Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

Does the noise inside my head bother you?

Εδώ και σαράντα σχεδόν χρόνια απαντούσα άλλα αντ'άλλων στην κλασική ερώτηση "αν ναυαγούσες σε ένα έρημο νησί ποιά βιβλία θα έπαιρνες μαζί σου". Το κριτήριό μου ήταν συνήθως να είναι το βιβλίο ευμέγεθες (για να έχω μπόλικες σελίδες να μη βαριέμαι) ή κάτι περίπλοκο και ακαταλαβίστικο (γιατί υποτίθεται θα είχα αρκετό χρόνο να το ξεδιαλύνω). Σκεφτόμουν ας πούμε το "Αναζητώντας το Χαμένο Χρόνο" ή τον "Οδυσσέα", που κανένα τους μάλιστα δεν έχω διαβάσει.
Βλακείες. 
Αν ναυαγούσα αύριο θα έπαιρνα μαζί μου την "Πρώτη Γουλιά της Μπύρας" του Philippe Delerm, γιατί είναι ένα βιβλίο που διαβάζω ξανά και ξανά και ξανά και δεν το βαριέμαι ποτέ, ένα βιβλίο-μανιφέστο ενός τρόπου ζωής που τον πρεσβεύω στο έπακρο, ένα βιβλίο που γιορτάζει τις ασήμαντες χαρές της καθημερινότητας. 


(επ! τί δουλειά έχει ο Tyler εδώ;)


Στον μικρόκοσμο της αποβάθρας του Προαστιακού κάθε πρωί νωρίς-νωρίς έχω την ευκαιρία να παρατηρώ τον κόσμο με την άνεσή μου. Εχτές συνειδητοποίησα ότι ένας από τους τακτικούς ταξιδιώτες μοιάζει καταπληκτικά στον Gerard Depardieu. Σωματώδης, κάπως άγριος, με σκληρό πρόσωπο και μεγάλα χέρια, μου θυμίζει τον Depardieu στην περίφημη "Πράσινη Κάρτα" με την Andie MacDowell. Θυμάμαι τί επιτυχία έκανε τότε η ταινία -και το κυρίαρχο θέμα της: μιά καλλιεργημένη γυναίκα συναντά έναν φαινομενικά ακαλλιέργητο άνθρωπο με τη συστολή του μετανάστη που δεν μπορεί να επικοινωνήσει καλά και που εν τέλει αποδεικνύεται ένας άκρως ερωτεύσιμος ευαίσθητος καλλιτέχνης.



Κοιτάζοντας τον ψευδο-Depardieu στην αποβάθρας αναρωτιέμαι αν απολαμβάνει στην πραγματική ζωή του έναν έρωτα σαν αυτόν της "Πράσινης Κάρτας", αν γυρίζει να τον κοιτάξει ερωτικά κάποια από τις καλλιεργημένες κυρίες που επιβαίνουν μαζί του στον Προαστιακό -εγώ πάντως δεν έχω αντιληφθεί κάτι τέτοιο.


Προσοχή: ακολουθεί ύμνος για τον Steven Tyler από σαραντάχρονη groupie*. Απομακρύνετε τα μικρά παιδιά από την οθόνη του υπολογιστή.


Ο τίτλος της ανάρτησης είναι δανεισμένος από την αυτοβιογραφία του Steven Tyler, του τραγουδιστή των Aerosmith. Τον λατρεύω τον Tyler, μου αρέσει με τον τρόπο που αγαπούσα τους τραγουδιστές στην εφηβεία μου. Όχι μόνον τον θεωρώ πολύ ωραίο άντρα, αλλά λατρεύω αυτό το καρναβαλικό ροκ στυλ του με τα κολλητά χρωματιστά παντελόνια, τα τρελά ξασμένα μαλλιά και το τεράστιο στόμα του. Κι αν ακόμη έχει κάπως παραμορφωθεί από τις πλαστικές κι είναι σαν μούμια, κι αν ακόμη έχει πάρει τόσα ναρκωτικά που κατά δήλωσή του θα μπορούσε να έχει δικό του καρτέλ, είχε και έχει μιά καταπληκτική ροκ φωνή και πολύ ροκ τρέλλα.



(η θεότης λίγες μόνον ημέρες πριν, ροκάρει τον τελικό του American Idol)

Για να συμπληρωθεί το τρίπτυχο sex, drugs and rock-and-roll, ας αναφερθεί ότι ο Tyler είχε υποτίθεται μυθικές επιδόσεις στο σεξ (προφανώς χάρη και στα πλούσια ελέη που του έδωσε ο Θεός σύμφωνα με αφηγήσεις αυτοπτών μαρτύρων). Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι καμιά γυναίκα δεν του αντιστάθηκε ποτέ - παρά μόνο μία: η θαυμάσια Joan Jett για την οποία ο Tyler έτρεφε και τρέφει τεράστια αγάπη.


