Άνοιξε άνοιξη γιατί δεν αντέχω

Το σημαντικότερο γεγονός της χθεσινής μέρας είναι ότι κόντεψα να βγω με το αυτοκίνητο από το δρόμο γιατί χάζευα τα λουλούδια στις όχθες. Θα πέθαινα σαν τους ρομαντικούς εραστές των Άλπεων που γκρεμοτσακίζονταν κόβοντας εντελβάις. Σκεφτόμουν τι θα έλεγε μετά η Τροχαία γιά το ανεξήγητο αίτιο του ατυχήματος και προκειμένου να μην προβληματίσω τις αρχές αποφάσισα να προσέχω.

Η Άνοιξη δεν ήταν ποτέ η αγαπημένη μου εποχή. Όταν με ρωτούσαν παιδί έλεγα "το καλοκαίρι" διότι, ως ευνοήτως, τότε έκλειναν τα σχολεία και έπαυαν οι έννοιες. Μεγαλώνοντας έλεγα "ο χειμώνας". Αποζητούσα τη ρουτίνα τους και άλλωστε τα καλοκαίρια είχαν γίνει πιό κουραστικά. Τώρα δεν ξέρω τι θα απαντούσα.

Ένα από τα κολλήματα που έχω είναι ότι μου αρέσει να φωτογραφίζω λουλούδια, μανιτάρια αλλά και αντικείμενα εκ του σύνεγγυς. Μέσω του επαγγέλματος διαπίστωσα σιγά-σιγά ότι το ενδιαφέρον βρίσκεται σχεδόν πάντα στις λεπτομέρειες και ότι αξίζει να σταθείς ένα λεπτό, να κοιτάξεις με προσοχή κάτι. Ή κάποιον. Συνήθως η διαδικασία σε ανταμείβει κι ανακαλύπτεις κάτι που δεν έβλεπες από την αρχή. Ενίοτε σε απογοητεύει ή σε αηδιάζει. Σε κάθε περίπτωση κάτι μαθαίνεις.




Πρόσφατα άνοιξα την πόρτα μου σε δύο Ιεχωβάδες που ήθελαν να μου πασάρουν ένα βιβλίο τους. Μετάνιωσα ακαριαία μόλις άνοιξα την πόρτα και κατάλαβα τι ήθελαν, αλλά δεν θέλω να είμαι αγενής έστω κι αν δεν αντέχω πιά να με πιέζει κανείς ή να με φέρνει σε δύσκολη θέση. Ο ένας με ρώτησε "τι θα ρωτούσατε τον Θεό αν τον βλέπατε;". Σήκωσα τους ώμους και χαμογέλασα. "Τίποτα". Μετά εκείνος μου είπε κάτι για τον Ιώβ, εγώ του είπα ότι η πίστη είναι πολύ προσωπικό ζήτημα, εκείνος ψιλοκόλλωσε (γιατί;) και μου πάσαρε το βιβλίο για να τελειώνει. Του είπα "Όχι, ευχαριστώ. Αλλά συνεχίστε με τον ίδιο ενθουσιασμό". Εκείνος χαμογέλασε και με ευχαρίστησε. Δεν έχω ιδέα γιατί ξεστόμισα την αποφώνησή μου ως άλλος Άλκης Στέας στο Καρναβάλι της Πάτρας Συνεχίστε να χορεύετε!! Μόλις έκλεισα την πόρτα σκέφτηκα ότι πρέπει να σκεφτώ μιά ερώτηση να κάνω στον Θεό σε περίπτωση που συναντηθούμε.

Όλοι λένε σ'αγαπώ

Σύμφωνα με τους κανόνες του νέου παιχνιδιού πρέπει να ανεβάσεις το τραγούδι που θα χρησιμοποιούσες για να πεις σ'αγαπώ.

Επιλέγω -χωρίς να ταιριάζει βέβαια με βάση τους στίχους του- το απολύτως αγαπημένο μου τραγούδι ever. Αν ναυαγούσα σε έρημο νησί, θα το έπαιρνα μαζί μου. Τόσο πολύ.

Κυρίες και κύριοι, ο George Michael τραγουδά το Kissing a fool.



Ευχαριστώ θερμά τον Cobden για την ευγενική του πρόσκληση και με τη σειρά μου προσκαλώ τον Ιούδα, τον Πρόβατο και τους φανταστικούς 7

Μπλινγκ μπλονγκ

Τα μπλονγκς συκοφαντούν ευϋπόληπτους πολίτες όπως ο Δημοσιογράφος. Where is this world coming to?

