Ο Χριστός Γεννιέται

Παρά το γεγονός ότι τα Χριστούγεννα μόλις πέρασαν, καθώς οδεύουμε ολοταχώς γιά την καινούργια χρονιά, σκέφτηκα να ανεβάσω εδώ ένα θεατρικό έργο.

Ένα μονόπρακτο γραμμένο από τον αδελφούλη μου πολλά-πολλά χρόνια πριν. Γιά την ακρίβεια όταν ήταν μαθητής του Δημοτικού....

Είναι νομίζω η καλύτερη επιλογή γιά το τελευταίο ποστ αυτής της χρονιάς και θα σας κρατάει καλή παρέα μέχρι να γράψω το πρώτο ποστ της καινούργιας όταν γυρίσω...

Έχω κρατήσει την αυθεντική ορθογραφία και σύνταξη καθως και τα εμβόλιμα επεξηγηματικά συγγραφικά σχόλια.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ

Σε μια χώρα την Παλαιστίνη ζει ο Ιωσήφ και η Μαρία.

Ιωσήφ: Μαρία πρέπει να φύγουμε και να πάμε στο χωριό μου για απογραφή.

Μαρία: εντάξει όπως προτημάς Ιωσήφ.

Το ταξίδι ήταν μακρυνό και κουραστικό ώσπου έφτασαν η Μαρία ήταν έγκυος είχε συμπληρώσει τους εννιά μήνες και τις άρχισαν οι πόνοι.

Μαρία: Ιωσήφ άρχισαν οι πόνοι.

Ιωσήφ: Κρατήσου εδώ κοντά υπάρχει ένα ξενοδοχείο.

Ύστερα δεν βρήκαν κανένα δωμάτιο στο ξενοδοχείο.

Ιωσήφ: Εκεί υπάρχει ένας στάβλος ίσως μπορέσουμε και βολεφτούμε.

Μαρία: Δεν μπορώ να κρατηθώ θα κάνω το παιδί.

Η Μαρία το’κανε.

Ιωσήφ: Είμαι χαρούμενος που θα γίνω πατέρας.

Οι άγγελοι ανεβοκατεβαίνανε απ’τον ουρανό ψέλνοντας.
Οι βοσκοί είδαν το αστέρι και φόρτωσαν τις καμήλες με δώρα και το ακολούθησαν το αστέρι και τους πήγε στην οικογένεια.

Βοσκοί: Που είναι ο Νέος μας βασηλιάς ήρθαμε να τον προσκυνήσουμε.

Μαρία: Ελάτε σιγά σιγά όμως είναι μικρός.

Οι βοσκοί πρόσφεραν τα δώρα και τον προσκύνησαν.

Ανταπόκριση από το μέτωπο

Όπου μέτωπο, το φτωχό πλην τίμιο σπιτάκι μας....

Πυρετώδεις προετοιμασίες, φωτάκια, κούραση, τηλέφωνα με φίλους, συναντήσεις, γεύματα, πολλά γλυκά (yes, yes, yes!).

Μόλις καθάρισα ρόδι γιά τις αυριανές σαλάτες και τα γλυκά μου και πριν εφορμήσω να προετοιμάσω το κοκκινιστό είπα να ανεβάσω αυτές τις φωτογραφίες από το σπίτι μας γιά έναν αγαπημένο φίλο blogger. Αφού δεν τον έχω εδώ να αποθαυμάσει ιδίοις όμμασι, είπα να στείλω ανταπόκριση!

Όλοι εσείς εκεί έξω που είστε μόνοι, άρρωστοι, λυπημένοι, κι ίσως-ίσως όλα τα παραπάνω, εύχομαι να βρείτε γρήγορα συντροφιά, ίαση και χαρά.

Η κόλαση του πολιτισμού

Σε αντίθεση με αυτό το φευγαλέο τελικά περίφημο "πνεύμα των ημερών" πιάνω τον εαυτό μου να εύχεται πολύ κακά πράγματα.

Το έχω γράψει κι άλλοτε και δεν θα πάψω να το επαναλαμβάνω: όταν ακούω περιπώσεις παιδεραστίας σκέφτομαι μόνο την θανατική ποινή. Μέσα στον κυκεώνα των σιχαμερών λεπτομερειών που ξερνά η τηλεόρασή μου, καταφέρνω να ακούσω τα λόγια που ψελίζει το ίδιο το παιδί στην επιστολή του. Λέει μεταξύ άλλων: "θέλω το αίμα μου πίσω".

Το αίμα του παιδιού δεν έρχεται πίσω ούτε με ορισμό χρηματικής εγγύησης, ούτε με προσωρινή αποφυλάκιση, ούτε με ολιγόχρονη φυλάκιση, ούτε φυσικά με απαλλαγή λόγω ράσου, υπεργηρίας, πρότερου έντιμου βίου, ψυχολογικών προβλημάτων, κλπ.

(Αλήθεια πόσες ευκαιρίες έχει ο θύτης να τη σκαπουλάρει, ενώ το θύμα καμιά...)

Το αίμα ζητάει αίμα.

Μα βέβαια τέτοια πράγματα δεν γίνονται στην κοινωνία μας. Είμαστε πολιτισμένοι! Ντροπή μου να γράφω και να πρεσβεύω τέτοια πράγματα.

Φυλάκιση λοιπόν. Εντάξει. Αλλά γιά πόσο;

Μα δεν είπαμε; Είμαστε πολιτισμένοι. Ισόβια στους παιδεραστές.

Δηλαδή όταν λέμε ισόβια, ε, όχι και ισόβια. Είμαστε πολιτιμένοι. Δεν μπορούμε ρε αδελφέ να καταδικάσουμε τους παιδεραστές μια ζωή πίσω από τα κάγκελα... Ας κάτσουν μέσα λίγα χρόνια και ας τους δώσουμε μιά δεύτερη ευκαιρία.

Όπου δεύτερη ευκαιρία είναι φαντάζομαι να δοκιμάσουμε να δούμε ως κοινωνία αν θα ξαναασελγήσουν, αν αυτή τη φορά θα τολμήσει το θύμα να αποκαλύψει, αν θα πιαστούν ξανά κλπ. κλπ. Μια δεύτερη δοκιμή θα μας πείσει... Για να δούμε!

Αυτή την απάντηση λοιπόν δίνουμε τελικά ως κοινωνία στα απροστάτευτα παιδιά μας και κάνουμε τον σταυρό μας (γιατί είμαστε και θρήσκος λαός) να μη μας συμβεί κάτι τέτοιο ποτέ.

(Γιά φαντάσου αλήθεια, έστω ένα λεπτό μπες μέσα σε αυτή τη σκέψη και φαντάσου, να συμβεί κάτι τέτοιο στο δικό σου το παιδί...)

&&&&&&

Στο μεταξύ, σε όλους εσάς αγαπητοί μου αναγνώστες που μόλις σοκαριστήκατε από τις απόψεις μου, αφιερώνω από καρδιάς το παρακάτω ποίημα της Carol Ann Duffy. Απλά αγγλικά, όπως απλά μιλάνε τα παιδιά. Δεν πιστεύω βέβαια να σας σοκάρω...Πολιτισμένοι άνθρωποι ειμαστε...

LIZZIE, SIX

What are you doing?

I'm watching the moon.

I'll give you the moon

when I get up there.

Where are going?

To play in the fields.

I'll give you fields,

bend over that chair.

What are you thinking?

I'm thinking of love.

I'll give you love

when I've climbed this stair.

Where are you hiding?

Deep in the wood.

I'l give you wood

when your bottom's bare.

Why are you crying?

I'm afraid of the dark.

I'll give you the dark

and I do not care.

&&&&&

Κατά τα λοιπά κυκλοφορεί ήδη γιά όσους θυμούνται ακόμη το βιβλίο της Χριστίνας Αντωνοπούλου, Άλεξ, Η ιστορία μιας εξαφάνισης, εκδ. Παπαζήσης.

Κατά τα λοιπά υπάρχουν άνθρωποι που πήγαν ως την Ευελπίδων να υποστηρίξουν τον παπά τους. Έκανε πολύ κρύο και ναύλωσαν πούλμαν ευτυχώς, θα ήταν κρίμα να αρπάξουν κανένα κρύωμα μέρες άγιες που είναι...

