Μαχομένων δε εν τω Μαραθώνι χρόνος εγίνετο πολλός

Διαβάζω για τις αμφιβόλου αισθητικής εκδηλώσεις που έγιναν με αφορμή την επέτειο της μάχης στον Μαραθώνα.

Κάθε φορά που ακούω μιά τέτοια είδηση αναλογίζομαι ότι οι εκδηλώσεις που επιχειρούν κάποιου είδους τεχνητή αναβίωση εικόνων ή στιγμών της αρχαιότητας είναι κατά κανόνα καταδικασμένες αισθητικά (μα υπάρχουν ευτυχώς κι εξαιρέσεις) και επιπλέον αναρωτιέμαι τι χρησιμότητα έχουν. Από την άλλη, φαίνεται ότι υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που επιμένουν να παίρνουν αυτό το φάρμακο, αυτό το αναλγητικό αμφίβολης αποτελεσματικότητας και προσωρινής δράσης προκειμένου να απαλύνουν την ανίατη νόσο της σύνδεσης (ή μάλλον της αποσύνδεσης) με το ηρωικό και μυθικό παρελθόν.

Ως έναν βαθμό κατανοητό κι ανθρώπινο. Μάλιστα και διαχρονικό χαρακτηριστικό, αν αναλογιστείς ότι και οι ίδιοι οι αρχαίοι το έκαναν: συχνότατα επικαλούνταν το δικό τους μυθικό και ηρωικό παρελθόν στις σχέσεις τους με τους συγχρόνους τους.

Για παράδειγμα, οι Αργείοι, λίγο πριν την εισβολή της τεράστιας στρατιάς του Ξέρξη στην Ελλάδα το 480 π.Χ., διεκδικούν την ηγεσία του Ελληνικού στρατεύματος "δικαιωματικά", επικαλούμενοι το ένδοξο παρελθόν τους, ήτοι την ηγεσία του Αγαμέμνονα επί των άλλων Ελλήνων κατά τον Τρωικό πόλεμο (!) 6-7 αιώνες πριν...

καίτοι κατά γε τὸ δίκαιον γίνεσθαι τὴν ἡγεμονίην ἑωυτῶν (Ηροδότου Ιστορίαι, VII, 148.)

Επειδή όμως είναι λογικοί (!) άνθρωποι, δέχονται να μοιραστούν την ηγεμονία με τους Σπαρτιάτες...

2.500 χρόνια από τον Μαραθώνα. Κάτι θυμάσαι από το σχολείο. Το διαβάζεις εδώ κι εκεί και είμαι σίγουρη, ο πρώτος συνειρμός που κάνεις δεν είναι το κείμενο του Ηρόδοτου, είναι οι "300" του Leonidas (στις Θερμοπύλες 10 χρόνια αργότερα, αλλά κοντά είναι), που μέσα στην ακραία τους αισθητική κατάφεραν να μεταδώσουν την βασική πληροφορία με έναν τρόπο πολύ αποτελεσματικό.

Όταν ακούς αρχαίους συγγραφείς, Ηρόδοτο, Θουκυδίδη, Λουκιανό έστω, το μυαλό σου πάει πλέον (εξ ου και απωθεί πάραυτα και δικαίως) στους Γεωργιάδηδες αυτού του κόσμου που τους πήραν εργολαβία ή σκέφτεσαι τα σχολικά διαβάσματα όπου η αρχαία γραμματεία καταναλώνεται ομοίως με τον ενθουσιασμό της φαρμακοληψίας…

Φέτος το καλοκαίρι, κι ακόμη τώρα δηλαδή, διαβάζω προσεκτικά τον Ηρόδοτο. Είναι απίστευτα συναρπαστικός συγγραφέας, καθόλου βαρετός. Με αφορμή τα "Περσικά" γράφει ένα σωρό θαυμάσια και απίστευτα, περίεργα και θρυλικά της εποχής του, κι η ανάγνωσή του έργου του είναι ξεκούραστη. Με εντυπωσιάζει ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τον γνωστό του κόσμο, η αγάπη του για τις ασυνήθιστες ιστορίες κι ο ενθουσιασμός του για πράγματα που τον εντυπωσιάζουν, κι ακόμη η προσπάθειά του να κρατήσει ένα ψύχραιμο «δημοσιογραφικό» ύφος όταν για παράδειγμα περιγράφει τις πιό ειδεχθείς κανιβαλιστικές συνήθειες μιάς φυλής.

Όλο το έργο του είναι γραμμένο με έναν σκοπό. Να μας δείξει πόσο πολύ μεγάλη, πόσο ακατανίκητη ήταν η δύναμη των Περσών όταν αποφάσισαν να εισβάλουν και να κατακτήσουν την Ελλάδα. Πόσο πολύ απίστευτο επίτευγμα ήταν το γεγονός ότι οι Πέρσες δεν τα κατάφεραν τελικά. Μοιάζει να τα γράφει όλα αυτά για να καταφέρει να τα πιστέψει τελικά κι ο ίδιος κι έτσι δεν χάνει τον ενθουσιασμό του για το θέμα του ούτε στιγμή!

 

Δεν ξέρω τι νόημα έχει, μα σκέφτηκα, έτσι επετειακώς, να μεταγράψω εδώ το κομμάτι της Ιστορίας του Ηρόδοτου που αναφέρεται στην μάχη του Μαραθώνα. Σε μια μετάφραση δική μου, ελπίζω εύληπτη και ίσως κάπως ελεύθερη. Σε κάποια σημεία παρεμβάλω το αρχαίο κείμενο αυτούσιο, γιατί η διατύπωση είναι θαυμάσια και απολύτως κατανοητή και σήμερα. Όποιος θέλει ας την διαβάσει. Μην την δείτε σαν φάρμακο άκρατης αρχαιολατρείας, δείτε την απλώς σαν μια πολύ συναρπαστική ιστορία. Κι όπως όλες οι ιστορίες μπορεί να έχει και κάποιο δίδαγμα, μα στο τέλος εγώ τουλάχιστον δεν θα σας ρωτήσω ποιό είναι (καθένας ας καταλάβει ό,τι θέλει), ούτε βέβαια εξετάσεις θα γράψουμε.

