Οι τρεις μάγοι

Ήτανε μέρες συνηθισμένες και μέρες ασυνήθιστες.

Μέρες χαράς με τα μάτια των φίλων που είχα καιρό να δω.

Μπορεί να ήταν το πέρασμα του χρόνου μακριά τους, μπορεί να ήταν ιδέα μου, πάντως μου φάνηκε ότι φέτος οι φίλοι και οι φίλες μου είχανε βλέμμα πιό σκεπτικό, βλέμμα υγρό, της νοσταλγίας και της έγνοιας. Χαίρομαι που διασταυρώσαμε τα βλέμματά μας αυτές τις γιορτές.

Ήτανε μέρες με μελομακάρονα και δίπλες, μέρες με σακούλες γεμάτες δώρα.

Ήταν και μέρες ανάμεσα σε ένα τρακάρισμα και έναν ξηλωμένο γύψο. Όλοι καλά ευτυχώς.

Ήταν και μιά μέρα πιό ασυνήθιστη από τις άλλες που όμως δεν της φαινότανε. Μπήκα στο τρένο του ΟΣΕ να κατέβω στην Αθήνα. Κάθισα δίπλα σε έναν κουρασμένο πακιστανό. Κρατούσε το κεφάλι του με το χέρι του και αναστέναζε.

Στο διπλανό διάχωρο κάθονταν τρεις μάγοι και συζητούσαν χαρούμενοι σε σπασμένα αγγλικά.

Μια κοπέλα μαύρη, με υπέροχο σοκολατένιο στιλπνό δέρμα, ωραία στραβά δόντια και λαμπερό χαμόγελο. Έσφιγγε την τσάντα της στο στήθος. Μια κοπέλα Φιλιπιννέζα, κοντούλα και τσαχπίνα, λεπτή, απλά κομψή, έπαιζε στα χέρια της ένα ροζ κινητό και κουβαλούσε απο κοντά ένα σάκο. Ένας μεγαλύτερος κύριος, ίσως από το Πακιστάν, πολύ μελαχρινός, με αστραφτερά μάτια, έδειχνε υπομονετικός κι άκουγε τα κορίτσια με χαμόγελο.

Τα κορίτσια διαφωνούσαν για το που βρίσκεται η Αμερική. Είναι χώρα της Ευρώπης έλεγε η μαυρούλα. Όχι, επέμενε η Φιλιππινεζούλα, είναι πιό μακριά. Και σχεδίαζε επί ματαίω πάνω στο πόδι της τη θέση των ηπείρων.

Ξέρεις να μαγειρεύεις; ρώτησε η μαυρούλα. Ναι αμέ, με έμαθε μιά Ελληνίδα μαμά. Εγώ δεν ξέρω, πίσω στην Αφρική μαγείρευε η μαμά μου. Η μαμά της πίσω στην Αφρική εμφανίστηκε πάνω από το κεφάλι της και της χάϊδεψε τα μαλλιά.

Να πάρουμε ψάρι να μαγειρέψουμε, λέει η Φιλιππινεζούλα. Έχετε ψάρι στην Αφρική;

Ναι, έχουμε, αλλά δεν ξέρω να το μαγειρεύω.

Ψώνισε εσύ και θα μαγειρέψω εγώ, σκάει χαμόγελο η Φιλιππινεζούλα και ορμάει στην έξοδο. Φτάσαμε στην Αθήνα.

Φίλοι μου, καθώς μεγαλώνω συνειδητοποιώ ότι δεν είμαι σε θέση να δίνω συμβουλές σε κανέναν. Δεν νομίζω ότι η πορεία μου μέσω των επιλογών μου δικαιολογεί ή δικαιοδοτεί κάτι τέτοιο. Από την άλλη, με πιάνει μια ακατανίκητη επιθυμία να κάνω ακριβώς αυτό που δεν πρέπει.

Οι ευχές-συμβουλές μου για την καινούργια χρονιά είναι να ανοίγετε τα μάτια σας στα θαύματα της καθημερινότητας. Είναι παντού και περιμένουν να τα αναγνωρίσουμε. Να είστε ευγνώμονες για τα καλά που σας συμβαίνουν, τους αγαπημένους ανθρώπους που έχετε γύρω σας. Να φυλάτε τις ωραίες αναμνήσεις όσο γίνετε ζωντανές μέσα σας. Κι όταν τυχαίνουν τα άσχημα να αντλείτε από τα καλά, να κάνετε υπομονή και να ελπίζετε στα καλύτερα.

Αυθαίρετα στο Κολωνάκι

Εδώ ο τίτλος μόνο, η ανάρτηση φιλοξενείται εδώ, στον athensville, που είχε την ευγένεια να με καλέσει να γράψω ένα κείμενο σχετικό με την Αθήνα.

