το καλοκαίρι της σιωπής

Δεν έχω ιδέα τί άνθρωπος θα γίνει όταν μεγαλώσει. Πώς, από τί ερεθίσματα δικά μας διαμορφώνεται ο χαρακτήρας του. Προς το παρόν περισσότερο με διαπαιδαγωγεί εκείνος παρά εγώ. Εγώ τον παρατηρώ. Παρακολουθώ τον τρόπο που παρατηρεί το περιβάλλον του. Τον τρόπο που κοιτάζει. Νομίζω ότι ξέρει πόσο πολύ τον παρακολουθώ. Ακόμη κι όταν κρύβομαι από το οπτικό του πεδίο, στρέφεται προς τα εκεί που είμαι και με αναζητά με το βλέμμα. Πότε-πότε αφαιρείται και κοιτάζει έξω από το παράθυρο. Φαίνεται να σκέφτεται, αν και είναι πολύ μικρός για περίπλοκες σκέψεις. Ώρες-ώρες αναστενάζει. Γιατί αναστενάζεις; τον ρωτάω. Δεν μου απαντάει, δεν μπορεί, αλλά με κοιτάζει βαθιά μέσα στα μάτια και μετά καταλαβαίνω, ξέρω γιατί αναστενάζει. Αυτό το στάδιο πριν την ομιλία δεν θα το ζήσουμε ποτέ ξανά έτσι μαζί και καταλαβαίνω πόσο πολύτιμο είναι. Σαν να γνέθουμε μαζί όλη μέρα κι όλη νύχτα ένα αόρατο νήμα που θα μας δέσει γερά για πάντα. Μερικές φορές, όταν είναι χαλαρός, μισοξαπλωμένος, πέφτω δίπλα του, μπαίνω εγώ στην αγκαλιά του, κι εκείνος απλώνει το χέρι του, μου χαϊδεύει το μάγουλο και χαμογελάει. Σαν να μου λέει να μην ανησυχώ, όλα θα πάνε καλά. Γίνομαι το παιδί του, αφήνομαι να με γιατρέψει, αφήνομαι να με αγαπήσει. Μετά θυμάται ότι είναι εκείνος το παιδί, αρπάζει τα τσουλούφια μου και τα τραβάει με όλη του τη δύναμη και γελάει.