Η χαρά του e-δικηγόρου γίναμε, ε;

Ένα μπλονγκ και ο αρχιμπλόνγκερ του μάλιστα δεν δίστασαν να εκβιάσουν τον δημοσιογράφο κο Χ. (σιγά μη γράψω το όνομά του να μου κοτσάρει καμιά μήνυση. Υπάρχουν πολλοί δημοσιογράφοι από Χ -Χίος, Χούντας, Χατζηνικολάου, κλπ.).

Ο εκβιασμός γίνεται με την γνωστή μέθοδο του μέϊλ. Έτσι κι εμένα μου στέλνουν μέϊλ να μεγαλώσω το πέος μου. Μου γράφουν από όλα τα μέρη του κόσμου επίμονα, μου δημιουργούν ψυχολογικά προβλήματα, αλλά εγώ τίποτα: δεν ενδίδω.

Η μέθοδος του μέϊλ νομίζω αποσκοπεί να δικαιώσει τη μέθοδο Τσέκου ως σημαντικά ηλιθιότερη. Ήθελα να'ξερα ποιός τον ήξερε αυτόν τον Χιώτη και τον εκβίασε (ο αρχισυντάκτης του ίσως είναι ο πιθανότερος ύποπτος, άλλωστε θα ήξερε το μεϊλ του).

Καθώς σκέφτομαι ειρωνικά όλα αυτά, ο κος Χ. με αποστομώνει, αποδεικνύοντας ότι βρίσκεται στην αιχμή της ενημέρωσης. Η ελληνική αστυνομία τον ενημερώνει εκ των προτέρων σε ποιά σπίτια θα κάνει έφοδο, ποιούς υποπτεύεται κλπ. (κατά δήλωσή του στο χθεσινοβραδυνό δελτίο ειδήσεων). Ζητώ συγγνώμη που αμφέβαλλα.

Τα μπλονγκς αναγκάζουν τον δημοσιογράφο κο Χατζηνικολάου να μάθει να σερφάρει και να προφέρει τη λέξη "μπλονγκ". Παρεμπιπτόντως ήταν υπέροχος εχτές στην υπεράσπιση των ιστολογίων. Μπλονγκ, μπλονγκινγκ, μπλινγκ, μπλονγκ, μπλονγκερς -τέλεια!

Ο πόλεμος ξεκίνησε. Δημοσιογράφοι vs μπλόνγκερ. Λίγο εμφύλιος μου κάνει, λίγο Σαντινίστας, λίγο αντάρτικο και κουκούλα. Ανάθεμά σας, θα μου πατικώσει η κουκούλα το μαλλί...

Προτιμώ να παίξω άλλη ταινία άμα έρθουν να με συλλάβουν (παντού χωράει σε τούτο το μετερίζι μιά φωτό του Πατσίνο)

The world is yours αδέλφια μου τσιγγάνοι...

Έχω μιά ιδέα: για να εξασφαλίσουμε την σιγά-μην-είναι-αυτονόητη-ελευθερία-λόγου και να σταματήσουμε να εκβιαζόμαστε (ουπς!) με την απειλή μηνύσεων, να στέλνουμε οικειοθελώς κείμενα στις εφημερίδες, θέματα στους δημοσιογράφους, κλπ. κι αυτοί να τα αναδημοσιεύουν χωρίς αμοιβή!

(σας έσωσα πάλι!)

Μπλονγκ σας λέω, μπλονγκ αλύπητα!

Το παλιό και το νέο

Τελικά για όλα υπάρχει ένα όριο;


Όταν ξεκίνησα να δημοσιεύω κείμενά μου στο ιστολόγιο αυτό είχα πάρει την απόφαση, για διάφορους λόγους, να αποκρύψω όσο γίνεται περισσότερο την ιδιότητά μου της αρχαιολόγου. Πιστεύω ότι έκανα αρκετά καλή δουλειά, αποφεύγοντας όσο γινόταν τις εθνικιστικές συζητήσεις, την αρχαιολατρεία, τη δημοσίευση κειμένων που σχετίζονται με την συναρπαστική δραστηριότητά μου. Δεν το κατάφερνα πάντα. Όλο και κάποιος στομφώδης ημιμαθής θα με εκνεύριζε, όλο και κάποια αναφορά θα ξέφευγε σε κάποιο ποστ. Μισώ τους αρχαιομανείς και ευελπιστώ ότι δεν είμαι. Αλλά αγαπώ την ιστορία, αγαπώ την αρχαιολογία και έχω αφιερώσει στις ανασκαφές και την έρευνα περισσότερα από δεκαπέντε χρόνια της ζωής μου.

