Αυτή είναι η τρίτη φορά που κάθομαι στα σοβαρά να γράψω την τελευταία ανάρτηση αυτού του ιστολογίου. Για να δούμε αν φτάνοντας στο τέλος θα κατορθώσω να πατήσω τη "δημοσίευση".
Πάει καιρός που δεν γράφω πιά εδώ. Έλλειψη χρόνου ναι, αλλά κυρίως ένας τεράστιος βραχνάς αυτολογοκρισίας που διαρκώς επικρεμάται πάνω από τα δάκτυλά μου στο πληκτρολόγιο ως Δαμόκλειος σπάθη. Γράφω, σβήνω. Γράφω σβήνω. Σβήνω. Δεν γράφω.
Αυτή πρέπει να είναι η τελευταία ανάρτηση.
Είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο να κλείσω αυτό το μπλογκ που το έχω τόσο αγαπήσει, που έχει συνυφανθεί τόσο στενά με τη ζωή μου τα τελευταία έξι χρόνια. Ήταν ένα ιδιότυπο ημερολόγιο, ένας τρόπος να καταγράφω αδιάσπαστη τις σκέψεις μου και να συζητώ με τους συγγενείς μου, έτσι όπως έβλεπα τουλάχιστον κάποιους από εσάς. Από την άλλη, δεν ωφελεί να κάθομαι έτσι δεμένη μαζί του και να μην μπορώ πιά να γράφω όπως θέλω.
Ο βασικότερος λόγος που πρέπει πιά να σταματήσω να γράφω εδώ είναι το γεγονός ότι πλέον η ταυτότητα της Ιφιμέδειας έγινε γνωστή σε πολλούς ανθρώπους που γνωρίζω στην "κανονική" μου ζωή. Η ψευδωνυμία μου, χωρίς τη θέλησή μου, χάθηκε σιγά-σιγά. Και βρέθηκα έτσι να μοιράζομαι τις σκέψεις μου με ανθρώπους που δεν επιθυμώ να τις μοιράζομαι. Βρέθηκα να έχω αναγνώστες με τους οποίους δεν επιθυμώ να συνομιλώ. Κάποιοι από αυτούς τους νέους μου αναγνώστες, ταυτόχρονα παλιοί γνωστοί, φρόντισαν με διάφορους τρόπους να με ενημερώνουν ότι "ξέρεις, σε διαβάζουμε". Κι αυτό λειτουργεί τελικά σαν τροχοπέδη για μένα. Θα προτιμούσα να μην ξέρω ποιοί με διαβάζουν. Θα προτιμούσα να είμαστε όλοι κρυμμένοι πίσω από τα ωραία μας ψευδώνυμα, πιό αληθινοί όμως έτσι όπως διαγραφόμαστε μέσα από τα γραπτά μας. Ας είναι. Ο κόσμος δεν λειτουργεί όπως βολεύομαι εγώ. Αυτό πιά το κατάλαβα καλά.
[Not safe anymore]
Υπάρχει κι άλλος ένας λόγος που αισθάνομαι πιά την ανάγκη να αποσυρθώ. Νιώθω ότι με κάποιο τρόπο οι φίλοι μου, οι συγγενείς μου που έλεγα προηγουμένως, φεύγουν κι αυτοί σιγά-σιγά, σιωπούν ολοένα και συχνότερα στα ιστολόγιά τους, διστάζουν όπως κι εγώ να εκφραστούν. Κι αντιθέτως στην ωραία παιδική χαρά μας παίζουν τώρα άλλα παιδιά, μαθημένα αλλιώς, μαθημένα στη λεκτική βία, στην επίδειξη, παιδάκια που μαζί τους δεν θέλω και δεν μπορώ να παίζω. Όπως έξω στον κόσμο, γύρω μας στην αληθινή ζωή, επικρατούν φαινόμενα νοσηρά κι ακραία, έτσι κι εδώ συσχετισμοί και νοσηρότητες, καταπιεσμένη σεξουαλικότητα κι επανάσταση του καναπέ. Αναμενόμενο θα μου πεις, ακόμα και σ'αυτόν τον μικρόκοσμο η κοινωνία αντιπροσωπεύεται μιά χαρά. Είναι όμως πικρό, αβάσταχτο πιά για μένα, κι όπως στην αληθινή κοινωνία, έτσι κι εδώ αισθάνομαι την ανάγκη να σωπάσω, δεν μου πάει να έχω το ρόλο της γριάς που κουνάει το δάκτυλο κι επισημαίνει ότι στην εποχή μας χάθηκε το ήθος.
