Η θεία μου εδώ και δυό βδομάδες διασωληνωμένη σε μιά εντατική. Παρακαλώ εγωιστικά να μην πεθάνει και πάρει μαζί της τις αναμνήσεις των γιορτών στο σπίτι της στο Χαϊδάρι. Να μην πάρει μαζί της ένα μεγάλο κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας τη δεκαετία του '70. Παρακαλώ να σηκωθεί και να πιούμε μαζί ένα ολόκληρο μπουκάλι σκούρο κόκκινο βερμούτ. Να πάνε κάτω τα φαρμάκια.
Ο Pascal γράφει πώς "ποτέ δεν είναι αργά για ευτυχισμένα παιδικά χρόνια".
Νομίζω ότι περισσότερο απ'όλα με φοβίζει η σκέψη ότι το φαινομενικά αλάνθαστο λογικό μου επιχείρημα καταρρέει. Στη ζωή εδώ, πιά, δεν επιβιώνουν οι εργατικοί, οι μελετηροί, οι άριστοι. Δεν επιβιώνουν οι βιοποριστές. Αυτούς το σύστημα μπορεί πλέον να τους απορρίψει, να τους αποβάλει.
Θα επιβιώσουν, είναι σαφές, όσοι έχουν ήδη εξασφαλίσει τον βιοπορισμό τους.
Τί θα απογίνουμε εμείς;
Εδώ και καιρό φτιάχνω ένα μεγάλο παζλ. Μιά χειμωνιάτικη σκηνή του Brueghel.
Λίγο καιρό αφού το ξεκίνησα διαπίστωσα ότι είχα χάσει το πάνω αριστερό γωνιακό κομμάτι του παζλ. Στην αρχή ήλπιζα ότι θα το βρω, μα κάποια στιγμή βεβαιώθηκα πώς το κομμάτι εκείνο λείπει.
Αναρωτιέμαι αν άλλος στη θέση μου θα σταματούσε να φτιάχνει το παζλ.
Εγώ συνεχίζω -κι ας μην ελπίζω πιά πώς το κομμάτι θα βρεθεί.
Lollipops (1910)
Ο Pascal γράφει πώς "ποτέ δεν είναι αργά για ευτυχισμένα παιδικά χρόνια".
Δεν ξέρω αν έχει δίκιο. Ξέρω πώς το πίστεψα αυτό διακαώς για μιά μεγάλη περίοδο της ζωής μου -ψέμματα, ακόμη το πιστεύω και διαρκώς πασχίζω να ζήσω αυτή την περίφημη ευτυχισμένη παιδική ηλικία. Ίσως να αξίζει η προσπάθεια, ίσως αυτή η ίδια η προσπάθεια να γίνεται στο τέλος η ευτυχισμένη παιδική ηλικία, αν δεν σταματήσεις ποτέ να προσπαθείς και αν καταφέρεις τελικά να πείσεις πρώτον απ'όλους τον εαυτό σου.
Μα μερικές φορές κουράζεσαι να προσπαθείς και αισθάνεσαι ότι ούτε τον εαυτό σου δεν μπορείς να πείσεις.
Mother and Child (1903)
Η μαμά μου μού φέρνει ένα πακέτο με τα μωρουδιακά μου ρούχα. Το πρώτο μου φόρεμα είναι ένα άσπρο φόρεμα με ροζ κεντημένα λουλουδάκια στο στήθος. Αυτός ο άνθρωπος που χώραγε εκεί μέσα ήμουν εγώ.
Γιατί με συγκινεί αυτή η απλώς λογική διαπίστωση ότι κάποτε χωρούσα εκεί μέσα; Τίνος είναι αυτό το μωρό;
Μεγαλώνοντας έβλεπα ότι στη ζωή μου δεν είχα άλλο δρόμο, δεν είχα άλλο τρόπο από το να προσπαθώ να είμαι καλύτερη, ευσυνείδητη, μελετηρή, εργατική. Πίστευα ότι για ανθρώπους "σαν εμένα" δεν υπήρχε άλλη οδός από την αριστεία και την ελπίδα ότι αυτή θα ανταμειφθεί. Θυμάμαι σκεφτόμουν ότι είναι λογικό όλοι να θέλουν στη δουλειά τους τον καλύτερο, τον πιό εργατικό -αν είσαι αρκετά καλός έχεις ελπίδα να βρεις δουλειά και να την κρατήσεις -παρά τις αντιξοότητες, τους νεποτισμούς και την έλλειψη κατάλληλης "υποστήριξης"- γιατί "όλοι θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους".
