[πάτα το play και πάμε παρακάτω]
There's a monster growing in our heads
raised up on the wicked things we've said
a great divide between us now
something we should know
The Great Divide, The Cardigans, από το First Band on the Moon του 1996
Αυτό θα είναι μάλλον το μοναδικό μου σχόλιο για την τωρινή πολιτική κατάσταση. Αυτό νιώθω διαρκώς: είναι πολλά αυτά που μας διαιρούν, είναι πολλά αυτά που μας χωρίζουν, περισσότερα και βαθύτερα από αυτά που μας ενώνουν. Νομίζω ότι θα θέλαμε να πάρουμε διαζύγιο, όλοι οι Έλληνες συγχρόνως, ο ένας με τον άλλον. 10.000.000 x 10.000.000 διαζύγια. Η σχέση μας πιά δεν πάει άλλο, θέλουμε διαφορετικά πράγματα και η συνύπαρξή μας έγινε οδυνηρή.
Όπως πάντα όμως στα διαζύγια: μας φοβίζει η επόμενη μέρα. Πώς θα συνεχίσουμε τη ζωή μας; Κι έτσι συνεχίζουμε λίγο ακόμη τη συμβατική μας σχέση.
Κάτι ακόμη που δεν κρατιέμαι να μη γράψω: μου έκανε φοβερή εντύπωση το γεγονός ότι, παρά την παταγώδη αποτυχία του πολιτικού συστήματος που βασίστηκε στην γοητεία των προσώπων, την λεγόμενη "χαρισματικότητα", είδα πολλούς νοήμονες ανθρώπους να πιστεύουν και να υποστηρίζουν παθιασμένα, ειλικρινά, σφοδρά τον Αλέξη Τσίπρα. Διευκρινίζω: όχι τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά τον Τσίπρα προσωπικά. Αναφέρομαι κυρίως σε ανθρώπους που διαβάζω χρόνια και την κρίση τους την εκτιμώ γι'αυτό δεν προτίθεμαι να κανιβαλίσω την επιλογή τους - προς τί άλλωστε; Αν τους έβλεπα από κοντά θα ήθελα να τους ρωτήσω πώς είναι δυνατόν να τους συμβαίνει αυτό, πώς δεν έχασαν οριστικά μετά από όλα αυτά την πίστη τους στα πολιτικά ζώα που παράγει αυτός ο τόπος. Τί είναι αυτό που τους ενθουσιάζει στο εν λόγω πρόσωπο, πού το βλέπουν να διαφέρει - γιατί εγώ ειλικρινά ούτε να ενθουσιαστώ μπορώ, ούτε καμιά ουσιώδη διαφορά διακρίνω.
Τέλος πάντων. Δεν έχει αυτό που γράφω καμιά σημασία.
'Divorce your loved one with dignity'
Frank Sinatra under the sign of a mexican divorce attorney in the film "Marriage on the Rocks" (1965)
Κάτι ακόμη που δεν κρατιέμαι να μη γράψω: μου έκανε φοβερή εντύπωση το γεγονός ότι, παρά την παταγώδη αποτυχία του πολιτικού συστήματος που βασίστηκε στην γοητεία των προσώπων, την λεγόμενη "χαρισματικότητα", είδα πολλούς νοήμονες ανθρώπους να πιστεύουν και να υποστηρίζουν παθιασμένα, ειλικρινά, σφοδρά τον Αλέξη Τσίπρα. Διευκρινίζω: όχι τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά τον Τσίπρα προσωπικά. Αναφέρομαι κυρίως σε ανθρώπους που διαβάζω χρόνια και την κρίση τους την εκτιμώ γι'αυτό δεν προτίθεμαι να κανιβαλίσω την επιλογή τους - προς τί άλλωστε; Αν τους έβλεπα από κοντά θα ήθελα να τους ρωτήσω πώς είναι δυνατόν να τους συμβαίνει αυτό, πώς δεν έχασαν οριστικά μετά από όλα αυτά την πίστη τους στα πολιτικά ζώα που παράγει αυτός ο τόπος. Τί είναι αυτό που τους ενθουσιάζει στο εν λόγω πρόσωπο, πού το βλέπουν να διαφέρει - γιατί εγώ ειλικρινά ούτε να ενθουσιαστώ μπορώ, ούτε καμιά ουσιώδη διαφορά διακρίνω.
Τέλος πάντων. Δεν έχει αυτό που γράφω καμιά σημασία.