Η μάχη στο Μαραθώνα

Θραύσμα από το νότιο αέτωμα του ναού της Αθηνάς Νίκης

 

Σύνδεση με τα προηγούμενα:

Βρισκόμαστε στο 490 π.Χ. Ο Ξέρξης αποφασίζει να επεκτείνει την επικράτεια των Περσών στην Ευρώπη (κατέχουν ήδη την Αίγυπτο, την Αραβική χερσόνησο, αχανείς εκτάσεις την Εγγύς και της Μέσης Ανατολής, την Μικρά Ασία, Θράκη), εισβάλοντας στην Ελλάδα. Έχοντας μόλις καταστρέψει την Ερέτρια, οι Πέρσες, με αρχηγούς του στρατού και του στόλου τους Δάτι και Αρταφρένη, περνούν απέναντι στον Μαραθώνα προκειμένου να συγκρουστούν με τους Αθηναίους, κατόπιν υπόδειξης του Ιππία, γιού του Πεισίστρατου. Οι Αθηναίοι, πριν ξεκινήσουν για τον Μαραθώνα στέλνουν τον Φιλιππίδη να ειδοποιήσει τους Σπαρτιάτες, όμως εκείνοι, αν και το επιθυμούν, δεν ξεκινούν από τη Σπάρτη γιατί πρέπει με βάση τα έθιμά τους να περιμένουν να γεμίσει το φεγγάρι… Οι Πλαταιείς είναι οι μόνοι που συμπαρατίθενται με τους Αθηναίους στο πεδίο της μάχης καλύπτοντας την αριστερή πτέρυγα της παράταξης…

Μόλις παρατάχθηκαν κι οι θυσίες βγήκαν ευνοϊκές, αμέσως μόλις δόθηκε το σύνθημα οι Αθηναίοι έτρεξαν κατά των βαρβάρων που βρίσκονταν περίπου 8 στάδια μακριά (περίπου 1500 μ.). Οι Πέρσες, βλέποντάς τους να τρέχουν έτσι, ετοιμάστηκαν να τους αντιμετωπίσουν, αν και σκέφτονταν ότι οι Αθηναίοι είχαν τρελλαθεί και έτρεχαν προς την καταστροφή τους, έτσι λίγοι που ήταν και έτρεχαν χωρίς την βοήθεια ιππέων ή τοξωτών. Αυτά σκέφτονταν οι βάρβαροι. Οι Αθηναίοι τους επιτέθηκαν αθρόοι και πολέμησαν με τρόπο αξιοσημείωτο. Ήταν οι πρώτοι από όλους τους Έλληνες, από όσο ξέρουμε, που πολέμησαν τρέχοντας κατά μέτωπο κι οι πρώτοι που αντίκρισαν με θάρρος την Μηδική ενδυμασία και τους άνδρες που την φορούσαν. Ως τότε ακόμη και το όνομα των Περσών προξενούσε φόβο στους Έλληνες.

Μαχομένων δὲ ἐν τῷ Μαραθῶνι χρόνος ἐγίνετο πολλός. Η μάχη του Μαραθώνα κράτησε πολύ ώρα. Στο μέσον της γραμμής των συγκρούσεων, εκεί που είχαν παραταχθεί οι Πέρσες και οι Σάκες, επικρατούσαν οι βάρβαροι, οι οποίοι έσπασαν τις γραμμές και κυνήγησαν τους Αθηναίους προς τα μεσόγεια. Όμως στα δύο άκρα νικούσαν οι Αθηναίοι και οι Πλαταιείς. Κι αφού επικράτησαν, άφησαν τους βάρβαρους να υποχωρήσουν και ενώνοντας τα δύο άκρα επιτέθηκαν στους Πέρσες που βρίσκονταν στο μέσον καὶ ἐνίκων Ἀθηναῖοι. Επιτέθηκαν στους Πέρσες που υποχωρούσαν και τους κατέβαλαν κυνηγώντας τους ως την θάλασσα όπου επιχείρησαν να καταλάβουν και να βάλουν φωτιά στα πλοία τους.

Επάνω σε αυτή την προσπάθεια σκοτώθηκε ο πολέμαρχος Καλλίμαχος, που στάθηκε πολύ γενναίος, καθώς και ένας από τους στρατηγούς, ο Στησίλεως του Θρασύλεω. Επίσης ο Κυναίγειρος ο γιός του Ευφορίωνα, που άρπαξε την πρύμνη ενός πλοίου κι έπεσε όταν του έκοψαν το χέρι με τσεκούρι, καθώς και άλλοι Αθηναίοι πολλοί και ονομαστοί.

 

Με αυτό τον τρόπο οι Αθηναίοι κατέλαβαν επτά πλοία, όμως με τα υπόλοιπα οι βάρβαροι ξέφυγαν και, παίρνοντας μαζί τούς αιχμάλωτους από την Ερέτρια από το νησί στο οποίο τους είχαν εγκαταλείψει, περιέπλευσαν το Σούνιο θέλοντας να φτάσουν στην πόλη της Αθήνας πριν τους Αθηναίους. Οι Αθηναίοι κατηγόρησαν τους Αλκμεωνίδες ότι αυτοί υπέδειξαν στους Πέρσες αυτό το τέχνασμα, έχοντας συνεννοηθεί μαζί τους να σηκώσουν σαν σύνθημα μια ασπίδα όταν θα βρίσκονταν στα πλοία.

Αυτοί λοιπόν περιέπλεαν το Σούνιο και την ίδια στιγμή οι Αθηναίοι ὡς ποδῶν εἶχον τάχιστα έσπευδαν στην πόλη και κατάφεραν να φτάσουν πριν τους βάρβαρους. Όταν έφτασαν στρατοπέδευσαν, όπως είχαν κάνει και στον Μαραθώνα, σε έναν χώρο ιερό του Ηρακλή στο Κυνόσαργες. Κι οι βάρβαροι όταν έφτασαν στο Φάληρο, που ήταν τότε το επίνειο των Αθηνών, στάθηκαν μέσα στα πλοία τους και έπειτα αναχώρησαν πίσω για την Ασία.

 

Σε αυτή τη μάχη στο Μαραθώνα σκοτώθηκαν από την πλευρά των βαρβάρων έξι χιλιάδες τετρακόσιοι άνδρες και από τους Αθηναίους ἑκατὸν καὶ ἐνενήκοντα καὶ δύο. Τόσοι σκοτώθηκαν από τις δυό μεριές. Συνέβη μάλιστα σε αυτή την σύγκρουση και το εξής αξιοπερίεργο. Ο Επίζηλος, ο γιός του Κουφαγόρα, ενώ πολεμούσε μέσα στο πλήθος δείχνοντας μεγάλη γενναιότητα, έχασε την όρασή του χωρίς να δεχτεί πλήγμα ή κάποιο βλήμα, κι από εκείνη την στιγμή πέρασε την υπόλοιπη ζωή του τυφλός. Άκουσα ότι ο ίδιος αφηγείτο σχετικά με αυτό που έπαθε την εξής ιστορία. Έλεγε ότι στάθηκε απέναντί του ένας στρατιώτης τεράστιος του οποίου η γενειάδα επισκίαζε ολόκληρη την ασπίδα του. Όμως αυτό το φάντασμα προσπέρασε τον ίδιο και σκότωσε τελικά τον άνδρα που στεκόταν δίπλα του. Αυτά έμαθα ότι έλεγε ο Επίζηλος.

