Στο τέλος της Ιλιάδας ο Πρίαμος μπαίνει κρυφά, με κίνδυνο της ζωής του, στο στρατόπεδο των Αχαιών.
Νύχτα. Φτάνει στη σκηνή του Αχιλλέα και του ζητά τον νεκρό του΄Έκτορα.
Ό,τι κι όπως απέμεινε από την κακοποίησή του.
Πέφτει στα γόνατα και φιλά τα χέρια του φονιά.
"Βάσταξα πίκρες που κανένας άνθρωπος στο κόσμο δεν άντεξε. Ακόμα και το χέρι φίλησα αυτού που σκότωσε το παιδί μου."
Η Αντιγόνη τρελή από το θάνατο του αδελφού της θέλει να τον θάψει πάση θυσία...
Και λέει μάλιστα κάπου
"Αν πέθαινε ο άντρας μου, θα'βρισκα άλλον. Αν έχανα ένα γιό θα'κανα άλλον. Τώρα που πέθαναν η μάνα κι ο πατέρας μου, δεν θα αποκτήσω άλλον αδελφό."
Σε όλα αυτά τα χώματα, στα ποτάμια της Βέροιας, σε αυτή την απέραντη χωματερή, πουθενά δεν θα βρεθεί ένα κομμάτι ύφασμα, ένα κομμάτι να θάψει αυτή η γυναίκα;
Ως πότε θα της αρνούνται κι αυτό ακόμη το δικαίωμα να θάψει το νεκρό της;
4 σχόλια:
πρέπει να ειναι το καλύτερο ποστ που έχεις κάνει αυτό Ίφι μου!!
ο παραλληλισμός με Πρίαμο και Αντιγόνη ταιριάζει γάντι στη νέα ελληνική τραγωδία της μάνας του Άλεξ. Και τα πρόσωπα των φαγιουμ, να μας κοιτάνε...
Μπράβο σου ρε συ!
Σκέφτομαι μερες να γράψω μια προσωπογραφία αυτής της μάνας και δεν τολμώ. Νιώθω οτι θα ειμαι βέβηλος να αναφερθώ έστω και πλαγιώς σε αυτό. Εσύ όμως βρήκες έναν όμορφο τρόπο να εκφράσεις αυτάπου νιώθεις. Ξανά μπράβο.
Σ'ευχαριστώ Ιούδα μου για τα καλά σου λόγια. Όπως πάντα είσαι πολύ ευγενής.
Κι εμένα όπως και πολύ κόσμο με απασχολεί πολύ αυτή η ιστορία.
Δεν νομίζω ότι είναι μεμονωμένο φαινόμενο, ίσα-ίσα νομίζω ότι είναι η κορυφή ενός παγόβουνου που περιλαμβάνει όλες τις περιπτώσεις βίας και κακοποίησης παιδιών, εκμετάλλευση ανθρώπων κάθε είδους και κακομεταχείριση μεταναστών.
Η μητέρα του Άλεξ αναδύθηκε σε αυτή την τραγωδία ως μια μεγαλειώδης μορφή -σχεδόν συμβολική πιά. Ακούγεται γελοίο, μεγαλόστομο, αλλά αισθάνομαι ότι είναι ακριβώς έτσι. Η παρουσία της συμβολίζει την μητέρα, την καλλιεργημένη γυναίκα, τον άνθρωπο με καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα, μια μάνα-μετανάστρια πολύ ανώτερη από πολλές ντόπιες που ουρλιάζουν στα σκαμπώ της Αννίτας Πάνια.
Μου είναι αδύνατο να δέχομαι τη βία που ασκείται από το δυνατότερο στον πιό αδύναμο. Καθώς μεγαλώνω, αυτό το πράγμα με εξοργίζει ολοένα και περισσότερο. Δεν μπορώ να το καταπιώ με τίποτα. Και εννοώ κάθε είδους βία, ακόμη και την ψυχολογική βία του προϊστάμενου στον υφιστάμενο στη δουλειά (βλ. προηγούμενα παραληρηματικά μου ποστ...)
Θυμώνω δε πάρα πολύ με το ελληνικό κράτος και την απίστευτα ανεπαρκή νομοθεσία του. Πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που βιάζει μικρά παιδιά κατ'εξακολούθησιν να δικάζεται για πλημέλλημα, να κάνει έφεση, να κυκλοφορεί ελεύθερος -ίσως με λίγα μόνο χρόνια ποινής; Ο βιασμός είναι το ειδεχθέστερο έγκλημα και θα έπρεπε να τιμωρείται αναλόγως και παραδειγματικά προκειμένου να η πιθανότητα τιμωρίας να λειτουργεί αποτρεπτικά.
Τώρα τελευταία, με αφορμή άλλες προσπάθειες μπλόγγερ να δραστηριοποιηθούν για θέματα όπως οι υιοθεσίες, αναρωτήθηκα αν θα είχε κάποιο νόημα να ξεκινούσε κάποια κίνηση προκειμένου να γίνουν αυστηρότερες οι ποινές που αφορούν την κακοποίηση -και δη των παιδιών. Γράψε μου εδώ τη γνώμη σου αν θέλεις.
Δεν ξέρω βέβαια και την γνώμη των άλλων. Δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι θα συμφωνούσαν πολλοί μαζί μου.
Υ.Γ. Για να μην καταχρώμαι το χώρο άλλων -και να μην παραφερθώ αλλού- ας γράψω εδώ πόσο εξοργίζομαι με τα "αστεία" τύπου "πάμε στην Ταϊλάνδη να τα φτιάξουμε μια 9χρονη". Είναι τουλάχιστον εμετικά.
Αυτό θα πει σχόλιο-σεντόνι...
σαφώς και συμφωνώ ότι πρέπει να γίνουν αυστηρότερα τα μέτρα για όσους κακοποιούν (με κάθε τρόπο) τα παιδιά. αν γινόταν μια τέτοια κίνηση θα ήταν καλό να συμμετέχουμε όσο το δυνατόν περισσότεροι. πρόσφατα είχα εξοργιστεί με το "κίνημα" των παιδόφιλων στην Ολλανδία. ελπίζω να φάνε τα μούτρα τους στην πατρίδα τους γιατί τέτοιες "μόδες" είναι επικίνδυνες, κι αν σκεφτείς την τάση μιμητισμού που διακρίνει την Ελλάδα...
όσο για τ΄αστεία περι 9χρονης, ο εμετός σου με κάλυψε...
Δημοσίευση σχολίου