Όλη μέρα σήμερα επανέρχεται στο μυαλό μου η ίδια σκέψη. Η ίδια εικόνα. Αναρωτιέμαι.
Αυτός που έδωσε την εντολή για την Σφαγή των Νηπίων στην Πόλη του Γάμου και το ίδιο βράδυ ξάπλωσε στο κρεβάτι του, έκλεισε τα μάτια και προσπάθησε να κοιμηθεί.
Ένιωσε τη γεύση του αίματος στο στόμα; Την ξυνή μυρωδιά του;
Ένιωσε το αίμα να κυλάει στο πίσω μέρος του λαιμού του; Να το καταπίνει με δυσκολία; Να του πνίγει την ανάσα; Τρόμαξε μήπως πνιγεί;
Θα ήθελα αλήθεια να μάθω την απάντηση.
15 σχόλια:
κι αν δεν νιώθει απολύτως τίποτα;
αν νιώθει ότι έκανε το καθήκον του;
μήπως να μην την έχουμε αυτή την περιέργεια, ε; Ίφι μου;
Ιφιμέδεια, συμφωνώ μερικά με τον Ιούδα σίγουρα δεν αισθάνεται τίποτα αυτός που έδωσε την εντολή, σίγουρα δεν αισθάνεται τίποτα γιατί βλέποντας τα αποτελέσματα το λιγότερο που θα είχε κάνει είναι να τινάξει τα μυαλά του στον αέρα, σίγουρα δεν αισθάνεται τίποτα όταν τους βλέπεις στα ΜΜΕ και ακούς τις δηλώσεις τους, σίγουρα δεν αισθάνεται τίποτα όταν συνεχίζονται οι βομβαρδισμοί με την ίδια βιαιότητα, σίγουρα δεν αισθάνεται τίποτα……..
Το θέμα είναι τι αισθανόμαστε όλοι εμείς όταν τα βλέπουμε και το μόνο που κάνουμε είναι να αλλάξουμε κανάλι στην TV και να βολευτούμε καλύτερα στον καναπέ μας.
Τι θα απαντήσουμε στα παιδιά και τα εγγόνια μας όταν μας ρωτήσουν μετά από χρόνια, ΚΑΙ ΤΙ ΚΑΝΑΤΕ ΟΛΟΙ ΕΣΕΙΣ?????
Ιούδα μου,
αναφέρομαι σε εκείνη την ανθρώπινη στιγμή που θα βγάλει τη στολή και θα ξαναγίνει άνθρωπος. Που θα ακουμπήσει το κεφάλι του στο μαξιλάρι σαν όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Έχει κανείς άραγε ενοχές εκείνη την ώρα;
Βόρειε,
κατανοώ κι εγώ την έννοια του καθήκοντος -κι ας μην είμαι άντρας για να πάω στο στρατό. Πιστεύω όμως ότι και οι στρατιωτικοί άνθρωποι είναι σαν εσένα και μένα και δεν μπορεί κάποια στιγμή να μην τους βγαίνουν αισθήματα στην επιφάνεια όσο κι αν τα καταπνίγουν. Τουλάχιστον έτσι μου αρέσει να πιστεύω.
Έχεις δίκιο εν μέρει στο ερώτημα που θέτεις. Οφείλουμε κάτι στην νεότερη γενιά. Σκέψου όμως την πιθανότητα εκείνοι να μην θέσουν κάν το ερώτημα διότι και στη δική τους εποχή κατά πάσα πιθανότητα θα συμβαίνουν πόλεμοι στους οποίους τα παιδιά και τα εγγόνια μας δεν θα μπορούν να κάνουν τίποτα. Αναλόγως κι εμείς -εγώ τουλάχιστον-δεν έκανα ποτέ τέτοιο ερώτημα στους γονείς μου.
Καλά είναι μάλλον να κάνει κανείς ό,τι μπορεί για το τώρα -όσο και όπως μπορεί.
έχω την εντύπωση Ιφι, ότι ο φανατισμός και ο φόβος είναι πολύ ισχυρότερα
συναισθήματα από τις τύψεις.
άσε που η "μόδα" των παράπλευρων απωλειών μια χαρά
καλύπτει τέτοιου είδους ενοχές
Όχι, Ίφι μου, καμία τύψη και ενοχή δεν έχει. Ίσως να αποκτήσει κάποτε το εκτελεστικό του όργανο, ο στρατιώτης που έριξε τηξ μπόμπα (θυμάσαι τον αντίστοιχο της Χιροσιμα που αυτοκτόνησε;), αλλά ο εγκέφαλος, ο ηθικός αυτουργός ποτέ...
Αν είχε, δεν θα είχε φτάσει τόσο ψηλά...
ma pos ginetai na skefteste kai tis diakopes sas kai to aima sto stoma ton dolofonon?kati den paei kala!!
Welcome back, Ίφι.
