Πες μου ποιόν αγαπάς αλήθεια;

Παρακολουθώντας την πρόσφατη εξέλιξη για την περικοπή του φιλμ του Κ. Γαβρά που προβάλλεται στο Μουσείο Ακροπόλεως, σκέφτομαι ότι ο κος Παντερμαλής εφόσον θέλει τα γένεια θα πρέπει να σπεύσει να προμηθευτεί και τα χτένια, ώστε ουδαμώς τον λυπάμαι (οι σύγχρονοι ρασοφόροι ξέρουν καλά από γένια, ας ρωτήσει να του πουν).

Η ουσιαστική αξία των ελληνικών αρχαιοτήτων που δεν έχουν την "τύχη" να προέρχονται από τον πολυφίλητο Παρθενώνα ή να εξυπηρετούν άλλως πως το εθνικιστικό μας φαντασιακό συνεχές είναι μηδαμινή.

Θεωρώ την συνομιλία Βλαστού - Τρομπούκη απολύτως ενδεικτική για τον τρόπο που αντιμετωπίζονται τα αρχαία ακόμη και από τον λεγόμενο υπόκοσμο (τι όρος αλήθεια, λες και υπάρχει υπέρκοσμος). Τον παραθέτω εδώ, από εδώ, αφού ελάχιστα αναπαράχθηκε και ασφαλώς καθόλου δεν απασχόλησε το πλατύ ελληνικό κοινό που λατρεύει να μισεί τους κακούς Βρετανούς που μας στερούν τα μάρμαρά μας.

Ο διάλογος αφορά την λαθρανασκαφή του Τρομπούκη σε κάποια περιοχή έξω από το Αγρίνιο και την αγωνία του να διοχετεύσει τις αρχαιότητες στην αγορά (τις οποίες σε λίγα χρόνια θα ζητάμε απ'έξω με εθνικές εκστρατείες, με πανώ, διαμαρτυρίες, μέχρι και διαδικτυακά γκάλοπ στον Guardian, κλπ. κλπ.).

Τα εξυπνακίστικα σχόλια και οι επισημάνσεις δικά μου.

Τρομπούκης: Θες κανέναν για αρχαία να δώσω;
Βλαστός: Αρχαία;

(εδώ τα καλά αρχαία, αρχαία ωραία έχωωω)

Τρομπούκης: Ναι.

Βλαστός: Ασε, μην μπερδεύεσαι με μαλακίες. Πλάκα μου κάνεις;

(δεν αφήνουν κέρδη, πόσα να πάρει αυτός που τα βρήκε, πόσα ο μεσάζων, πόσα ο ομιλών, ίσα ο μπελάς τους)

Τρομπούκης: Τα 'χω βρει.
Βλαστός: Μην μπερδεύεσαι λέω μ' αυτά... (ακατάληπτο). Μεγαλύτερη μαλακία είναι αυτή, ξέρεις;

Τρομπούκης: Ξέρω.... (ακατάληπτο)

Βλαστός: Ε, εμένα θα μου πεις τώρα. Μην μπερδεύεσαι μ' αυτά.

Τρομπούκης: Και τι θα κάνω τώρα; Να τα πετάξω;
Βλαστός: Πες τους να πάνε να τα βάλουν στον κώλο τους αυτοί που τα 'χουνε... (ακατάληπτο). Κατάλαβες τι γίνεται;

(η θέσις που διαθέτουν δια τας ελληνικάς αρχαιότητας εν Ελλάδι οι ίδιοι οι Έλληνες)

Τρομπούκης: Ε, η δικιά μου τσάπα τα βρήκε.
Βλαστός: Α, η δικιά σου;

(ε, μα, τότε αλλάζει! από την παραγωγή στην κατανάλωση! φρέσκο πράγμα έχωωω!)

Βλαστός: Τι βρήκε; Βρήκε πολλά πράγματα;
Τρομπούκης: Βρήκε πολύ.

(εδώ κυρίες μου και κύριοι έχουμε την αξιολόγηση των αρχαιοτήτων σε ποσότητα και μάλιστα στο ουδέτερο. Το αρχαίον εστί πολύ, τύφλα να'χει ο Λυσίας)

Βλαστός: Σώπα ρε γίγαντα. Για κάτσε, τι βρήκε περίπου;

(η ανακάλυψη έλκει το ενδιαφέρον που της αρμόζει, ο φιλέρευνος Τρομπούκης ανέρχεται στο ύψος ενός γίγαντα στα μάτια του ομοτέχνου του)

Τρομπούκης: Εχω αύριο, θα σου 'χω τις φωτογραφίες, τώρα θα τα φτιάξω, θα τα καθαρίσω.