Κατά καιρούς ανέκυψαν στην επικαιρότητα διάφορα ζητήματα για τα οποία είχα και έχω πολύ συγκεκριμένη άποψη. Η πτώση του στεγάστρου στην Σαντορίνη ή η κατεδάφιση των κτιρίων της Διονυσίου Αρεοπαγίτου ήταν κάποια από αυτά. Έγραψα αλλού, υπέγραψα, αλλά εδώ στο ιστολόγιό μου τίποτα. Το ίδιο και για το Νέο Μουσείο Ακροπόλεως.

Δεν έγραψα ποτέ αυτό που αισθάνθηκα κοιτάζοντας τους γερανούς που ξεφορτώνουν τις κάσες με τα αναθήματα από το Βράχο στο Νέο Μουσείο. Δεν έγραψα ποτέ, γι’αυτό ας το κάνω τώρα. Ας γράψω επιτέλους ότι οι γερανοί αυτοί κατεβάζουν για πρώτη φορά κι οριστικά μετά από 27 αιώνες αναθήματα ιερά που οι αρχαίοι ανέβασαν στο βράχο με χίλιους κόπους με σκοπό να μνημονεύσουν ες αεί την ευλογία των θεών που πίστευαν. Με ποιο δικαίωμα, σκέφτομαι, καταργούμε την προσφορά τους και καμαρώνουμε για τις τεχνικές μας δυνατότητες ασεβείς στο σεβασμό τους;

Ας είναι. Οι εποχές αλλάζουν και η αρχαιολογία οφείλει να ανταποκρίνεται στα αιτήματα των καιρών, ναι; Μια (ακόμη) επιστήμη που οφείλει να εξυπηρετεί το φαντασιακό των Ελλήνων.

Είχα στη σύντομη πορεία μου την ευκαιρία να συνεργαστώ με πολλούς σημαντικούς αρχαιολόγους. Με μάθανε πολλά, μα νομίζω ότι τα σπουδαιότερα ήταν η αγάπη για τους ανθρώπους που έζησαν σ’αυτή τη γη πριν από μας και ο θαυμασμός για τους δασκάλους τους. Ένας τέτοιος δάσκαλος ήταν ο Γιάννης Μηλιάδης. Ο Μηλιάδης υπήρξε Έφορος Ακροπόλεως και Διευθυντής του Μουσείου από το 1941 ως τη δεκαετία του 1960. Μαζί με τους λίγους αρχαιολόγους της εποχής του ήταν από τους πρωτεργάτες της σωτηρίας των ελληνικών αρχαιοτήτων κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και αγωνιστής στις μάχες της αρχαιολογικής υπηρεσίας να ορθοποδήσει στα δύσκολα κατοπινά χρόνια. Είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω μόνο από δημοσιευμένες γι’αυτόν απόψεις, θετικές και αρνητικές, αλλά, το σπουδαιότερο, και από προσωπικά αρχειακά του κείμενα. Και σχημάτισα την εντύπωση ότι ήταν αν μη τι άλλο ένας μαχητής. Ένα από τα αποτελέσματα των μαχών του ήταν το Παλιό –ας το πούμε έτσι τώρα- Μουσείο Ακροπόλεως, το καμάρι του, έργο ζωής για το οποίο δεχόταν συγχαρητήρια από ανθρώπους από όλον τον κόσμο. Κάθε φορά που βλέπω το Παλιό Μουσείο, σκέφτομαι εκείνον.

Φυσικά όλοι οι άνθρωποι δεν σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο και προπάντων οι επιστήμονες πρέπει να μάθουν να εξοβελίζουν τους συναισθηματισμούς τους. Σήμερα το πρωί μαθαίνω από το έγκριτο ιστολόγιο της Advocatus Diaboli ότι κάποιοι άλλοι επιστήμονες και ειδικοί, πολύ λιγότερο συναισθηματικοί από μένα, όταν βλέπουν το Παλιό Μουσείο Ακροπόλεως σκέφτονται κάτι άλλο.

Σκέφτονται ένα αναψυκτήριο.

Κι εγώ σκέφτομαι ότι πρέπει πιά να γράψω, να μιλήσω, να φωνάξω και να μην φοβάμαι.
Ακούω πιά καθαρά τον Γ. Μηλιάδη. Που γράφει σε μια αδημοσίευτη επιστολή του με αφορμή τα χάλια της αρχαιολογικής υπηρεσίας εν έτει 1935 «Αλλά ως που θα πάει αυτό; Και δεν είμαστε τάχα κι εμείς ένοχοι με την ανοχή μας; [..] δυστυχώς έχουμε χάσει τη συνοχή μας και σαν πραγματικοί ρωμηοί νομίζουμε ότι το φρονιμώτερον είνε να κοιτάει καθένας μας να κάνει μόνος του τη δουλειά του.»