Seeing the invisible
Τον τελευταίο καιρό μου συμβαίνει το εξής περίεργο πράγμα. Τώρα που το σκέφτομαι είναι και κάπως σαν αστείο -ή μπορεί να είναι και κάποιου είδους πάθηση τύπου Αlzheimer, τέλος πάντων, δεν ξέρω. Όταν θέλω να πω μπανιέρα, στο μυαλό μου σχηματίζεται η εικόνα της μπανιέρας αλλά δεν μου έρχεται η λέξη, μου έρχεται η λέξη λεκάνη. Το ίδιο με τη λέξη ανεμιστήρας. Θέλω να πω ανεμιστήρας, φέρνω στο νου την εικόνα ενός ανεμιστήρα και τέλος λέω ασανσέρ. Είναι τόσο ισχυρό αυτό το μπέρδεμα που (πιστέψτε με) μόλις διόρθωσα όλη την προηγούμενη πρόταση. Είχα γράψει παντού ασανσέρ.
Αν δεν είχαμε την τέχνη της μεγαλοποίησης θα ήμασταν καταδικασμένοι σε μιά φοβερά ανιαρή ζωή, σε μιά ύπαρξη που δεν θα άξιζε πιά να τη ζήσουμε. Και έχω αναπτύξει σε απίστευτο βαθμό την τέχνη της μεγαλοποίησης. Για να κάνουμε κάτι κατανοητό, πρέπει να μεγαλοποιήσουμε, μόνο η μεγαλοποίηση χαρίζει παραστατικότητα, και ο κίνδυνος να μας πουν τρελούς δεν μας ενοχλεί πια άμα μεγαλώσουμε. Δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο από το να σε αποκαλούν τρελό άμα έχεις μεγαλώσει. Αν έχουμε τη δυνατότητα γι'αυτό, θα πρέπει το πολύ στα σαράντα να ανακηρυχθούμε τρελοί λόγω ηλικίας και να επιδιώξουμε να εξωθήσουμε στα άκρα την τρέλα μας. Η τρέλα είναι αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους.Thomas Bernhard, Αφανισμός. Μία κατάρρευση (μτφ. Β. Τομανάς)
Σκέφτομαι συχνά ότι βρέχει για να μπορούμε να κλαίμε με την ησυχία μας δημοσία. Τα δάκρυα που κυλούν στα μάγουλά σου λυτρωτικά ενώνονται με τις στάλες της βροχής (τί ποιητικό) και κανείς δεν καταλαβαίνει γύρω σου τίποτα. Το καλοκαίρι είναι μιά αβάσταχτη εποχή ακριβώς γι'αυτό το λόγο: ο μόνος τρόπος να κλάψεις με την ησυχία σου είναι κατ'ιδίαν.
Αυτή την εποχή δεν διαβάζω ουσιαστικά κανένα βιβλίο. Βιώνω έναν μη-χρόνο που κυλάει ρυθμικά και αμείλικτα, με μιά επανάληψη που η βεβαιότητά της είναι καθησυχαστική. Θυμάμαι ότι όταν ήμουν μικρή έλεγα μέσα μου ότι ήθελα να κάποτε να αποκτήσω ρουτίνα. Ήταν αυτό που μου έλειπε και πίστευα ότι μέσα στην ρυθμικότητά της θα έβρισκα ασφάλεια. Ακόμη πιστεύω ότι με έναν τρόπο η ρουτίνα σε απελευθερώνει. Η έλλειψη συγκινήσεων και ταραχών σε οδηγεί στην αναζήτησή τους με έναν τρόπο ενεργητικό: δεν σου συμβαίνουν ταραχές και συγκινήσεις, εσύ τις δημιουργείς, τις επιδιώκεις, τις αναζητάς.
Τα κορίτσια με τα μπικίνι.
Μωσαϊκό από την Villa Romana del Casale στη Σικελία.
Στο μεταξύ εκεί έξω το καλοκαίρι συνεχίζεται αμείλικτο. Είναι μια εποχή που δεν έμαθα ποτέ να διαχειρίζομαι αληθινά. Δεν ξέρω στ'αλήθεια πώς να φερθώ σωστά το καλοκαίρι. Τρώω καρπούζια, τρώω παγωτά, βάζω τον κλιματισμό γιατί ζεσταίνομαι, φοράω κοντομάνικα, αλλά ξέρω καλά ότι κάτι ουσιώδες μου διαφεύγει.
