Έξω είναι Παρασκευή

Έξω σήμερα είναι Παρασκευή. Μέσα μου εδώ και λίγο καιρό είναι Δευτέρα. Μιά Δευτέρα που καμιά φορά γίνεται Τρίτη, αλλά ποτέ δεν έρχεται Τετάρτη και γιά Πέμπτη βέβαια ούτε λόγος.

Έξω είναι Ιανουάριος 2007. Στο μυαλό μου είναι Αύγουστος 2006. Ο Αύγουστος της Απομυθοποίησης. Τι θλιβερό να κολλάει τόσο το μυαλό του ανθρώπου...

Είναι προφανές ότι έχω μιά διαφορά φάσης που πρέπει να λύσω. Επίσης έχω να λύσω ένα ευρύτερο πρόβλημα με το χρόνο και ένα ειδικώτερο με... Τέλος πάντων δεν υπάρχει χειρότερο από την αυτολύπηση και την κλάψα κι όμως ολοένα και περισσότερο τον τελευταίο καιρό βλέπω τον εαυτό μου να παραπέει προς τα κει. Τι γελοίο!

Ξέρω καλά ότι γίνομαι έτσι τόσο πολύ κακή παρέα που ούτε εγώ δεν με αντέχω. Προχτές ας πούμε που βγήκα με τρία, παρακαλώ αγόρια, νομίζω ότι δεν θα μπορούσα να είμαι χειρότερη συντροφιά.. Sorry guys...

Δεν θέλω οι φίλοι μου να υπομένουν τη δυστυχία μου, πρέπει να μένω μακριά τους. Άμα γίνω πάλι καλά νομίζω ότι θα περνάμε πιό ωραία -νομοτελειακό είναι.

Ως τότε ονειρεύομαι μιά μεγάλη σπηλιά, ή μάλλον έναν Ανανά σαν του Μπομπ Σφουγγαράκη. Να μπω μέσα, στο βάθος του ωκεανού, στο Bikini Bottom, να κλείσω την ζωγραφιστή πόρτα πίσω μου και να βγω μιά Παρασκευή πρωί ή έστω Πέμπτη απόγευμα.

Σσσσσς

Ακούς τον ήχο που κάνουν τα φτερά του;

Αυτοκαταθλιπτοκριτική

Ώρες-ώρες μου θυμίζω κάτι γεροντοκόρες με πολυκαιρισμένα χοντρά μπουκλέ ταγιέρ που στέκονται στις στάσεις των λεωφορείων. Κρατούν τσάντες δερμάτινες με κοντά λουριά, φορούν χρυσό σταυρό στο λαιμό, ρολογάκι λεπτό στο δεξιό καρπό, ένα δακτυλίδι χρυσό -"της μαμάς"- στο αριστερό χέρι στο μεσαίο δάκτυλο. Σφίγγουν τα χείλια επίμονα μην τυχόν και ανοίξει το στόμα. Προσοχή μην ανοίξει το στόμα και -αλίμονο!- δεν κρατηθούν και ξεχυθούν όλα -μα όλα;- αυτά που σκέφτονται. Αυτές είναι κυρίες. Δεν βρίζουν.

Άμα τους έρθει να βρίσουν, να φωνάξουν, να ουρλιάξουν, και το στόμα ανοίξει, ε, μα τότε, όσο ακόμη προλαβαίνουν, να: λένε κάτι άλλο, άσχετο.

Κοίτα τι όμορφα είναι τα χρυσόψαρα στη λιμνούλα...

Πόσες απώλειες πιά...

σ'αυτό τον άτυπο πόλεμο.

Είμαι εξοργισμένη αυτή τη στιγμή διότι πληροφορούμαι ότι ένα πολύ αγαπημένο μου ιστολόγιο, αυτό του Gelial, κλείνει.