Σήμερα ελπίζω ότι έκανα μια καλή αρχή.

Στους ανθρώπους εκείνους που βλέπουν το Παλιό Μουσείο σαν αναψυκτήριο, αφιερώνω, έτσι συναισθηματικά, όπως συναισθηματικά έγραψα και το σημερινό μου κείμενο κι όπως συναισθηματικά τελικά θεραπεύω αυτή την επιστήμη, το ακόλουθο απόσπασμα από το βιβλίο του Β. Πετράκου, Τα Αρχαία της Ελλάδος κατά τον Πόλεμο 1940-1944 (σ. 142).

Η μόνιμη παραμονή στρατιωτικών στην Ακρόπολη είχε γενικότερες δυσμενείς συνέπειες για τα μνημεία. Οι Ιταλοί πρώτοι πρώτοι κατέλαβαν το μουσείο και αφού ερεύνησαν το γραφείο του Διευθυντή (22 Ιανουαρίου 1942), εγκαταστάθηκαν σ’αυτό. Στις αίθουσες των αρχαϊκών αετωμάτων εγκατέστησαν το πλυντήριό τους και το μαγειρείο και το υπόλοιπο μουσείο μεταβλήθηκε σε στρατώνα. Ο Βράχος έγινε στρατιωτική περιοχή, όπου οι στρατιώτες χρησιμοποιούσαν τα πολεμικά μηχανήματα χωρίς φροντίδα για τον τόπο. Άναβαν φωτιές για το πρόχειρο φαγητό τους, βρώμιζαν τα μνημεία με βενζίνες, πετρέλαια και μηχανέλαια και, όπως ήταν φυσικό, μεταχειρίζονταν τα απόμερα σημεία της Ακροπόλεως για αποχωρητήρια. Μαρτυρείται μάλιστα πώς ούτε ο Παρθενώνας ούτε τα Προπύλαια γλύτωσαν από τη χρήση αυτή. Στους Έλληνες αρχαιολόγους φοβερή εντύπωση έκαμε η φωτογράφηση Ιταλών στρατιωτών αγκαλιά με τις Κόρες του Ερεχθείου. Ακόμη φοβερότερη, ότι στην Ακρόπολη σύχναζαν και οι ερωτικοί σύντροφοι των Ιταλών. Δεν παράλειψαν ακόμη οι ίδιοι να θραύουν αρχιτεκτονικά μέλη για απόσπαση αναμνηστικών κομματιών ή να χαράζουν τα ονόματά τους στα μάρμαρα των μνημείων.

Ο λόγος της απουσίας

Άμα βρίσεις λίγο την Ελλάδα αίφνης, μισέλληνα θα σε πουν, θα σε βρίσουν και δεν ξέρω γω τι άλλο θα σου κάμουν.



Κι όμως, πότε επί τέλους θα πάψετε νάχετε αυτόν τον αστείο σωβινισμό μέσα σας, τον καταστρεφτικό μάλιστα;



Θάρθη άραγες ποτές καιρός που θα νοιώσετε κι οι Ρωμιοί πώς μόνον οι κατηγόριες και το λεύτερο ονόμασμα της αλήθειας θα μας σώσουν όλους, κι όχι οι Λαμπριδέϊκοι κοιλαροειδείς έπαινοι;





Βερολίνο, 20.11.1909, επιστολή του Φώτου Πολίτη προς τη μητέρα του, στο Παν. Μουλλάς, Ο Λόγος της Απουσίας, Δοκίμιο για την επιστολογραφία με σαράντα ανέκδοτα γράμματα του Φώτου Πολίτη (1908-1910), Μ.Ι.Ε.Τ. , Αθήνα 1992, σελ. 123.

&&&&&&&&&&&&&&&&&

Ευχαριστώ θερμά για την πρόσκληση τον αγαπητό μου κύριο }g{.

Προσκαλώ με τη σειρά μου τον Έντεκα, την Xilaren, τον Ιούδα, τον Cobden, την Advocatus Diaboli και τους κ.κ. Cyrusgeo και Π.

Αποστολή τους να ανοίξουν το πρώτο βιβλίο που θα πέσει στα χέρια τους στη σελίδα 123 και να δημοσιεύσουν την έκτη, την έβδομη και την όγδοοη περίοδο.

Σας ευχόμαστε Χιόνια Πολλά!

Transformation

Ή πώς ο τύπος έσωσε αυτό το απόλυτα κατεστραμμένο cheesy τραγούδι...

Της Xilaren με πολλά ευχαριστώ...