The Picture Book (1903)
Νομίζω ότι περισσότερο απ'όλα με φοβίζει η σκέψη ότι το φαινομενικά αλάνθαστο λογικό μου επιχείρημα καταρρέει. Στη ζωή εδώ, πιά, δεν επιβιώνουν οι εργατικοί, οι μελετηροί, οι άριστοι. Δεν επιβιώνουν οι βιοποριστές. Αυτούς το σύστημα μπορεί πλέον να τους απορρίψει, να τους αποβάλει.
Θα επιβιώσουν, είναι σαφές, όσοι έχουν ήδη εξασφαλίσει τον βιοπορισμό τους.
Τί θα απογίνουμε εμείς;
Εδώ και καιρό φτιάχνω ένα μεγάλο παζλ. Μιά χειμωνιάτικη σκηνή του Brueghel.
Λίγο καιρό αφού το ξεκίνησα διαπίστωσα ότι είχα χάσει το πάνω αριστερό γωνιακό κομμάτι του παζλ. Στην αρχή ήλπιζα ότι θα το βρω, μα κάποια στιγμή βεβαιώθηκα πώς το κομμάτι εκείνο λείπει.
Αναρωτιέμαι αν άλλος στη θέση μου θα σταματούσε να φτιάχνει το παζλ.
Εγώ συνεχίζω -κι ας μην ελπίζω πιά πώς το κομμάτι θα βρεθεί.
Blessed Art Thou Among Women (1899)
Οι φωτογραφίες της ανάρτησης είναι της Gertrude Käsebier.
16 σχόλια:
Αν το χάσαμε το κομμάτι, που το χάσαμε, το μόνο που μένει είναι να φτιάξουμε ένα καινούργιο. Δε μπορώ να σου πω τίποτα άλλο.
Αλλά θυμήσου ότι στα ευτυχισμένα παιδικά χρόνια κανένα παζλ δεν είναι τελικό.
α, ρε μπουμπού. σήμερα δα σε σκεφτόμουν. φιλιά πολλά
@Αβάδιστη
:) Συνεχίζουμε λοιπόν, φτιάχνοντας κομμάτια. Ναι, καλή ιδέα.
@Xilaren
Κι εγώ σε σκέφτομαι :)
Ελπίζω να είσαι καλά.
xx
Αχ μ`αυτά τα ευτυχισμενα παιδικά χρόνια.Αστα να μείνουν εκεί που είναι.Αρκετά μας κούρασαν κι αυτά κ οι ωδίνες που τα γεννησαν.
Μην μου στεναχωριέσαι ομως. Εμείς μπορούμε και θα ζήσουμε (και) με τα λιγα .Τώρα είναι η μεγάλη ευκαίρια να αποδειξουμε αν μπορούμε να σταθούμε με αξιοπρεπεια τόσο στον ευατό μας οσο και στον διπλανό μας.
Ακριβώς μα ακριβώς την ίδια διάψευση βιώνω κι εγώ. Με εξοργίζει αυτό. Δεν έχω υπομονή για παζλ. Χαίρομαι να σε διαβάζω. START2
@Takis X
Μμμ, καλά μου τα λες Τάκη μου. Απλά ώρες-ώρες ξεπηδάνε πράγματα μπροστά σου έτσι ξαφνικά και δεν ξέρεις πώς να τα μεταχειριστείς -παρά το προχωρημένον της ηλικίας...
Η μεγάλη ευκαιρία. Ακούγεται ωραίο. :)
@ΕΥΗ
Χαίρομαι που με διαβάζεις, αν και δεν γράφω πιά συχνά :)
Η διάψευση. Με μιά λέξη αυτό που μου πήρε τόσες λέξεις να σκεφτώ και να γράψω. Αυτό ακριβώς νιώθω.