Το παρακάτω στιγμιότυπο είναι χαρακτηριστικό: ο Tyler εμφανίζεται στην σκηνή σε συναυλία της Jett στο Atlantic City κρατώντας μιά τούρτα για 49α γενέθλιά της. Της τραγουδά το Happy Birthday και στο τέλος τρώει ένα κομμάτι τούρτα από το στόμα της -you have no idea how much I love this woman λέει και αποχωρεί.
(για να δείτε τη σκηνή πατήστε εδώ)


Είμαι σίγουρη πιά ότι αν ήμουν ροκ σταρ θα ήθελα να είμαι ο Steven Tyler.


[Εσείς;]




Κατακλείδα - (και τώρα τί κάνουμε; πώς συνδέονται τα ασυνάρτητα;)


Με τούτα και με εκείνα αναρωτιέμαι τώρα αν κάπου εκεί έξω, μέσα σε όλα τα μικρά και μεγάλα της καθημερινότητας, περνάει δίπλα μου ένας Steven Tyler στον οποίο δεν δίνω την πρέπουσα σημασία.


* Σύμφωνα με τη wikipedia "A groupie is a person who seeks emotional and sexual intimacy with a musician or other celebrity". Μμμμ. Ενδιαφέρον.



25 σχόλια:

Pastaflora είπε...

Αν ήμουν ροκ σταρ θα ήμουν ο bez: εκείνο το μυθικό ξεβιδωμένο καρτούν που είχε γίνει της προσκολλήσεως στους Happy Mondays και χόρευε στις συναυλίες τους παίζοντας μαράκες.
Απροπό, να δηλώσω ότι εκ των Aerosmith ανέκαθεν ευλαβούσα τον Joe Perry. Εκπληκτικός κιθαρίστας και γκράντε μούρη.

faraona είπε...

Λόγω παλαιότητας ψηφίζω Keith Richards ...και πάντα θ αναρωτιέμαι..."ζει πραγματικά?"

7Demons είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
7Demons είπε...

Αν ήμουν rock star θα ήμουν η Μπέλλου.
Εαν ναυαγούσα σε έρημο νησί, θα ήθελα μαζί μου όλα τα espressociao και τα συναφή "αγλαΐσματα", για να αυτοκτονήσω από ντροπή μια ώρα αρχύτερα.

Επίσης πάσχω από ΔΝΤουΠασοκομνημονιακές αυπνίες.

Vam33 είπε...

Αν ήμουν ροκ σταρ θα ήμουν Ο Moby(!!!). Έχει και ένα punk-rock παρελθόν μην το ξεχνάμε.
Διαβάζω βιβλία του Μπαλζάκ τελευταία. Αυτή την στιγμή θα έπαιρνα σε ένα έρημο νησί την Ευγενία Γκράντε, γιατί θέλω να το έχω ξεκινήσει και θέλω να το διαβάσω μέχρι τελευταία σελίδα.
(πολύ όμορφο ποστ)

lemon είπε...

Εγώ θα ήθελα να είμαι η Μαντόνα, πρώτον και καλύτερον για να έχω την γνώμη των πάντων γραμμένη και να προχωράω πάντα μπροστά ανοίγοντας τον δικό μου δρόμο, και δεύτερον για να αλλάζω τόσο συχνά μορφές/στυλ/εμφανίσεις, κι όλες, όλες να είναι όμορφες αισθητικά και μοναδικές.
Να προχωράω πάντα, μπροστά, δηλαδή.

Αβαδιστη είπε...

iggy Pop δαγκωτό.
Πάρτε και τον Οδυσσέα μπορεί να τον χρειαστείτε για σκαλάκι.

Σταυρούλα είπε...

Αν κι οι λίστες είναι το χειρότερό μου, ένα ντεζαβύ σε σκέψεις για βιβλία το ΄νιωσα.

Μόλις σήμερα έλεγα σε φίλη για τα διαβάσματα και όσα "νομίσματα" μας άφησαν. Βιβλίο ακόμα δεν ξέρω, ίσως το τελευταίο που διάβασα ή κάποιο που θέλω, αλλά με ποιον ξέρω. Ίγκυ!! ;)

Ιφιμέδεια είπε...

@Πασταφλώρα

Αγαπημένη οι μουσικές σας γνώσεις με ξεπερνούν (και κατά βάθος το περίμενα). Έπρεπε να γκουγκλάρω τον Bez διότι τον αγνοούσα!

(Joe Perry θεός επίσης!)

Ιφιμέδεια είπε...

@faraona

Τέλεια επιλογή!
Παρεμπιπτόντως όταν άκουσα ότι επιστήμονες μελετούν τον Ozzy για να δουν γιατί είναι ακόμη ζωντανός, σκέφτηκα ότι μάλλον έπρεπε να αρχίσουν από τον Richards.