Το απόλυτο

Ο πειρασμός που αντιπροσωπεύει μιά γυναίκα γιά έναν άνδρα, και το αντίστροφο, εμπεριέχει πάντα την προσδοκία μήπως με τον εναγκαλισμό τους αλλάξει ο κόσμος και πραγματοποιηθεί το απόλυτο. Ποτέ δεν ξέρει κανείς αν δεν προκύψει απ' αυτήν την ένωση το εντελώς καινούργιο. Έτσι είναι πάντα ο έρωτας - η βλασφημία, η ύβρις.



Μαξ Χορκχάιμερ, Φιλοσοφικό Σημειωτάριο

Oskar Kokoschka, Bride of the Wind, 1914

Ο Επιστάτης των Εθνικών Οικοδομών

Φοίνικες και ταλαράκια το πουγγί μου κουδουνίζει,
Kαι το στόμα μου σαμπάνιαις και ριζόγαλο μυρίζει·
Xαιρετάτέ με με σέβας, με βαθύν προσκυνισμόν·
Eπιστάτης, κύριοί μου, έγινα οικοδομών.
Tερερέμ, λαλά, λαλά·
H δουλειά πάγει καλά.

Έκτακτε Διοιητή μου, πόσα γρόσια θησαυρίζεις;
Όσα παίρνω σ’ ένα μήνα, σ’ ένα χρόνο τα κερδίζεις;
Έκτακτα τον μήνα, παίρνεις εσύ χίλια... Kι ας να μη!
Eγώ παίρνω τρεις χιλιάδες εις την κάθε πιθαμή.
Tερερέμ, λαλά, λαλά·
H δουλειά πάγει καλά.

H αυτού Πανεξοχότης μ’ αγκαλιάζει κάθε μέρα.
Mα ρημάζω το Tαμείον; Aλλού βλέπει· βρέχει πέρα.
Φθάνει μόνον πουρνό βράδυ να τον λέγω εις τ’ αυτί
Tι φρονεί ο ένας κι άλλος και τι δρόμο περπατεί.
Tερερέμ, λαλά, λαλά·
H δουλειά πάγει καλά.

Σήμερα το Nαύπλιόν μας η Πρωτεύουσά μας είναι·
Aύριον θα είναι, λέγουν, αι περίφημοι Aθήναι·
Tότε γρόσια μιλιούνια, τότε δα θα ξοδευθούν,
Kαι πατόκορφ’ απ’ εμένα αι Aθήναι θα κτισθούν.
Tερερέμ, λαλά, λαλά·
H δουλειά πάγει καλά.

Kριματίζει όποιος λέγη πως εγώ μισώ τα φώτα·
Tα Σχολεία, στην τιμή μου τ’ αγαπώ απ’ όλα πρώτα,
Kαι πολλαίς φοραίς λαχαίνει στ’ όνειρό μου να ιδώ
Πώς οικοδομώ Mουσεία, κι απ’ το στρώμα τραγουδώ:
«Tερερέμ, λαλά, λαλά·
H δουλειά πάγει καλά».

Mε κολνούνται η γυναίκες και γλυκιαίς ματιαίς με ρίχνουν.
M’ όλαις μου ταις άσπραις τρίχαις πως μ’ ορέγονται με δείχνουν.
Γαμβρός είμαι όπου πάγω, κι εις το κάθε σπητικό.
Tαπεινόταταις προτάσεις υπανδρείας αγροικώ.
Tερερέμ, λαλά, λαλά·
H δουλειά πάγει καλά.


Αλέξανδρος Σούτσος,
Ο Επιστάτης των Εθνικών Οικοδομών επί Ι. Καποδίστρια, 1833

Surprise! Surprise!

Είναι νύχτα, αλλά το blogging δεν γνωρίζει ξεκούραση, δεν έχει διακοπή.
Ο blogger μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος πετιέται από το κρεββάτι του ξαφνιασμένος.
Τι έχει συμβεί;
Το press.gr έχει δημοσιεύσει ένα ποστ και ο Άγιος πρέπει να απαντήσει.
Η απάντηση του, που συγκλονίζει, αρχίζει ως εξής:

"Με ξύπνησαν τώρα μόλις να ανοίξω το Blog “PRESS.GR” και το έπραξα. Είναι η ώρα 1.30 πρωινή, ξημερώματα Τετάρτης...". Η συνέχεια εδώ


Ο Φοίβος Δεληβοριάς από το "Κύτταρο" στην Ανάβυσσο, στο Plaza Resort Hotel. Μα πώς νόμιζα ότι η απόσταση είναι πολύ μεγάλη;
Αντιγράφω από το δελτίο τύπου που ο ίδιος αναδημοσιεύει στο site του:

Το "Plaza Resort Hotel", το πολυτελές ξενοδοχείο πέντε αστέρων στην παραλία της Αναβύσσου στην Παλαιά Φώκαια, στο πλαίσιο των πρωτοποριακών Long Stay Weekends - τριήμερη διαμονή στο κόστος της διήμερης - σας παρουσιάζει το Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2008 τους "Κ-13" και τον Φοίβο Δεληβοριά.

