Does the noise inside my head bother you?

Εδώ και σαράντα σχεδόν χρόνια απαντούσα άλλα αντ'άλλων στην κλασική ερώτηση "αν ναυαγούσες σε ένα έρημο νησί ποιά βιβλία θα έπαιρνες μαζί σου". Το κριτήριό μου ήταν συνήθως να είναι το βιβλίο ευμέγεθες (για να έχω μπόλικες σελίδες να μη βαριέμαι) ή κάτι περίπλοκο και ακαταλαβίστικο (γιατί υποτίθεται θα είχα αρκετό χρόνο να το ξεδιαλύνω). Σκεφτόμουν ας πούμε το "Αναζητώντας το Χαμένο Χρόνο" ή τον "Οδυσσέα", που κανένα τους μάλιστα δεν έχω διαβάσει.

Βλακείες. 

Αν ναυαγούσα αύριο θα έπαιρνα μαζί μου την "Πρώτη Γουλιά της Μπύρας" του Philippe Delerm, γιατί είναι ένα βιβλίο που διαβάζω ξανά και ξανά και ξανά και δεν το βαριέμαι ποτέ, ένα βιβλίο-μανιφέστο ενός τρόπου ζωής που τον πρεσβεύω στο έπακρο, ένα βιβλίο που γιορτάζει τις ασήμαντες χαρές της καθημερινότητας. 

(επ! τί δουλειά έχει ο Tyler εδώ;)

Στον μικρόκοσμο της αποβάθρας του Προαστιακού κάθε πρωί νωρίς-νωρίς έχω την ευκαιρία να παρατηρώ τον κόσμο με την άνεσή μου. Εχτές συνειδητοποίησα ότι ένας από τους τακτικούς ταξιδιώτες μοιάζει καταπληκτικά στον Gerard Depardieu. Σωματώδης, κάπως άγριος, με σκληρό πρόσωπο και μεγάλα χέρια, μου θυμίζει τον Depardieu στην περίφημη "Πράσινη Κάρτα" με την Andie MacDowell. Θυμάμαι τί επιτυχία έκανε τότε η ταινία -και το κυρίαρχο θέμα της: μιά καλλιεργημένη γυναίκα συναντά έναν φαινομενικά ακαλλιέργητο άνθρωπο με τη συστολή του μετανάστη που δεν μπορεί να επικοινωνήσει καλά και που εν τέλει αποδεικνύεται ένας άκρως ερωτεύσιμος ευαίσθητος καλλιτέχνης.



Κοιτάζοντας τον ψευδο-Depardieu στην αποβάθρας αναρωτιέμαι αν απολαμβάνει στην πραγματική ζωή του έναν έρωτα σαν αυτόν της "Πράσινης Κάρτας", αν γυρίζει να τον κοιτάξει ερωτικά κάποια από τις καλλιεργημένες κυρίες που επιβαίνουν μαζί του στον Προαστιακό -εγώ πάντως δεν έχω αντιληφθεί κάτι τέτοιο.


Προσοχή: ακολουθεί ύμνος για τον Steven Tyler από σαραντάχρονη groupie*. Απομακρύνετε τα μικρά παιδιά από την οθόνη του υπολογιστή.


Ο τίτλος της ανάρτησης είναι δανεισμένος από την αυτοβιογραφία του Steven Tyler, του τραγουδιστή των Aerosmith. Τον λατρεύω τον Tyler, μου αρέσει με τον τρόπο που αγαπούσα τους τραγουδιστές στην εφηβεία μου. Όχι μόνον τον θεωρώ πολύ ωραίο άντρα, αλλά λατρεύω αυτό το καρναβαλικό ροκ στυλ του με τα κολλητά χρωματιστά παντελόνια, τα τρελά ξασμένα μαλλιά και το τεράστιο στόμα του. Κι αν ακόμη έχει κάπως παραμορφωθεί από τις πλαστικές κι είναι σαν μούμια, κι αν ακόμη έχει πάρει τόσα ναρκωτικά που κατά δήλωσή του θα μπορούσε να έχει δικό του καρτέλ, είχε και έχει μιά καταπληκτική ροκ φωνή και πολύ ροκ τρέλλα.



(η θεότης λίγες μόνον ημέρες πριν, ροκάρει τον τελικό του American Idol)

Για να συμπληρωθεί το τρίπτυχο sex, drugs and rock-and-roll, ας αναφερθεί ότι ο Tyler είχε υποτίθεται μυθικές επιδόσεις στο σεξ (προφανώς χάρη και στα πλούσια ελέη που του έδωσε ο Θεός σύμφωνα με αφηγήσεις αυτοπτών μαρτύρων). Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι καμιά γυναίκα δεν του αντιστάθηκε ποτέ - παρά μόνο μία: η θαυμάσια Joan Jett για την οποία ο Tyler έτρεφε και τρέφει τεράστια αγάπη.


Το παρακάτω στιγμιότυπο είναι χαρακτηριστικό: ο Tyler εμφανίζεται στην σκηνή σε συναυλία της Jett στο Atlantic City κρατώντας μιά τούρτα για 49α γενέθλιά της. Της τραγουδά το Happy Birthday και στο τέλος τρώει ένα κομμάτι τούρτα από το στόμα της -you have no idea how much I love this woman λέει και αποχωρεί.
(για να δείτε τη σκηνή πατήστε εδώ)


Είμαι σίγουρη πιά ότι αν ήμουν ροκ σταρ θα ήθελα να είμαι ο Steven Tyler.


[Εσείς;]




Κατακλείδα - (και τώρα τί κάνουμε; πώς συνδέονται τα ασυνάρτητα;)


Με τούτα και με εκείνα αναρωτιέμαι τώρα αν κάπου εκεί έξω, μέσα σε όλα τα μικρά και μεγάλα της καθημερινότητας, περνάει δίπλα μου ένας Steven Tyler στον οποίο δεν δίνω την πρέπουσα σημασία.


* Σύμφωνα με τη wikipedia "A groupie is a person who seeks emotional and sexual intimacy with a musician or other celebrity". Μμμμ. Ενδιαφέρον.