Κατά τα λοιπά, έτσι γιά να μην ξεχνιόμαστε ότι είμαστε άνθρωποι, εμφανίζεται κάποιος σαν τον Κύριο, που δυστυχώς δεν ξέρω το όνομά του, ο οποίος -μόνος αυτός!!- πρόγκηξε το ποίμνιο. Πολύ θα ήθελα να του σφίξω το χέρι και να του πω ευχαριστώ.

Κατά τα λοιπά, έτσι γιατί δεν ξεθύμανα και τελείως, σκέφτομαι ότι μέσα στις φυλακές επικρατεί ζούγκλα. Με τους άδικους και δίκαιους νόμους της...

Αλληλούϊα

Μπορεί να πλησιάζουν Χριστούγεννα, αλλά εμείς κάναμε Ανάσταση.


Αναστήσαμε το Fantastic 80's blog μας...

Πριν τα Χριστούγεννα, είναι υπέροχα!

Ο μικρός Νικόλας λέει "Εμένα αυτό μου αρέσει πιό πολύ πριν τα Χριστούγεννα, να είμαι ανυπόμονος".

Κι εμένα τελικά μου φαίνεται, αυτό μου αρέσει.

Με ειλημμένη την απόφαση (αρχές 2007!) να παλέψω με την αποθήκη και την τακτοποίηση του γραφείου μας ως τα Χριστούγεννα (ναι, του 2007), γράφω τώρα σε μιά ανάπαυλα της μάχης.

Κι είμαι πολύ ανυπόμονη να τελειώσω, γιατί μόνο τότε θα μπορέσω να ασχοληθώ απερίσπαστη με τον στολισμό του σπιτιού και της βεράντας.

Όχι, όχι αρνούμαι να περάσω τα περσινά!

Το Μυστικό Ημερολόγιο του Άγιου Βασίλη με πληροφορεί ότι σήμερα ταξινομεί τα γράμματα!!!


Αρνούμαι πεισματικά να το βάλω κάτω με όλα όσα πάνε στραβά και όσα προμηνύονται να πάνε στραβότερα.

Δικοί μου άνθρωποι έχουν προβλήματα υγείας, φίλοι περνάνε δύσκολα, εγώ βαδίζω στη λεωφόρο των απανωτών λαθών με βήμα σταθερό και το κεφάλι ψηλά. Εν των μεταξύ ξοδεύουμε περισσότερα από όσα βγάζουμε.

Προχτές που γύρναγα απο το συνεργείο έχοντας μόλις επισκευάσει έκτακτη βλάβη, με σταμάτησε η τροχαία. Παράβαση ορίου ταχύτητας. Μου φάνηκε τόσο πολύ αστείο που βγήκα από το αυτοκίνητο χαμογελώντας. Σαν να ζω τους νόμους του Μέρφυ κάθε μέρα.

Δε γαμιέται. Βήμα σταθερό και το κεφάλι ψηλά. Υπάρχουν πάντοτε χειρότερα κι απόψε μπορεί να χιονίσει...

Ζήτω τα μελομακάρονα!

Μόλις επέστρεψα από μιά εκδρομή...

και σας καλώ να την κάνετε κι εσείς.

http://triaktini.blogspot.com/2007/11/blog-post.html



(Πάω να ξανακρυφτώ...)

Happy Anniversary ή Το Αεροπλάνο στον Ουρανό

Είσαι μέσα και βλέπεις τηλεόραση. Σου ξέφυγα λίγο να "δω το mail μου, με την ευκαιρία θα κοιτάξω και το δικό σου".
Σ'ακούω που σχολιάζεις νευριασμένος το ντέρμπυ. "Κάρφωστο" (στον Ριβάλντο) και άλλα τέτοια. Μόλις μπήκε το δεύτερο γκολ και σε έχουν πιάσει τα διαόλια σου... "Πολύ απογοητευτικός ο τερματοφύλακας σήμερα".

Αυτό το κείμενο το γράφω για να το διαβάσεις αύριο στο γραφείο.

Αύριο θα σε έχω πάρει τηλέφωνο από το δωματιάκι μου -αυτό με τους σκορπιούς, μην ξεχνιόμαστε ;)- και θα σου έχω πει να "κοιτάξεις το blog μου". Θα μου έχεις πει "δεν ξέρω πότε θα έχω χρόνο, είναι αργό και το ίντερνετ, φοβάμαι μην δουν και οι άλλοι τι κοιτάζω" και εγώ θα σου έχω πει "έλα μωρέ, δες το, είναι ένα κείμενο γιά σένα" και θα κάνω τη θιγμένη. Ελπίζω να σε έχω πείσει και να μην μου έχεις απαντήσει "θα το δω στο σπίτι με την άνεσή μου".

2-1. Βελτιώθηκε η διάθεσή σου. Χαρούμενη η φωνή σου.

Αυτό το κείμενο δεν ξέρω γιατί το γράφω. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι απαραίτητο. Ή μάλλον ξέρω: προσπαθώ να σου λέω και να σου δείχνω κάθε μέρα πόσο πολύ σ'αγαπάω. Από την άλλη με πιάνει μιά αγωνία να μην αφήσω ανεκμετάλλευτο κανέναν τρόπο έκφρασης. Σκεφτόμουν ας πούμε πριν ότι θα ήθελα να μπορώ να βάλώ ένα από αυτά τα αεροπλάνα που βλέπουμε στις αμερικάνικες ταινίες να γράφουν μηνύματα με καπνό στον ουρανό. Σ'ΑΓΑΠΩ μ'ακούς;
ΠΟΛΥ.
ΠΟΛΥ.

Σηκώνεσαι συνέχεια απ'τον καναπέ και έρχεσαι να με δεις και με διακόπτεις και θα χαλάσεις την έκπληξη. Ουφ. Τι κόπος!

Όχι μόνο σ'αγαπώ, αλλά και Σ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Και σε λατρεύω και σε θαυμάζω και σε πιστεύω και δε σε βαριέμαι ΠΟΤΕ.
Αυτό θέλω να λέει το αεροπλάνο στον ουρανό.

"Τι γράφεις τόση ώρα;" Ρωτάς. Σου λέω ψέμματα ότι ψάχνω κάτι σε μιά βιβλιογραφική βάση. Σε κάτι τέτοια είμαι μάνα καημένη...

Ένας χρόνος μαζί σου κάτω από την ίδια στέγη ήταν ένας χρόνος υπέροχος. Ασφαλώς ο ωραιότερος χρόνος της ζωής μου.

Δημοσιεύω το κείμενο κι έρχομαι να σου κάνω παρέα.

Οι Κανόνες Γιατί Έτσι - Μιά Προσέγγιση

Από τότε που καβαντζάρισα τα τριάντα και όσο περισσότερο πλησιάζω τα σαράντα, συνειδητοποιώ ότι συχνά φτιάχνω κανόνες ακριβώς γιά να έχω την απόλαυση να τους παραβώ. Η απόλαυση μεγαλώνει όταν συνειδητοποιώ πόσο δίκιο είχα που παρέβην τον ίδιο μου τον κανόνα, αυτόν που τήρησα όσο μπορούσα περισσότερο πιστά.

Κανόνας Νο 1: Δεν επιδιώκω να συναντώ blogger από κοντά.

Ήθελα πολύ να γνωρίσω τον Έντεκα -κι ευτυχώς το ίδιο κι εκείνος- κι έτσι απλά, χωρίς απολύτως κανέναν ενδοιασμό, αλλά ίσα-ίσα με την ηδονή του παραστρατήματος από τον κανόνα μου να μην συναντώ blogger, βρεθήκαμε στη Θεσσαλονίκη.

Θέλω η ζωή μου να έχει λάθη και δόξα τω Θεώ είναι γεμάτη κακούς χειρισμούς, έλλειψη στρατηγικής και λόγια που δεν έπρεπε να πω ή που έπρεπε να πω και δεν είπα. Στο δίκιο μου έχω άδικο -κλασικά. Τόσα πιά λάθη με έχουν πείσει ότι οι πιθανότητες είναι σχεδόν πάντα εναντίον μου. Μου φαίνεται ότι σιγά-σιγά χάνω οποιαδήποτε ικανότητα να κρίνω ορθά ενώ την ίδια στιγμή αυξάνω την δυνατότητά μου να διαμορφώνω δική μου γνώμη, να την πιστεύω με πάθος, να γίνομαι αγύριστο κεφάλι και να κάνω αυτού του αγύριστου κεφαλιού μου. Μια εφηβεία επιεικής που γίνεται σαράντα.

Κανόνας Νο 2: Έχω σχεδόν πάντα άδικο.

Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πόσο πολύ μεγάλη έκπληξη ήταν γιά μένα να διαπιστώσω ότι ο άνθρωπος πίσω από το blog Έντεκα, το καλύτερο ελληνόγλωσσο blog κατά την ταπεινή μου άποψη, ήταν ακριβώς όπως τον είχα φανταστεί! Είχα δίκιο; Είναι αυτό δυνατόν;
Κι όμως είναι. Είναι ένας εξωπραγματικός άνθρωπος. Παραδόξως, οπτικά θέλω να κρατήσω στο μυαλό μου την κινηματογραφική σκηνή της προσέγγισης: τη θολή μακρινή εικόνα του που καθαρίζει καθώς τον πλησιάζω και σιγά-σιγά διακρίνω το πρόσωπό του. Ναι, αυτό το πρόσωπο είχα φανταστεί. Αυτό πάλι είναι δυνατόν;

Στο blog μου είχα από την αρχή εφαρμόσει αυστηρή αυτολογοκρισία με την εφαρμογή πολυάριθμων αλληλοαναιρούμενων κανόνων.

Κανόνας Νο 3: Δεν πρέπει να γράφω πράγματα που μπορεί να οδηγήσουν στην αναγνώρισή μου.

Αν παραβαίνω κατ'εξακολούθηση τον Κανόνα Νο 1 ή, όπως έκανα ήδη, αναφέρομαι σε γεγονότα όπως ο γάμος μου, κάνω σημαντικά βήματα για να τον καταργήσω και αυτόν. Τι θα συμβεί άραγε αν καταργηθεί τελείως; Μήπως απολύτως τίποτα;

Κανόνας Νο 4: Δεν πρέπει να γράφω πράγματα σχετικά με το επάγγελμά μου, τις σπουδές μου, τις τωρινές μου ασχολίες.

No comment. Πρέπει να κρατήσω κάποιον κανόνα, ανεξαρτήτως αν τον έχω παραβεί ενίοτε και αυτόν. Βλ. Κανόνα Νο 5.

Κανόνας Νο 5: Δεν θέλω να αισθάνομαι ότι εκποιώ αυτά που αγαπώ χάριν μεγαλύτερης δημοτικότητας.

Ο λεγόμενος και κανόνας Μην Κάνεις Αυτά που Κοροϊδεύεις. Καλά είναι να μείνει και τίποτα όρθιο. Πολύ δύσκολος κανόνας. Δεν είμαι σίγουρη πώς να τον εφαρμόζω, γιατί με προβληματίζει ο όρος "εκποιώ".

Κανόνας Νο 6: Να αποφεύγω να γράφω για πρόσωπα υπαρκτά εκμεταλλευόμενη την ανωνυμία του μέσου.

Δεν θέλω να γράφω για την επικαιρότητα, να κρίνω πολιτικούς και άλλους "επώνυμους", πρόσωπα του επαγγελματικού, φιλικού ή μπλογγερικού περιβάλλοντος. Η πιστή τήρηση του κανόνα αυτού οδήγησε το εν λόγω blog σε συστηματικές αναφορές σε κείμενα νεκρών λογοτεχνών, πάλι όμως με τις τύψεις που δίνει η παράβαση του Κανόνα Νο 5.Είναι κατάσταση αυτή;

Εν τω μεταξύ εννοείται ότι έχω παραβεί τον κανόνα Νο 6 κατ'εξακολούθηση και μάλιστα ενίοτε με κείμενα που έχω μετανιώσει. Δυστυχώς για τα κείμενα που μετανιώνω ισχύει απαράβατος ο

παρενθετικός Κανόνας Νο 7: Δεν κατεβάζω τίποτα από ό,τι έχω ανεβάσει.

Έτσι, συχνότατα αναφέρομαι στην επικαιρότητα, έχω γράψει κείμενα για πρόσωπα του πολύ στενού μου οικογενειακού περιβάλλοντος, έχω δε ξεσπάσει κατά του επαγγελματικού μου περιβάλλοντος με το αποτυχέστατο συμβολικό διήγημα σε συνέχειες, ο Ιαγουάρος Μέσα Του, μιά απόπειρα να γραφτεί σοβαρή μεξικάνικη σαπουνόπερα. Και σε άλλους blogger έχω αναφερθεί. Κρατάω όμως τα προσχήματα μη δημοσιεύοντας ονόματα "της αληθινής ζωής".

Από την πρώτη στιγμή που συνάντησα τον Έντεκα, αισθάνθηκα την ακατανίκητη ανάγκη να καταργήσω όλους τους Κανόνες, όλα αυτά που με κρατάνε από το να εκφραστώ φοβούμενη τις συνέπειες, φοβούμενη τι μπορεί να συμβεί που δεν θα έχω προβλέψει. Ήθελα να του αφηγηθώ όλη μου τη ζωή και είμαι σίγουρη ότι η ασυγκράτητη λογοδιάρροιά μου δεν του άφησε καμιά αμφιβολία γι'αυτό. Καθώς περνούσε η ώρα και βεβαιωνόμουν όλο και περισσότερο ότι βγήκα ραντεβού με έναν μυθιστορηματικό χαρακτήρα, το πράγμα πήρε το δρόμο του και όταν χωρίσαμε έμεινα με μιά αίσθηση απόλυτης χαράς. Χαράς γιατί υπάρχει ένας τέτοιος άνθρωπος, τόσο μοναδικός όσο το blog του, απολύτως σπάνιος, απολύτως ενδιαφέρων. Ένας άνθρωπος με τον οποίο μπορώ να συζητήσω τα πάντα (και πιστέψτε με προσπάθησα φιλότιμα).

Μπορεί κατά βάθος να ζηλεύω αυτούς που έχουν την τύχη να τον συναναστρέφονται καθημερινά, αλλά γιά μένα, με το φαντασιακό μου παιδιόθεν δυσανάλογα ανεπτυγμένο, η σπανιότητα των συναντήσεων με τέτοια πρόσωπα έχει ιδιαίτερα ξεχωριστή αξία. Με ικανοποιεί να ξέρω ότι είναι εκεί, υπάρχει και μπορώ να τον διαβάζω. Επιπλέον δεν χρειάζεται πιά να ομολογώ ευθαρσώς ότι ανεβαίνω στη Θεσσαλονίκη γιά να φάω γλυκά. Τώρα θα μπορώ να λέω ότι έχω και έναν φίλο στη Θεσσαλονίκη.

Δεν θα έγραφα το κείμενο αυτό αν δεν συμφωνούσαμε με τον Έντεκα να αναφέρθουμε κι οι δυό στη συνάντησή μας. Συγκρατιέμαι από τον πειρασμό και δεν μπαίνω στο blog του πριν γράψω κι ανεβάσω αυτό το κείμενο. Άλλος ένας κανόνας που βάζω στον εαυτό μου γιατί έτσι. Αυτόν τον τηρώ.

Προσευχή Με Κακό Καιρό

Prayer In Bad Weather

by God, I don't know what to

Charles Bukowski

Το αλαζονικό απομεινάρι της νύχτας

Αυτό το μπλογκ έχει πολλές ελλείψεις.


Σοβαρές ελλείψεις.

Δεν έχει, ας πούμε, αρκετές γάτες.


Καλό θα ήταν να έχει περισσότερες γάτες.



Ode to the Cat
Pablo Neruda

Translation by Linh Dinh

The animals
were imperfect,
long-tailed, dismal
in the head.
Little by little
they composed themselves,
becoming a landscape,
gaining spots, grace, flight.
The cat,
only the cat,
appeared complete
and proud:
born completely
finished,
it walks alone and knows what it wants.

Man wants to be a fish and a bird,
the snake would rather have wings,
the dog is a lost lion,
the engineer wants to be a poet,
the fly studies the swallow,
the poet tries to imitate the fly,
but the cat
wants only to be cat,
and every cat is cat
from whiskers to tail,
from hunches to live rat,
from night to its yellow eyes.

There’s no entity
like it,
neither moon nor flower
has its construction:
it’s a solitary thing
like the sun or a topaz,
and the supple line
of its contour,
firm and delicate, is like
the prow line of a ship.
Its yellow eyes
leave only
a crack
to stuff the coins of the night.

O little
emperor without globe,
conqueror without country,
tiny tiger of the living room, sultan
groom of a sky
of erotic tiles,
the wind of love
in the open air
you demand
when you pass
and pose, placing
four delicate feet
on the floor,
sniffing,
doubting
every earthly thing,
since everything
is filthy
for the cat’s immaculate feet.

