Ο Χριστός Γεννιέται

Παρά το γεγονός ότι τα Χριστούγεννα μόλις πέρασαν, καθώς οδεύουμε ολοταχώς γιά την καινούργια χρονιά, σκέφτηκα να ανεβάσω εδώ ένα θεατρικό έργο.

Ένα μονόπρακτο γραμμένο από τον αδελφούλη μου πολλά-πολλά χρόνια πριν. Γιά την ακρίβεια όταν ήταν μαθητής του Δημοτικού....

Είναι νομίζω η καλύτερη επιλογή γιά το τελευταίο ποστ αυτής της χρονιάς και θα σας κρατάει καλή παρέα μέχρι να γράψω το πρώτο ποστ της καινούργιας όταν γυρίσω...

Έχω κρατήσει την αυθεντική ορθογραφία και σύνταξη καθως και τα εμβόλιμα επεξηγηματικά συγγραφικά σχόλια.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ

Σε μια χώρα την Παλαιστίνη ζει ο Ιωσήφ και η Μαρία.

Ιωσήφ: Μαρία πρέπει να φύγουμε και να πάμε στο χωριό μου για απογραφή.

Μαρία: εντάξει όπως προτημάς Ιωσήφ.

Το ταξίδι ήταν μακρυνό και κουραστικό ώσπου έφτασαν η Μαρία ήταν έγκυος είχε συμπληρώσει τους εννιά μήνες και τις άρχισαν οι πόνοι.

Μαρία: Ιωσήφ άρχισαν οι πόνοι.

Ιωσήφ: Κρατήσου εδώ κοντά υπάρχει ένα ξενοδοχείο.

Ύστερα δεν βρήκαν κανένα δωμάτιο στο ξενοδοχείο.

Ιωσήφ: Εκεί υπάρχει ένας στάβλος ίσως μπορέσουμε και βολεφτούμε.

Μαρία: Δεν μπορώ να κρατηθώ θα κάνω το παιδί.

Η Μαρία το’κανε.

Ιωσήφ: Είμαι χαρούμενος που θα γίνω πατέρας.

Οι άγγελοι ανεβοκατεβαίνανε απ’τον ουρανό ψέλνοντας.
Οι βοσκοί είδαν το αστέρι και φόρτωσαν τις καμήλες με δώρα και το ακολούθησαν το αστέρι και τους πήγε στην οικογένεια.

Βοσκοί: Που είναι ο Νέος μας βασηλιάς ήρθαμε να τον προσκυνήσουμε.

Μαρία: Ελάτε σιγά σιγά όμως είναι μικρός.

Οι βοσκοί πρόσφεραν τα δώρα και τον προσκύνησαν.

Ανταπόκριση από το μέτωπο

Όπου μέτωπο, το φτωχό πλην τίμιο σπιτάκι μας....

Πυρετώδεις προετοιμασίες, φωτάκια, κούραση, τηλέφωνα με φίλους, συναντήσεις, γεύματα, πολλά γλυκά (yes, yes, yes!).

Μόλις καθάρισα ρόδι γιά τις αυριανές σαλάτες και τα γλυκά μου και πριν εφορμήσω να προετοιμάσω το κοκκινιστό είπα να ανεβάσω αυτές τις φωτογραφίες από το σπίτι μας γιά έναν αγαπημένο φίλο blogger. Αφού δεν τον έχω εδώ να αποθαυμάσει ιδίοις όμμασι, είπα να στείλω ανταπόκριση!

Όλοι εσείς εκεί έξω που είστε μόνοι, άρρωστοι, λυπημένοι, κι ίσως-ίσως όλα τα παραπάνω, εύχομαι να βρείτε γρήγορα συντροφιά, ίαση και χαρά.

Η κόλαση του πολιτισμού

Σε αντίθεση με αυτό το φευγαλέο τελικά περίφημο "πνεύμα των ημερών" πιάνω τον εαυτό μου να εύχεται πολύ κακά πράγματα.

Το έχω γράψει κι άλλοτε και δεν θα πάψω να το επαναλαμβάνω: όταν ακούω περιπώσεις παιδεραστίας σκέφτομαι μόνο την θανατική ποινή. Μέσα στον κυκεώνα των σιχαμερών λεπτομερειών που ξερνά η τηλεόρασή μου, καταφέρνω να ακούσω τα λόγια που ψελίζει το ίδιο το παιδί στην επιστολή του. Λέει μεταξύ άλλων: "θέλω το αίμα μου πίσω".

Το αίμα του παιδιού δεν έρχεται πίσω ούτε με ορισμό χρηματικής εγγύησης, ούτε με προσωρινή αποφυλάκιση, ούτε με ολιγόχρονη φυλάκιση, ούτε φυσικά με απαλλαγή λόγω ράσου, υπεργηρίας, πρότερου έντιμου βίου, ψυχολογικών προβλημάτων, κλπ.

(Αλήθεια πόσες ευκαιρίες έχει ο θύτης να τη σκαπουλάρει, ενώ το θύμα καμιά...)

Το αίμα ζητάει αίμα.

Μα βέβαια τέτοια πράγματα δεν γίνονται στην κοινωνία μας. Είμαστε πολιτισμένοι! Ντροπή μου να γράφω και να πρεσβεύω τέτοια πράγματα.

Φυλάκιση λοιπόν. Εντάξει. Αλλά γιά πόσο;

Μα δεν είπαμε; Είμαστε πολιτισμένοι. Ισόβια στους παιδεραστές.

Δηλαδή όταν λέμε ισόβια, ε, όχι και ισόβια. Είμαστε πολιτιμένοι. Δεν μπορούμε ρε αδελφέ να καταδικάσουμε τους παιδεραστές μια ζωή πίσω από τα κάγκελα... Ας κάτσουν μέσα λίγα χρόνια και ας τους δώσουμε μιά δεύτερη ευκαιρία.

