Θέλω να γράψω μα δεν κατορθώνω να τιθασεύσω τις σκέψεις μου και να τις περάσω από το κόσκινο που οφείλουν πιά να περνούν προκειμένου να εκτεθούν εδώ.
Μα τρόπο βρήκα να εκφραστώ τελικά.
Πάντα υπάρχει τρόπος, ευτυχώς.
Πάντα υπάρχει τρόπος, ευτυχώς.
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης, διαλέγω εδώ για το ιστολόγιο ποιήματα του πολυαγαπημένου Henri Michaux - μήν ξεχνάτε άλλωστε τον υπότιτλο της "Ιφιμέδειας" που είναι μιά σκέψη δική του. Τα ποιήματα προέρχονται από τη συλλογή "Με το αγκίστρι στην καρδιά" των εκδόσεων Γαβριηλίδης σε μετάφραση Αργύρη Χιόνη.
ΚΡΑΥΓΗ
Το καλαγκάθι είναι φρικτό μαρτύριο. Όμως αυτό που μ'έκανε ακόμη πιό πολύ να υποφέρω, ήταν που δεν μπορούσα να φωνάξω. Καθότι ήμουν σε ξενοδοχείο. Η νύχτα μόλις είχε πέσει κι η κάμαρά μου ήταν στριμωγμένη ανάμεσα σε δύο άλλες όπου κοιμόταν κόσμος.
Βάλθηκα, λοιπόν, να βγάζω απ'το κρανίο μου τεράστια τύμπανα, χάλκινα πνευστά και ένα όργανο που δυνατότερα κι από τις χορδοσύριγγες ηχούσε. Και, εκμεταλλευόμενος τη δύναμη τη φοβερή που μού'δινε ο πυρετός, έφτιαξα μ'αυτά μιάν εκκωφαντική ορχήστρα. Τα πάντα τρέμαν απ'τους κραδασμούς.
Τότε, σίγουρος πιά ότι δεν θ'ακουγόταν η φωνή μου μέσα σ'αυτό το πανδαιμόνιο, άρχισα να ουρλιάζω, να ουρλιάζω επί ώρες, και κατάφερα, σιγά σιγά, να ανακουφιστώ.
Από το
ΑΚΡΟΓΩΝΙΑΙΟΙ ΠΑΣΣΑΛΟΙ
Επιμένεις πράγματι ν'ανεβείς τη σκάλα;
Κι αν είναι για να καταλήξεις κρεμασμένος;
Από το
ΑΚΡΟΓΩΝΙΑΙΟΙ ΠΑΣΣΑΛΟΙ
Όποιος καθημερινά καταποντίζεται δεν έχει ανάγκη από υπερωκεάνια και παγόβουνα ακυβέρνητα για να βουλιάξει, να βουλιάξει δίχως όρια. Δεν έχει ανάγκη από σκηνοθεσία.
Δεν χρειάζεται Τιτανικός. Ούτε Ατλαντίδα. Συνοδεία καμιά ούτε να βλέπεις τίποτε. Απλώς βυθίζεσαι.
Από το
ΥΠΟ ΤΟΝ ΒΑΣΑΝΙΣΤΙΚΟ ΦΑΡΟ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ
Δεν είναι ακόμη παρά μιά ελάχιστη άλως, κανένας δεν την βλέπει, όμως αυτός το ξέρει ότι από κει θα'ρθεί η πυρκαγιά, μία τεράστια πυρκαγιά θα'ρθεί, κι αυτός, καταμεσής της, θα πρέπει να τα καταφέρει, να συνεχίσει όπως πριν να ζει (Πώς πάει; Καλά, κι εσείς;), αφανισμένος απ'το ευσυνείδητο και αδηφάγο πυρ.
Η σημερινή ανάρτηση εικονογραφείται με φωτογραφίες του Κινέζου φωτογράφου, σκηνοθέτη και ηθοποιού Fan Ho.
20 σχόλια:
""να τιθασεύσω τις σκέψεις μου και να τις περάσω από το κόσκινο που οφείλουν πιά να περνούν προκειμένου να εκτεθούν εδώ""
....................!
:-(((((((
Τι όμορφα ποιήματα, τι όμορφα, τι όμορφα!
Που, ξέρω πως το όμορφα ακούγεται "κάπως" γι αυτά τα ποιήματα, αλλά άλλο τρόπο δε βρίσκω να το πω, κι εξάλλου ναι, τα βρίσκω υπέροχα!
Δεν τον ήξερα αυτόν τον ποιητή-τώρα θα τον μάθω, τι καλά :)
Κρεμάλα, ναυάγιο, φωτιά. Όλο και τριγυρνάν τέτοιες εικόνες στα πέριξ, πόλεμοι πηγαινοέρχονται κι εμείς τα κοιτάμε σαν σήριαλ στην ΤV.
Άνθρωποι τα ζουν αυτά, εμείς τα είδαμε μόνο σε ταινίες. Μακάρι να παραμείνουμε κινηματογραφόφιλοι (και φίλοι της ποίησης)!
"Όποιος καθημερινά καταποντίζεται ..."
ομολογώ οτι το βρήκα συγκλονιστικό!
@7 demons
Τα "πρέπει" και τα "μή" δεν θα με νικήσουν αγαπημένα μου 7.
Ας πούμε, θα με "τροποποιήσουν".