 

[…]

Μετά την πανσέληνο έφτασαν στην Αθήνα δύο χιλιάδες Λακεδαιμόνιοι, που είχαν τόση βιασύνη για να προλάβουν, ώστε έφτασαν στην Αττική από την Σπάρτη την τρίτη ημέρα. Αν και έφτασαν μετά την συμπλοκή, είχαν μεγάλη επιθυμία να δουν τους Μήδους και γι’αυτό πήγαν μέχρι τον Μαραθώνα για να δουν τα θύματα. Έπειτα, αφού επαίνεσαν τους Αθηναίους και το κατόρθωμά τους, επέστρεψαν πίσω.

 

 

Πήλινη αναθηματική μάσκα πολεμιστή από το Ιερό της Αρτέμιδος Ορθίας

Κάτι κάνεις λάθος

Disclaimer: Ζητώ εκ προοιμίου συγγνώμη από όσους εκ των φιλτάτων αναγνωστών θίγονται διαβάζοντας κακές λεξούλες. Η παρούσα ανάρτηση περιλαμβάνει μιά λεξούλα που θα μπορούσε να παρερμηνευθεί ως τέτοια, ώστε αν η ευαισθησία ή η σοβαροφάνειά σας δεν το επιτρέπει σας προτρέπω να μην συνεχίσετε την ανάγνωση ;)

The World's Mightiest Girl on Leave of Absence...

Λάθος αριθμός

Προχτές δέχτηκα ένα τηλεφώνημα. Έχω αναγνώριση κλίσης, δεν αναγνώρισα τον αριθμό κι επειδή δεν είχα και τα κέφια μου δίστασα να το σηκώσω. Ενοχικά το σηκώνω και λέω "παρακαλώ;".

Στην άλλη άκρη της γραμμής μιά ήρεμη αντρική φωνή, σαν να κάλυπτε το ακουστικό με κάτι όμως, μου λέει:

"Έχουμε βάλει βόμβα στην Εθνική χχχ" και μου λέει την περιοχή. Πριν προλάβω να αντιδράσω, να του πω οτιδήποτε, το κλείνει.

Παίρνω αμέσως το 100 κι ενημερώνω. Κατά καιρούς, σπάνια όμως, στον αριθμό του σπιτιού μας δεχόμασταν κλήσεις που απευθύνονταν σε αστυνομικό τμήμα και πιθανολογώ ότι έτσι κάπως πρέπει να έχει γίνει το μπέρδεμα. Δίνω όλα μου τα στοιχεία, η κοπέλα (πολύ ήρεμη και αποτελεσματική οφείλω να πω, σε σχέση με μένα που ξεροκατάπινα πανικόβλητη) με βεβαιώνει ότι θα ενημερώσει.

Καλώ πίσω τον αριθμό (επταψήφιο -σταθερό; μάλλον καρτοτηλέφωνο) που με κάλεσε αλλά "η τηλεφωνική σύνδεση που καλώ δεν λειτουργεί προσωρινά". Σκέφτομαι τι άλλο μπορώ να κάνω μα δεν βρίσκω. Θα ήταν ανεύθυνο να τηλεφωνήσω εγώ στην τράπεζα. Που να ξέρω μάλιστα αν η τράπεζα έχει στην περιοχή ένα μόνο υποκατάστημα. Με κομμένη την ανάσα όλο το πρωί παρακολουθώ ειδησεογραφικά site μα τίποτα. Σιωπή. ΕΥΤΥΧΩΣ. Μάλλον ήταν φάρσα;

Αναλογίζομαι πόσο ηλίθιος πρέπει να είσαι για να παίρνεις λάθος αριθμό για προειδοποίηση βόμβας...

Λάθος όνομα
ή
Ένα όνομα που μένει αξέχαστο νο. 2

Αυτό το ιστολόγιο δεν διεκδίκησε ποτέ τις δάφνες της δημοσιογραφικής έρευνας και αποκάλυψης, μολοντούτο επιτρέψτε του να καυχάται για την απάντηση ενός τουλάχιστον μεγάλου προαιώνιου μυστηρίου...

(παραπέμπω τους νεώτερους αναγνώστες στα Ένα Όνομα που Μένει Αξέχαστο - Μιά Αληθινή Ιστορία και Ένα Όνομα που Μένει Αξέχαστο - Προβληματισμός").

Λίγα χρόνια αργότερα επανέρχομαι με μιά ανάλογη αποκάλυψη, τόσο και περισσότερο συνταρακτική.

Επιτέλους μάθαμε το μικρό όνομα του Μαλάκα (ή αν προτιμάτε βρέθηκε μαλάκας με ονοματεπώνυμο).

Κωνσταντίνος Μαλάκας.

Μάλιστα.

Ο κος Μαλάκας δραστηριοποιείται επαγγελματικά στην Γερμανία και αν καταλαβαίνω καλά έχει ειδίκευση στο εμπορικό δίκαιο.

Επειδή όμως είναι σαφές, ναι, το βλέπω, ότι δεν με πιστεύετε, ορίστε απόσπασμα από την  ιστοσελίδα του, όπου μπορείτε να δείτε ΚΑΙ την φωτογραφία του ΚΑΙ την υπογραφή του.

Οι γερμανομαθείς ας μας διαφωτίσουν παρακαλώ περισσότερο σχετικώς με τις επαγγελματικές δραστηριότητες του κυρίου.

Και για να αποδώσω τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, να διευκρινίσω ότι αυτή η αποκάλυψις δεν είναι δική μου. Βλέποντας την φωτογραφία υπ. αριθμ. 5 εις το ποστ αυτό αναζήτησα την σχετική ιστοσελίδα ;)

Σκηνή της ταινίας Great Expectations του David Lean (1946)

Λάθος επιλογή

Συνεχίζω την ανάρτησή μου αυτή, αν έχει μείνει κανείς από τους αγαπητούς μου αναγνώστες που δεν τον σοκάρισα με το αθυρόστομο των προηγουμένων παραγράφων, με μία παραίνεση αυτή τη φορά.

Τώρα που πλησιάζουν οι δημοτικές εκλογές παρακαλώ συναισθανθείτε τον κομβικό ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει η ψήφος σας στην επιλογή νέων ηγετών.

Πολλοί νέοι, το τονίζω ΝΕΟΙ, άνθρωποι με οράματα γι'αυτόν τον τόπο ξεκινούν να προσφέρουν άδολα, να υλοποιήσουν ιδέες, να λύσουν προβλήματα, να μας οδηγήσουν στην ανατολή μιάς νέας μέρας γι'αυτόν τον πολύπαθο τόπο.