(ο φιλέρευνος Τρομπούκης, σαν αληθινός αρχαιολόγος, υπεκφεύγει και επιφυλάσσεται. Αποφεύγει να χαρακτηρίσει το εύρημά του. Αλλά και σαν αληθινός αρχαιοκόμος ενδύεται τον ρόλο του συντηρητή (γιατί την πονάει αυτός την Ελλάδα μας και δακρύζει στον εθνικό ύμνο και όλα) αλλά και του μελετητή που θα φωτογραφίσει με μεράκι και γούστο για να αναδείξει την αξία των αρχαιοτήτων)

Βλαστός: Ναι μη μου το στείλεις, μη μου το στείλεις με το κινητό. Τρελός είσαι;... (ακατάληπτο) τις φωτογραφίες POLAROID.
Τρομπούκης: Ναι, όχι από το κιν... όχι.

Βλαστός: Ναι, κατάλαβα.

(οι δύο ομότεχνοι συμφωνούν στην ανταλλαγή πληροφοριών και κυρίως φωτογραφιών αφού και ο αγοραστής δεν μπορεί να πάρει γουρούνι στο σακί, πρέπει να δει τι παίρνει)

Από εκεί και πέρα το πράγμα θα πάρει το δρόμο του. Κυριολεκτικά.

Όχι και τόσο απροσδόκητα

Ο Tim Walker φωτογραφίζει τον Burton και την Bonham Carter για τη Βρετανική Vogue.

Πέρασα όλη την προηγούμενη εβδομάδα με τη μαμά μου. Ο Θ. δούλευε πολύ, κουράστηκε πολύ και δεν έχω τρόπο πιά να τον ξεκουράσω, δεν έχω κέφι να τον κεφίσω. Απέμεινε πιά μόνος του να παλεύει. Τέλος πάντων. Ήταν περίεργα που μέναμε πάλι τόσες ώρες με τη μαμά μου. Ώρες-ώρες άβολα, ώρες-ώρες τόσο γνώριμα. Κάποια στιγμή εκεί που ράβαμε μαζί κουρτίνες, σκέφτηκα την πιό κατάλληλη υπόκρουση. Έβαλα να παίζουν όλα τα dvd της Λωξάντρας. Κι όταν κουραστήκαμε φτιάξαμε καφέ και ψήσαμε χαλβά.

Παρά το ότι κινούμαι πιά μονίμως μέσα στην κατσαρόλα μου με πιάνει πότε-πότε μιά διάθεση φιλοπαίγμων, μιά διάθεση να σκανδαλίσω και τότε αρχίζω να παρεμβάλω μέσα στα σοβαρά τα θεωρούμενα ασόβαρα. Παρηγοριέμαι όταν θυμάμαι τον Καβάφη. Μέχρι στιγμής έχω ανακοινώσει δύο τουλάχιστον συμμετοχές σε συνέδρια με τέτοιους ημισοβαρούς τίτλους. Εχτές σκεφτόμουν να παρεμβάλω μέσα στην οπτική παρουσίαση εξώφυλλα περιοδικών κόμικ που βρήκα εδώ. Ως το τέλος ποιός ξέρει τι άλλο θα σκεφτώ.

Οι γείτονες απέναντι ακούνε διαρκώς δημοτικά με κλαρίνο-κάνει ζέστη-κάνει ανυπομονησία-πουλάκι ξένο ξενιτεμένο-κάνει θλίψη-το φεγγάρι κάνει κύκλο στης αγάπης μου τον κήπο-

Ένα από τα πιό αγαπημένα μου blog. Το διαβάζω χωρίς να με αφορά, αισθάνομαι σχεδόν ενοχή, σαν να κατασκοπεύω τη ζωή άλλων ανθρώπων. Αισθάνομαι την ανάγκη να ζητήσω συγγνώμη. Δεν θυμάμαι να έχω αφήσει ποτέ μήνυμα, δεν νομίζω να τόλμησα, πάλι δεν ξέρω.

Jugend


Θα αποφύγω τη θάλασσα. Δι'ευνοήτους λόγους. Θα πάρω τα βουνά. Θα πάρω τα φαντάσματά μου και θα πάμε στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού. Κι αν όλα πάνε καλά, μπορεί να περάσουμε καλά, να γυρίσουμε λίγο πιό καλά απ'ότι φεύγουμε. Ναι, καλά...