Τον ευχαριστώ θερμά και ειλικρινά για την φιλοξενία.

Quidquid Latine dictum sit altum videtur

Χαριτωμένο πρόσωπο μπρος στο βιβλίο,

Ματάκια εσείς σκυμμένα εκστατικά,

Στης φαντασίας, μικρούλα μου, το πλοίο

Και ταξιδεύεις έτσι, στ'ανοιχτά.

(Μιλτιάδη Μαλακάση, Στην ίδια)

Εχτές τελείωσε ένας περίεργος, πολύ κουραστικός μήνας. Άρχισε με ένα ατύχημα και τελείωσε με ένα ευτύχημα. Το αντίστροφο θα ήταν χειρότερο.

Εχτές το απόγευμα η Mary Poppins με κάλεσε για καφέ στο πιό Χριστουγεννιάτικο μέρος της Αθήνας. Όταν κανείς βγαίνει μαζί της περιμένει βέβαια να του συμβούν ένα σωρό υπέροχα πράγματα, αλλά εν πάση ειλικρινεία δεν ήμουν προετοιμασμένη να ενθουσιαστώ τόσο

(αν και, τώρα που το σκέπτομαι, πώς προετοιμάζεται κανείς να ενθουσιαστεί;)

Φράση-κλισέ: Η αστυνομία αποδίδει το συμβάν σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών.

Προχτές λοιπόν ξεκαθάρισα έναν παλιό λογαριασμό. Ευτυχώς δεν υπήρξε συμβάν. Τα δέκα πιό δύσκολα λεπτά που έχω περάσει εδώ και καιρό και φανταστείτε απουσίαζε ο σκύλος που δαγκώνει.

(άρα, τώρα που το σκέπτομαι, αυτά τα δέκα λεπτά θα μπορούσαν να ήταν δυσκολώτερα)

Επήγα πάλι στου γιατρού γιατί πονεί η καρδιά μου
και τη μορφη τση μου δειξε το καρδιογράφημα μου.

Πριν δυό χρόνια, σε έναν περίπατο στην παλιά πόλη του Ρεθύμνου, άκουσα ένα τραγούδι κρητικό με απίστευτα σουρεαλιστικούς στίχους ιατροερωτικής θεματολογίας. Το ίδιο κιόλας βράδυ στο γάμο που ήμασταν καλεσμένοι ένας ομοτράπεζος Κρητικός με βοήθησε να εντοπίσω την ταυτότητα του τραγουδιστή. Δεν είχα βρει όμως το άσμα. Εχτές το βρήκα κι αυτό.

Όπως καλά θυμόμουν το άσμα έχει συναρπαστική υπόθεση. Ο τραγουδιστής έχει ενοχλήσεις και επισκέπτεται καρδιολόγο που του κάνει καρδιογράφημα στο οποίο εμφανίζεται μυστηριωδώς η μορφή της αγαπημένης του (του τραγουδιστή όχι του γιατρού). Ο γιατρός συστήνει συχνότερες συναντήσεις με το αντικείμενο του πόθου, αλλά ο ήρωάς μας αμφισβητεί την γνωμάτευση και θεωρεί την περίπτωσή του μή καταγεγραμμένη στα ιατρικά χρονικά. Ζητείται η συνδρομή ιατρού από το εξωτερικό ο οποίος όμως αρνείται να αναλάβει την περίπτωση.

Εδώ μεσολαβεί ένα λογικό κενό όπου υπονοείται ο θάνατος του ήρωα. Πριν πεθάνει όμως ο καλός μας φίλος είχε γίνει δωρητής οργάνων. Ωστόσο, οι γιατροί χρησιμοποιούν τελικά μόνον τα μάτια του για μεταμόσχευση και όχι την καρδιά του. Οι λόγοι γι'αυτό είναι πολλοί και παραδόξως ισχύουν συγχρόνως. Η καρδιά βρισκόταν σε κακή κατάσταση ("κομμάτια") και δεν μπορούσε να μεταμοσχευθεί. Η καρδιά είχε δωρηθεί από τον ίδιο τον ήρωα στην ερωμένη-φονέα του. Η καρδιά είχε τελικώς αλλάξει θέση και είχε πάει δεξιά στο στήθος.

Ας μην τα πολυλογώ όμως. Ασφαλώς η αφήγησή μου ωχριά μπροστά στην αυθεντική ερμηνεία, την οποία μπορείτε να απολαύσετε εδώ.

Από αύριο ξεκινούν εν τη οικία μας οι επίσημοι εορτασμοί των ημερών των Χριστουγέννων οι οποίοι αναμένονται να κορυφωθούν την Πρωτοχρονιά. Θα τραγουδάω κάλαντα, θα βλέπω Χριστουγεννιάτικες ταινίες, θα διαβάσω τα Χριστουγεννιάτικα βιβλία μου. Όπως λέει και η τρίχρονη κολλητή μου "Σα γίνει χαμός!".