Σ'ευχαριστώ.
Καλημέρα (20/10/2011)
Να φτιάξεις το παζλ κανονικά, κι ας λείπει ένα κομμάτι. Θα είναι το πιό αγαπημένο σου παζλ. Εκατομμύρια παζλ τέλεια συμπληρωμένα και μόνο ένα ατελές,το δικό σου. Ατελές όπως ατελείς είμαστε όλοι.
Και το κομμάτι που θα λείπει, κομμάτι ευλογία, θα σου θυμίζει τι μας λείπει για να γίνουμε καλύτεροι.
Κώστας (51 χρόνια φούρναρης)
αχ με καλυψε ο Σκαι - νασαι καλα βρε! αν εισαι οντως φουρναρης, θατρωγα σιγουρα ψωμι απο το φουρνο σου!
το μονο ακομα π σκεφθηκα - αμα λειεπει ενα κομματι, μπορει η φαντασια σου να βαλει κατι ακομα πιο ομορφο στη θεση του. κι ειναι μια αισθηση ελευθεριας οτι μπορεις εσυ να το ολοκληρωσεις κατα δικη σου βουληση, ε?
(τρεμω στη σκεψη οτι θα χασω αγαπημενους ανθρωπους. αλλα τους εχω ετσι κι αλλοιως μεσα μου. οπως κ το παιδακι που καθε τοσο κακοματθαινω.)
(και στο τελος επιβραβευονται οι επιμελεις και οι μελετηροι. don't give up yet dear. :-* )
Ο Γιάννης Ρίτσος καταρρίπτει σε κάποιο από τα πεζογραφήματά του το μόνο ότι τα παιδικά χρόνια είναι ευτυχισμένα και επιμένει πως είναι γεμάτα δυστυχία τονίζοντας: "να θες, να θες και να μη ξέρεις τι θες". Αλλοι, βέβαια, μιλούν για τους χλωρούς παραδείσους των παιδικών χρόνων. Ξέρω κι εγώ;
@ΣΚΑΙ
Ωραίο αυτό που μου έγραψες Κώστα. Σ'ευχαριστώ. Ναι, μ'έναν τρόπο θα είναι μοναδικό το παζλ κι αυτός είναι όντως ένας ωραίος τρόπος να βλέπει κανείς το ατελές.
@DonnaBella
(αρχίζω από το τέλος): κι εγώ κατά βάθος δεν έχω χάσει τη ζωτική μου πίστη ότι οι εργατικοί/μελετηροί στο τέλος νικούν. Το σκέφτομαι από εδώ, το αναλύω από εκεί, μου βγαίνει ότι νομοτελειακά έστω, επειδή έχουν τόσο επενδύσει, κάτι πρέπει να πάρουν πίσω.
Το χαμένο κομμάτι μου πέρασε από το μυαλό να το ζωγραφίσω με έναν τρόπο, ή να το κρύψω κάτω από την κορνίζα. Μα σκέφτομαι μήπως εξίσου καλή ιδέα είναι να μείνει έτσι κενό να φαίνεται.
@In situ
Ούτε κι εγώ ξέρω, αυτό είναι σίγουρο. Μα ο Ρίτσος ασφαλώς έχει ένα δίκιο. Δεν νομίζω άλλωστε ότι υπάρχουν ειδυλλιακά παιδικά χρόνια. Πάντοτε κάπως πληγώνεσαι, κάτι μαθαίνεις που σε σοκάρει και σε σημαδεύει, είναι ούτως η άλλως μιά μαθητεία στα βασικά και όπως κάθε μαθητεία έχει στάδια οδυνηρά
(το παραφιλοσόφησα...)
31/12/2011 που χαθηκες Ιφιμεδεια?
καλη χρονια σε σενα και τους αγαπημενους σου
@ma
Καλή χρονιά!
Συλλέγω εμπειρίες και θα επανέλθω ;)
Δημοσίευση σχολίου