Peter Liepmann


Μιά παλιά ιστορία

Ο μεγάλος μου φόβος ήταν πάντα η κατάρρευση. Η αποκάλυψη. Η πτώσις του προκαλύματος.
Κάτι λέει, αυτό φοβόμουν πάντα, κάτι άγνωστο, θα έκανε όλο το οικοδόμημα να καταρρεύσει, όλα θα έπεφταν κάτω σαν τραπουλόχαρτα, θα έπεφταν σαν δαρμένα από δυνατή βροχή.
Κι εγώ λέει θα αποκαλυπτόμουν όχι γυμνή, όχι απλώς γυμνή, αλλά τραυματισμένη, με όλες τις πληγές χαίνουσες, πληγές κακοφορμισμένες, με φλεγμονές πολυκαιρισμένες. Αηδιαστικά θλιβερή, πάντως άρρωστη. Και μετά θα είμαι άρρωστη αλήθεια.

Tales of the Unexpected

I lived with visions for my company
Instead of men and women, years ago,
And found them gentle mates, nor thought to know
A sweeter music than they played to me.
But soon their trailing purple was not free
Of this world's dust, their lutes did silent grow,
And I myself grew faint and blind below
Their vanishing eyes. *

They hail me as one living,
But don't they know
That I have died of late years,
Untombed although?

I am but a shape that stands here,
A pulseless mould,
A pale past picture, screening
Ashes gone cold. **

photographs via Unexpected tales

* E. Barrett Browning, Sonnet XXVI, Sonnets from the Portoguese, 1850

** Thomas Hardy, The Dead Man Walking, Time's Laughingstock's and Other Verses, 1909

Οι ανάγκες της ψυχής

Είμαι τόσο ψυχαναγκαστικό άτομο που διαβάζω ξανά το προηγούμενο βιβλίο της Ζυράννας για να έχω την καλύτερη δυνατή συνέχεια για το Πάθος Χιλιάδες Φορές. Δεδομένου του όγκου των δύο τόμων και το γεγονός ότι πλέον διαβάζω μόνον πριν κοιμηθώ προβλέπω να ξεμπερδεύω με τη Ζατέλλη κατά Αύγουστο μεριά. Δεν'κακό, σκέφτομαι από την άλλη.
Αυτό θα είναι το καλοκαίρι της Ζ.Ζ.

Βρέχει τόσο πολύ κάθε μέρα, τόσο μανιακά, τόσο επίμονα και αφοσιωμένα. Νερό, πολύ νερό, πολλές βροντές. Νερό, πολύ νερό.

Μα και βέβαια δεν είναι καλοκαίρι.

Αυτό το Σαββατοκύριακο ήταν τέλειο. Κάναμε διακοπές στο σπίτι μας με έναν πολύ αγαπητό μας φίλο. Γέλια, πολύ φαγητό, πειράγματα, σοβαρές συζητήσεις, γέλια, ένα ταξίδι στα θαύματα και τα τραύματα της δεκαετίας του '80, σχέδια για άλλα ταξίδια, ξύδια.

Μέχρι και το "Βία και Κτηνωδία Αθήνα 2004" του Φωκίωνα Μπόγρη είδαμε, αλλά οφείλω να πω ότι αμφιβάλλω κατά πόσον γυρίστηκε το 2002 (με συμπληρωματικές σκηνές το 2004) όπως ισχυρίζεται ο σκηνοθέτης. Είναι τουλάχιστον προ της 1-1-2002 εφόσον αναφέρονται ποσά σε δραχμές (π.χ. 500 καφετιά), ενώ οι ενδυματολογικές επιλογές (π.χ. το ζακάρ πουλόβερ του αστυνόμου Νότη, οι μπότες της Άντζελας, κλπ.) χρονολογούνται ασφαλώς πολύ παλαιότερα).

Μα, διδάσκεται ο πολιτισμός;

Cultural rodeo

H καταπληκτική πτυχιακή εργασία της Eleanor Stewart στο Glasgow School of Art κάνει το γύρο του κόσμου μέσω YouTube.

Η ίδια έχει και blog με περισσότερα δείγματα της δουλειάς της (αν και όχι αρκετά). Eleanor, if you're reading this: you rock!

Η Ε' Ιστοσυνάντηση Ποιητικής Μετάφρασης άρχισε!

Προθεσμία υποβολής μεταφράσεων οι αρχές του Σεπτεμβρίου.