Μια ανατρεπτική μουσική παράσταση με πρωταγωνιστές τον Φοίβο Δεληβοριά, ακόμα 2 νέες τραγουδίστριες και 5 ταλαντούχους μουσικούς. Απολαύστε μοντέρνους ανατρεπτικούς ρυθμούς του σήμερα αλλά και του χθες. Συνδυάστε μια μοναδική μουσική συναυλία "για λίγους", με μία τριήμερη απόδραση από την καθημερινότητα στην παραλία της Αναβύσσου, στο "Plaza Resort Hotel". Απολαύστε πολυτελή διαμονή, gourmet γεύσεις αλλά και πολλή μουσική, χορό και δραστηριότητες ψυχαγωγίας για τα παιδιά μέσα από τα πρωτότυπα τριήμερα διασκέδασης του ξενοδοχείου. Ανακαλύψτε και εσείς "τι τρέχει" στο "Plaza Resort Hotel" το Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2008.

Μόνο εγώ βλέπω κάτι ασύμβατο εδώ;

Ο κόσμος αλλάζει είναι φανερό. Αυτά που ήξερες, εκεί που βασίστηκες, οι φίλοι που αγάπησες δεν είναι πιά εκεί.

Και "Surprise! Surprise!". Η έκπληξη θα είναι κακή -σχεδόν νομοτελειακά.
Αυτά που ήξερες να τα ξεχάσεις.
Εκεί που βασίστηκες, καλά να πάθεις που έπεσες.
Οι φίλοι δεν είναι πιά εκεί, είναι αλλού και πρέπει να προσέχεις γιατί ξέρουν πολλά and they're out to get you....

Θα μάθεις άλλα κόλπα, θα βασιστείς αλλού.

Θα αγαπήσεις πάλι;

Ανθρώπινες Ιστορίες - Take no prisoners

Σε εβδομαδιαίο τηλεοπτικό περιοδικό μιά κυρία που αυτοαποκαλείται "Συγγραφέας - Ανθρωπολόγος" απαντά σε αναγνώστες -γιά την ακρίβεια, σχεδόν αποκλειστικά αναγνώστριες- που της απευθύνονται με επιστολές σχετικά με προσωπικά τους προβλήματα.

Πέρα από το γεγονός ότι ούτως ή άλλως αμφισβητώ τη μέθοδο αυτή προκειμένου να λύσει κανείς ένα σοβαρό προσωπικό του πρόβλημα απευθυνόμενος επιστολικά στην εν λόγω κυρία, περισσότερο με εντυπωσιάζει το ύφος και ο τόνος των απαντήσεων της ίδιας. Παρακολουθώ τη στήλη εδώ και αρκετό καιρό και έτσι μπορώ με σχετική ασφάλεια να πω ότι τις απαντήσεις γράφει το ίδιο πρόσωπο. Λογικά η ίδια η κυρία που κοσμεί τη στήλη της με μία επιβλητική της φωτογραφημένη προτομή σε 3/4, χαμογελαστή, με μεγάλα ενώτια και πολύ αυτοπεποίθηση.

Τα προβλήματα που κοινωνούν οι αναγνώστριες είναι στην συντριπτική τους πλειοψηφία αισθηματικά. Γυναίκες που βιώνουν προδοσία, σχέσεις εκμετάλλευσης, σχέσεις με παντρεμένους άντρες ή εξωσυζυγικές σχέσεις, κλπ. Οι απαντήσεις προς τις αναγνώστριες περνούν πάντοτε το ίδιο μήνυμα, παιδαγωγούν το κοινό προς την ίδια κατεύθυνση: η γυναίκα πρέπει να αυτονομηθεί, να μην "κλαίγεται", να μην δέχεται να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης. Σε αυτό η κυρία που απαντά είναι κάθετη και το ύφος της πολύ αυστηρό.

Ως εδώ ίσως να ήταν καλά. Η συνέχεια του μηνύματος όμως, η συνέχεια της αγωγής των αναγνωστριών, είναι σαφής: η γυναίκα δεν πρέπει να αφήσει τον άντρα να έχει τον πρώτο λόγο, πρέπει πιά η ίδια να τον "χειριστεί" με διάφορες μεθόδους (να τον προκαλέσει, να τον απατήσει, να τον κάνει να φερθεί έτσι ώστε να προκληθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα, κλπ.). Το επιθυμητό αποτέλεσμα σύμφωνα με την Συγγραφέα - Ανθρωπολόγο είναι ο καλός γάμος. Προκειμένου να επιτευχθεί, ισχύει προφανώς ότι όλα επιτρέπονται στον έρωτα και τον πόλεμο. Και σ'αυτό τον πόλεμο η στρατηγός δίνει το σύνθημα πριν την επίθεση: take no prisoners. Η στήλη μυρίζει αίμα.