O independent beast of the home,
arrogant remnant of night,
lazy, gymnastic
and alien,
most profound cat,
secret police
of dwellings,
emblem
of a lost velvet,
there’s probably no
enigma
to your manner,
perhaps you’re not mysterious,
the entire world knows you and you belong
to the least mysterious inhabitant,
perhaps everyone believes he’s the master,
owner, uncle
of the cat, companion,
colleague,
disciple or friend
of the cat.

I no.
I don’t buy it.
I don’t know the cat.
I know everything, life and its archipelago,
the sea and the unfathomable city,
botany,
the harem and its excess,
virtues and flaws of mathematics,
the world’s volcanic veins,
the unreal carapace of crocodiles,
the hidden goodness of firemen,
the blue atavism of priests,
but I cannot figure out the cat.
My reasoning slips before its indifference,
its eyes with their golden numbers.

(το πρωτότυπο εδώ)

Thomas Gainsborough, Six Studies of a Cat, 1765-1769

Φλερτάροντας με την υπερκόπωση

Ο Robert Louis Stevenson λέει κάπου ότι η ελπίδα είναι ένα παιδί, ένα τυφλό, απερίσκεπτο, ευχάριστο αγόρι, που ξέρει μόνο να κυνηγάει λιχουδιές.

Τι το κάνεις αυτό το παιδί άραγε;


Πρωί-πρωί μέσα στο αυτοκίνητο ορμάει η Λίνα Νικολακοπούλου κραδαίνοντας ένα μωρό.

Ένα μωρό, μωρό παιδί χρόνια έχει κρυφτεί στο σώμα μου
τρώει μπογιές, καρδιές, φωτιές, χιόνια
και την κολώνια μου
Ένα μωρό, μωρό παιδί χρόνια έχει κλειδιά απ' το σπίτι μου
κάνει ζημιές, βρωμιές, χαρές, ψώνια
κάτω απ' τη μύτη μου

Όταν λέει πεθαίνω τρέχω του μαθαίνω τι θα πει μωρό μου
Μπορώ

Όλα τα μωρά κλαίνε έτσι δεν είναι;


Διάβασα ένα καταπληκτικό βιβλίο γιά έναν καταπληκτικό άνθρωπο. Ο John Pendlebury αναδύεται κινηματογραφικός, γενναίος, αληθινός Άγγλος ευγενής, ερωτευμένος με την αρχαιολογία, αυτός που θα θέλαμε να είμαστε. Όταν τέλειωσα το βιβλίο μου έμεινε στο στόμα μιά γεύση σκόνης. Από τα αρχεία που σκάλισε η Imogen Grundon, από τους περίπατους και τις ανασκαφές του John, από τον κουρνιαχτό της Μάχης της Κρήτης.

Την ζήλεψα την Grundon που είχε να ασχοληθεί με έναν ήρωα τόσο αναμφίβολα συμπαθή.

Θυμήθηκα την αγαπημένη μου Carol Ann Duffy που γράφει στο ποίημά της The Biographer:


Because you are dead,
I stand at your desk,
my fingers caressing the grooves in the wood
your initials made;
and I manage a quote,
echo one of your lines in the small, blue room
where an early daguerreotype shows you
excitedly staring out
from behind your face,
the thing that made you yourself
still visibly there,
like a hood and a cloak of light.
The first four words that I write are your name.

I'm a passionate man
with a big advance
who's loved your work since he was a boy;
but the night
I slept alone in your bed,
the end of a fire going out in the grate,
I came awake -
certain, had we ever met,
you wouldn't have wanted me,
or needed me,
would barely have noticed me at all.
Guilt and rage
hardened me then,
and later I felt your dislike
chilling the air
as I drifted away.
Your wallpaper green and crimson and gold.

Δεν έχει κεράσια αυτή την εποχή.

Λουκάς Γεραλής, Νεκρή φύση με κεράσια

Αύριο είναι μιά άλλη μέρα;

Αγαπητοί μου συνέλληνες,

χαίρομαι ειλικρινά που έχετε την κυβέρνηση που σας αξίζει.

Το κακό είναι ότι την έχω κι εγώ...

Προφανώς κι εμένα μου αξίζει.

Όσο γιά την κοινοβουλευτική αντιπροσώπευση, ένας μικρός προβληματισμός.

Μόλις τριάντα τόσα χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας σε αυτή τη χώρα το ακροδεξιό κόμμα αναμένεται να έχει τουλάχιστον 9 έδρες στην ελληνική Βουλή.

Αλήθεια δεν είναι οξύμωρο τρόπον τινά οι χουντοβασιλικοί να επιθυμούν την ένταξή τους σε ένα σύστημα το οποίο απορρίπτουν;

Α, ρε Άδωνι Γεωργιάδη, ήθελες καρύδωμα από τότε που σε συναπαντούσαμε στους διαδρόμους της σχολής. Που να ξέραμε όμως τότε ότι θα μεγαλώσεις και θα γίνεις εθνοπατέρας.

Υ.Γ. Σεβαστέ μου δόκτορα Φλάντζα, χάσαμε (μου φαίνεται)

Το φαινόμενον Φ.Λ.Α.Ν.Τ.Ζ.Α.Σ.

Το blog σήμερα σας παρουσιάζει με πολύ μεγάλη υπερηφάνεια το επίσημον ψηφοδέλτιον του κόμματος Φ.Λ.Α.Ν.Τ.Ζ.Α.Σ. και σας καλεί την ευλογημένη εκείνη ώρα της ψήφου να μην μας ξεχάσετε.

Να είστε πλέον ή σίγουροι ότι ο αρχηγός μας θα αποτελέσει εις την ελληνικήν νεορθόδοξον Βουλή τον πλέον ανορθόδοξον μέλος της!!

&&&&&

Στο μεταξύ άρτι αφιχθείσα από την Κρήτη είχα την ευκαιρία γιά άλλη μιά φορά να θαυμάσω τις ομορφιές της νήσου και να απορήσω με τις αντιθέσεις της. Ανάμεσα στο Πανεπιστήμιο και στο γάμο ενός φίλου μας -όπου μετά από πολύ καιρό γέλασα με την καρδιά μου- δεν ξέχασα ούτε λεπτό την προεκλογική μου αποστολή.

Ανάμεσα στα λουκούλεια γεύματα που υποχρεώθηκα (από ποιόν άραγε; ίσως από από μιά ανώτερη δύναμη που λέγεται βουλιμία) να κάνω και πάντοτε σε συνεννόηση με τον σεβαστό μου αρχηγό Δόκτορα Φλάντζα, είχα τη δυνατότητα να συναντηθώ με πολιτικούς παράγοντες του τόπου και διεπίστωσα με χαρά ιδίοις όμμασι ότι η λεβεντογέννα Κρήτη εξακολουθεί να γεννοβολά λεβέντες.

Ιδού επίλεκτον μέλος της Κρητικής πολιτικής σκηνής.

Φίλοι Κρητικοί το ζωηρόν βλέμμα της νεότητος σας ζητά την ψήφο του. Μπορείτε να την αρνηθείτε;

Ξέρω τι σκέφτεστε. Το σύνθημα.

Είσαι η Ελπίδα μας, πίδα, πίδα, πίδα μας.

Mac ή PC;

Διλήμματα. Τι να ψηφίσεις. Τι να κρατήσεις. Τι να αφήσεις έξω από τη βαλίτσα.

Η βαλίτσα-σήμα κατατεθέν του φετεινού μου καλοκαιριού. Ήταν πάντως καλύτερα από ό,τι περίμενα. Παρέες, πισίνα (yeah!), και πολύ Ναύπλιο.Αλλά και πόσο περίεργο μου είναι πάντα να βλέπω το μίσος τόσο έκδηλο, τόσο φανερό.Μήπως το μίσος είναι τελικά το έργο των ουσιαστικώς άεργων;

Κατεβαίνουμε Κρήτη. Αυτή τη φορά χαμογελάμε. Να ντυθούμε tres chic, με παραίνεσε ο Γιάννης!

Είμαι σε προεκλογική εκστρατεία με το κόμμα του λατρεμένου Δόκτορα Φλάντζα.

Ι ΝΙΚΕ ΕΙΝΑΙ DIKE MAS. (το γράφω με λατινικούς χαρακτήρες γιά τους έλληνες του εξωτερικού).

(Έφη Σαρρή watch out!)