Krotkaya, να μου επιτρέψεις μία διόρθωση. H αυτοκτονία του πιλότου αυτού είναι ένας ακόμα μύθος: ο πιλότος λέγεται Paul Tibbets, ζει και βασιλεύει, με πολλές διακρίσεις, και το Mάρτιο του 2005 δήλωσε δημόσια "If you give me the same circumstances, hell yeah, I'd do it again" (Wikipedia). Στη διεύθυνση http://www.theenolagay.com/ μπορείτε να δείτε το site του, όπου μεταξύ άλλων γράφει:
"Those of us who gained that victory have nothing to be ashamed of neither do we offer any apology. Some suffered, some died. The million or so of us remaining will die believing that we made the world a better place as a result of our efforts to secure peace that has held for almost 50 years. Many of us believe peace will prevail through the strength and resolve of the United States of America."
Tο site έχει και τμήμα με συλλεκτικά αντικείμενα προς πώληση, στα οποία περιλαμβάνεται μέχρι και μινιατούρα της βόμβας...
Ιούδα και Κροτ,
συμφωνώ απολύτως.
Ανώνυμε,
γίνεται. Η δική μας ζωή καλώς ή κακώς συνεχίζεται. Το ότι ασχολούμαι με τον μικρόκοσμό μου δεν σημαίνει ότι δεν σκέπτομαι τίποτα άλλο όλη την ημέρα έτσι δεν είναι; Αν εσύ έχεις καταφέρει να προσηλώσεις την σκέψη σου σε ένα ζήτημα μόνο πες μας πώς το κάνεις.
Αγαπητέ μου Π,
εσύ τελικά απάντησες πιό εύγλωττα στην ερώτησή μου. Ευχαριστώ.
Ιφιμέδεια την έννοια του καθήκοντος δεν είναι ανάγκη να πας στο στρατό για να την κατανοήσεις μάλλον θάλεγα ότι στο στρατό κάνεις ότι κάνεις επειδή στο επιβάλουν και όχι από την αίσθηση του καθήκοντος.
Όσο για τους αναίσθητους που αναφέρθηκα δεν εννοούσα τους πιλότους αλλά αυτούς που τους έστειλαν γιατί το όπλο από μόνο του δεν σκοτώνει, κάποιος πρέπει να τραβήξει την σκανδάλη.
Το ερώτημα «τι θα πούμε στα παιδιά μας» είναι καθαρά ρητορικό
Πρωτίστως τι θα πούμε στους εαυτούς μας όταν κοιτάζουμε στον καθρέφτη και μας έχει μείνει λίγο ακόμα ανθρωπιά.
Έχουμε καταντήσει βολεψάκηδες και αυτό είναι που με ενοχλεί και πρώτα απ όλους βάζω τον εαυτό μου.
Το πιθανότερο είναι πως όλοι αυτοί δεν νοιώθουν τίποτε ιδιαίτερο, από την πολλή επαγγελματική διαστροφή και πώρωση... Και, καθώς φαίνεται, ανάλογα προετοιμάζουν τις νεώτερες γενιές τους, τις ποτίζουν μίσος, ώστε να τα βλέπουν αυτά όλα, που απεργάζονται και με χειρουργική ακρίβεια εκτελούν, ως φυσική αναγκαιότητα και γιορτή.
Από την άποψη αυτή, ίσως η πιο ανατριχιαστική φωτογραφία του ποέμου αυτού νάταν κάτι κοριτσάκια-εβραιόπουλα, το πολύ μέχρι 10-12 χρόνων, που ζωγράφιζαν κι έγραφαν μηνύματα πάνω στις βόμβες, που σε λίγο θα πυροδοτούντο, για να πάνε να "βρουν" άλλα παιδάκια της ίδιας ηλικίας στον Λίβανο...
Τι καρδιά και τι μυαλό πρέπει να κουβαλάς μέσα σου, για να σπέρνεις το μίσος και την απανθρωπιά σε παιδικές ψυχές και να διασφαλίζεις έτσι την διαιώνιση του κακού...
Nα, ανώνυμε τώρα η Ελλάδα όλη κάνει διακοπές...Τον Σεπτέμβρη θα κατέβουμε πάλι στους δρόμους...Ησύχασε
Αν καταπίνει το αίμα με δυσκολία ρωτάς;
Τρέφεται απ' αυτό.
Τον βοηθά να αναγνωρίσει την ταυτότητά του και ισχυροποιεί την εξουσία του.
Και ναι, η ταυτότητά του γράφει άνθρωπος.
Δυστυχώς.
Π, εξαιρετική αναφορά! Δεν το ήξερα! Ευχαριστώ πολύ.
Μπα...
Μια χαρά κοιμάται τα βράδυα. Στο υπογράφω. Οι τύψεις εμφανίζονται σε ανθρώπους με ψυχή. Ο συγκεκριμένος την έχει πουλήσει προ πολλού προφανώς.
Δημοσίευση σχολίου