Νικόλας Λύτρας, Ιστιοφόρο
Άσπρο φτερό στον ορίζοντα, περ'απ'τα μπλαβ'ακρωτήρια, το καίκι σκίζει την θάλασσα. Ουσία που δεν πιάνεται, έξω ή μέσα στον εαυτό μας, γάλα χυμένο, εκμαγείο, όλους τους χαρακτήρες αποτυπώνει ανύποπτη η θάλασσα, λουλάκι. Λάμπει ασημένια με μύρια ανοιχτά, χρυσά κι ορφυά σημάδια, πρώτη ζωή, πολύμορφη. Κάθε ρεύμα αισθήματος ρυτιδώνει ποικίλα την όψη της. Άλλοτε γαλήνια σαν το λάδι, από ριπή ανέμου αναταραγμένη, άλλοτε μυκάται αγιεμένη. Καθαρότατο βαθύχρωμο γυαλί καθρεφτίζει τον ουρανό. Εκεί που ο λογισμός πετά, αγριοπερίστερο...
Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη, Ο μοναχός στη βρύση
3 σχόλια:
Εγώ πάλι Σύλβια περνάω φάσεις που δεν θέλω να διαβάσω καθόλου ποίηση ή που αρνείται ο εγκέφαλός μου να τη δεχτεί.
Τον τελευταίο καιρό ξαναγύρισα σε βιβλία ποιητικά που είχα διαβάσει παλιότερα. Ακόμη και σε βιβλία που αγόραζα και δεν είχα διαβάσει γιατί δεν μπορούσα.
Τώρα πάντως περνάω φάση στην οποία με ενδιαφέρει να επικοινωνώ με λίγες λέξεις. Κι αυτό αναπόφευκτα αντικατοπτρίζεται στο μπλογκ.
Λίγες και... ουσιαστικες Ιφι. ξεχασες το πιο σημαντικο!
Μακάρι Ιούδα μου!
Δημοσίευση σχολίου