Παπανδρέου ή τα δάνειά τους ή τη μείωση των μισθών. Όχι, δεν είμαι πανευτυχής με την κατάσταση, κάθε άλλο, απλώς δεν θέλω να αναπαράγω μιζέρια, απαισιοδοξία και επιθετικότητα. Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να πω σε όσους μου ανοίγουν σχετικές συζητήσεις ότι δεν με ενδιαφέρει η γνώμη τους, ούτε θέλω να τους πείσω για τη δική μου και σε καμιά περίπτωση δεν θέλω να συζητήσω το ζήτημα μαζί τους. Δυστυχώς δεν έχω τα κότσια κι έτσι ενίοτε μπλέκω σε ατέρμονες συζητήσεις με ηλίθια ένθεν και ένθεν επιχειρήματα, υπερκατανάλωση φαιάς ουσίας χωρίς ουσία και -δεν ξέρω αν το είπα- επιθετικότητα.
Σε κάθε περίπτωση, αν θέλω να είμαι φιλαλήθης, πρέπει να παραδεχτώ ότι το έχω παρακάνει με την επίκληση της "ανθρωποπαρατήρησης". Το είπα μιά, το είπα δυό, έχω αρχίσει και βαριέμαι τον εαυτό μου, φαντάσου. Μέχρι και στο μπλογκ με τις λιγοστές του φετινές καταχωρήσεις, όλο αυτό αναφέρω. Φαντάζομαι ότι είναι ένα είδος ζωτικού ψεύδους που με παρηγορεί από τα διάφορα δυσάρεστα ή δύσκολα της καθημερινότητας.
Τέλος πάντων, όπως και να έχει, εγώ δεν μπορώ να απελπιστώ πιά, θα ήταν ηλίθιο εκ μέρους μου και αγνώμον με έναν τρόπο για όλα τα ευχάριστα της ζωής μου. Απαγορεύω πιά, μπλοκάρω στον εαυτό μου αυστηρά την γκρίνια και τη μίρλα. Δεν έχω το δικαίωμα κι αντιθέτως έχω την όρεξη να δοκιμάσω κι έναν τρόπο αλλιώς.
Νομίζω ότι η πιό εντυπωσιακή είδηση που διάβασα τελευταία είναι η ακόλουθη: η Βρεταννίδα συγγραφέας Ali Smith αυτοβιογραφούμενη στη στήλη του Guardian "Once upon a life" αναφέρει μεταξύ άλλων πώς ανακάλυψε και αγάπησε την Αλίκη Βουγιουκλάκη κάποια στιγμή που βρισκόταν σε διακοπές στην Ελλάδα και πώς ξεπέρασε τη βαθιά κατάθλιψη από το θάνατο του πατέρα της παρακολουθώντας σκηνές ελληνικών ταινιών με την Αλίκη.
And in Greece there's a film musical starring Aliki Vougiouklaki which everybody all over that country is whistling the tunes from, since it's the year's biggest cinema grosser. Not that I'll know Aliki Vougiouklaki even exists until 30-odd years later, when I will be idly watching Greek TV one evening on holiday, and will come upon this film and love it. Not that I'll know then that 10 years on, in 2010, when I'm in what I suppose is a quite deep depression after my dad dies (my mum will have died 20 years earlier), that one of the things that will get me through this dark time will be watching a lot of snippets, in the middle of the night, of bright benign Greek musicals starring the evanescent Vougiouklaki, on YouTube. Trava bros! she sings in 1961, when I'm an embryo. Move on, don't worry about a thing. We should live bravely, our life is short. The world's a big wheel, it keeps turning. Move on, don't think twice.
[από εδώ]