Ο ίδιος ο Gelial μας πληροφορεί ότι ο λόγος είναι η αναδημοσίευση κειμένου του -ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΟΣ ΕΙΔΟΥΣ ΑΔΕΙΑ- από την κυριακάτικη εφημερίδα Το Άρθρο -φτηνή απομίμηση του Πρώτου Θέματος (how low can you go?). Η αναδημοσίευση είχε ως αποτέλεσμα μιά σειρά ανεπιθύμητων παρενεργειών, δυσάρεστων γιά τον φίλτατο ιστολόγο.

Λυπάμαι πολύ που γιά άλλη μιά φορά η παρέμβαση των εντύπων προκαλεί κραδασμούς στο χώρο και φέρνει έναν ακόμη ιστολόγο σε θέση δυσάρεστη. Δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε η τελευταία. Άλλοι ιστολόγοι επιδίωξαν την επαφή τους -και επαγγελματική μάλιστα- με έντυπα και βγήκαν κερδισμένοι. Μιά επιθυμία διόλου κατακριτέα, καθόλου επιλήψιμη κατά τη γνώμη μου. Αλλά πρέπει και λίγος σεβασμός, λίγος χώρος ρε γαμώτο πιά, και σε μας τους υπόλοιπους που θέλουμε να συνεχίσουμε να γράφουμε από εδώ και μόνο γιά εδώ. Και θέλουμε να συνεχίσουμε να χρησιμοποιούμε ψευδώνυμα. Υπάρχει προφανώς λόγος...

Αγαπητέ Gelial, θα ήθελα να αναθεωρήσεις την απόφασή σου, αλλά αντιλαμβάνομαι τη δύσκολη θέση σου και σέβομαι την αντίδρασή σου. Ένα μεγάλο ευχαριστώ γιά τα αισιόδοξα κείμενά σου και από εδώ σου το χρωστάω. Μην σταματήσεις να γράφεις. Έχεις πηγαίο ταλέντο. Φτιάξε έναν κήπο μυστικό γιά τους λίγους που θα διαλέξεις.

Υ.Γ. Ένα σχόλιο προς τους αναγνώστες-σχολιαστές-"φίλους" του Gelial και άλλων ιστολόγων. Όταν ένας ιστολόγος χρησιμοποιεί ψευδώνυμο, σεβαστείτε το και συνεχίσετε να το χρησιμοποιείτε ακόμη κι όταν πληροφορηθείτε το αληθινό του όνομα. Ειδικά στο ιστολόγιο του Gelial -αλλά όχι μόνον βεβαίως- πολλοί είχαν τη συνήθεια να τον προσφωνούν με το αληθινό του όνομα -ένδειξη οικειότητας; διαχωρισμός από όλους εμάς τους λοιπούς που δεν είχαμε την τύχη να πιούμε μαζί του καφεδάκι; Εκτός λοιπόν της έλλειψης διακριτικότητας, διευκολύνετε τώρα ακόμη περισσότερο την αποκάλυψη της ταυτότητας του "φίλου". Αυτά και ο νοών νοείτο.

Οι ξενοι αγάπη μου έχουν επίπεδο

Μάλιστα, ναι, προδίδω τον αγαπημένο μου Λαλάκη τον Εισαγόμενο και το βροντοφωνάζω: οι ξένοι έχουν επίπεδο, όχι σαν εμάς. Όλο σεξ, φαϊ και τρέλλα.

Από που ορμώμενη τα λέω αυτά ε;;

Ιδού η απόδειξη.

Τί ψάχνουν οι Έλληνες στο Google και καταλήγουν εδώ (τις 4-5 τελευταίες μέρες) -γελάστε άφοβα, Δευτέρα είναι χρειάζεται...
Επί τη ευκαιρία επιτρέψτε μου να επικοινωνήσω με τους φίλους που ήρθαν ως εδώ αναζητώντας τα ακόλουθα...

ντίσκομπάλα -λυπάμαι, δεν έχω. Δίπλα στα Fantastic80's κοιτάξτε

επιπλο μπερζερα-ούτε από αυτό έχω. Δεν πάει νομίζω στο σαλόνι μας.