Τι κι αν δεν προέρχονται οι άνθρωποι αυτοί από πολιτικά τζάκια; Υπολείπονται σε πατριωτισμό ή διάθεση προσφοράς; 

Τι κι αν δεν δικαιώθηκαν στο επάγγελμα του δικηγόρου και του γιατρού, που (κακά τα ψέμματα) είναι τα κατεξοχήν επαγγέλματα που τροφοδοτούν τα εκλεγμένα κοινοβούλια και τις δημοτικές παρατάξεις;

Είναι τάχα λιγότερος ένας άνθρωπος που δικαιώθηκε στο επάγγελμα λειτούργημα καλύτερα του λαϊκού καλλιτέχνη;

Φρονώ πώς όχι, μα η απόφαση είναι τελικώς πάντοτε δική σας.

Κι εσείς, ναι εσείς προσωπικά, όλοι εμείς φταίμε που νέοι άνθρωποι σαν τον θαυμάσιο Γιώργο Σταυρόπουλο δεν βρίσκονται σήμερα στα βουλευτικά έδρανα ή στο δημοτικό συμβούλιο μιάς μικρής έστω πόλης.

Κι αν νομίζετε πώς αστειεύομαι, πλανάσθε.

Ελπίζω ότι δεν υπάρχει ανάμεσά σας άνθρωπος που δεν γνωρίζει το όνομα και το έργο του φίλτατού μου Γιώργου Σταυρόπουλου, ενός αν μη τι άλλο ειλικρινούς περφόμερ, γνωστού και με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο "Μίστερ Μπούτια".

Αν κάποιος τον αγνοεί, τον παραπέμπω, όπως συνηθίζω, στην σχετική βιβλιογραφία και δη στην αυτοβιογραφία του κου Σταυρόπουλου "Πιστοποιητικό Αγνότητος" που πωλείται στο βιβλιοπωλείο Παπαδήμας, Ιπποκράτους 8.

Για εσάς τους λάτρεις της οπτικής ενθάρρυνσης υπάρχει πληθώρα υλικού στο youtube, αλλά ρίξτε μιά ματιά εδώ, όπου μετά από ένα σύντομο απόσπασμα από τον Ματωμένο Γάμο, ο καλλιτέχνης αυτοπαρουσιάζεται εν συντομία.

Μεγαθυμία

Εισαγωγή - μα στα αλήθεια η ουσία

Ο Γεώργιος Μυλωνάς υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους έλληνες αρχαιολόγους του 20ου αιώνα. Σημαντικός πανεπιστημιακός δάσκαλος, οξυδερκής ανασκαφέας και ακαδημαϊκός, διενήργησε ανασκαφές στην Όλυνθο, την Ελευσίνα  και τον Άγιο Κοσμά, αλλά το όνομά του συνδέθηκε κυρίως με το πολλαπλό έργο που προσέφερε στις Μυκήνες. 

Δεν είναι πρόθεσή μου εδώ να παρουσιάσω την προσωπικότητα αυτού του αληθινά μεγάλου, αισθάνομαι πώς ό,τι κι αν γράψω θα τον αδικεί. Τύχη αγαθή φρόντισε να βρεθώ σε θέση να εκτιμήσω την ευφυΐα του τόσο ώστε να κατηγορώ διαρκώς την κακή μου τύχη που δεν ευτύχησα να τον γνωρίσω. Γιατί όλοι όσοι τον γνώρισαν με βεβαιώνουν όχι μόνον για το οξύ του πνεύμα αλλά και για την πραότητά του, την προσήνεια και την αγάπη που έδειχνε προς τον άνθρωπο και δεν έχανε καμιά ευκαιρία να εκφράσει εμπράκτως.

Όσοι αναγνώστες ενδιαφέρονται να μάθουν περισσότερα για εκείνον ας ξεκινήσουν με το σχετικό λήμμα της αγγλόφωνης wikipedia (γραμμένο από άγνωστό μου συγγραφέα ο οποίος (ή η οποία) είμαι σε θέση να αντιληφθώ ότι γνώριζε προσωπικά τον Μυλωνά). Όσοι θέλουν να μάθουν περισσότερα ας συνεχίσουν με το μικρό αφιερωματικό βιβλίο που εξέδωσε η Αρχαιολογική Εταιρεία, Γεώργιος Ε. Μυλωνάς, Ο βίος και το έργο του, Βιβλιοθήκη της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας αρ. 100, Αθήνα 1989.

Στο προκείμενο - η αφορμή

Ο Γεώργιος Μυλωνάς έφυγε από τη ζωή στις 15 Απριλίου 1988 σε ηλικία 90 ετών.

Σύμφωνα όμως με τον διαδικτυακό τόπο του έγκριτου κατά τα άλλα εκδοτικού οίκου της Εστίας φέρεται να έχει συγγράψει πλήθος πονημάτων μετά θάνατον. Όχι, δεν πρόκειται για μετά θάνατον εκδόσεις. Πρόκειται για έργα που έγραψε κάποιος άλλος Γ. Μυλωνάς και η Εστία προφανώς θεωρεί ότι οι δύο συγγραφείς ταυτίζονται.

Έτσι μόνον μπορεί να ερμηνευθεί το γεγονός ότι ο συγγραφέας σπουδαίων έργων όπως το Ελευσίς και Ελευσίνια Μυστήρια και Μυκηναϊκή Θρησκεία, Ναοί, Βωμοί και Τεμένη, συνδέεται με τα κάτωθι πονήματα...

Μέλι στο κορμί της (2001)

Το μεγάλο βιβλίο του διαλογισμού. Πλήρης οδηγός για σύγχρονους αναζητητές και μύστες (2008)

www.ελενη-όνειρα.gr (2007)

Δεν είμαι βέβαια τόσο ηλίθια ώστε να μην αντιλαμβάνομαι ότι το λάθος δεν είναι σκόπιμο αλλά προφανώς οφείλεται σε κάποιου είδους αυτοματοποιημένη ηλεκτρονική λειτουργία που συνδέει άκριτα τίτλους κι ονόματα. Το πρόβλημα όμως δεν είναι άλυτο: η βάση του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου biblionet το έχει αντιμετωπίσει αποτελεσματικά με την χρήση του αρχικού γράμματος του πατρωνύμου, π.χ. "Γεώργιος Ε. Μυλωνάς".

Επομένως η επίγευση από την επίσκεψη στον διαδικτυακό τόπο της Εστίας παραμένει δυσάρεστη εφόσον προδίδει αδιαφορία - για να μην πω παραπληροφόρηση (ή, ακόμη χειρότερα, αυτό που φιλότιμα αποφεύγω να πω: προσβολή του τεθνεώτος).

Επειδή ως φαίνεται δεν διαθέτω την περιώνυμη μεγαθυμία του Μυλωνά, εξακολουθώ να θυμώνω αληθινά όταν οι άνθρωποι που ασχολούνται και αγαπούν το βιβλίο κάνουν σφάλματα που προξενούν τόσο γελοία αποτελέσματα.

