Μέσα από μιά σειρά περίπλοκες διεργασίες, πράξεις, κινήσεις, αστρολογικές συναστρίες ή απλώς τυχαία γεγονότα κατέληξα να ζω πλέον ένα εικοσιτετράωρο πολύ διαφορετικό από αυτό που ζούσα μέχρι το τέλος του 2010, αρκετά διαφορετικό από όσο θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ - κι έχω μεγάλη φαντασία.
Would one not say it was a foreign city, an eastern city, with minarets and mosques in the moonlight?
Η βασικότερη δραστηριότητα στην οποία επιδίδομαι αυτή την περίοδο της ζωής μου είναι η ανθρωποπαρατήρηση, και μάλιστα σε δύο επίπεδα.
Σε πρώτο επίπεδο παρατηρώ πώς αντιδρούν οι άλλοι άνθρωποι στα ερεθίσματα του κοινού μας περιβάλλοντος, πώς αντιδρούν απέναντι στην εξουσία και πώς εκφράζεται αυτή η εξουσία. Παρατηρώ πώς βρίσκει ο καθένας τη θέση του μέσα σε μιά πολυπληθή ανομοιογενή ομήγυρη, πώς κανείς συχνά δημιουργεί αυτή τη θέση, πώς την συντηρεί αν είναι ευχαριστημένος ή επιχειρεί να την αλλάξει αν είναι δυσαρεστημένος. Πώς αντιμετωπίζει κανείς την απειλή ή τους κραδασμούς που προκαλεί ένα νέο δεδομένο (εγώ ας πούμε).
Δεν είναι πολύ πρωτότυπες αυτές οι παρατηρήσεις ωστόσο και δεν έχει νόημα να τις καταγράψω.
(ναι καλά, εννοείται ότι έχουν φοβερό ενδιαφέρον, οφθαλμοφανώς αυτολογοκρίνομαι)
The doctor had energy enough to ascend an ice-mountain while the snow-hut was building.
Σε δεύτερο επίπεδο, λοιπόν, παρατηρώ τον εαυτό μου ενδελεχώς και με ανανεωμένο ενδιαφέρον (είμαι πολύ αγαπημένη μου και πάντοτε μου αρέσει να ανακαλύπτω πράγματα για μένα). Προσωπικά λοιπόν, και παρά τις περί του αντιθέτου εντυπώσεις, δεν είμαι όσο συγκροτημένη ή αυτοσυγκρατημένη φαίνομαι και αντιδρώ συχνά αυθόρμητα, επομένως έχω την τύχη αυτή την εποχή να με παρατηρώ να αντιδρώ σε νέα ερεθίσματα του περιβάλλοντος με τρόπους που δεν είναι αναμενόμενοι. Όλο αυτό έχει πολύ ενδιαφέρον!
Ένα από τα πιό σημαντικά συμπεράσματα που συνήγα προσφάτως είναι το γεγονός ότι ευρισκόμενη σε πλήρη απελπισία ή τέλος πάντων σε μεγάλη απογοήτευση, κατέκτησα (ως δια μαγείας!) ένα εντελώς πρωτόγνωρο για μένα, σπουδαίο αίσθημα ελευθερίας. Αποστασιοποιήθηκα, τραβήχτηκα θαρρείς από το ίδιο μου το σώμα, παρατήρησα την τραγική μου κατάσταση, πήρα βαθιά ανάσα, και - αντί να το βάλω στα πόδια, να κλάψω ή να κλαφτώ (το λίγο δεν πιάνεται) - χαμογέλασα ωσάν πεπειραμένη βουδίστρια. Η ζωή τελικά έχει πλάκα, έχει πλάκα πόσο ηλίθια μπορεί να γίνει, έχει πλάκα πόσο ασόβαρη είναι κατά βάθος, πόσο δεν αξίζει να στενοχωριέσαι παρά μόνο για το θάνατο, το μόνο οριστικό.
Το ήξερα αυτό, το είχα μάθει ήδη από τα 20, μα κατά βάθος το είχα ξεχάσει αυτό το μάθημα. Το ξαναθυμήθηκα τώρα που η καθημερινότητα μου άγεται και φέρεται από δυνάμεις τις οποίες ουδόλως ελέγχω.
Επέστρεψα λοιπόν στον Όμηρο, για φαντάσου, καταργώντας αιώνες ελληνικού ορθού λόγου, Πλάτωνα και Αριστοτέλη. Επέστρεψα στον Όμηρο και επιτέλους κατάλαβα τον Οδυσσέα και τις διδαχές της φιλολόγου της Α' Γυμνασίου. "Ο Οδυσσέας αντιστέκεται στις επιθυμίες των θεών, προσπαθεί να ορίσει τη ζωή του, μα κατά βάθος μένει πάντα έρμαιο των επιθυμιών τους, του θυμού ή της αγάπης τους".
Πολύτροπη κι εγώ, κατέφυγα σε μιά Οδύσσεια λύση. Μένω δεμένη στο κατάρτι, με αυτιά και μάτια ανοιχτά, κι ας με χτυπάνε τα κύματα κι ας θέλω όσο τίποτα άλλο να λυθώ. Κοιτάζω γύρω μου με μεγάλη περιέργεια. Μαθαίνω. Αυτό το ταξίδι άλλωστε μόλις άρχισε.
Almost every night the doctor could observe the magnificent auroras.
Όχι, δεν θα επιλέξω την προφανή λύση να εικονογραφήσω την ανάρτηση με τη γνωστή σκηνή του Οδυσσέα δεμένου στο κατάρτι εδώ. Διαλέγω τρία χαρακτικά του Édouard Riou για το μυθιστόρημα του Jules Verne, At The North Pole or The Adventures of Captain Hatteras (1874).