"λεωνιδας πουτσος" -ή αλλιώς η εκδίκηση του Λεωνίδα Πούτσου. Μαθαίνω ότι το εν λόγω post μου αναδημοσιεύεται (εννοείται χωρίς την άδεια μου, σιγά το πράμα ε;) σε site με ανέκδοτα και στέλνεται και ως χιουμοριστικό email. Είναι καταφανώς το επιτυχέστερο των γραπτών μου -αν κρίνω από τη δημοφιλία του- και αυτό το μηνύμα πρέπει να το λάβω σαφώς στα σοβαρά... :(

ζει στη θάλασσα σε ανανά -Ναι, εδώ αγαπάμε τον Μπόμπ Σφουγγαράκη. Ελπίζω να βρήκατε αυτό που ψάχνατε!

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΣΑΡΠΗΔΟΝΑ -Χωρίς σχόλιο. Ήταν ένα πολύ προσωπικό ποστ εκεί που δημοσιεύτηκε το σχετικό ποίημα και η φωτό του κρατήρα..

ifimedea -ΟΚ, πες το κι έτσι

Μοντέρνα Σταχτοπούτα -Βουγιουκλάκη fan, εδώ είσαι ευπρόσδεκτος/η. Αγαπάμε Αλίκη no matter what!

παντελη θαλασσινο -κάπου τον θάβω αλλά δεν θυμάμαι που. Ελπίζω να κουρεύτηκε..

αριστείδης καρατζόγλου -κι εσείς παίρνετε το τρένο του ΟΣΕ πρωί-πρωί;;

ΚΑΡΑΜΠΕΤΗ -Θεά η Καριοφυλλιά. Την είχα διαλέξει να με παίξει σε θεατρικό που δεν γράφτηκε ακόμη σχετικό με τις περιπέτειές μου στον οδοντογιατρό.

παραδοσιακό ζαχαροπλαστείο -ποιό απ'όλα; Αν ξέρετε κανένα καλό στείλτε mail.

κΑΡΑΤΖΌΓΛΟΥ αΡΙΣΤΕΊΔΗς -πάτα το Caps Lock και δες παραπάνω..

"unending love" -σας την εύχομαι

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΜΠΟΡΩ -ούτε κι εγώ αγαπητή ανώνυμη φωνή. Αλλά δεν έχω άλλη επιλογή από το να δοκιμάσω.

"Όποιος λέει αλήθεια έχει το Θεό βοήθεια" -Κι όποιος λέει ψέμματα πέφτει μές στα αίματα. Μην την ψάχνεις...

ΤΟΝ ΑΓΑΠΩ ΜΕ ΠΛΗΓΩΣΕ -Αγαπητή φίλη/ε λυπάμαι πολύ. Αν μπορείς να τον συγχωρήσεις, έχει καλώς. Αν είναι ασυγχώρητος, προχώρα παρακάτω. Αν θέλεις περισσότερες συμβουλές γράψε μου. Είμαι μανούλα στις ερωτικές συμβουλές.

ποιήματα Pablo Neruda -Έχουμε, έχουμε! Κι εμείς αγαπάμε τον Pablo.

Oprah Winfrey περιοδικό O - Την αναφέρω στο ποστ γιά το Κορίτσι που Δεν Νιώθει Πόνο. Πέραν αυτού ουδέν. Σόρρυ :(

Γάμος Αιμίλιου Χειλάκη -πάλι εδώ εσείς; Αλλού, αλλού να ρωτήσετε. Εγώ δεν πήγα.

κοριτσια που πηδιουνται για τα λεφτα -ήθελα να μπορούσα να θυμηθώ τι έγραψα και σας έφερε αυτή η φράση εδώ! Σπάω το κεφάλι μου, αλλά τίποτα. Τι να σας πώ... Αν δεν είστε ανήλικος, σας λυπάμαι και σας προτείνω να σας εντάξω στο Πανευρωπαϊκό Πρόγραμμα Στείρωσης. Τι κρίμα να αναπαραχθείτε μιά μέρα...

-Αυτά εν Ελλάδι.

Διότι οι ξένοι αγάπη μου που θα πάει θα αναγνωρίσουν την αξία μου και τότε... ποιός με πιάνει.