"Γράφω για να με διασχίζω" γράφει ο υπότιτλος της Ιφιμέδειας. Κι αυτό ήταν όλη η ουσία, ήταν το ζητούμενο αυτής της διαδρομής. Και υπήρξα πολύ, μα πάρα πολύ τυχερή που γνώρισα σ'αυτή τη διαδρομή τόσο υπέροχους ανθρώπους, τα καλά παιδιά της παιδικής χαράς, πνευματικά αδέλφια, παρήγορους φίλους, συγγενείς της καρδιάς.
Θέλω να σας ευχαριστήσω όλους πολύ. Ήσασταν εδώ στο γάμο μου, στις δουλειές μου, στη γέννηση του παιδιού μου και στο θάνατο της μαμάς μου.
Σας ευχαριστώ αλήθεια πολύ. Για το ωραίο ταξίδι, τα γέλια και τα κλάματα.
Xilaren, Έντεκα, Lemon, Α.Κ., Βαρόμετρε, Κουρούνα, Πρόβατε, Ou Ming, Thas, Damsel in Stress, Ιούδα, Τάκη, Πάνο, Μάνο, Λένα, Δόκτορα Φλάντζα, θεία Σοφία, Πασταφλώρα, Τσαλαπετεινέ, Σταυρούλα, Χαμένο Επεισόδιο, εσάς ειδικά, επειδή είπαμε έναν λόγο ουσίας παραπάνω.
"Γράφω για να με διασχίζω"
Και τώρα τί;
******
Υ.Γ. Πέρασα την εφηβεία μου διαβάζοντας όλα τα έργα του Sir Arthur Conan Doyle που είχαν πρωταγωνιστή τον Sherlock Holmes, τις συλλογές διηγημάτων και τα τέσσερα μυθιστορήματα που συνιστούν τον περίφημο κανόνα. Ο τίτλος της σημερινής ανάρτησης προέρχεται από την ιστορία The Final Problem, από τη συλλογή Οι Αναμνήσεις του Sherlock Holmes. Σε αυτήν ο Holmes έρχεται αντιμέτωπος πρόσωπο με πρόσωπο με τον αντίπαλό του καθηγητή Moriarty στους καταρράκτες του Reichenbach στην Ελβετία και προκειμένου να τον εξολοθρεύσει, ο Holmes δεν διστάζει να πέσει μαζί του στο κενό...
32 σχόλια:
Πόσο μα πόσο σε καταλαβαίνω..Ηταν τόσο ωραία που κρυβομασταν απ τα ωραια ψευδωνυμα μας..
ναι, χαθηκε το ωραίο μας παιχνίδι.Ασχετοι,τελείως ασχετοι μπήκαν στα γραφτά μας κ αρχισαν να τα τσαλακώνουν.
Δεν βαριέσαι. Στο επόμενο ιστολογιο ισως τα πούμε καλύτερα.Σε φιλω.
να λοιπόν ένα σχόλιο (το μόνο), στην "τελευταία λύση"!
εγώ σάς διάβαζα χωρίς να ξέρω ποια είστε
και χαιρόμουνα και τον ανρί μισώ (που δεν τον μισώ) πάντα στην κορυφή
μα ρίξτε και κάνα σημάδι, άμα υπάρξει και "νέα λύση"
:)
να λοιπόν ένα σχόλιο (το μόνο), στην "τελευταία λύση"!
εγώ σάς διάβαζα χωρίς να ξέρω ποια είστε
και χαιρόμουνα και τον ανρί μισώ (που δεν τον μισώ) πάντα στην κορυφή
μα ρίξτε και κάνα σημάδι, άμα υπάρξει και "νέα λύση"
:)
υγ : συγνώμη, εγώ μια φορά τό πάτησα το έρμο το σχόλιο, δεν ξέρω γιατί βγήκε διπλό...
Είχα περάσει κι εγώ αυτή τη φάση, είχα γράψει το Τελευταίο Ποστ πριν πολλούς μήνες και τελικά μετά από καιρό επέστρεψα. Ήταν μια μικρή διέξοδος που μου είχε λείψει τελικά.