Μάνη - στη στοιχειωμένη ώρα του μεσημεριού

Στη Μέσα Μάνη, τα φαντάσματα τριγυρίζουνε την πιό ζεστή ώρα της ημέρας το καλοκαίρι, και το χειμώνα την πιό σκοτεινή ώρα της νύχτας.
Αν ο θνητός τους πρόγονος έχει σκοτωθεί απ' έναν εχθρό ικετεύουνε θρηνώντας για εκδίκηση.
Τα φαντάσματα του καλοκαιριού συχνάζουνε στα νεκροταφεία, στις ερειπωμένες εκκλησιές και τα σταυροδρόμια.
Τ'ανθρώπινο αίμα φωνάζει δυνατά την προηγούμενη μέρα του θανάτου, κι αν κανείς χαθεί από βίαιο θάνατο, το αίμα του μένει υγρό εκεί που σκοτώθηκε μέχρι να τοποθετησουνε στο μέρος αυτό έναν σταυρό. Τότε στεγνώνει ή χάνεται.



Όπως φαίνεται απαντιέται συνήθως απ'τις γυναίκες, που τρέχουν σκούζοντας μεσα απ' τους βράχους και τα λιόδεντρα πανικόβλητες. Νά'ναι, άραγε, ο ίδιος ο Πάνας, στο παλιό του παιχνίδι με τους σύγχρονους απόγονους της Σύριγγας και της Ηχούς;

Οι νηρηίδες, οι ωρεάδες, οι δρυάδες, οι χαμανδρυάδες και οι γοργόνες ζουν όλες, μεταφερμένες στο πνεύμα των Ελλήνων της υπαίθρου. Ο Μακρύνας μπορεί να είναι ο κύριος θεός των δασών.

Patrick Leigh Fermor, Μάνη, London 1950 (μτφ. Τζ. Τζανετάκης, εκδ. Κέδρος 1972)

Κοντά στη Λακεδαίμονα, την πρώτη πόλη της Αχαΐας, λίγο πιό πέρα, σε απόκεντρα και κρυφά μέρη είναι το Ταίναρο, πλατύ παράθυρο του Άδη. Από κει φαίνεται ένας δρόμος άγνωστος στους ανθρώπους που σε φέρνει κατευθείαν στο παλάτι του Πλούτωνα.

Πρόσεχε όμως, όταν μπαίνεις, πρέπει να έχεις σε κάθε χέρι σου μιά κριθαρόπιτα με μέλι και δυό οβολούς μέσα στο στόμα σου

Απουλήϊος, Ο χρυσός γάϊδαρος ή Οι μεταμορφώσεις (επιμ. Α. Αϊβαλιώτης, εκδ. Νεφέλη 1982)

C.N. Seremetakis, The last word: women, death, and divination in Inner Mani, University of Chicago 1991, 231

Ο καναπές από το χωροχρονικό συνεχές

Μία από τις πρώτες αναρτήσεις που διάβασα επιστρέφοντας από την Μάνη ήταν ένας Νοστραδαμικής έμπνευσης χρησμός της Πασταφλώρας. Γράφει επί λέξει η προφήτιδα (αντιγράφω αδιάντροπα)

Κι εκεί που επαναπαύεσαι στις καλοσχεδιασμένες βεβαιότητές σου και στους θαυμαστούς προγραμματισμούς σου, ο κοσμικός καναπές σκάει μύτη από το χωροχρονικό συνεχές και προσγειώνεται στο σαλόνι σου.

Εγώ από παιδί μιά τάση προς το μεταφυσικό (και το υπερφυσικό μπορώ να σου πω) την είχα. Δεν ήθελα πολύ να καταλάβω ότι ο χρησμός με αφορούσε προσωπικά: μόλις την προηγούμενη ημέρα, αναχωρώντας από την Αρεόπολη, κάναμε μιά στάση στο Γύθειο.

Κι εκεί, στο μέσον της εύοσμης παραλίας, σήκωσα τα μάτια μου στον ουρανό και είδα τον καναπέ να κατεβαίνει.

Ο Έλλην Κροκόδειλος

Ο Κροκόδειλος (ή Κορκόδειλος) Κλαδάς έζησε και έδρασε στην περιοχή της Μάνης τον 15ο αιώνα. Ο πατέρας του Θεόδωρος είχε έρθει από την Χιμάρρα της Ηπείρου στην Μάνη ως στρατιωτικός διοικητής της περιοχής κάτω από τους Παλαιολόγους του Δεσποτάτου του Μωρέως. Ο γιός του ο Κροκόδειλος έζησε την οθωμανική εισβολή στην Πελοπόννησο και στην διάδοχη κατάσταση προσπάθησε να επιβιώσει και να διατηρήσει για τον ίδιο και τους υπ'αυτόν προνόμια κι εδάφη στην Μάνη. Συντάχθηκε με τους Βενετούς κατά των Οθωμανών, αλλά όταν οι πρώτοι κατέληξαν σε συμφωνία με τους δεύτερους, ο Κροκόδειλος οργάνωσε ένα πολυάριθμο κίνημα ατάκτων (stratioti) που εξεδίωξε τις Τουρκικές φρουρές και επικράτησε στη Μάνη. Οι Τούρκοι βεβαίως αντεπιτέθηκαν και πίεσαν τον Κλαδά και άλλους τοπικούς αρχηγούς και κατόπιν αιματηρών συμπλοκών ο Κροκόδειλος διασχίζοντας την χερσόνησο της Μάνης διέφυγε από το Πόρτο Κάγιο στην Ιταλία. Η δράση του συνεχίστηκε εκεί και στην Αλβανία και λέγεται ότι ο θάνατός του τελικά ήταν μαρτυρικός.

 

Δεν είναι πρόθεσή μου να ιστορήσω εδώ με ακρίβεια τη δράση του Κροκοδείλου Κλαδά και της οικογενείας του. Υπάρχουν ήδη ευτυχώς επισταμένες ιστορικές έρευνες για την δράση του (π.χ. αυτή) και μαθαίνω ότι η ιστολόγος του Surprised by Time, Diana Gilligant Wright εργάζεται πάνω σε μελέτη με τίτλο The Knight and Death: Krokodeilos Kladas and the Fifteenth-Century Morea.

Αυτό που προσωπικά βρήκα απολύτως συναρπαστικό στην πρώτη μου ομολογουμένως γνωριμία με την προσωπικότητά αυτή είναι -γιατί να το κρύψω;- το όνομά του. Μα τι πρόσωπο πρέπει να ήταν αυτό που το αποκαλούσαν Κροκόδειλο σκέφτομαι. Διάβασα κατά τόπους στο διαδίκτυο ότι το όνομα μπορεί να είναι προϊόν παραφθοράς, από ένα αρχικό Ακροκόνδυλος (?!) ή Crocotillus (ψιλόλιγνος), μα επιλέγω να πιστεύω ότι το όνομά του ήταν εξαρχής αυτό: Κροκόδειλος.
Πολυσύλλαβο, ηχητικό κροταλλιστικό, φοβιστικό.