Πριν συνεχίσω πρέπει γιά να είμαι δίκαιη να αναφερθώ και στους απλούς στρατιώτες αυτού του πολέμου, τις ίδιες τις αναγνώστριες-επιστολογράφους. Δεν είναι αμέτοχες, όπως ποτέ δεν μπορεί να είναι κάποιος που κυκλοφορεί και οπλοφορεί. Οι περισσότερες γράφουν στην εν λόγω κυρία γιατί ξέρουν ότι θα τις καταλάβει αφού σκέπτονται παρόμοια και θα τους δώσει αποτελεσματικές οδηγίες. Είπαμε: έχουμε πόλεμο κι ο στρατηγός-πρότυπο έχει τον επιτελικό ρόλο να δίνει τις κατάλληλες οδηγίες-εντολές με αυστηρό τόνο. Υπάρχουν και κάποιες λίγες επιστολογράφοι που φαίνεται ότι δεν ανήκουν στην "χειραφετημένη" μεγάλη πλειοψηφία. Είναι συνήθως "άβγαλτα" κορίτσια της επαρχίας που πληγώνονται από τους "έμπειρους" άντρες και θέλουν να αντιδράσουν, να δραστηριοποιηθούν, να γίνουν κι αυτές γυναίκες- στρατιώτες-τιμωροί.

****

Η στήλη της κυρίας συνήθως φιλοξενεί μία με δύο επιστολές. Εδώ σας αντιγράφω την επιστολή και την απάντηση της Συγγραφέως - Ανθρωπολόγου σε μία από αυτές. Προσέξτε παρακαλώ τόσο το ύφος της επιστολής (η οποία βεβαίως ενδέχεται να έχει υποστεί συντομεύσεις) όσο και το ύφος της απάντησης. Θαυμάστε ανάλυση της κατάστασης και εξεύρεση λύσεων. Σας συμβουλεύω καθώς τις διαβάζετε να έχετε δύο φωνές ηθοποιών στο μυαλό σας. Της αξιαγάπητης Νίτσας Μαρούδα στο ρόλο της επιστολογράφου και της υπέροχης Σπεράντζας Βρανά στο ρόλο της Ανθρωπολόγου. Παρεμβάλω σε αγκύλες δικά μου σχόλια και υπογραμμίζω τα αγαπημένα μου σημεία.

Αγαπητή κυρία Μ.

Θα ήθελα τη γνώμη σας για ένα δικό μου προβληματισμό. Ονομάζομαι Σ. και είμαι 28 χρονών. Πριν από περίπου ενάμιση χρόνο βγήκα από μιά σχέση με πάρα πολλά προβλήματα, αλλά κατάφερα να βρω τον εαυτό μου. Εργάζομαι σε μιά δημόσια υπηρεσία και στο κτίριο [μ'αρέσει που δεν μιλάμε με δωμάτια και ορόφους] υπάρχουν τρεις άντρες που με φλερτάρουν. Ο ένας είναι διευθυντής παντρεμένος με 2 παιδιά, ένας συνάδελφος παντρεμένος με 1 παιδί, και ο τρίτος αρραβωνιασμένος 1 χρόνο.
Με τους 2 πρώτους η κατάσταση είναι ελεγχόμενη [situation is under control; roger]. Ο τρίτος είναι που με προβληματίζει. Ο Γ. έχει σχέση με την αρραβωνιαστικιά του 10 χρόνια [πως λέμε Καλομοίρα, ε, αυτή είναι η Κακομοίρα και δεν πάει Eurovision] και μένουν μαζί εδώ και έξι μήνες. Το φλερτ του είναι διακριτικό και για να είμαι ειλικρινής και πολύ αποτελεσματικό. Πιστεύω ότι έχω αρχίσει να τον ερωτεύομαι. Τον Οκτώβριο πήγαμε (μόνο οι εργαζόμενοι) εκδρομή για 2 μέρες. Ευχόμουν ο Γ. να μην κάνει τίποτα γιατί ήξερα ότι δεν θα μπορούσα να αντισταθώ. Οι ευχές μου όμως, όπως καταλαβαίνετε, έπεσαν στο κενό [ναι, κάτι καταλάβαμε]. Ολοκληρώσαμε ό,τι είχε ξεκινήσει και ήταν υπέροχο.
Στη δουλειά τώρα συνεχίζεται το φλερτ πολύ πιό έντονο και εδώ έρχεται ο προβληματισμός μου. Ενώ θέλουμε κι οι δύο να βρεθουμε εκτός δουλειάς, ο Γ. το σταματάει. Τι να κάνω; Προσπάθησα να σταματήσω το φλερτ, αλλά δεν τα κατάφερα. Κάθε φορά που μιλάω στο τηλέφωνο "στήνει" αυτί και όταν με φλέρταρε έντονα ένας φίλος του διευθυντή [είναι ο τέταρτος αλλά δεν μετράμε πιά], είχε νευριάσει τόσο πολύ που νόμιζα πως θα εκραγεί...
Πιστεύετε ότι απλά θέλει να αυτοεπιβεβαιώνεται; Γιατί δεν επιδιώκει να βρεθούμε εκτός δουλειάς; Κι αν απλά του αρέσει το παιχνίδι, γιατί δεν με αφήνει να το σταματήσω; Γιατί ζηλεύει; Δεν είμαι από τις γυναίκες που χωρίζουν ζευγάρια,αλλά τον θέλω πάρα πολύ. Τι να κάνω; Βοηθήστε με. Ευχαριστώ.