Ιφιμέδεια είπε...

@7demons

Αχα, μας χτυπήσατε κάτω από τη μέση με το αληθινό ελληνικό ροκ. ΜΠΡΑΒΟ!

Εσπρεσσο και συναφή είναι μιά χαρά για προσανάμματα - νομίζω ότι είστε απλώς πρακτικός.

Ιφιμέδεια είπε...

@vam33

Ωραία επιλογή ο Moby - αρκούντως αιτιολογημένη τέλος πάντων.
Μπαλζάκ ε; Μμμμ μου δίνετε ιδέες.
Οι πολυσέλιδοι Γάλλοι είναι τελικά μιά κάποια λύσις.

(ευχαριστώ)

Ιφιμέδεια είπε...

@lemon

Τί ωραία επιλογή και παρατήρηση. Όπως και να έχει, είτε μας αρέσει τρελλά είτε όχι (που συνήθως ναι) η Μαντόνα πάει παρακάτω και διαρκώς αλλάζει. Κι αυτό είναι ροκ!

Ιφιμέδεια είπε...

@Αβάδιστη

Αχ Iggy Pop η δεύτερή μου επιλογή. Έχω μεγάλη αγάπη στις σκυλόφατσες αυτές, τί να κάνω;

Ο "Οδυσσέας" είναι ικανός να βυθίσει τη σχεδία διαφυγής. Αλλά σαν προσκέφαλο χρήσιμος κι εγώ κοιμάμαι με διπλό μαξιλάρι. Δίλημμα.

Ιφιμέδεια είπε...

@Ρενάτα

Τί χαριτωμένη απάντηση.
Μου τραβήξατε ξαφνικά το παραπέτασμα των αναρωτήσεων, και τσουπ: να ο Ίγγυ!

Κωνσταντίνος Καντακουζηνός είπε...

Ποιοι είναι όλοι αυτοί οι άγνωστοι, ρε παιδιά; Εμείς μεγαλώσαμε με κλασικές αξίες, όπως έκαναν τόσες γενιές, δηλαδή με Justin Bieber. Και από βιβλία θα έπαιρνα τη βιογραφία του.

Ιφιμέδεια είπε...

@Κωνσταντίνος Καντακουζηνός

Σεβαστέ μου Καντακουζηνέ, είστε αληθώς αμίμητος. Ωστόσο διακρίνω τάσεις τεμπελιάς: πώς θα περάσετε την ώρα σας στο ξερονήσι με τρισέλιδο φυλλάδιο;

Xilaren είπε...

steve tyler, ρε συ; δε θα το φανταζόμουν με την καμία. τι είσαι συ, μικρή μου; είσαι μία έκπληξη, φωτιά!

Ιφιμέδεια είπε...

@Xilaren

Κρυφό ταλέντο (ή μήπως ορμονικές διαταραχές;)

Δεν απάντησες στην ερώτηση όμως!

Xilaren είπε...

του τίτλου εννοείς; όχι, καλέ! ζαμαί! bring on the noise! sacred noise of friends. (βέβαια, το άλλο του βοσκόπουλου που ανέβασες και ακούω τώρα, κάπως με ενοχλεί, θα το πω)

Ιφιμέδεια είπε...

@Xilaren

Το ερώτημα ποιός ροκ σταρ θα θέλατε να είστε;

(προφανώς δεν θα απαντήσεις ο Βοσκόπουλος χιχιχι)

Xilaren είπε...

αχ, με δυσκολεύουν αυτές οι ερωτήσεις γαμώτο...ο tom waits... όχι, ο joe strummer. όχι, όχι ο nick cave. εεεε, πιάνει ο john lee hooker; α! ο σόνυ κλάρκ! (κατάλαβες... άλλη ερώτηση; :-))

Κωνσταντίνος Καντακουζηνός είπε...

Με συγχωρείτε, αλλά δεν είναι καθόλου τρισέλιδον φυλλάδιον: μόνον τα κεφάλαια του πρώτου μέρους να απαριθμήσω θα γεμίσω δεκάδες σελίδες (π.χ. το πρώτο υπερηχογράφημα του Justin, ο Justin στο μαιευτήριο, το πρώτο κλάμα του Justin, ο Justin και η πιπίλα του κτλ.) Αφήστε δε που το κεφάλαιον "ο Justin γράφει διαγώνισμα την 17-01-2006" χρειάστηκε να το διαβάσω 3 φορές, μέχρι να καταφέρω να απαντήσω σε όλα τα θέματα.

Ανώνυμος είπε...

Παιζει και να ειναι ενα απο τα καλυτερα ποστ σου ;)

σμουτς

Ιφιμέδεια είπε...

@Κίχλη

Μερσί σερί!
Σμουτς και σε σας.