The rug really tied the room together

Imperfection is beauty, madness is genius 
and it's better to be absolutely ridiculous 
than absolutely boring


Marilyn Monroe, Marilyn: Her Life in Her Own Words

Την περίοδο της εγκυμοσύνης μου βρέθηκα πολλές φορές στον προθάλαμο ιδιωτικών και δημόσιων εξεταστηρίων και νοσοκομείων. Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις ήθελα να αρχίσω στα χαστούκια τις άλλες έγκυες γυναίκες εκεί μέσα. Και κατέληξα: το πιό γκρινιάρικο ζώο στον πλανήτη είναι η ελληνίδα έγκυος. Tο γεγονός ότι για κάποιες από αυτές αυτή είναι η πιό αξιομνημόνευτη περίοδος της ζωής τους είναι λυπηρό και αξιοθρήνητο αλλά δεν είναι αρκετή δικαιολογία για να παράγουν τόση αλαζονεία, μιζέρια και ΓΚΡΙΝΙΑ και να την εκτοξεύουν στον πλανήτη γύρω τους (ας περιορίζονται στους δυστυχείς συμβίους τους). 

Επίσης κατέληξα ότι δεν θα μπορούσα να γίνω ποτέ γυναικολόγος -για τον ίδιο προαναφερθέντα λόγο. 

Η απόκτηση του δικού μου παιδιού παραδόξως επιβεβαίωσε την πίστη μου στην υιοθεσία. Δεν πιστεύω ότι διαφέρει σε τίποτα το συναίσθημα που νιώθω εγώ όταν κρατάω αγκαλιά τον μικρό κύριο Π. από το συναίσθημα που νιώθει μιά άλλη γυναίκα που κάποιος άλλος γεμίζει την αγκαλιά της με ένα μωρό. Φυσικά πολλά μπορούν να ειπωθούν επ'αυτού και ήδη συζητώντας το θέμα με φίλους και δικούς όλοι διαφωνούν με αυτό που λέω, πιό έντονα οι άνδρες. Δεν έχω εμπειρία ούτε ως υιοθετημένη, ούτε ως θετή μητέρα και έτσι εν πολλοίς η αξία των λεγομένων μου είναι μηδενική -ή τέλος πάντων, όπως με όλα, προσεγγισμένη με συναισθηματισμό. 

"This will not stand, ya know, 

this aggression will not stand, man"

The Dude to the Big Lebowski

Δεν μου κάνει εντύπωση η αυξανόμενη επιθετικότητα. Είναι σημείο των καιρών που πρέπει να περιμένουμε να το δούμε να βαίνει αυξανόμενο, για διάφορους λόγους που τους καταλαβαίνετε μόνοι σας και δεν θα προσβάλω την νοημοσύνη σας με το να τους αναφέρω (κοινώς βαριέμαι να κάτσω να γράφω). Μου κάνει όμως εντύπωση το γεγονός ότι η ελληνική διαδικτυακή συμπεριφορά αδυνατεί να ξεπεράσει το εφηβικό στάδιο της εμπαθούς αγένειας -και δεν μιλάω για τίποτα ακροδεξιά κουτούκια. Είμαι μέλος στο buzz από τον Ιούνιο του 2008 και το παρακολουθώ τακτικά για λόγους ενημέρωσης. Ενώ έχω προτείνει ενίοτε κάποια άρθρα, όλο αυτό το διάστημα αποφεύγω να συμμετέχω στις συζητήσεις κάτω από τις προτάσεις των άλλων (βλέπω από τα στατιστικά ότι έχω κάνει μόνο ένα σχόλιο). Ο λόγος είναι ότι η επιθετικότητα και η αγένεια που συναντώ από τους σχολιαστές εκεί με σοκάρει και δεν έχω όρεξη να ξεκατινιάζομαι -έστω ανταλλάσσοντας πολύπλοκα επιχειρήματα με βιβλιογραφικές παραπομπές. Πρόσφατο θλιβερό παράδειγμα που μου γέννησε ειλικρινά μεγάλη απορία: πώς είναι ποτέ δυνατόν ΑΥΤΟ το ποστ να προκαλέσει ΑΥΤΗ τη "συζήτηση". 

