Guess what? I'm back...

Καλώς όρισα και καλώς σας βρήκα και με το καλό να μπορέσω να ξαναφύγω.

Πέρασα σούπερ! Το καλό μου αγόρι που ήταν έξτρα καλό και αξιαγάπητο και λατρεμένο μου έκανε όλα τα χατήρια! Και ήταν σε γενικές γραμμές στα κέφια του -εκτός από χτες που ήρθε η ώρα να ετοιμαστούμε για την επιστροφή.

Και η επιστροφή καλή -μόνο έναν έβρισα στην εθνική: τον γνωστό τύπο που μου παίζει τα φώτα στην αριστερή λωρίδα ενώ βλέπει ότι προσπερνάω φορτηγό στη μεσαία που προσπερνάει φορτηγό στην αριστερή... Δε βαριέσαι.

*~*~*~*

Στο υπέροχο χωριό μας -μακριά από τον κανονικό κόσμο- είδαμε ένα σωρό μαγικά πράγματα: χρυσά μανιτάρια, άσπρους γάιδαρους, αυθεντικά cow parades, βροχή και ήλιο και χαλάζι σε μέγεθος στραγαλιού, πονηρούς νυχτόβιους σκαντζόχοιρους, φιλοσοφημένες χελώνες, σαϊνια, καρδερίνες, κουρούνες και άλλα πετεινά, μέχρι και άγριες φράουλες τέτοια εποχή! Θα ανεβάσω καμιά φωτογραφία τις επόμενες μέρες.

*~*~*~*

Και μια μεγάλη αποκάλυψη: εκεί που μου έκανε πέρισυ πρόταση γάμου, φέτος -έτσι ξαφνικά, μέσα στο πυκνό δάσος- ξεφύτρωσε ένα πετρόκτιστο εκκλησάκι. Αλήθεια: σας το ορκίζομαι! Καλός οιωνός, ναι;

*~*~*~*

Πώς καταπίνει κανείς το αίμα 38 παιδιών; Η ζωή συνεχίζεται;

*~*~*~*

Από τα πολύ χαρακτηριστικά της νεοελληνικής καλλιτεχνικής νοοτροπίας -σταχυολογώ από τη συνέντευξη του Αιμίλιου Χειλάκη, ο οποίος ερμηνεύει το ρόλο του Οθέλλου, στη Σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία. Θαυμάστε!

"Δουλέψαμε τον Οθέλλο σαν έναν ενήλικο Ρωμαίο. Είναι ένας 35άρης ώριμος άνδρας, τη στιγμή που δύει η καριέρα του. Και όπως ο Ζιντάν, εκεί που φθάνει στην κορύφωσή του, ρίχνει την κεφαλιά στον άλλο, έτσι και ο Οθέλλος σκοτώνει τη Δυσδαιμόνα" [!!!]

"Έχω καταστήσει τον εαυτό μου χρήσιμο στους σκηνοθέτες, που μπορούν να μου εμπιστευτούν μεγάλους ρόλους. Ανά πάσα στιγμή, πιστεύω, ό,τι μου ζητηθεί μπορώ να το κάνω. Κι αυτό είναι ό,τι ποιό ματαιόδοξο κρύβω μέσα μου"

"Οι Έλληνες καλλιτέχνες είμαστε η Βουλή των Ελλήνων. Εμείς πραγματικά θέτουμε σε θέση μάχης τον πολίτη"

Έχω άδικο που κάτι τέτοιες ώρες θυμάμαι τον αγαπητό μου Γιάννη Φλωρινιώτη και το απίθανα φιλοσοφικό του τραγούδι:

Μεγάλε, είσαι μεγάλος, μεγάλε,

μετά από σένα το χάος,

μετά το χάος πάλι εσύ!

*~*~*~*

Ποιός πάει αύριο στη δουλειά; Ε; Ε;