Ιδού η συλλογή των αντίστοιχων λέξεων/φράσεων στα αγγλικά

2006
blog
paul
spongebob
blogspot
trevi
sartre
jackson
blogs
revere
pollock
neruda
fiction
fontana
love
beach
lifo
jean
pablo
npl
quasimodo
marilyn
auguste
browning

Ε, όσο να πεις μιά διαφορά την έχει....

Άντε καλή βδομάδα!

Υ.Γ. Non Private Life τι ιστορία είναι πάλι αυτή που ξεκινάς;;; Θα αντέξουν τα θεμέλια της ιστόσφαιρας τέτοιους κραδασμούς;;;

Ελαφρύ ιντερμέδιο

Ας ελαφρύνω λίγο την ατμόσφαιρα. Διάβολε μπήκε ο καινούργιος χρόνος και δεν πρόλαβα να το συνειδητοποιήσω. Πάντοτε το παθαίνω αυτό με τον Ιανουάριο. Περνάει γρήγορα και δεν τον καλοκαταλαβαίνω.

Αυτό που είχα παρατηρήσει γιά τους περασμένους Ιανουάριους είναι ότι διαβάζω κατά μέσον όρο περισσότερο από τους άλλους μήνες. Ισχύει και φέτος αναλογικά, αν και μάλλον δεν θα έχω και τις καλύτερες αναμνήσεις από τον φετεινό.

Τέλος πάντων είπα να ελαφρύνω την ατμόσφαιρα.

********

Λοιπόν το πρωί στο τρένο που χάζευα την απαίσια πόλη έξω μου ήρθε μιά φαεινή ιδέα γιά το πώς θα μπορούσε να βελτιωθεί λίγο αυτή η εκτρωματική κατάσταση των πολυκατοικιών.

Νομίζω ότι θα μπορούσε να γίνει ένα Πρόγραμμα Συστηματικού Χρωματισμού των Εξωτερικών Όψεων (γενικά έχω μιά αγάπη στα προγράμματα. Κάποια στιγμή θα σας μιλήσω και για το Πανευρωπαϊκό Στειρωτικό Πρόγραμμα που είχα σκεφτεί παλιότερα, αλλά τώρα δεν κολλάει).

Δηλαδή (επανέρχομαι) αφού δεν τρώγεται με τίποτα η μορφή ε, ας βελτιωθεί η επιφάνεια. Με ζωηρά χρώματα, όχι αυτά τα αηδή μπεζ, ζαχαρί, λευκά και δεν συμμαζεύεται. Χρώματα κίτρινα, μωβ, πράσινα, κόκκινα, μπλε της νύχτας, δεν θα ήταν πολύ σούπερ;

**********

Επίσης στο τρένο -είχε δίκιο ο Αστεροειδής, τελικά μου κάνει καλό!- στον ηλεκτρικό αυτή τη φορά, μου ήρθε μιά άλλη ιδέα. Κι αυτή φαεινή. Και παρακαλώ την προσοχή σας.

Εφόσον απευθυνόμαστε όχι μόνον στους εγχώριους επιβάτες, αλλά και στους τουρίστες, θα έπρεπε να υπάρχει σχετική μέριμνα γιά τη μετάφραση της ονομασίας των σταθμών. Τι θα πει Στάση Πανεπιστήμιο γιά τον τουρίστα; University Station (ή Stop ή σκέτο) δεν είναι απλούστερο, λογικότερο, πλέον κατανοητό; Για να μη μιλήσω γιά το μεγάλο μας ατού τη Βικτώρια.

Κι εδώ αρχίζει η διασκέδαση. Ιδού η σημερινή μου προσφορά στον προσφιλέστατό μου κύριο Λιάπη. Παρακαλώ προσθέστε αφειδώς ότι ξέχασα ή προτείνατε σχετικές αλλαγές.

Ομόνοια - Concord (όρα Place de la Concord, εγγυημένη φινέτσα)

Πανεπιστήμιο - University (απλούστατο και διεθνές)

Σύνταγμα - Constitution

Ευαγγελισμός - Annunciation

Καλλιθέα - Nice View

Ταύρος - Bull (ε, πώς θα γίνει;)

Κάτω Πατήσια - Lower Patissia (πώς λέμε έχει και lower?)