H Κίχλη έκανε πρόσφατα μιά πολύ ενδιαφέρουσα ιστορική παρατήρηση 


"και περνάνε λέει τα χρονια και τελειώνει αυτή η λαίλαπα και διαβάζονται λέει τα ημερολόγια του καιρού/μπλογκς ως μαρτυρίες εποχής,να όπως κάτι λογοτεχνικά σοβαρά της κατοχής ας πούμε ή της δικτατορίας. και γυρίζει πίσω με τη μνήμη ο κόσμος κι οσοι δεν το έζησαν το μαθαίνουν"


και συνεχίζει τη σκέψη της γράφοντάς τα πολύ καλύτερα από ό,τι θα μπορούσα ποτέ εγώ, και έχει πολύ δίκιο. 
Σε κάθε περίπτωση με έκανε και σκέφτηκα ότι από αυτό εδώ το blog δεν θα μπορούσε ποτέ να καταλάβει κανείς σε όλη του την έκταση το φαινόμενο που ζούμε τώρα κι αισθάνθηκα με έναν τρόπο ενοχή. Από την άλλη, πολλές ενοχές αισθάνομαι για ένα σωρό πράγματα, και δεν βγαίνει ποτέ τίποτα με τις ενοχές. Μόνο εκβιασμένες αντιδράσεις κι αυτές δεν είναι ποτέ για καλό. 

Άσε που σκέφτομαι ότι αυτή την εναγώνια κατάσταση της ανεργίας, της απελπισίας, εγώ την έχω ζήσει εδώ και πολλά χρόνια, την έχω περάσει σαν μιά μεγάλη αρρώστια και σε μεγάλο βαθμό καθόρισε αυτό που είμαι. Μα τότε δεν ήταν κρίση, δεν την κατέγραψε κανείς ως τέτοια εποχή, αντιθέτως: κάποια λένε ότι εκείνη ήταν η εποχή της ευημερίας. Δεν ήταν λοιπόν κρίση για τους άλλους, ήταν για μας. 


Να, εκείνα τα χρόνια τα θυμάμαι έτσι όπως τα φωτογράφισε ο Στάβερης, ο υπέροχος Στάβερης 
Υπήρχε φτώχεια στην Αθήνα πριν 20 χρόνια;

The Angel that presided o’er my birth 

Said, “Little creature, form’d of Joy and Mirth, 

“Go love without the help of any Thing on Earth.” 

     

William Blake

Εν τω μεταξύ όλη μέρα του λέω ότι τον αγαπώ και ξαφνικά μου πέρασε από το μυαλό, φαντάσου η πρώτη λέξη-φράση του να είναι "σ'αγαπώ" και να αποκαλυφθώ ότι το λέω όλη μέρα και να λένε όλοι τί σόϊ μάνα είμαι. 
Πού να με ακούσουν κιόλας να τραγουδάω το δικής μου εμπνεύσεως μεταμοντέρνο medley νανουρισμάτων με επιρροές από την Αθηναϊκή σκυλάδικη νύχτα: 
Όλος ο κόσμος (Νίνο)
Όλος ο κόσμος είσαι εσύ/ το τέλος κι η αρχή/ ολόκληρη η ζωή μου είσαι

Το ωραιότερο πλάσμα του κόσμου (Λευτέρης Πανταζής) 
Το ωραιότερο πλάσμα του κόσμου για μένα είσαι/η μεγαλύτερη αγάπη απ'όλες μωρό μου είσαι εσύ

και το απόλυτο νανούρισμα-ταχτάρισμα "Τάκα-τάκα" του κυρίου Γιάννη Φλωρινιώτη 
Τάκα τάκα τάκα να του παίζω παλαμάκια/ να τ'αγκαλιάζω, να του κάνω μάκια-μάκια 

Τέλος πάντων, μήν με ξεσυνερίζεστε και μην είστε πολύ αυστηροί. Αναλογιστείτε παρακαλώ τον μακροχρόνιο εγκλεισμό μου που οδηγεί σε συμπτώματα ιδρυματισμού μα και την πολύ μεγάλη, αδύνατον-ακόμη-να-διαχειριστώ-λογικά, χαρά μου. 


******

Η ανάρτηση εικονογραφείται με ψηφιακά κολάζ στο στυλ του Max Ernst, από μιά ωραία συλλογή στο flickr του seriykotik1970, ΕΔΩ