Στα Γιάννενα; Μπορώ;

Θα συνεχίσω να κολυμπώ στη θλίψη μου γιά τις ατυχείς επιλογές μου. Και να πενθώ αξιοπρεπώς.

Η πιό αγαπημένη μου φωτογραφία αυτό το καλοκαίρι είναι αυτή που ανεβάζω εδώ. Τη χαρίζω στη σεβαστή μου Πάστα Φλώρα -αντίδωρο γιά ένα ποστ που δεν έγραψα.

Με αμέριστη συμπαράσταση

Προσπαθώ να μην ξεχνάω ότι κατά βάθος είμαι πολύ τυχερή.

Μου είναι απίστευτα, αδιανόητα, ειλικρινά δύσκολο να συνειδητοποιήσω ότι μπορεί να υπάρχει κάποιος πάνω σ'αυτόν τον πλανήτη που με ζηλεύει.

Βλέπω την Μαριέττα να δυσανασχετεί μέσα στο ρόλο και τα ρούχα της και σκέφτομαι ότι οι ορμόνες κάνουν μεγάλη ζημιά. Πρέπει να αποφεύγονται.

Θα ήθελα πολύ να έχω καλύτερη επικοινωνία με την υπομονή μου. Να προειδοποιεί πριν εξαντληθεί.

Κάνω τόσα πολλά λάθη στις σχέσεις μου με τους άλλους ανθρώπους που είναι απορίας άξιον πώς επιβιώνω όλα αυτά τα χρόνια -σε κοινωνικό επίπεδο. Αν υπάρχει μπούσουλας, όχι μόνον δεν τον έχω, αλλά δεν θα τον αποκτήσω και ποτέ.

Μου είναι πολύ δύσκολο να μην ξεδιπλώνω το ταλέντο μου σε βιτριολικά σχόλια ειδικά με ανθρώπους που παίζουν μαντολίνο με τα τεντωμένα νεύρα μου.

Το χειρότερο είναι ότι κατά βάθος πιστεύω πώς αυτό το στοιχείο του χαρακτήρα μου θα έπρεπε να μου συγχωρείται, επειδή τα σχόλια αυτά είναι πετυχημένα (βρίσκουν στόχο δηλ.) και εξαιρετικά πνευματώδη, λέγονται δε με αμίμητη εκφραστική δεινότητα.

Ευρισκόμενη προ απροόπτου άμα και τετελεσμένου, πρόκειται να περάσω μία εβδομάδα με το έτερον ήμισυ και φιλικόν τι ζεύγος. Δεδομένων δε και των προαναφερθέντων, θα έχει πολύ ενδιαφέρον να δω τι θα θέλω να γράψω μετά από αυτή την εβδομάδα στο blog.

Υ.Γ. Εννοείται ότι τα ανώνυμα σχόλια πλέον κόβονται με το μαχαίρι...

Η Αμύθητος Λύπη του Δημητρίου Καραμάνου

Δύο νεκρικές στήλες στέκουν δίπλα-δίπλα στο νεκροταφείο του Πόρου στριμωγμένες ανάμεσα στα άλλα κοιμητηριακά μνημεία.



Η μία, που έχει πάνω της μιά πεταλούδα, γράφει:

ΕΝΘΑΔΕ ΚΕΙΤΑΙ

ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΣΠ ΚΑΡΑΜΑΝΟΥ

ΤΟ ΓΕΝΟΣ Γ ΠΑΠΑΚΥΡΙΑΚΟΥ

ΒΙΩΣΑΣΑ ΕΠΙ 14 ΕΤΗ

ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΣΥΖΥΓΟΥ ΑΥΤΗΣ

ΒΙΟΝ ΕΝΑΡΕΤΟΝ

ΤΕΘΝΗΚΕ ΚΑΤΑ ΤΟ 33 ΕΤΟΣ

ΤΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ

ΤΗΝ 12 ΙΟΥΝΙΟΥ 1864

ΑΦΕΙΣΑ ΛΥΠΗΝ ΑΜΥΘΗΤΟΝ

ΤΩ ΕΑΥΤΗΣ ΣΥΖΥΓΩ

Η άλλη έχει πάνω της έναν άγγελο που τείνει ένα στεφάνι και γράφει:

ΕΝΘΑΔΕ ΚΕΙΤΑΙ

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΟΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ

ΟΣΤΙΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΗΡΕΙΑΝ ΤΟΥ

ΜΟΝΑΧΟΣ ΓΕΝΟΜΕΝΟΣ

ΜΕΤΩΝΟΜΑΣΘΗ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ

ΒΙΩΣΑΣ Δ ΕΝΑΡΕΤΩΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΦΕΛΩΣ

ΕΠΙ ΕΤΗ 74

ΑΠΕΔΗΜΗΣΕΝ ΕΝ ΚΥΡΙΩ

ΤΗΝ 5 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1865

ΑΦΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΑΓΑΘΗΝ

ΤΟΙΣ ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΟΙΣ

ΔΙΑ ΤΑΣ ΕΑΥΤΟΥ ΑΡΕΤΑΣ

Δυό πέτρες που κοιτούν τη θάλασσα λένε μιά ιστορία.

Το μακρύ καυτό καλοκαίρι

Το έζησα κι αυτό το τρελλό στη ζωή μου: έμαθα να ζω με τις φωτιές. Πώς λέγαμε παλιά να μάθουμε να ζούμε με τους σεισμούς;

Μέσα στον τρελό πανικό που ζήσαμε με την πυρκαγιά στην Πάρνηθα, εγώ η απολύτως ολοκληρωτικώς παλαβή διαπίστωσα ότι έχω ένα κρυφό, πολύ δυνατό, απίστευτο συναισθηματικό δέσιμο με το Μον Παρνές -τι μαθαίνω Χριστέ μου γιά τον εαυτό μου στα 35 μου! (-Αφήστε το ασχολίαστο θα με υποχρεώσετε)





Πριν λίγο ολοκλήρωσα τον γύρο του αντίχειρα της μούτζας που λέγεται Πελοπόννησος. Ένεκα το "πύρινο μέτωπο" της Αρχαίας Κορίνθου.

Δεν θέλω να δω τι έχει απομείνει. Το πρωί η φωτιά ήταν μόνο στα δεξιά. Το βράδυ έμαθα ότι πέρασε κι απέναντι...





Και να'ταν μόνο αυτές οι φωτιές...

Πότε θα τελειώσει αυτός ο Αύγουστος και τι απώλειες θα μετρήσω τότε;

Δραπέτευσα λίγες μέρες στα λημέρια μου της Θεσσαλίας και αξιώθηκα να δω (ένεκα το έτερον μου ήμισυ που το'χω σε εκτίμηση και είναι μάνα καημένη σε τέτοια) την ωραιότατη Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας, που φιλοξενεί την συλλογή έργων του γιατρού Γ. Κατσίγρα. Η καλύτερη ιδιωτική συλλογή έργων νεοελληνικής τέχνης που έχω δει. Σε ένα εκπληκτικό κτίριο. Με μιά πολύ ευγενική και όμορφη υπάλληλο στην υποδοχή!!! Επιπλέον είχαμε την σπάνια χαρά να απολαύσουμε την έκθεση ολομόναχοι -τι άλλο να ζητήσω;

Επειδή όμως ο άνθρωπος είναι ως γνωστόν αχάριστος, ζήτησα (ενδόμυχα) και (ξανα)πήρα: βανίλια παγωτό στο τέλος ενός υπέροχου γεύματος στον Ίανθο στα Μανάβικα των Τρικάλων. Δίπλα σε μιά όμορφη trompe l'oeil τοιχογραφία που έστησε μιά ειδική ομάδα από τη Γαλλία (σούπερ εναλλακτική στον γκρίζο τοίχο της πολυκατοικίας).
Την βρήκα on-line εδώ: http://www.trekearth.com/gallery/Europe/Greece/photo670313.htm


Δεν μου αρέσει να παραγγέλνω γλυκό στο τέλος ενός γεύματος. Θέλω να μου προσφέρεται ως αυτονόητο. Όπως το ψωμί και το νερό στην αρχή.





Αυτό τον καιρό σκέφτομαι πολύ συχνά αν θα με αντέξει η σκηνή. Ξέρω: θα φανεί στο χειροκρότημα.