Η μη-ανωνυμία είναι μία τροχοπέδη σίγουρα.
Ελπίζω τώρα, αφού διέσχισες εσένα, να διασχίσεις άλλους ωκεανούς και -ποιος ξέρει- ίσως ξαναγυρίσεις και σ'αυτό το λιμάνι. Εις το επανιδείν!
Σε καταλαβαίνω απόλυτα και εννοείται πως εκφράζεις πολύ κόσμο μ΄αυτό το κείμενο. Ίσως να είναι η μοίρα της έκθεσης που κάποια στιγμή γίνεται υπερέκθεση για να καταλήξει σε συστολή και απόσυρση. Δεν είναι πάντα έτσι κι ούτε για όλους αλλά ας πούμε πως ανήκουμε στον κανόνα και όχι στην εξαίρεση. Στενοχωριέμαι για τον πικρό τόνο του αποχαιρετισμού- εννοώ στενοχωριέμαι πραγματικά που το νιώθεις έτσι- νιώθω παρόμοια τα τελευταία 3-4 χρόνια αλλά δεν μπορώ να αποφασίσω αν οφείλεται στο αφόρητο νέο τοπίο ή σε προβολή της προσωπικής μου ματαίωσης και κούρασης. Πάντως η διάσπαση σε χίλια μέρη υποβάθμισε σταδιακά την κεντρικό ρόλο του μπλογκ και η ασημαντότητα, η φλυαρία, η επιθετικότητα πολλαπλασιάστηκαν. Κάποιοι βρίσκουν τρόπο να λειτουργούν στα νέα δεδομένα. Κάποιοι αποχαιρετάνε και άλλοι μένουν διαρκώς δίβουλοι και δίψυχοι. Όλα πατρίδα μας, κι αυτά κι εκείνα. Φιλιά πολλά, είμαστε εδώ, οδός άνω και κάτω μία και ωυτή.
Εμείς σ΄ευχαριστούμε για το ωραίο ταξίδι :) Νιώθω τιμή που με συμπεριέλαβες σ' αυτά τα πρόσωπα.
Ελπίζω να μη "χαθούμε".
Το θέμα ανωνυμία/επωνυμία/έκθεση/αυτολογοκρισία μας απασχολεί όλους τελικά. Και από την άλλη,όλο αυτό που ζούμε μας κάνει και να αναρωτιόμαστε ποιους τελικά αφορούν τέτοιου είδους blogs. Απάντηση δεν έχω. Στενοχωριεμαι μόνο που ένα από τα πιο αγαπημένα μου blog δεν θα έχει πια καινούριες αναρτησεις. Δεν ξέρω τί να σου ευχηθώ, ξέρω μόνο ότι θα τα λέμε και αλλού. ;-)
Κλείσ'το, άνοιξε άλλο, ενημέρωσε αυτούς που θες και γράφε ό,τι θες.
Αν είναι να φύγεις εντελώς ρε Ίφι, να πάρουμε τα βλογς μας οι υπόλοιποι και να πάμε μόνιμες διακοπές.
Πολύ λυπάμαι. Μα ίσως αλλάξεις γνώμη!
Αν ξεκινήσεις καινούριο με μυστικό τρόπο όμως, στείλε μήνυμα :)
Πολυαγαπημένη Ιφι, το κάθε πράγμα κάνει τον κύκλο του. Ηταν πολύ ωραίο όσο κράτησε, είχε την ουσία του, το σουρεαλισμό του, το χαβαλέ του. Αρκετοί από μας όμως αναγκαστηκαμε να αυτολογοκριθούμε κι εκεί το πράγμα στράβωσε. Ευτυχώς, η ζωή, όπως και το διαδίκτυο είναι γεμάτη εκπλήξεις. Είμαι σίγουρη ότι κάποιος διαγαλαξιακός καναπές θα προσγειωθεί και στο δικό σου σαλόνι. Ως τότε, μην ξεχνάς ότι η απάντηση στη ζωή, το σύμπαν και τα πάντα είναι 42. Σε φιλώ
Είμαι σε παρόμοιο mood. Πλέον ανεβάζω ένα κείμενο το δίμηνο, κι αν. Θα υπέγραφα άνετα όλα όσα γράφεις πιο πάνω. Όμως σε συμφωνία με κάποιους προλαλήσαντες θα πρότεινα: κάνε ένα διάλειμμα, για όσο καιρό θες, μέχρι να ξαναφορτώσεις τις μπαταρίες. Όταν νιώσεις πως θες να ξαναγράψεις, κάντο, σε ένα διαφορετικό blog, με διαφορετικό ψευδώνυμο.