@lemon
Νομίζω θα σου αρέσει ο Michaux. Κυρίως έγραφε πεζά, και τούτα εδώ είναι εν πολλοίς "πεζά ποιήματα" ας το πω έτσι. Σχεδίαζε ωραία επίσης κι αγαπούσε την Ανατολή.
:)
@Αλέξανδρος Δελαρζ
Αλέξανδρε, σωστά διέκρινες την γραμμή που ενώνει αυτή την επιλογή από το έργο του Michaux.
Πόλεμοι πηγαινοέρχονται πράγματι, μα το κυριώτερο: δεν μένουν πιά μόνο στην τιβι. Δίνουμε κάθε μέρα μάχες, κάθε μέρα γλύφουμε τις πληγές μας για να σηκωθούμε την επόμενη να συνεχίσουμε τον αγώνα.
Γίναμε πρωταγωνιστές στις ταινίες που βλέπαμε.
@faraona
Κι εγώ Φαραώνα μου. Κι αληθινό πολύ.
(και δεν αποφεύγω το διαστροφικό σχόλιο: δεν είναι υπέροχο ρήμα το "καταποντίζομαι";)
Σε διαισθανομαι θλιμμενη καλό μου,αλλά θέλω να πίστευω οτι είναι απο αυτές τις "πολυτελείς θλίψεις " που στο τέλος σε ανθίζουν. Τα ποιήματα είναι εξαιρετικά ,και πως θα μπορούσαν αλλωστε να μην είναι .Τις σκέψεις σου δεν χρειάζεται να τις τιθασευσεις .Αστες ετσι να περπατανε θυμωμένες να χαιρόμαστε και εμείς ,και να χουν και εναν καλό? λόγο οι "λογοκριτές" να πουνε τα δικά τους..
μετα και από αυτό το ποστ - το πηρα απόφαση και επέστρεψα.
κι' εγώ δεν έχω τρόπο να εκθέσω τις σκεψεις μου / ούτε να μην με νοιάζει που τις διαβάζουν και αυτοί που καθόλου δεν θέλω.
και ναι ειναι υπέροχο το καταποντίζομαι.
(μου έλειψες παραπάνω από πολύ)
@Takis X
Αχ αγαπημένε. Πώς τα καταφέρνεις και διαβάζεις ανάμεσα στις γραμμές; Θλιμμένη νιώθω όντως. Δεν μπορώ να σκεφτώ καμιά καλύτερη λέξη να περιγράψει την τωρινή μου κατάσταση.
Κάτι τέτοια βέβαια με βγάζουν βόλτα στη λεωφόρο του μελοδράματος και δεν κρατιέμαι ούτε από λογοκρισίες, ούτε από αξιοπρέπειες...
Σε φιλώ.
@holly
Νιώθω σαν παιδί που θέλει να αρχίσει να χοροπηδάει από την χαρά του πάνω-κάτω.
Η αποχώρησή σας με έθλιψε και μου λείψατε πολύ. Μου μπήκε μάλιστα η ιδέα μήπως με κάποιον τρόπο υπήρξα από αυτούς που ίσως άθελά μου σας ενόχλησα.
Ανακουφίστηκα πολύ με το μήνυμα αυτό. Έψαχνα να βρω τρόπο, ένα mail κάτι, τίποτα δεν βρήκα, να επικοινωνήσω και δεν μπορούσα.
Ουφ και ζήτωωωωωω!!!!!
theholydistance@gmail.com
αλλά πως;
από που και ως που;
είσαι (εγω θα επιμεινω στον ενικο ως μεγαλυτερη :) ) από τα πιο πολυτιμα πλασματα για μενα εδω μεσα - και το εννοώ.
προβλήματα υγειας με έκαναν να λειψω και ηλιθιότητος (μου).
εξηγώ:
μόνη μου έδειξα το μπλογκ μου σε αυτους που δεν θέλω να με διαβάζουν..
αυτο για να χάσεις πάσαν ιδέα
(μην χάσεις)
:)
Αγαθόν το καταποντίζεσθαι...
Αρκεί να ακολουθήσει η ανέλκυση...
@holly
Αγαπημένη μου,
χαίρομαι αφάνταστα με την επιστροφή.
Πολύ απέχω από το να χάσω πάσαν ιδέα...
@pastaflora
Γλυκειά μου Πασταφλώρα,
προς το παρόν εξερευνώ τον βυθό ως άλλος Cousteau...
θα ανεβειτε απο το βυθο dearest. ειναι ανοιξη, θα το θυμηθει σιγα σιγα πρωτα το σωμα σας, θα ακολουθησουνε κ τ αλλα.
:-***
"Όποιος καθημερινά καταποντίζεται δεν έχει ανάγκη από υπερωκεάνια και παγόβουνα ακυβέρνητα για να βουλιάξει, να βουλιάξει δίχως όρια."
Συγκλονιστικό το πως η αλήθεια του καθενός μπορεί να αγγίξει τον άλλο χωρίς να υπάρχει ίχνος μελοδράματος. Απλή, καθαρή αλήθεια. Οπότε μήπως είναι καλύτερα να μην αφήνουμε τα κόσκινα να μας καταδυναστεύουν?
@DonnaBella
Εσάς σας εμπιστεύομαι πολύ, θεραπεύτρια γαρ.
Κρατάω την ανάσα μου κι ελπίζω σιγά-σιγά ν'αρχίσω ν'ανεβαίνω.
:)
@Τα Χαμένα Επεισόδια
Σωστά το επισημαίνετε. Είναι κι αυτά βαρίδια που μας κρατάνε στο βυθό...
Δημοσίευση σχολίου