Παρασκευή 6 Ιουλίου 2012

το καλοκαίρι της σιωπής

Δεν έχω ιδέα τί άνθρωπος θα γίνει όταν μεγαλώσει. Πώς, από τί ερεθίσματα δικά μας διαμορφώνεται ο χαρακτήρας του. Προς το παρόν περισσότερο με διαπαιδαγωγεί εκείνος παρά εγώ. Εγώ τον παρατηρώ. Παρακολουθώ τον τρόπο που παρατηρεί το περιβάλλον του. Τον τρόπο που κοιτάζει. Νομίζω ότι ξέρει πόσο πολύ τον παρακολουθώ. Ακόμη κι όταν κρύβομαι από το οπτικό του πεδίο, στρέφεται προς τα εκεί που είμαι και με αναζητά με το βλέμμα. Πότε-πότε αφαιρείται και κοιτάζει έξω από το παράθυρο. Φαίνεται να σκέφτεται, αν και είναι πολύ μικρός για περίπλοκες σκέψεις. Ώρες-ώρες αναστενάζει. Γιατί αναστενάζεις; τον ρωτάω. Δεν μου απαντάει, δεν μπορεί, αλλά με κοιτάζει βαθιά μέσα στα μάτια και μετά καταλαβαίνω, ξέρω γιατί αναστενάζει. Αυτό το στάδιο πριν την ομιλία δεν θα το ζήσουμε ποτέ ξανά έτσι μαζί και καταλαβαίνω πόσο πολύτιμο είναι. Σαν να γνέθουμε μαζί όλη μέρα κι όλη νύχτα ένα αόρατο νήμα που θα μας δέσει γερά για πάντα. Μερικές φορές, όταν είναι χαλαρός, μισοξαπλωμένος, πέφτω δίπλα του, μπαίνω εγώ στην αγκαλιά του, κι εκείνος απλώνει το χέρι του, μου χαϊδεύει το μάγουλο και χαμογελάει. Σαν να μου λέει να μην ανησυχώ, όλα θα πάνε καλά. Γίνομαι το παιδί του, αφήνομαι να με γιατρέψει, αφήνομαι να με αγαπήσει. Μετά θυμάται ότι είναι εκείνος το παιδί, αρπάζει τα τσουλούφια μου και τα τραβάει με όλη του τη δύναμη και γελάει. 




19 σχόλια:

Τσαλαπετεινός είπε...

δεν υπάρχει σχόλιο
αντάξιο αυτού του ποστ

Provato είπε...

με κάλυψε ο τσαλαπετεινός....

Σταυρούλα είπε...

ομοίως :)

karagiozaki είπε...

όμορφη η σιωπή του.
και οι κουβέντες του αργότερα, θα'ναι μαγεία και αυτές. :)

Ιφιμέδεια είπε...

Αχ βρε παιδιά. Κι όμως τα σχόλιά σας είναι σπουδαία.
Ευχαριστώ και εκ μέρους του Μποζονίου (το νέο μας παρατσούκλι)

Duffyduck είπε...

Βασικά θα ήθελα πολύ να είμαι από μια πλευρά όταν το Μποζόνιο, πολλά χρόνια μετά, ενήλικας πλέον, θα διαβάζει αυτά τα κείμενα...:-) :-)

Ανώνυμος είπε...

Σκέτη γλύκα.. :)

κόκκινο μπαλόνι είπε...

τι να πω; περιγραφεις αυτα που σκέφτομαι τοσο γλαφυρα που καλυτερα να σωπασω

silentcrossing είπε...

Τι υπέροχα πλάσματα και οι δυο!

ellinida είπε...

:)

mixos είπε...

Αυτά ακριβως τα συναισθηματα και οι σκεψεις κυριαρχουν καθημερινα και στο μυαλο μας με το δικο μας μπομπιρα. Ποσο καλη μητερα πρεπει να εισαι!!! :-)

Ιφιμέδεια είπε...

@Duffyduck

Την ώρα που έγραφα το κείμενο το σκέφτηκα κι εγώ αυτό. Και μου άρεσε η ιδέα αυτής της καταγραφής.

Ιφιμέδεια είπε...

Αγαπημένοι φίλοι σας ευχαριστώ για τα γλυκά σας χαμόγελα και σχόλια. Ευχαριστώ κι ανταποδίδω!

Ιφιμέδεια είπε...

@mixos

Καταλαβαίνετε λοιπόν τόσο καλά αυτό που λέω!

Σας ευγνωμονώ γι'αυτό που μου γράψατε, μα κάθε μέρα αμφιβάλλω, αλλά συνεχίζω να προσπαθώ να βελτιώνομαι.
Να χαίρεστε το παιδάκι σας!

Κωνσταντίνος Μπούγας είπε...

Τι όμορφο ποστ. :)

Takis X είπε...

Αστερι μου.

Ιφιμέδεια είπε...

Κωνσταντίνε και Τάκη, σας φιλώ!

Bebisthoughts είπε...

Πρώτα τραβάει τα τσουλούφια, μετά αρπάζει τα κοντρόλ, έπειτα κρύβει τα κλειδιά του αυτοκινήτου και μέχρι να το καταλάβεις έχει φύγει από το σπίτι για σπουδές... Χόρτασέ τον λοιπόν τώρα που μπορείς, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι συμφωνεί και η μαμά μου.

Ιφιμέδεια είπε...

Αχ Μπέμπη μου εσύ είσαι σοφός, καλά τα λες.
Ο δικός μας μπέμπης με τη φόρα που έχει πάρει θα τα κάνει όλα αυτά και δεν θα πάρουμε χαμπάρι τίποτα. Θα μπω καμιά μέρα στο δωμάτιό του και θα βρω κανένα πτυχίο στον τοίχο (λέμε τώρα).

Σε φιλώ γλυκά στα μαγουλάκια σου (και διαβάζω τις περιπέτειές σου να ξέρεις)