Σε κάθε περίπτωση όμως, ΜΗΝ ΔΙΑΓΡΑΨΕΙΣ ΑΥΤΟ ΤΟ BLOG. Για την πλειοψηφία των blogs, του δικού μου συμπεριλαμβανομένου, ισχύει πως μόνο το 5-10% των κειμένων αξίζουν κάτι. Δηλαδή και το 90% να πέταγες από δαύτα δεν θα χανόταν και τίποτα. Η Ιφιμέδεια είναι ένα από τα απειροελάχιτα blog που όλα μα όλα τα κείμενα είναι το ένα καλύτερο από το άλλο. Είσαι ολιγογράφος αλλά κάθε σου ανάρτηση είναι σωστό κέντημα. Ελπίζω να συνεχίσεις να κεντάς όποτε και όπως εσύ επιλέξεις.
Άσχημο να κλείνουν blogs, το ξέρεις πως δε μπορεί να συγκριθεί η μοιρασιά στο blogging, με κάποιο άλλο social media (twitter,fb). Αλλά αν δε νιώθεις άνετα το καταλαβαίνω απόλυτα.
Σεβαστό... είναι περίεργες πλέον και οι εποχές που ζούμε, να είσαι καλά, σε ευχαριστούμε για όσα μοιράστηκες εδώ μαζί μας.
@Takis X
Όπως τα λες, λερωθήκαμε κάπως παίζοντας, αλλά εντάξει δεν ήρθε το τέλος του κόσμου.
Ναι, οπωσδήποτε θα τα πούμε. Σε φιλώ κι εγώ Τάκη μου.
@Χάρη
Αγαπητή μου Χάρη, σας ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο. Οι διακριτικοί αναγνώστες σαν και σας είναι ο λόγος που δεν ήθελα να κλείσω το μπλογκ.
Σε αυτό το ποστ έχω κρύψει ένα κλειδί που μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει για να βρει το επόμενο [όταν το ανοίξω βέβαια]. Θα ειδοποιήσω κάπως σχετικά ;)
@Fiery Fairy
Ναι, θα ξαναβρεθούμε. Ευχαριστώ θερμά για το σχόλιο. Όταν η γραφή είναι με έναν τρόπο ανάγκη δεν μπορείς να μείνεις μακριά. Το συνειδητοποίησα κι εγώ αυτό το διάστημα της αποχής.
Καλές γιορτές σας εύχομαι!
@thas
Ευχαριστώ θερμά για το σχόλιο. Χαίρομαι τόσο που με κατάλαβες. Είναι μια απόφαση, ένα αίσθημα που δεν είναι ξαφνικό, οικοδομείται στρώση-στρώση με τον καιρό: ότι φθήνηναν τα πράγματα, άλλαξαν οι άνθρωποι, κάποιοι μας απογοήτευσαν, άλλοι πάλι ποτέ, ούτε στιγμή, όπως εσύ.
Τώρα λίγες μέρες μετά το διάβημα, ακόμη δεν το έχω μετανιώσει κι αυτό είναι καλό. Φταίει μάλλον που στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπάρχει πάντα η επιλογή να ανοίξω ένα άλλο μπλογκ, να κάνω μιά νέα αρχή με ένα άλλο ψευδώνυμο.
Θα είμαι εδώ κοντά σας. Να σας φωνάζω να γράφετε.
@Σταυρούλα
Καμία τιμή. Τιμή δική μου που με διάβαζαν άνθρωποι σαν εσένα. Οπωσδήποτε δεν θα χαθούμε, ιδίως αφού βρεθούμε ;)
@Χαμένο Επεισόδιο
Να μου ευχηθείς να μην το μετανιώσω και να ανοίξω σύντομα το επόμενο μπλογκ. Κάπου πρέπει να γράφω από καρδιάς ψευδώνυμα, αυτά που γράφω επώνυμα με το μυαλό δεν αρκούν ;)
σε φιλώ πολύ και σε καμαρώνω πάντα.
@Μάνος
Να κάτσετε εκεί που είστε να εκφράζετε αυτά που κι εγώ νιώθω.