(note to self: να μην ξεχάσω!)

Ο Πρόβατος ξετρύπωσε μιά καταπληκτική διαφήμιση της Levi's ενόψει της αυριανής επετείου της Αμερικανικής ανεξαρτησίας. Ανεξάρτητα αν σας αρέσει η όχι, ΔΕΙΤΕ την ή μη μόνον για να ΑΚΟΥΣΕΤΕ την φωνή που διαβάζει το ποίημα America. Πιστεύεται ότι πρόκειται για τον ίδιο τον ποιητή Walt Whitman σε ηχογράφηση του 1888.

Περισσότερα για την εκπληκτική αυτή ηχογράφηση εδώ.

America

Centre of equal daughters, equal sons,
All, all alike endear'd, grown, ungrown, young or old,
Strong, ample, fair, enduring, capable, rich,
Perennial with the Earth, with Freedom, Law and Love,
A grand, sane, towering, seated Mother,
Chair'd in the adamant of Time.

από τη συλλογή Leaves of Grass

Στην ίδια ιστοσελίδα του αρχείου Whitman μην λησμονήσετε να φυλλομετρήσετε μιά σχετικώς άγνωστη πτυχή της ζωής του ποιητή: αγαπούσε πολύ να φωτογραφίζεται, γι'αυτό και υπάρχει πλήθος φωτογραφικών του πορτρέτων.

Η φωτογραφία που αναδημοσιεύω εδώ είναι από την εποχή της ηχογράφησης. Ο Whitman ήταν τότε περίπου 70 ετών.

Την ίδια εποχή γράφει αυτό

Queries to my seventieth year

Approaching, nearing, curious,
Thou dim, uncertain spectre—bringest thou life or death?
Strength, weakness, blindness, more paralysis and heavier?
Or placid skies and sun? Wilt stir the waters yet?
Or haply cut me short for good? Or leave me here as now,
Dull, parrot-like and old, with crack'd voice harping, screeching?

Μικροβιολογική οπτική

Τα χέρια μου μυρίζουν χλωρίνη. Πρωί-πρωί μάλωσα με τα μικρόβια. Καλά να πάθω. Η μυρωδιά της τώρα κυκλοφορεί μέσα μου, με μαλώνει, με εκνευρίζει, αρνείται να με εγκαταλείψει.

Ο πάγκος με τις κουρτίνες στη λαϊκή της γειτονιάς μου θυμίζει σκηνή σε τσίρκο, νομάδικη τέντα, την υφασμάτινη κλίνη ενός σεϊχη. Σε κάθε περίπτωση η πρώτη παρόρμηση είναι να ορμήσω πάνω στα τυλιγμένα υφάσματα, να τα σκορπίσω, να ξαπλώσω μέσα τους.

Ο Ιούδας ΜΕΣΑ στην εποχή του.



Δεν ξέρω αν υφίσταται η έννοια του ατομικού μποϋκοτάζ, αλλά μπορώ να σας βεβαιώσω για την μηδενική αποτελεσματικότητά του. Εξακολουθώ να μην αγοράζω φράουλες Μανωλάδας. Κι επειδή όλο αυτόν τον καιρό δεν βρίσκω φράουλες από αλλού, ε, έχω να φάω φράουλες πάνω από έναν χρόνο. Ούτε γρανίτες, ούτε τίποτα. Αρνούμαι, δεν μου πάει.


Και πόσο καλά κάνω...




Είναι ιδέα μου ή όντως η Μαρία Μπακοδήμου είναι φτυστή η Δούκισσα σε νεανική ηλικία;

Διαβάζουμε στο κρεββάτι.

Πες μου τι διαβάζεις αυτή τη στιγμή;

"Αυτά είναι ανοησίες, δεν υπάρχει δραστηριότητα, μπήκες στη μέση ο Ραζουμίχιν. Δύσκολα αποκτάει κανείς την ικανότητα της δραστηριότητας - δεν πέφτει από τον ουρανό. Κι εμείς έχουμε ξεσυνηθίσει από κάθε δραστηριότητα εδώ και διακόσια τόσα χρόνια... Οι ιδέες, φυσικά, κυκλοφορούν, γυρίζει και λέει στον Πιότρ Πετρόβιτς, και υπάρχει η διάθεση για το καλό, έστω και παιδική. Και τιμιότητα θα βρεις, μόλο που γέμισε ο τόπος από απατεώνες, και έτσι κι αλλιώς, λείπει η δραστηριότητα! Στηρίζεται σε δεκανίκια!"