Δάφνη - Laurel (ωραιότατο ε;)

Περιστέρι - Dove (εντάξει, ακούγεται σαν διαφημιστικό προϊόντος)

Ειρήνη - Peace

Ένα μικρό πρόβλημα είναι τα υποκοριστικά:

Πευκάκια - Small Pines

Κολωνάκι - Small Column -εντάξει είπαμε να γελάσουμε

Μοναστηράκι - Small Convent

Τους αγίους δεν τους σχολιάζω. Είναι λίγο boring. Και μαζί με τον Ευαγγελισμό μας προδίδουν ως πολύ θρησκομανείς.

Οι φωνές που χαμογελάνε

Δεν ξέρω πώς γίνεται, αλλά μετά την σφαλιάρα της 5ης Ιανουαρίου αισθάνομαι ότι το πεπρωμένο μου πάει να με πάρει πάλι λίγο με το καλό. Προφανώς είναι η ιδέα μου και εξηγείται από το γεγονός ότι είμαι φύσει αισιόδοξη.

Βρέθηκα πολλές φορές σε δύσκολη θέση στη ζωή μου. Βρέθηκα κι άλλες φορές στη θέση που βρίσκομαι τώρα -σε θέση δύσκολη, αλλά σε κατάσταση αντιμετωπίσιμη. Ξέρω τι πρέπει να κάνω. Πρέπει να παλέψω πάλι από την αρχή. Ξέρω πώς γίνεται. Το έχω ξανακάνει. Μόνο που κουράζομαι λιγάκι σιγά-σιγά όσο περνάνε τα χρόνια.

Δεν είμαι άμοιρη ευθυνών για όσα μου συμβαίνουν άλλωστε, οπότε το περίμενα ότι κάπου εδώ θα κληθώ να πληρώσω ξανά το λογαριασμό... Από μέσα μου το γλεντάω κιόλας με ένα δικό μου τρόπο. Ξέρω πώς αφού δεν έμαθα να παίζω τα παιχνίδια με τους όρους που μου βάζουν οι άλλοι, αφού έχω όρια αξιοπρέπειας, ε, θα έρθει αυτή η ώρα, θα έρθει μιά 5η Ιανουαρίου που θα πρέπει να πληρώσω το τίμημα.

Δεν μετανιώνω γιά τίποτα από αυτά που έκανα, παρά μόνο για όσα δεν έκανα.

Δεν ακούγεται σαν ατάκα σε εφηβικό λεύκωμα;

Τέλος πάντων.

Χτες και σήμερα άκουσα δύο φωνές που είχα χρόνια να ακούσω. Και τις ένιωσα να με εκτιμούν μετά από τόσα πολλά χρόνια απουσίας.

Είδα τις φωνές να χαμογελάνε και πήρα θάρρος.

Κλείνω το μάτι στις κακοτοπιές και συνεχίζω. Αυτή τη φορά άλλωστε δεν είμαι μόνη. Αυτή τη φορά μπορεί να είναι πιό εύκολο.

Είδατε που είμαι φύσει αισιόδοξη;

Και οι γυμνοί ντυθείτε!

Τάξτε μου, τάξτε μου!

Ο Nonprivatelife άνοιξε ξανά το blog του!

ΕΔΩ


Μη φοβάστε αγόρια και κορίτσια της μπλογκόσφαιρας. Μην ταράζεστε.

Ο Nonprivatelife γράφει τις καλύτερες ιστορίες. Μυθοπλόκος είναι. Άλλο αν εμπνέεται από την πραγματικότητα.

Υ.Γ. Δεν βγήκες ποτέ από τα links μου. Χαίρομαι ΠΟΛΥ που επέστρεψες!

Ο Ιαγουάρος Μέσα Του - Στο τέλος νικάνε πάντα οι κακοί.