Καλύτερα από μένα όμως τα λέει ο Ν. Εγγονόπουλος, που κι εκείνος φαίνεται εντυπωσιάστηκε από το όνομα και την ιστορία του ανθρώπου.

Το ποίημα "Περί Κροκοδείλου Κλαδά" πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Η νέα ποίηση" (1975) και αργότερα στην συλλογή "Στην Κοιλάδα με τους Ροδώνες" (Ίκαρος, 1978).

Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον ότι ο Κλαδάς προφανώς συνέχισε να απασχολεί τον καλλιτέχνη και αργότερα. Το έργο του "Ο ήρωας Κροκόδειλος Κλαδάς" χρονολογείται το 1983.

Αναδημοσιεύω εδώ το έργο και το προσχέδιό του από το Κ. Περπινιώτη-Αγκαζίρ, Νίκος Εγγονόπουλος. Ο Ζωγραφικός του Κόσμος, Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα 2007. Συγχωρείστε μου την κακή αναπαραγωγή.

 

Η αβάσταχτη διάρκεια του απεχθούς

Όταν ζούσε ακόμη η γιαγιά μου (η δεύτερη, η "κακιά") έπρεπε να πηγαίνω από υποχρέωση να την βλέπω "έστω για λίγο, για τον μπαμπά" στο σπίτι που έμενε στο χωριό. Η εμπειρία ήταν δυσάρεστη από πολλές απόψεις (έγραψα σχετικώς κάποτε παλιότερα) και προσπαθούσα να διαρκεί η συνάντησή μας αυτή όσο το δυνατόν λιγότερο.

Αυτό το "δυνατόν λιγότερο" διαπίστωσα τα τελευταία χρόνια (και, κακά τα ψέμματα, τσαλαπατώντας όλες τις έννοιες του ευγενώς φέρεσθαι) ότι μπορούσε να διαρκέσει πάρα, μα πάρα πολύ λίγο. Ξεκινώντας αρχικώς από την τυπική ημίωρη παραμονή-με-υπομονή, η συνάντηση διαρκούσε βαθμηδόν 20 λεπτά, ως και 10 λεπτά ακόμη, την φορά εκείνη που έστησα να δεχτώ ένα τηλεφώνημα "επείγον" και να το χρησιμοποιήσω ως δικαιολογία για να φύγω από το σπίτι της.

Το "δυνατόν λιγότερο" το έφτασα σε επίπεδα χρόνου παγκόσμιου ρεκόρ ή ρεκόρ Γκίνες αν θέλετε, βοηθούντος του γεγονότος ότι η γιαγιά μου ήθελε να με βλέπει τόσο όσο ήθελα κι εγώ. Την τελευταία φορά που την είδα ζωντανή, έμεινα έξω από την πόρτα του σπιτιού της και η συνάντησή μας, υπέρτατα οικονομική, διήρκεσε 2 λεπτά και 25 δευτερόλεπτα.

Αυτή την εξωφρενικά σύντομη συνάντηση την θυμήθηκα τις προάλλες βλέποντας την έκθεση της Sarah Lucas στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης.

Στάθηκα μπροστά στο πρώτο αηδές κατασκεύασμα και μου πήρε λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου για να συνειδητοποίησω τι έβλεπα: καλσόν γεμισμένα με μεταξοβάμβακο, ένα υλικό που γεμίζουν τα μαξιλάρια. Η καλλιτέχνης, διαθέτοντας πιθανόν ένα πρωινό της ζωής της, γέμισε καμιά εικοσαριά καλσόν με μεταξοβάμβακο δημιουργώντας υπερμεγέθη "σπληνάντερα" και εν συνεχεία φρόντισε να τα συστρέψει έτσι ώστε να σχηματίζουν έναν άμορφο όγκο εις τον οποίον απαραιτήτως ένα άκρο του καλσόν φρόντιζε να εισέρχεται σε μία οπή. Το διαφανές χρώμα του καλσόν και το υπόλευκο του μεταξοβάμβακου σε συνδυασμό με την υπόνοια αυτής "εισχώρησης" της εξασφάλισε το πρώτο συνθετικό του τίτλου της έκθεσης "Nuds". Γιατί Nuds Cycladic? Ε, προφανώς γιατί φιλοξενούνται στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης...

Μετά το πρώτο σοκ, έτρεξα την υπόλοιπη έκθεση με ρυθμούς αστραπιαίους, ώστε υπολογίζω ότι η σύντομη όσο και δυσάρεστη αυτή συνάντηση διήρκεσε τουλάχιστον όσο και το προηγούμενο ρεκόρ δυσάρεστης συνάντησης, δηλαδή περί τα δυόμισυ λεπτά.

Ο F. Fellini στα γυρίσματα του 8 1/2. Σαν να δαμάζει τον χρόνο, τον λεγόμενο και πανδαμάτορα.

Αν δεν απαντήσω άμεσα σε τυχόν σχόλιά σας στην ανάρτηση αυτή, μην ανησυχήσετε. Φεύγω για την χώρα του Κορκόδειλου. Ξέρετε δα πόσο αγαπώ τους κροκόδειλους...

Τα μαλλιά του είχαν χρώμα λουλακί

Δεν θυμάμαι καν πότε αποσύρθηκα, πώς απορροφήθηκα.
Θυμάμαι τον εαυτό μου να γράφει μανιωδώς, να κυνηγάει μιά δεύτερη προθεσμία παράδοσης. Κάπου εκεί μέσα στην νύχτα* έχασα την αίσθηση του χρόνου.

(*Η νύχτα είναι παλιά, πιστή μου φίλη, μονίμως μικρή σε διάρκεια, συχνά ανεπαρκής. Έχω την εντύπωση ότι το 80% των κειμένων μου το ράβω την νύχτα. Και τώρα νύχτα γράβω.)

Όταν τελείωσε η νύχτα της μανιώδους ξυγγραφής, ξυπνήσαμε ένα κάποιο πρωί, περάσαμε από το ταχυδρομείο, έστειλα το κείμενο εκεί που έπρεπε να το στείλω και ξεκινήσαμε το ίδιο εκείνο πρωί για διακοπές.

Το Πήλιο είναι ένα βουνό που είχα υποτιμήσει. Νόμιζα ότι είχε διαβρωθεί από τον τουρισμό (και δη τον 'οικογενειακό'), μα με χαρά μου διαπίστωσα οτι το βουνό αυτό δύσκολα θα κατακτηθεί ποτέ τελείως. Η εντύπωση που μου δημιούργησε είναι ότι κρατάει πολλά μυστικά κρυμμένα, κάπως σαν να έχει δική του βούληση. Τέλος πάντων, αφηρημένα πράγματα, άπιαστα, ψευδαισθήσεις της υπερκόπωσης.