Έχω αφήσει ένα μήνυμα κρυφό σε αυτή την ανάρτηση. Όταν έρθει η ώρα να το αποκωδικοποιήσετε θα σας πω.
@Α, μπα?
Οπωσδήποτε θα ρίξω.
Σε φιλώ πολύ αγαπημένη, ελπίζω να είσαι καλά.
@pastaflora
Πάντα πίστευα ότι είσαι το Σοφό Παιδί της παιδικής χαράς μας. Και να, μου το αποδεικνύεις μια φορά ακόμα: σε λίγο καιρό κλείνω τα 42.
@Βαρόμετρο
Φίλε μου, εσένα πρέπει να σε μαλώσω κανονικά πολύ γιατί κι εσύ έφυγες από την παιδική χαρά μας νωρίς - φυσικά θα είχες κι εσύ τους λόγους σου, πιθανότατα όπως μου λες παρόμοιους με τους δικούς μου.
Μα κάπως πρέπει να βρισκόμαστε οι "δικοί".
Κάτι θα κάνω πάντως, γιατί το έχω μεγάλη ανάγκη να εκφράζομαι γραπτά και η ψευδωνυμία στην περίπτωσή μου εξασφαλίζει μια βαθιά ειλικρίνεια.
Δεν το σβήνω το μπλογκ, όχι γιατί όπως με την υπερβολική σου ευγένεια μου γράφεις αξίζει τόσο (τουναντίον θα έλεγα), αλλά γιατί δεν ντρέπομαι για τίποτα που έχω γράψει. Μεγάλη υπόθεση κι αυτή αν παρατηρήσεις πόσοι γύρω σβήνουν και γράφουν και παραλλάζουν στάσεις και θέσεις και πρόσωπα.
Σκέψου κι εσύ για τον εαυτό σου τη λύση που μου προτείνεις. Ας βρεθούμε όλοι κάπου αλλού με νέα ονόματα και ίδια πρόσωπα :)
@Roadartist
Χίλια ευχαριστώ για το σχόλιο. Μου δίνει την ευκαιρία να σε ευχαριστήσω κι εγώ με τη σειρά μου για το δικό σου υπέροχο ιστολόγιο.
Πάντα όταν σε διαβάζω σκέφτομαι πόσο γενναιόδωρος άνθρωπος πρέπει να είσαι!
Καλές γιορτές εύχομαι και καλή συνέχεια.
:-(
:-(
:-(((((
Τέλος εποχής :/
έχω βαρεθεί τα τέλη εποχής τώρα τελευταία...μπορούν οι εποχές να τελειώνουν μία μία παρακαλώ και όχι όλες μαζί;;;; Ευχαριστώ!
εις το επαναγραφειν...ευχομαι να εισαι εσυ και η οικογενεια σου παντα αγαπημένοι και χαρούμενοι. Οσο για το μπλογκ, εσυ ξέρεις τι να κάνεις και σιγουρα θα το κάνεις με τον κατάλληλο τρόπο.
Σε ευχαριστούμε πραγματικά για όλα
Είσαι υπέροχη ιφιμέδεια - σε ευχαριστούμε είτε έτσι είτε αλλιώς!
Πάντα υπάρχουν αρκετοί λόγοι για να γράψει κανείς το τελευταίο του ποστ και να αποσυρθεί. Λόγοι σοβαροί που λίγο ως πολύ τους έχουμε αντιμετωπίσει όλοι μας. Πιστεύω όμως ότι υπάρχουν πολλοί περισσότεροι για να παραμείνει.
Ιφιμέδεια, σε παρακαλώ, πάρε μια ανάσα -όσο βαθιά χρειάζεσαι, δυο τρεις στην ανάγκη- και συνέχισε. Με όποιο τρόπο θεωρείς ότι είναι καλύτερος για σένα.
Σε φιλώ.(κι αναμένω)
Να μην ανησυχείτε καθόλου!
Υπάρχουν ένα σωρό μέσα επικοινωνίας και άλλα μετερίζια με/και από τα οποία θα μπορείτε να επικοινωνείτε και να μοιράζεστε παραπάνω από έναν λόγο ουσίας,με τους αγαπημένους σας!
(Τι ειρωνεία!
Το πιο αυθεντικό κείμενό σας το ανακάλυψα 4 μήνες μετά...)
Δημοσίευση σχολίου