Κάθε φορά όμως που σχεδιάζω στο μυαλό μου την αποχώρηση από την ενεργό δράση (εις ένδειξην διαμαρτυρίας, κλπ. κλπ.), τότε ακριβώς είναι που σκέφτομαι ότι υπάρχουν άνθρωποι (γνωστοί και "φίλοι") που θα χαρούν με την τελευταία μου υπόκλιση, με την οριστική μου παραίτηση, και με πιάνει ένα πείσμα να αναβάλλω την τελευταία μου παράσταση. Και χαμογελάω.

Τραγική υποψία περνά από το τραγικό μυαλό του τραγικού πρωταγωνιστή...

Αν παίζαμε στην Όπερα του Πεκίνου θα γούρλωνα και θα ρολάριζα τα μάτια μου...

Μήπως γίνομαι η Νόνικα Γαληνέα;

Μ'ακούει κανείς;

Μπήκα να δω λίγο το μπλογκάκι μου και το λυπήθηκα. Χωρίς ενημέρωση εδώ και καιρό, χωρίς αναγνώσματα και αναγνώστες.

Το εγκατέλειψα ανωτέρα βία (λείπουν οι υπογεγραμμένες. Γράφτες, τις χρωστάω).

Που πιά καιρός που λέει και ο τίτλος της Καπάνταη.

Ταξιδεύω πιά με τέτοια συχνότητα που έχω κάνει το αυτοκίνητο δεύτερο σπίτι θαρρείς, με χαιρετάνε οι τύποι στα διόδια ("γειά σου κούκλα") και ξέρω πιά όλα μα όλα τα μπλόκα της Τροχαίας στη διαδρομή που κάνω.

Δεν παραπονιέμαι, γιατί είμαι σε φάση πολύ δημιουργική. Η δουλειά μου προχωράει σταθερά και προς το παρόν χωρίς ψυχολογική πίεση. Αυτό το βιβλίο το χρωστάω στον εαυτό μου να το γράψω. Και δεν με φτάνει που σέρνω τύψη βαριά το αδημοσίευτο, μου έσκασε και τρίτο στα σκαριά και στην κατσαρόλα γιατί αυτό το τρίτο θέλει καλό, πολύ καλό μαγείρεμα και σκάλισμα στα αρχεία και στα πάθη των ανθρώπων.

Μ'αρέσει που δεν είναι κανείς εδώ τώρα. Νιώθω όπως καμιά φορά όταν μένω μόνη στο σπίτι και ακούω τη φωνή μου και λέω ότι μου αρέσει. Παραμιλάω δυνατά και δεν πειράζει. Δεν είναι κανείς εκεί γιά να μ'ακούσει.

Η ομιλία σου ήταν θαυμάσια, όπως το περιμέναμε και καλύτερα. Και τώρα ετοιμάσου γιά τη Θεσσαλονίκη ;)

Αν με διαβάζει κανείς και μπορεί να κάνει κάτι, ας καταλάβει τον Rock FM (τον... καινούργιο!!!) και ας βγάλει την μαγνητοφωνημένη κασέτα. Δεν αντέχω να ακούω κάθε μέρα τα ίδια τραγούδια την ίδια ώρα. Γαμώτο σας ρε, δεν αξίζει να είναι έτσι ο ροκ σταθμός της πόλης!!!

Λες και βγήκε το ασανσέρ σε ένα κελί

Αγάπη μου γιά σένα εδώ γραμμένος ο τίτλος που δεν έβαλες.

Ετοιμάζω τη νέα εποχή ετουτουδού (sic) του blog. Σιγά τα ωά θα μου πείτε: εμείς και εμείς μείναμε εδώ μέσα (και εκεί έξω μπορώ να σου πω). Έχω και μιά καινούργια ιδέα γιά μπλογκ που δεν την έχω συζητήσει ακόμη παρά μόνον με τον καλό μου ο οποίος την βρήκε πολύ κακή και έτσι λέω να κάνω γιά άλλη μιά φορά του κεφαλιού μου και να την πραγματοποιήσω όταν βρω χρόνο. Όταν βρω χρόνο να γράφω και συχνότερα σε αυτό το blog. Όταν βρω χρόνο θα σας πω.

Ήρθε επιτέλους η ώρα να γυρίσουν οι καλές μου φίλες από την Αμερική, την Αγγλία και την Αυστραλία. Αυτές που με στηρίζουν στα δύσκολα, που με καμαρώνουν γιά όσα πέτυχα και μπορώ να πετύχω, που δεν ζηλεύουν. Τόσο σπάνιες. Αυτές που στηρίζω στα δύσκολα, που τις καμαρώνω (τρελλά όμως!) γιά όσα πέτυχαν και μπορούν να πετύχουν, που δεν ζηλεύω. Οι θησαυροί μου.

Το γλυκύτατό μου Ναννίον, ένα από τα πιό φωτεινά ελληνικά μυαλά του κόσμου που αστράφτει στο Σικάγο!

Το αχτύπητο ντουέττο που μπορούν να φτιάξουν μιά Σκωτσεζοινδιανοαμερικάνα ελληνίδα με απίστευτα κοφτερό μυαλό (που σαν να το ακούω να μπαίνει στις στροφές με πατημένα 200!) και μιά Κασσάνδρα που αν την γνώριζε ο Όμηρος, ο Αισχύλος κι ο Ευριπίδης θα έπλαθαν την ηρωίδα τους, μάγισσα πάλι, αλλά με στόμα που στάζει μέλι!

Η αρχοντική μου Αρχοντία. Φέτος με μιά πρόταση-πρόκληση να κάνουμε δικό μας παιδί και να σταματήσουμε να κανακεύουμε τα ξένα... Ίδωμεν ;)

Η Καλλιόπη-όνομα-και-πράγμα, η Ακούραστη.

Μέχρι και η Ελισάβετ που με άφησε να την πλησιάσω, την νόμιζα Στρίγγλα-Που-Έγινε-Αρνάκι και τέλος κατάλαβα ότι δεν ήταν ποτέ Στρίγγλα...


Ο Παναγιώτης Βρυώνης μαζεύει υπογραφές γιά τη δίκη Τσιπρόπουλου, εδώ:http://www.develop4democracy.org/petition/


Δεν είναι πολύ περίεργο που περιμένω από τώρα με αγωνία την πρώτη επέτειο του γάμου μου και έχω ήδη κανονίσει να την γιορτάσω με έναν άλλο άνδρα;


Σήμερα είχα μιά από εκείνες τις σπάνιες πλέον απολαύσεις: την συντροφιά ενός ωραίου ανθρώπου. Αν και γύρω κόσμος πολύς, ηρέμησε η ψυχούλα μου από αυτή την κοινωνία και δεν έχω τώρα μέσα μου παρά μόνον πολλά ευχαριστώ. Έτσι το νιώθω να το γράψω.

a la Proust, ιδού!

Κατόπιν προσκλήσεως των φίλτατων 7 . Πώς θα μπορούσα να αρνηθώ πρόσκληση x 7; Ε;


1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Να μπορώ να είμαι ελεύθερη, χαλαρή, ερωτευμένη, υγιής -όλα μαζί.

2. Τι σας κάνει να σηκώνεσθε το πρωί;
Η σκέψη ότι θα ξαναπέσω στο κρεβάτι το βράδυ.

3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Μόλις προ 10 λεπτών.

4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Η αισιοδοξία.

5. Το βασικό ελάττωμά σας;
Είμαι απότομη και καταλήγω στο δίκιο μου να έχω άδικο.

6. Σε ποια λάθη δείχνετε μεγαλύτερη επιείκεια;
Στα εξ αμελείας με αναστρέψιμες συνέπειες.

7. Με ποιαν ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεσθε περισσότερο;
Δεν ταυτίζομαι με καμιά, αν και πολλές μου προκαλούν ενδιαφέρον, ιδίως εκείνες που στέκουν τραγικές αλλά αξιοπρεπείς απέναντι στο αναπόφευκτο.

8. Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
Η μαμά μου, ο μπαμπάς μου και ο σύντροφός μου.

9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Λονδίνο.

10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Oh my God! Ιούλιος Βερν, Arthur Conan Doyle, Georges Perec. Και άλλοι πολλοί, ου!

11. Ποιαν αρετή προτιμάτε σε έναν άνδρα;
Την μεγαλοψυχία.

12. ... και σε μια γυναίκα;
Την εξυπνάδα.

13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Giacomo Puccini.

14. Το τραγούδι που σφυρίζετε, κάνοντας ντους;
Δεν υπάρχει ευτυχία που να κόβεται στα τρία στην περίπτωσή μας όμως δεν υπάρχει άλλος δρόμος...