Οι διακοπές μου στο Πήλιο εν συντομία μαζί με σκόρπιες εικόνες και περιττά σχόλια
Κατέβηκα με το αυτοκίνητο μιά πολύ μεγάλη κατηφόρα στον Άγιο Λαυρέντιο (τρόμαξα) και μιά πολύ μεγάλη ανηφόρα στη Δράκεια (τρόμαξα).
Δεν ήξερα τι βιβλία να πάρω μαζί μου στις διακοπές. Αποφάσισα να διαβάσω ταξιδιωτική λογοτεχνία και πήρα μαζί μου Ηρόδοτο.
Επανεκτίμησα την σημασία των πλατάνων.
Η Τσαγκαράδα δεν έχει συνοχή (μα υπάρχει τελικά η Τσαγκαράδα;)
Η Ντόρα Μπακοπούλου τρώει παγωτό βανίλια και χορεύει μαζί με άλλα νεαρά κορίτσια στο πανηγύρι του Αγίου Λαυρεντίου. 
Μείναμε στο ιδεωδέστερο κατάλυμα που θα μπορούσαμε να μείνουμε (ή που έχουμε μείνει). Οι επιχειρηματίες που τολμούν εν Ελλάδι να αναγράφουν "δεν ενθαρρύνονται κρατήσεις με παιδάκια κάτω των 14 χρόνων" αξίζουν ιδιαίτερο έπαινο.
Στο καφενείο της Μακρυνίτσας η τοιχογραφία του Θεόφιλου για τα μάτια μας μόνο.
Γνώρισα μία πολύ εκφραστική γάτα.
Το ωραιότερο σουβενίρ αυτών των διακοπών ήταν μιά μωβ ξεραμένη ορτανσία που μάζεψα σε ένα καλντερίμι.
Η πλατεία στις Πινακάτες είναι το πιό ονειρικό μέρος που επισκέφτηκα στο Πήλιο.

Σκέφτηκα έναν πολύ αποτελεσματικό τρόπο αντιμετώπισης της Σέχτας Επαναστατών.
Ενώ αργούσε να επιδοθεί η δική τους προκήρυξη (τους φανταζόμουνα να γράφουν ασθμαίνοντες και με τον Μπαμπινιώτη στο χέρι -ή μήπως με αυτό;-) σκέφτηκα ότι την επόμενη φορά που θα δράσουν, μπορεί κανείς να τους προλάβει γράφοντας στο τσάκα-τσάκα ένα αντίστοιχης θεματολογίας, αισθητικής και ύφους κείμενο με (σαφέστερα) φαιδρό περιεχόμενο! Φανταστείτε σοκ όταν θα διαπιστώσουν οτι η πολυπόθητη προκήρυξη ήδη παραδόθηκε, πτώσις της επιδιωκόμενης αναγνωσιμότητας, σύγχυσις, κλπ. Για να το πω διαφορετικά, στην γλώσσα τους: δικέ μου θα πάθαιναν και πολλή μεγάλη πλάκα να πούμε, θα τους την βγαίναμε στο έτσι και το πράγμα θα είχε πολλή φάση. Οι "επαναστάτες" (μα τι επίπεδο δεκαπενταμελούς σε Λύκειο του 1988 είναι αυτό;) θα πάθαιναν ψυχικό τραλαλά και εγκεφαλικό πηγαινέλα.

Όταν γύρισα από τις διακοπές ήθελα να γράψω στο μπλογκ, σκεφτόμουν να ανεβάσω φωτογραφίες των διακοπών και να γράψω μιά σχετική ανάρτηση. Απέρριψα την ιδέα γιατί σκεφτόμουν ότι αν το ανάγνωσμα είναι βαρετό για τον συγγραφέα, φαντάσου τι θα είναι για τον αναγνώστη. Αντ'αυτού άρχισα να παίζω (όσο σκαμπάζω) με την μορφή της σελίδας (ταπετσαρίες, τα σέα και τα μέα μου). Όταν τελείωσα με αυτό που ήθελα να κάνω, πάλι δεν μπορούσα να γράψω. Το συναίσθημα που είχα έμοιαζε με αυτό που αισθάνομαι όταν πρόκειται να εγκαινιάσω ένα καινούργιο τετράδιο. Πάντα διστάζω, σκέφτομαι, φαντάζομαι το πώς. Διστάζω τόσο, φαντάζομαι τόσο, που κουράζομαι τελικά, παίρνω βαθιά ανάσα και...

Το πιό σημαντικό συμβάν που συνέβη στην κοινωνική μου ζωή τον τελευταίο καιρό έλαβε χώρα στο ψευδοσύμπαν του Facebook. Η λατρεμένη Κάλη Φέρρη όχι μόνον καταδέχτηκε να γίνει φίλη μου, αλλά με καλωσόρισε ονομαστικά (κάτι που σημειωτέον ελάχιστοι κάνουν εις το εν λόγω κοινωνικό δίκτυο) και μου έδωσε την δυνατότητα να απολαύσω τραγούδια και βιντεοκλιπ πολύ καινούργιων ακόμη δημιουργιών της, όπως το I'm in a sexy mood, που ερμηνεύει με τον θρυλικό Γιάννη Φλωρινιώτη (απολαύστε το τραγούδι εδώ). 

Όταν με αποδέχτηκε ως φίλη της, της έγραψα επί λέξει "Αγαπητή μου Κάλη, είμαι μεγάλη σας θαυμάστρια", μά τώρα αναλογίζομαι πόσο φτωχά η φράση αυτή αποκαλύπτει τον θαυμασμό μου για το πρόσωπό της. Πρέπει να επανέλθω.

1. Όσοι φίλοι σκέφτεστε ήδη πώς να με φιλοδωρήσετε με ευφάνταστο (ελπίζω) χλευασμό στα σχόλια, περάστε παρακαλώ πρώτα από εδώ και από εδώ. Δεν είναι πάντα προτιμώτερο το αυθεντικό, έστω κι αν αναφερόμαστε στο trash;

2. Μήπως πρέπει η Κάλη να γράψει (εμμέτρως, γιατί όχι;) την επόμενη προκήρυξη της Σέχτας; Όλο ιδέες έχω τώρα τελευταία...