Παρεμπιπτόντως ως ειδική Χριστουγεννολόγος-Ντικενσολόγος, φρονώ ότι η καλύτερη δραματοποιημένη εκδοχή του A Christmas Carol είναι αυτή με τον Patrick Stewart ως Ebenezer Scrooge. Πάντα όμως με συγκινεί και η εκδοχή με τον George C. Scott, αν και ίσως κάπως αμερικάνικη.

Η σημερινή ανάρτηση εικονογραφείται με μιά παλαιά (1882) έκδοση του ποιήματος του Clement Moore, A Visit from Saint Nicholas, περισσότερο γνωστού από τον πρώτο στίχο, It was the night before Christmas... Την έκδοση μπορείτε να αναζητήσετε εδώ. Αν σας κουράζει η ανάγνωση των σελίδων, σας θυμίζω ότι την είχα μεταγράψει στο ιστολόγιο, εδώ, εν έτει 2006...

Μια γυναίκα εξομολογείται

Τον τελευταίο καιρό κλείνω λογαριασμούς, τακτοποιώ υποθέσεις. Εδώ και πολύ καιρό κάνω όλα όσα ανέβαλα εδώ και χρόνια. Από την πολύ τακτοποίηση υποθέσεων, σήμερα έκανα την μακάβρια σκέψη ότι κάπου εδώ θα μπορούσα να πεθάνω κιόλας. Αλλά, φευ, το πιθανότερο είναι ότι ο θάνατος θα διαλέξει κάποια στιγμή που θα έχω μιά ατζέντα γεμάτη υποχρεώσεις.

Ολοένα και περισσότερο συνειδητοποιώ ότι έχω βάλει σκοπό της ζωής μου να πολεμήσω την σοβαροφάνεια, την γκρίνια, την ψευτοκουλτούρα, να προωθήσω τον παλιμπαιδισμό, τον αυθορμητισμό, την γελοιότητα, το χιούμορ. Κάθε φορά που συναντώ έναν άνθρωπο που μου το παίζει πολύ σοβαρός, αμέσως σκέφτομαι με ποιόν τρόπο θα μπορέσω να τον σοκάρω. Η ανάγκη αυτή τείνει να γίνει σχεδόν ψυχαναγκαστική.

Σήμερα αγόρασα από γνωστό παιχνιδοκατάστημα μιά στέκα με κόκκινα κέρατα ταράνδου που έχουν πάνω τους κουδουνάκια. Όταν γύρισα σπίτι φόρεσα τη στέκα και έτρεχα στα δωμάτια κοτσαπηδώντας για να ακούγονται τα κουδουνάκια. Μην ξεχνάτε ότι είμαι 37 ετών. Η κίνησή μου αυτή προκάλεσε θυμηδία στην μαμά μου και τον Θ. αλλά δεν τους φάνηκε καθόλου περίεργη. Μάλλον αναμενόμενη θα έλεγα. Το κοινό μου έχει γίνει δύσκολο. Πρέπει να προσπαθώ περισσότερο.

Το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου έχει τη δυνατότητα αποθήκευσης 5 σταθμών. Οι σταθμοί που έχω αποθηκεύσει είναι ο Ρυθμός, ο Αντέννα (που δεν ακούω ποτέ), το Τρίτο Πρόγραμμα, ο Rock FM και ο Dirty (!!).

Έκανα το εμβόλιο της γρίπης και μέχρι στιγμής νιώθω περίφημα. Η μόνη (προβλεπόμενη) παρενέργεια είναι ένα ελαφρύ οίδημα και κοκκίνισμα στην περιοχή της ένεσης. Το νοσοκομείο που πήγα είναι κατά πάσαν πιθανότητα το πιό καλά κρυμμένο δημόσιο νοσοκομείο της Αθήνας (με πολύ καλό προσωπικό και θαυμάσιες εγκαταστάσεις).

Έχω τύψεις για κάτι που δεν έκανα. Την προηγούμενη Πέμπτη, σε ένα άλλο δημόσιο νοσοκομείο (με εγκαταστάσεις παρόμοιες του Άουσβιτς), στο διπλανό ταμείο ένας ηλικιωμένος κύριος εξηγεί χαμηλόφωνα και ευγενικά ότι επειδή παθαίνει διαλείψεις ξέχασε να φέρει μαζί του την κάρτα του νοσοκομείου. Ο ταμίας ελέγχει το ηλεκτρονικό αρχείο (!) και του δίνει την δυνατότητα να εξεταστεί κανονικά, αλλά συγχρόνως κάνει σκηνή υψώνοντας τη φωνή του. Εν κατακλείδει, πάντα μιλώντας στον ενικό, δίνει την εντολή στον κύριο "Άϊντε πέρνα τώρα". Κι εγώ στέκομαι δίπλα, βλέπω την σκηνή και δεν κάνω τίποτα.