****

Ό,τι είναι να γίνει, πρέπει να γίνει τώρα [εντολή στρατηγού: επίθεση!]. Και θα σου εξηγήσω γιατί. Αυτός ο αρραβώνας κράτησε πολύ. Πάει να πιάσει τον κανόνα: είμαστε 10 χρόνια μαζί, δεν έχουμε παντρευτεί, καβγαδίζουμε, χωρίζουμε και μετά από λίγο τα ξαναφτιάχνουμε και αμέσως παντρευόμαστε. Ο "τρίτος" ας τον πω έτσι, καταλαβαίνει ότι ήρθε η ώρα να δεσμευτεί επιτέλους. Τι κάνει λοιπόν; Πανικοβάλλεται. Προσπαθεί να επιβεβαιωθεί όπου μπορεί, όπως μπορεί [αυτό δεν κολακεύει φαντάζομαι την επιστολογράφο]. Που μπορεί καλύτερα; Στη δουλειά. Εκεί είναι και τα "ασφαλή" όρια. Το μαντρί που μπορεί να παίξει ανενόχλητα. Απ'έξω καραδοκεί η αρραβωνιαστικιά [ούτε Βιετκόνγκ να ήταν η έρμη]. Τη φοβάται.
Ό,τι του αρέσεις είναι γεγονός. Για να έχεις τόσες κατακτήσεις μέσα στη δουλειά σου, σημαίνει ότι είσαι ωραία γκόμενα και σαν γυναίκα αρέσεις. Επειδή φοβάμαι ότι οδεύεις [μα κολλάει το "οδεύεις" με το "γκόμενα";] να μπεις στη θέση του θύματος, καθώς μου λες ότι τον έχεις ερωτευτεί, σου λέω από τώρα πως πολύ κινδυνεύεις να βιώσεις το εξής: να παραμείνεις η ερωμένη, ενώ αυτός θα προχωρήσει σε γάμο με την αρραβωνιαστικιά.
Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να του τα θέσεις επί τάπητος. "Εγώ σε αγαπώ και θέλω να είμαι μαζί σου. Πότε θα μιλήσεις στην αρραβωνιαστικιά σου;". Πίεσέ τον. Να ξεκαθαρίσει ποιά θέλει. Μπορείς να ενημερώσεις και την ίδια εμμέσως [!!!]. Η φασαρία, πάντως, πρέπει να γίνει τώρα και να μην καθυστερήσει [εντολή σαφής: άμεση δράση]. Κι ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Να μάθει κι αυτός ότι δεν μπορεί να παίζει ανενόχλητος και χωρίς επιπτώσεις [κάτι μου λέει ότι θα το μάθει].

Υπάρχει πάντα ένα τραγούδι στην καταιγίδα

Γιατί η Αλίκη τελικά τα έχει πει όλα....




Έτσι ήρθε στη ζωή μου εκείνη τη μέρα κι έτσι έφυγε.

Όπως έρχεται κι όπως φεύγει ένα όνειρο. Μιά οπτασία.

Από εκείνη τη μέρα ένιωσα πώς είχε αλλάξει ολόκληρη η ζωή μου.


Η μετάφραση στο βίντεο είναι για τα ξενιτεμένα μας νιάτα, θαυμαστές, μαρξιστές-λενινιστές, κλπ.

Είναι ο μόνος τρόπος να μπαίνεις κάθε μέρα στο blog μου