Όπου δεύτερη ευκαιρία είναι φαντάζομαι να δοκιμάσουμε να δούμε ως κοινωνία αν θα ξαναασελγήσουν, αν αυτή τη φορά θα τολμήσει το θύμα να αποκαλύψει, αν θα πιαστούν ξανά κλπ. κλπ. Μια δεύτερη δοκιμή θα μας πείσει... Για να δούμε!

Αυτή την απάντηση λοιπόν δίνουμε τελικά ως κοινωνία στα απροστάτευτα παιδιά μας και κάνουμε τον σταυρό μας (γιατί είμαστε και θρήσκος λαός) να μη μας συμβεί κάτι τέτοιο ποτέ.

(Γιά φαντάσου αλήθεια, έστω ένα λεπτό μπες μέσα σε αυτή τη σκέψη και φαντάσου, να συμβεί κάτι τέτοιο στο δικό σου το παιδί...)

&&&&&&

Στο μεταξύ, σε όλους εσάς αγαπητοί μου αναγνώστες που μόλις σοκαριστήκατε από τις απόψεις μου, αφιερώνω από καρδιάς το παρακάτω ποίημα της Carol Ann Duffy. Απλά αγγλικά, όπως απλά μιλάνε τα παιδιά. Δεν πιστεύω βέβαια να σας σοκάρω...Πολιτισμένοι άνθρωποι ειμαστε...

LIZZIE, SIX

What are you doing?

I'm watching the moon.

I'll give you the moon

when I get up there.

Where are going?

To play in the fields.

I'll give you fields,

bend over that chair.

What are you thinking?

I'm thinking of love.

I'll give you love

when I've climbed this stair.

Where are you hiding?

Deep in the wood.

I'l give you wood

when your bottom's bare.

Why are you crying?

I'm afraid of the dark.

I'll give you the dark

and I do not care.

&&&&&

Κατά τα λοιπά κυκλοφορεί ήδη γιά όσους θυμούνται ακόμη το βιβλίο της Χριστίνας Αντωνοπούλου, Άλεξ, Η ιστορία μιας εξαφάνισης, εκδ. Παπαζήσης.

Κατά τα λοιπά υπάρχουν άνθρωποι που πήγαν ως την Ευελπίδων να υποστηρίξουν τον παπά τους. Έκανε πολύ κρύο και ναύλωσαν πούλμαν ευτυχώς, θα ήταν κρίμα να αρπάξουν κανένα κρύωμα μέρες άγιες που είναι...

Κατά τα λοιπά, έτσι γιά να μην ξεχνιόμαστε ότι είμαστε άνθρωποι, εμφανίζεται κάποιος σαν τον Κύριο, που δυστυχώς δεν ξέρω το όνομά του, ο οποίος -μόνος αυτός!!- πρόγκηξε το ποίμνιο. Πολύ θα ήθελα να του σφίξω το χέρι και να του πω ευχαριστώ.

Κατά τα λοιπά, έτσι γιατί δεν ξεθύμανα και τελείως, σκέφτομαι ότι μέσα στις φυλακές επικρατεί ζούγκλα. Με τους άδικους και δίκαιους νόμους της...

Αλληλούϊα

Μπορεί να πλησιάζουν Χριστούγεννα, αλλά εμείς κάναμε Ανάσταση.


Αναστήσαμε το Fantastic 80's blog μας...

Πριν τα Χριστούγεννα, είναι υπέροχα!

Ο μικρός Νικόλας λέει "Εμένα αυτό μου αρέσει πιό πολύ πριν τα Χριστούγεννα, να είμαι ανυπόμονος".

Κι εμένα τελικά μου φαίνεται, αυτό μου αρέσει.

Με ειλημμένη την απόφαση (αρχές 2007!) να παλέψω με την αποθήκη και την τακτοποίηση του γραφείου μας ως τα Χριστούγεννα (ναι, του 2007), γράφω τώρα σε μιά ανάπαυλα της μάχης.

Κι είμαι πολύ ανυπόμονη να τελειώσω, γιατί μόνο τότε θα μπορέσω να ασχοληθώ απερίσπαστη με τον στολισμό του σπιτιού και της βεράντας.

Όχι, όχι αρνούμαι να περάσω τα περσινά!

Το Μυστικό Ημερολόγιο του Άγιου Βασίλη με πληροφορεί ότι σήμερα ταξινομεί τα γράμματα!!!


Αρνούμαι πεισματικά να το βάλω κάτω με όλα όσα πάνε στραβά και όσα προμηνύονται να πάνε στραβότερα.

Δικοί μου άνθρωποι έχουν προβλήματα υγείας, φίλοι περνάνε δύσκολα, εγώ βαδίζω στη λεωφόρο των απανωτών λαθών με βήμα σταθερό και το κεφάλι ψηλά. Εν των μεταξύ ξοδεύουμε περισσότερα από όσα βγάζουμε.

Προχτές που γύρναγα απο το συνεργείο έχοντας μόλις επισκευάσει έκτακτη βλάβη, με σταμάτησε η τροχαία. Παράβαση ορίου ταχύτητας. Μου φάνηκε τόσο πολύ αστείο που βγήκα από το αυτοκίνητο χαμογελώντας. Σαν να ζω τους νόμους του Μέρφυ κάθε μέρα.

Δε γαμιέται. Βήμα σταθερό και το κεφάλι ψηλά. Υπάρχουν πάντοτε χειρότερα κι απόψε μπορεί να χιονίσει...

Ζήτω τα μελομακάρονα!