O Don Daniele πέρασε αξέχαστα τις μέρες των Χριστουγέννων. Έφαγε τόσο πολύ, που κάθε βράδυ χρειαζόταν να κάνει τουλάχιστον δύο φορές εμετό πριν αποκοιμηθεί γλυκά στο πουπουλένιο μαξιλάρι του. Μπροστά στο φαγητό τύφλα να'χει η αυτοϊκανοποίηση, σκεφτόταν.

Έπειτα αυτές τις μέρες ήταν πολυάσχολος. Η προετοιμασία για τη δίωξη του Don Basilio έφτανε στην τελική ευθεία. Έκανε πιά τα τελευταία τηλεφωνήματα και πολλές φορές έπρεπε να συγκρατεί το τρελλό του κέφι για να σταματήσει να σφυρίζει τα κάλαντα στο ακουστικό. Δεν ήθελε να τον περάσουν και για τρελλό.

Αχ, αυτή η χρονιά θα είναι σίγουρα η καλύτερη!

***

Ο γιατρός ήταν πολύ ευχαριστημένος με την εξέλιξη της υγείας του Don Basilio. Είχε ξαναβρεί το κέφι του, άκουγε τις μουσικές του, διάβαζε όπως πριν. Δεν ανέφερε πιά τη Julia ούτε έδειχνε να τον απασχολεί η τύχη της. Ο γιατρός ήταν πεπεισμένος ότι δεν είχε πιά παραληρήμματα. Αν εξαιρέσει κανείς ότι ώρες-ώρες έμοιαζε να συνδιαλέγεται με τον Innocencio, τον κατάμαυρο ιαγουάρο του, όλα έμοιαζαν φυσιολογικότατα.

Οι ημέρες των γιορτών πέρασαν με πολύ κέφι στη Soledad. Ο Don Basilio μετά από πολύ καιρό άνοιξε το σπίτι και δέχτηκε τους φίλους του από το Πανεπιστήμιο και ένα σωρό συγγενείς που ήρθαν από μακρινές επαρχίες, ακόμη και από το εξωτερικό. Η σαμπάνια έρεε άφθονη, τα φαγητά πλούσια, τα τραπέζια λαμπερά, καλοστρωμμένα. Όλα γιορτινά. Ήταν αξέχαστα αυτά τα Χριστούγεννα!

***

Ο Alvaro κουνάει το κεφάλι του σκεπτικός όταν ακούει τους διθύραμβους του γιατρού. Κι εκείνος χαίρεται που ο Don Basilio φαίνεται να διασκεδάζει. Μόνο που δεν ξεχνά ότι ο Don Basilio κρατάει ακόμη το μαχαίρι με τον ιαγουάρο στη τσέπη του.

***

Παρασκευή, 5 Ιανουαρίου.

Soledad.

Νωρίς το πρωί έφυγαν και οι τελευταίοι καλεσμένοι μου. Γυρίζουν στα σπίτια τους ελπίζω ευχαριστημένοι από τη φιλοξενία μου. Να πρόσεξε κανείς ότι δεν σερβίραμε τίποτα από την ποτοποιία; Ελπίζω όχι. Θα ήταν στενόχωρο.

Κατά το μεσημεράκι δέχτηκα την επίσκεψη του Don Narciso. Δούλευε χρόνια στην κυβέρνηση και τα τελευταία χρόνια είχε τύχει να συνεργαστούμε στενά. Τον δέχτηκα στο καθιστικό. Δεν φανταζόμουν τι μπορεί να ήθελε. Μόλις μπήκε, έκανε ένα περίεργο σχόλιο, καθόλου τυχαίο τώρα που το σκέφτομαι, ότι λέει φαινόμουν πολύ καλύτερα, είχα ένα "ύφος ασφάλειας". Δεν κατάλαβα τι εννούσε.

Μου παρέδωσε το φάκελο αφού είχε σηκωθεί να φύγει και εγώ αναρωτιόμουν το λόγο της επισκέψεώς του.

Ο φάκελος λέει ότι μέσα σε ένα χρόνο πρέπει να εγκαταλείψω τη χώρα.

Δεν ξέρω τι νιώθω. Μπορεί να νιώθω χαρά.