Ο τίτλος της ανάρτησης είναι εμπνευσμένος από μιά φωτογραφία που είδα στο Bits and Pieces του Έντεκα (ΖΜΠΑΜ! 7) The Twilight Zone). Δεύτερος από αριστερά εικονίζεται ένας παλιός μου καθηγητής φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο, ο Κ. Νιάρχος, για τον οποίο πληροφορήθηκα από την ανάρτηση ότι έχει γίνει πλέον "του ΛΑΟΣ". Για φαντάσου. Προσωπικά από εκείνον θυμάμαι χαρακτηριστικά δύο πράγματα, και τα δύο αποκαλυπτικά μιάς αν μη τι άλλο ακομπλεξάριστης και διασκεδαστικής φυσιογνωμίας: αφενός την Βοσκοπουλική μαεστρία με την οποία χειριζόταν το μακρύ καλώδιο του μικροφώνου και αφετέρου το χρώμα των μαλλιών του που δεν ήταν ποτέ το ίδιο, προφανώς λόγω αστάθειας της χρωμοβαφής. Μιά μέρα ήρθε στο μάθημα με τα μαλλιά του βαμμένα με ένα ζωηρό δυσπερίγραπτο λουλακί-ιώδες, θαυμάσιο, και θυμάμαι τότε σκέφτηκα ότι ένας άνθρωπος που κυκλοφορεί με τέτοιο αξιοπρόσεκτο κεφάλι είναι αν μη τι άλλο ανοιχτόμυαλος.  Απατήθηκα προφανώς.

Ε, να λοιπόν που έτσι παρόμοια κι ο τίτλος της ανάρτησής μου ανακύπτει τώρα για τον αναγνώστη απατηλός, ψευδολογοτεχνικός, απατηλή μάλλον είναι και η ίδια η ανάρτηση, έτσι όπως παραπατά, ασυνεπής, ανάμεσα στο σοβαρό και στο γελοίο. 

Η ανάρτηση εικονογραφείται (ευνοήτως και αναποφεύκτως) με εικόνες από το πρόσφατο ταξίδι μας.

Καθένας πλάι στη νύχτα του

Νυχτερινά σφιγμένα


Νυχτερινά σφιγμένα
των λουλουδιών τα χείλη,
σταυρωμένοι και δεμένοι
οι κορμοί των πεύκων,
γκρίζα τα μούσκλα, συγκλονισμένη η πέτρα,
αφυπνισμένες για την πτήση την ατέρμονη
οι κάργιες πάνω απ'τον παγετώνα:

αυτή είναι η χώρα, όπου
αναπαύονται αυτοί που τους προφτάσαμε στο δρόμο:

την ώρα δεν θα ονομάσουν,
δεν θα μετρήσουν τις νιφάδες,
μήτε θ'ακολουθήσουν τα νερά μέχρι το φράγμα.

Στέκονται χωρισμένοι μες στον κόσμο,
καθένας πλάι στη νύχτα του,
καθένας πλάι στο θάνατό του,
στριφνοί, με κεφαλή γυμνή, σκεπασμένοι από την πάχνη
του μακράν και του πλησίον.

Πληρώνουνε το κρίμα που εμψύχωσε τις απαρχές τους,
το πληρώνουν σε μιά λέξη,
που υφίσταται αδίκως, σαν το καλοκαίρι.

Μιά λέξη - ξέρεις:
ένα λείψανο.

Ας το πλύνουμε,
ας το χτενίσουμε,
κι ας στρέψουμε το μάτι του στον ουρανό.

Ο κατήφορος

Πλάι μου ζεις, όπως εγώ:
σαν μιά πέτρα
στο βουλιαγμένο μάγουλο της νύχτας.

Ω τούτος ο κατήφορος, αγαπημένη,
όπου κυλάμε ασταμάτητα,
πέτρες εμείς
από ρυάκι σε ρυάκι.
Πιό στρογγυλοί κάθε φορά.
Πιό όμοιοι. Πιό ξένοι.

Ω τούτο το μεθυσμένο μάτι,
που εδώ περιπλανιέται σαν εμάς
κι εμάς φορές φορές
κατάπληκτο μας βλέπει ένα.

Paul Celan, Von Schwelle zu Schwelle, Από Κατώφλι σε Κατώφλι, μτφ. Σ.Γ. Νικολούδη


Την ανάρτησή μας εικονογραφούν έργα των Arnold Boecklin, Eadweard Muybridge και Edward Weston.

*
*
*

Crocodile fun

The Crocodile

                                      

No animal is half as vile



As Crocky–Wock, the crocodile.


On Saturdays he likes to crunch


Six juicy children for his lunch


And he especially enjoys


Just three of each, three girls, three boys.


He smears the boys (to make them hot)


With mustard from the mustard pot.


But mustard doesn't go with girls,


It tastes all wrong with plaits and curls.


With them, what goes extremely well


Is butterscotch and caramel.


It's such a super marvelous treat


When boys are hot and girls are sweet.


At least that's Crocky's point of view


He ought to know. He's had a few.


That's all for now. It's time for bed.


Lie down and rest your sleepy head.


Ssh. Listen. What is that I hear,


Galumphing softly up the stair?






Go lock the door and fetch my gun!


Go on child, hurry! Quickly run!


No stop! Stand back! He's coming in!


Oh, look, that greasy greenish skin!


The shining teeth, the greedy smile!


It's Crocky–Wock, the Crocodile!
 
 

Roald Dahl, Dirty Beasts (1983)

 
 

 
 
How doth the little crocodile



Improve his shining tail,


And pour the waters of the Nile


On every golden scale!


How cheerfully he seems to grin,


How neatly spreads his claws,


And welcomes little fishes in


With gently smiling jaws!
 
 

Lewis Carroll, Alice's Adventures in Wonderland, ch. 2 (1865)

 

C is the Crocodile Creepy who ate

The right hand of Hook and covets its mate


He makes a loud ticking wherever he goes


For he swallowed a Clock

(To kill time I suppose)

Oliver Herford, The Peter Pan Alphabet (1907)

Richard Westmacott, 1851.
Ο κροκόδειλος που ξεπροβάλλει από την αριστερή γωνία του αετώματος της νοτίας εισόδου του κεντρικού κτηρίου του Βρεταννικού Μουσείου.
*

BONUS TRACK

για την Αμάλθεια και τις ανηψιές της

Five little monkeys

Sitting in a tree

Teasing Mr. Crocodile,

"You can't catch me."

Along came Mr. Crocodile,

Quiet as can be

SNAP!

Four little monkeys

Sitting in a tree

Teasing Mr. Crocodile,

"You can't catch me."

Along came Mr. Crocodile,

Quiet as can be

SNAP!

Three little monkeys

Sitting in a tree

Teasing Mr. Crocodile,

"You can't catch me."

Along came Mr. Crocodile,

Quiet as can be

SNAP!

Two little monkeys

Sitting in a tree

Teasing Mr. Crocodile,

"You can't catch me."

Along came Mr. Crocodile,

Quiet as can be

SNAP!

One little monkey

Sitting in a tree

Teasing Mr. Crocodile,

"You can't catch me."

Along came Mr. Crocodile,

Quiet as can be

SNAP!

No more little monkeys

Sitting in a tree ...

*

*

*