Δευτέρα 5 Ιουνίου 2006

Homo hominis lupus




Περπατώ μές στο δάσος ακόμη κι όταν ο λύκος είναι εδώ.
Προσπαθώ να τον αποφύγω, αλλά δεν τα καταφέρνω πάντα.
Πολλές φορές ακούω τα ουρλιαχτά του από μακριά.
Μερικές φορές αισθάνομαι πίσω μου την ανάσα του. Δε γυρίζω το κεφάλι. Συνεχίζω να περπατάω.
Άλλες φορές πετάγεται μπροστά μου να με τρομάξει. Με τρομάζει.
Μου στήνει παγίδες. Κάποιες φορές πέφτω μέσα. Άμα πέσω, περιμένω λίγο, μετά σκαρφαλώνω με κόπο, βγαίνω και συνεχίζω να περπατάω.

Όταν με πιάνει, με στριμώχνει, με φοβίζει, με δαγκώνει.
Τρέχει αίμα. Το σκουπίζω.

Δε με τρώει, για να μπορεί να με ξανακυνηγήσει την άλλη μέρα.
Και έτσι συνεχίζω να περπατάω. Κάθε μέρα.

Μερικές φορές εύχομαι να με φάει να τελειώνουμε.
Αλλά τις πιό πολλές φορές εύχομαι να μπορούσα να τον σκοτώσω πρώτη εγώ.

5 σχόλια:

NinaC είπε...

Η να μάθεις να μην τον φοβάσαι.. Στο κάτω-κάτω ένα άλλο είδος σκύλου είναι.

;)

I.I είπε...

ψαξε το ιστολόγιο του "παραξενου", έχει ένα ποστ εκεί με τίτλο: "Πάλη με τον εαυτό μου". νομίζω ότι θα σου πει πολλά σχετικά με αυτό το τελευταίο ποστ σου.


(ειδες για να μην είμαι καλός με τα links, παιδεύω κόσμο)
Καλή Νύχτα

Ανώνυμος είπε...

ma ti exoume pathei oloi teleftea?

dgalanis είπε...

τι έχουμε πάθει?

Ιφιμέδεια είπε...

Ε, είμαστε λίγο άκεφοι, λίγο στενοχωρημένοι, λίγο λυπημένοι...