15. Το βιβλίο, που σας σημάδεψε;
Η Μυστηριώδης Νήσος του Ιουλίου Βερν.

16. Η ταινία, που σας σημάδεψε;
The English Patient.

17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Vincent van Gogh.

18. Το αγαπημένο σας χρώμα;
Σκούρο κόκκινο, μπορντώ.

19. Ποια θεωρείτε ως μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Ότι δεν απελπίστηκα όταν είχα κάθε λόγο να το κάνω.

20. Το αγαπημένο σας ποτό;
Bailey's παρακαλώ!

21. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Που δεν βρίσκω τη δύναμη να είμαι πιό μαχητική.

22. Τι απεχθάνεσθε περισσότερο απ' όλα;
Την αγένεια. Δεν την συγχωρώ.

23. Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Διαβάζω.

24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Η απώλεια αγαπημένων προσώπων.

25. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Κατεξοχήν γιά να βγαίνω από τη δύσκολη θέση να πω την αλήθεια.

26. Ποιο είναι το μόττο σας;
Αύριο είναι μιά άλλη μέρα ή αλλιώς: όταν έχεις πιάσει πάτο, είναι νομοτελειακό ότι θα αρχίσεις να ανεβαίνεις.

27. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Την ίδια στιγμή με τον αγαπημένο μου.

28. Εάν συναντούσατε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Τι γνώμη έχει γιά μένα.

29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεσθε αυτό τον καιρό;
Ευφορία, διαύγεια, ενάργεια.


ΠΡΟΣΚΑΛΩ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΟΙ:
ΙΟΥΔΑΣ
ΕΝΤΕΚΑ
OU-MING
ΠΡΟΒΑΤΟΣ

Ζω. Μπορώ και ξαναζώ.

Ζω.

Μπορώ και ξαναζώ. (Το θυμάται κανείς εκείνο το θεόλωλο τραγούδι του Χατζηνάσιου;)

Κι ανασαίνω βαθιά.

Με ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ.

Την ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ που νιώθει κανείς όταν γυρίζει κανείς ΣΠΙΤΙ μετά από πολυήμερο ταξίδι.

Ναι, αν έπρεπε να σας πω πώς νιώθω τώρα τελευταία, θα έλεγα: νιώθω πολύ ζωντανή. Κουρασμένη λίγο αλλά πολύ ζωντανή.

Κι είναι περίεργο. Ασχολούμαι σχεδόν κάθε μέρα με πεθαμένους κι έχω πεθάνει δυό-τρεις ανθρώπους τώρα τελευταία... ;)

Αυτή η άνοιξη ήταν κυριολεκτική.

Σκόνη

Οι επόμενες τέσσερις ημέρες θα μας βρουν εκτός των τειχών -ελπίζω με λιγότερα μπλόκα πάσης φύσεως. Σε εργασία σκληρή αλλά αγαπημένη. Μέσα στην ιερή μου σκόνη.

Στό λίγο χρόνο που θα μείνει θα κάνουμε βόλτες στα σοκάκια που ξέρουμε καλά, στο ξωκκλήσι που κρέμεται πάνω από τη θάλασσα μυστικό, στην έρημη παραλία, στη μαγική πυραμίδα, στα περιβόλια με τις ολάνθιστες πορτοκαλιές.

(Υπόσχομαι φωτογραφίες!)

Οι προσευχές μου αυτό τον καιρό είναι με τους ανθρώπους που περιμένουν απαντήσεις. Εύχομαι να είναι αυτές που θέλουν.

Σήμερα είναι η μέρα που βοηθάω ανθρώπους. Ασήμαντες βοήθειες βέβαια, αλλά κάτι είναι να βγαίνεις και λίγο από τον εαυτό σου.

Το γλυκό με μπανάνες που έφτιαξα σήμερα πέτυχε! Αυτή είναι μιά απολύτως άχρηστη προσωπική πληροφορία από αυτές που επικαλούνται οι υπέρμαχοι της διανόησης γιά να υποβιβάζουν τα ιστολόγια...

Διαβάζω το αυτοβιογραφικό κείμενο του Σταμάτη Κραουνάκη, Μόνο γιά Χρήστες (εκδ. Καστανιώτη, 2004). Γράφει λοιπόν ο Σ.Κ. κάτι ουσιαστικό, που μ'άρεσε πολύ.

[..]
Αν δεν αγαπάς πραγματικά τον άλλον, δεν μπορεί να υπάρξει έρωτας. Δεν μπορείς να νιώσεις τον έρωτα, αν δεν υποχρεωθείς στην ταπεινότητα του "αγαπώ τον άλλον" χωρίς να φοβάμαι ότι θα γίνω ρεζίλι. [..] Οι άνθρωποι στον έρωτα είναι σαν τα πουλιά: να μαζευτούνε κάπου που να μην βρέχει και να μην κάνει κρύο. Ο έρωτας είναι ένα μικρό καταφύγιο που, αν είσαι ανοιχτός με τον σύντροφό σου, μπορεί να σε ελευθερώνει σε μεγάλο βαθμό, να σου γεμίζει τρομερά τις μπαταρίες. Αλλά χρειάζεται η κατάθεση και η θυσία να είναι ένα καθημερινό γεγονός. Και να μην γίνονται γιά το σεξ, αλλά γιά τη σχέση στο σύνολό της.

Οι υπογραμμίσεις δικές μου, χαρισμένο σε σας που είστε ικανοί να νιώσετε.

Τέσσερις φωτογραφίες και τέσσερις ενδόμυχες σκέψεις

Σε μιά σύντομη διαδρομή μόλις 130 χιλιομέτρων που έκανα εχτές στην Εθνική της Κορίνθου απάντησα 4 (!!!) μπλόκα της Τροχαίας που φωτογράφιζαν με εκείνο το σιχαμένο μαντζαφλάρι στο μάτι και με το χαμόγελο του επιτεύγματος στα χείλη. Πλην μιάς περιπτώσεως όπου οδηγούσα σε άδειο δρόμο με άλλα δύο μόνον οχήματα μακριά μου και έφτασα τα 140 (με όριο 100 ή 120 δεν θυμάμαι), ήμουν νομοταγής, όμως κάτι μου λέει ότι όλο και κάποια φωτογραφία μου θα φτάσει στα χέρια μου και δεν θα μου αρέσει...

(Ενδόμυχη σκέψη no 1: Σκέψου να έρθουν και οι τέσσερις! Mon Dieu! Yo!reeka help!)

(Ενδόμυχη σκέψη no 2: Ή μήπως αν γίνει δικαστήριο να φέρω προς υπεράσπισή μου τον δρα. Φλάντζα; Αυτός ο άνθρωπος είναι μιά κάποια λύσις...)

(Ενδόμυχη σκέψη no. 3: Οι τροχονόμοι άρχισαν να παίρνουν ποσοστά από τα πρόστιμα no?)

(Ενδόμυχη σκέψη no 4: Όχι δεν ήταν αυτό που νόμιζες....)

Φιλοκαλούμεν μετ'ευτελείας

και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας.

Έτσι ισχυρίζεται ο Θουκυδίδης γιά τους συμπατριώτες του Αθηναίους στον περίφημο Επιτάφιο λόγο του.

Μιά μεγάλη αλήθεια.


Η μήπως όχι;;;

Ο Δρ. Φλάντζας μου κάμει την τιμή να με προσκαλέσει σε ένα ιδιότυπο παίγνιο που αφορά τις φιλοσοφικές μου αναζητήσεις. Δέχομαι, περισσότερο από σεβασμό στον γεραρό επιστήμονα, κι όχι βεβαίως επειδή βαυκαλίζομαι να πιστεύω ότι και η ίδια είμαι επιστήμων. Ευτυχώς οι καλύτεροί μου φίλοι είναι κοντά μου γιά να με προσγειώνουν όταν με καταλαμβάνουν τέτοιες ιδεοληψίες.


Έζησα και ζω την ζωή μου επηρρεασμένη από τις ιδέες του Γάλλου ιατροφιλόσοφου Νομπελίστα Αλέξη Καρρέλ, ο οποίος (όπως λέει και ο Μπάρκουλης στη Βλαχοπούλου στο Ζητείται Επειγόντως Γαμπρός) στο έργο του "Ο Άνθρωπος Αυτό Το Άγνωστο" (L'Homme, c'est inconnu , 1935) πρεσβεύει ότι ο άνθρωπος είναι όσων ετών αισθάνεται ότι είναι, ανεξαρτήτως της πραγματικής βιολογικής του ηλικίας. Εγώ, γιά παράδειγμα, είμαι 35 χρονών, αλλά αισθάνομαι ότι είμαι 28, άντε το πολύ 16.