H εικονογράφηση της σημερινής ανάρτησης έγινε με σχέδια της Anna Maria Garthwaite (1688-1763) από τη συλλογή του Μουσείου Victoria & Albert. Η Garthwaite υπήρξε κορυφαία σχεδιάστρια υφασμάτων της Αγγλικής βιομηχανίας μεταξιού, παράγοντας περί τα 80 σχέδια κάθε χρόνο, με προτίμηση στα φυτικά θέματα.

Λαϊκοί τύποι

Μ'αρέσει να ψωνίζω στη λαϊκή της γειτονιάς μου. Παλιότερα, όταν ζούσα στον Πειραιά, με ενοχλούσε να πηγαίνω στη λαϊκή γιατί δεν ήθελα να μιλάω με παλιούς γνωστούς, διαφόρων ειδών κουτσομπόληδες ή φίλες της μαμάς μου. Βαριόμουν όλον τον τυπικό χαιρετισμό που εκφωνούσαμε εκατέρωθεν με καταιγιστικό ρυθμό "Τι κάνεις; Καλά. Πού είσαι τώρα; Εκεί. Αααα, μάλιστααααα. Καλά είναι εκεί; Καλά. Η μαμά καλά; Καλά." Εγώ γενικώς ήμουν ή προσποιόμουν ότι είμαι καλά -τα κλασικά δηλαδή.

Στη καινούργια λαϊκή, στην λαϊκή της καινούργιας γειτονιάς, δεν βλέπω γνωστούς, ούτε καν τους ενοίκους της πολυκατοικίας μας (καλύτερα!)

Έτσι νόμιζα. Ότι δεν έχω γνωστούς. Μέχρι που άκουσα σήμερα να μου λέει κάποιος "γειά σου". Ήταν ο ένας νεαρός Πακιστανός που έχει πάντα στον πάγκο του φρέσκα μανιτάρια και ψωνίζω πάντα απ'αυτόν. Ευγενέστατος, πάντα ανταλλάσουμε πληθώρα "ευχαριστώ" και "παρακαλώ" και "γειά σας". Απλώς νόμιζα ότι δεν με θυμάται, ότι είμαι μιά στιγμαία ανάμνηση ενός ακόμη πελάτη από τους τόσους που βλέπει.

Και πολύ χάρηκα που λέτε που απέκτησα κι εγώ έναν γνωστό στην καινούργια λαϊκή, έναν άνθρωπο ευγενέστατο.

Εκτός από μανιτάρια, σήμερα στη λαϊκή ψώνισα και ρόδια. Ψωνίζω και φεύγω, αλλά λίγο παρακάτω με σταματάει ο πωλητής των ροδιών, ένα νεαρό παιδί, μάλλον Ρωσοπόντιος. Είχε κάνει λάθος στα ρέστα και με κυνήγησε να μου δώσει δέκα (!) λεπτά ρέστα. Μα δεν ήταν ανάγκη, του λέω. Όχι, πώς, μου λέει και χαμογελάει...

Έτσι λοιπόν γυρνώντας σπίτι, έφερα από τη λαϊκή εντιμότητα κι ευγένεια. Και ήμουν πανευτυχής!

Τακτοποιώ τα ψώνια και χτυπάει το τηλέφωνο. Με καλεί μία κυρία υψηλότατης ακαδημαϊκής θέσης, ανωτάτης μορφώσεως και πλουσιωτάτης γνωστής αθηναϊκής οικογενείας. Στα πέντε λεπτά που μιλήσαμε, που είπε τέλος πάντων αυτά που ήθελε, μου χάλασε βεβαίως τη διάθεση και επιβεβαίωσε την κάκιστη γνώμη που έχω σχηματίσει γι'αυτήν από την πολύχρονη επαφή μας. Κλείνω το τηλέφωνο, αναλογίζομαι τις κακίες που κι εγώ θα μπορούσα να πω και δεν είπα (κλασικά επίσης) κι έχω τόσα νεύρα που σχεδόν θέλω να κλάψω.

Κι έπειτα σκέφτομαι ότι δεν αξίζει, δε βαριέσαι, η ζωή έτσι είναι. Οι άνθρωποι έτσι είναι. Ότι αυτή η κυρία, αυτές οι κυρίες, δεν είναι ικανές να πλύνουν ούτε τα φτωχά ρουχαλάκια του φίλου μου του Πακιστανού. Τόσο λίγες τις κρίνω. Ούτε τα ρούχα του.

Και τη θέση τους, τη μόρφωση, την οικογένεια και τα λεφτά τους, τα βράζω μαζί με τα χόρτα που πήρα από τη λαϊκή.