She had a thirst for knowledge

She came from Greece, she had a thirst for knowledge
She studied sculpture at St. Martin's College
That's where I caught her eye

She told me that her dad was loaded
I said, "In that case I'll have a rum and Coca Cola"
She said "fine"
And then in thirty seconds' time - she said:
"I want to live like common people
I want to do whatever common people do
I want to sleep with common people
I want to sleep with common people like you"

Πατάτε απαραιτήτως το play για να συνεχίσετε την ανάγνωση, αλλιώς αλοίμονό σας. 

Well what else could I do?
I said "I'll see what I can do"

I took her to a supermarket
I don't know why, but I had to start it somewhere
So it started there

I said "Pretend you've got no money"
She just laughed and said "Oh you're so funny"

Το τραγούδι των Pulp έχει πίσω του μιά πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, που ασφαλώς όσοι τυρβάζετε περί τα μουσικά θα γνωρίζετε. Τα ρέστα τα γράφω για όσους ίσως αγνοούν.

Ο Jarvis Cocker έγραψε το τραγούδι αναφερόμενος σε μιά ελληνίδα συμφοιτήτριά του στο Saint Martins College of Art and Design. Κατά δήλωσή του, δεν είχαν ποτέ σχέση, απλώς την άκουσε να λέει ότι ήθελε να ζήσει στο Hackney με τους "απλούς ανθρώπους". Χρόνια αργότερα το BBC κάνοντας ένα αφιέρωμα στην ιστορία και την επίδραση του τραγουδιού, το The Story of Pulp's Common People,  επιχείρησε ανεπιτυχώς να εντοπίσει την ελληνίδα φοιτήτρια. Έψαξαν όλους τους σύγχρονους με τον Cocker φοιτητές, έδειξαν και φωτογραφίες στον ίδιο, αλλά η κοπέλα δεν βρέθηκε ποτέ. O Cοcker χρόνια αργότερα φέρεται να αμφιβάλλει αν η κοπέλα ήταν καν από την Ελλάδα.

Σύμφωνα πάντως με διάφορες σελίδες στο διαδίκτυο η ελληνίδα αυτή φέρεται να ονομάζεται Σοφία Φωκά και μιά απλή έρευνα μέσω Google δίνει ένα αποτέλεσμα που ταιριάζει στο προφίλ της, δεδομένου ότι η κοπέλα με αυτό το όνομα όντως έχει σπουδάσει στο St. Martins. Η Σοφία Φωκά είναι υποψήφια διδάκτωρ στο University of Creative Arts και έχει μια  ιδιαιτέρως εντυπωσιακή εργογραφία. Φυσικά μπορεί να πρόκειται για απλή συνωνυμία ή παρανόηση -και μάλλον το BBC θα έκανε ενδελεχέστερη έρευνα από μένα. Σε κάθε περίπτωση αναρωτιέμαι πού να βρίσκεται το κορίτσι του τραγουδιού, πώς να βίωσε την τεράστια δημοφιλία του και τί να σκέφτεται όταν ακούει το Common People.

Η εκδοχή του τραγουδιού όπως το αποδίδει ο William Shatner είναι δίχως αμφιβολία η αγαπημένη μου.

You'll never live like common people
You'll never do whatever common people do
You'll never fail like common people
You'll never watch your life slide out of view

Την ωραιότερη φράση που διάβασα εδώ και πολύ καιρό την έγραψε πριν λίγο η Lemon εδώ:

Οι συγκυρίες είναι πιθανότατα δυό κυρίες που κάθονται δίπλα-δίπλα και σου κλείνουν το δρόμο, κι ορίζουν αυτές την πορεία της ζωής σου.

 

You will never understand
How it feels to live your life
with no meaning or control
and with nowhere left to go

In other news, έχω την τιμή να σας ανακοινώσω ένα προσωπικό νέο, ιδιαίτερα σπουδαίο για την επιστημονική μου εξέλιξη, τολμώ να πω και καταξίωση, ελπίζοντας ότι κι εσείς θα μοιραστείτε τη χαρά μου.

Κατόπιν της ανακοίνωσης του τελικού προγράμματος του 11ου Κρητολογικού συνεδρίου που θα λάβει χώρα στο Ρέθυμνο, θα αξιωθώ να βρεθώ εισηγήτρια στο ίδιο συνέδριο στο οποίο θα πραγματοποιήσει βαρυσήμαντη ανακοίνωση και η αγαπημένη του ιστολογίου κα Καλλίτσα Γιαννοπούλου-Τσιάκα (σύντομη εργοβιογραφία της είχα παρουσιάσει εδώ). Η κα Γιαννοπούλου θα αναπτύξει το θέμα "Η ταύτιση της θρησκείας και της γλώσσας της μινωικής Κρήτης με την αρχαία Ελλάδα".

(Για τους δύσπιστους το πρόγραμμα εδώ)

Το γεγονός βεβαίως με γεμίζει δέος, αφού σε τόσο νεαρή ηλικία (οι σαραντάρες ίσον με δύο εικοσάρες, ως γνωστόν) θα βρεθώ να συνδιαλέγομαι με τέτοιες προσωπικότητες της επιστήμης. Από την άλλη όμως, όπως φαντάζομαι αντιλαμβάνεστε, με κυριεύει ένα άγχος ανεξέλεγκτο: θα μπορέσω να ανταποκριθώ στην υψηλή περίσταση, να συνδιαλλαγώ με τέτοιους βράχους της διανόησης, μήπως να αποσύρω τη συμμετοχή μου; Μήπως εκεί οφείλονται οι ανεξέλεγκτες αϋπνίες μου;

 

Laugh along with the common people
Laugh along even though they're laughing at you
and the stupid things that you do

Πώς το λένε αυτό το παιχνίδι που σου παίζει η ζωή όταν, εκεί που πας να πάρεις τον εαυτό σου στα σοβαρά, εκείνη σου κάνει μιά ωραιότατη φάρσα και αντιλαμβάνεσαι ότι όλα τα πράγματα κατά βάθος είναι απίθανα γελοία;

Υ.Γ. Πάει καιρός που βρήκα στο διαδίκτυο αυτή τη σειρά φωτογραφιών με τούτο το κορίτσι που φορά ένα ελληνότροπο φουστάνι. Δεν σημείωσα και δεν θυμάμαι πού τις μάζεψα. Περιέργως μου θυμίζει κάπως τον εαυτό μου σε εκείνη την ηλικία.