Αυτή, φίλτατοί μου αναγνώστες, είναι η βασική μου φιλοσοφική θεώρηση.

Βεβαίως, έχω επηρρεαστεί και από άλλες φιλοσοφικές σχολές, όπως από την Ιταλική νεοσπαγγέτι άποψη που πρεσβεύει ότι

Η Εκδίκηση είναι ένα Πιάτο που τρώγεται Κρύο...!

Ενώ, τις ώρες της πνευματικής κόπωσης, του κάματου που λύνει τα γόνατα (αυτή είναι ομηρική παρομοίωση, γιά όσους δεν κατάλαβαν) συχνά-πυκνά ανακαλώ και εφαρμόζω την συμβουλή του Μεγάλου Αλεξανδρινού

Και μες στην τέχνη πάλι, ξεκουράζομαι απ' την δούλεψή της

Η φωνή

Οι γονείς του Άλεξ από τη Βέροια άνοιξαν ένα blog και αποφάσισαν να πληροφορούν όσους ενδιαφέρονται γιά την υπόθεση μέσω αυτής της αλογόκριτης οδού.

http://natela-veria-gr.blogspot.com/




Υ.Γ. Πληροφορία που τσίμπησα από τον αγαπημένο μου Πρόβατο!

Στο δρόμο...

Έχω διαπιστώσει ότι πολλές φορές όταν με απασχολεί κάτι, βρίσκω ένα σχόλιο, μιά απάντηση σε ένα (φαινομενικώς άσχετο με το πρόβλημα) βιβλίο που διαβάζω εκείνη την εποχή. Μου μοιάζει με μεταφυσικό παιχνίδι και πάντα χαμογελώ όταν το διαπιστώνω...


Σήμερα το πρωί διάβασα αυτούς τους στίχους του Α. Σικελιανού από τον "Ύμνο του Μεγάλου Νόστου".

Που διάβαινα, όλο διάβαινα, σαν η σιγή είχε πέσει

Στα ξύλα του δρυμού,

Ωσάν ελάφι θεώρατο, που κολυμπάει στη μέση

Μεγάλου ποταμού..

(Α. Σικελιανός, Τριαντατρία & Τρία Ανέκδοτα Κείμενα, 1902-1950, επιμ. Γ.Π. Σαββίδη, Ε.Λ.Ι.Α. 1982)

Αυτοί λοιπόν οι στίχοι είναι η καλύτερη έκφραση αυτού που αισθάνομαι αυτή την εποχή εν όψει του δρόμου που πρέπει να συνεχίσω να κάνω, της επιστροφής που μετά από δύο χρόνια θα επιχειρήσω, ενόψει των χιλιομέτρων που καλούμαι να καλύψω.

Happy Birthday Ιφιμέδεια

Σύμφωνα με τον αναμνηστικό κατάλογο των ποστ που κρατάει ο blogger, αυτό το blog έκλεισε στις 5 Απριλίου ένα χρόνο ζωής. Ούτε που το πήρα χαμπάρι. Το εκτεταμένο αφιέρωμα του Έντεκα στο δικό του blog με έκανε να αναζητήσω την έναρξη και του δικού μου.

Επ'ευκαιρία της απολύτως άχρηστης αυτής επετείου, σκέφτηκα και παρατήρησα μερικά πράγματα γιά το blog μου και το blogging και ιδού τι έχω να δηλώσω:

1. Πριν από αυτόν τον ένα χρόνο του blog είχα από τον Ιανουάριο του 2005 προφίλ στον blogger και ακόμη παλαιότερα συνήθιζα να διαβάζω και να σχολιάζω τα λίγα blog της τότε εποχής. Ώστε θα έλεγα ότι η ενασχόλησή μου με το άθλημα κρατάει περίπου τρία χρόνια. Γι'αυτό και σβήνω νοερά 3 κεράκια.

2. Όταν ξεκίνησα το blog ήθελα να κάνω τρία πράγματα:

2α. Ήθελα να υποστηρίξω τρόπον τινά τη μυστήρια διαδικτυακή περσόνα της ομώνυμης Θεάς. Την φανταζόμουν μιά γυναίκα πολύ όμορφη, βασανισμένη, με εμπειρίες ζωής και μεγάλα πάθη, που θα είχε γνώμη γιά όλα -άλλο αν θα βαριόταν να την λέει. Τώρα συνειδητοποιώ ότι την είχα στο μυαλό μου λίγο σαν την Ava Garnder, που ήταν όντως μιά Θεά. Στην πράξη αποδείχτηκε δύσκολο και ανούσιο και γι'αυτό βαθμηδόν εγκατέλειψα την ιδέα. Δείτε όμως λίγο την Ava και αποθαυμάστε...

Αργότερα φαντάστηκα την Ιφιμέδεια, πολύ μικρότερη, εξωπραγματική ξανθιά παιδούλα. Κι αργότερα σας την έδειξα... μέχρι και νύφη!

2β. Ήθελα να φτιάξω μιά ιστοσελίδα που θα λειτουργούσε γιά μένα σαν ανθολόγιο, σαν λεύκωμα. Σα δικό μου περιοδικό. Θα έβαζα εδώ τις αγαπημένες μου εικόνες και θα τις συνόδευα από αγαπημένα κείμενα. Όντως σε μεγάλο βαθμό το blog λειτούργησε έτσι και πολύ χαίρομαι, γιατί ακόμη και σήμερα ενίοτε ξεφυλλίζω τα παλιά ποστ γιά να θυμηθώ ένα αγαπημένο ποίημα που νομίζω το ανέβασα γύρω στο Νοέμβριο.

2γ. Το μπλογκ έγινε πολλές φορές γιά μένα το παράθυρο του αυτοκινήτου μου που το ανοίγω και φωνάζω δυνατά στον αέρα πόσο αγαπώ τον Θ. Όταν οι σχέσεις μας (των bloggers εννοώ) περιπλάκησαν με την βαθμιαία γνωριμία στα comment boxes, αυτό με έκανε να είμαι όλο και πιό διστακτική στο να εκφράζομαι έτσι δημόσια. Ίσως θα έπρεπε να ανοίξω ένα κρυφό blog...

3. Κοιτάζοντας τα παλιά ποστ διαπίστωσα ότι το δημοφιλέστερο από πλευράς σχολίων ήταν εκείνο στο οποίο σας ανακοίνωσα ότι παντρεύομαι. Μόλις 53 σχόλια που άλλοι -όνομα και μη χωριό- τα μαζεύουν σε μιά ώρα! Η αλήθεια είναι ότι τούτο το blog δεν έγινε ποτέ δημοφιλές...

4. Λόγω του ανθολογικού χαρακτήρα του blog και της φυσικής μου ολιγογραφίας (έδωσα έκθεση στις γενικές εξετάσεις της τρίτης Λυκείου με έκταση 1 1/2 σελίδα!), τα μεγάλα κείμενα δεν ήταν το φόρτε μου. Δεν μου αρέσει να διαβάζω σεντόνια, γι'αυτό και ήθελα ο αναγνώστης εδώ να δέχεται αν θέλει ένα σύντομο ερέθισμα -κι αυτό να είναι αρκετό.


5. Δεν έχω αφήσει ποτέ μου ανώνυμο σχόλιο. Ακόμη και την εποχή που δεν είχα προφίλ στον blogger, υπέγραφα ως Ιφιμέδεια μέσα στο "ανώνυμο" σχόλιο. Τον κανόνα αυτόν το έθεσα στον εαυτό μου και τον τηρώ ψυχαναγκαστικά. 'Ερχονται και στιγμές βέβαια που τον αμφισβητώ, ιδίως όταν "γαργαλιέμαι" να γράψω κάτι που ξέρω ότι θα βρει στόχο και θα τσούξει (όχι Συκιά μου δεν λέω γιά σένα!). Μετά σκέφτομαι πόσο γελοίο και αναξιοπρεπές είναι όλο αυτό και φεύγω. Οφείλω πάντως να πω ότι δύο φορές αναγκάστηκα να σβήσω χυδαία σχόλια που ανέβηκαν ανώνυμα εδώ και φυσικά θα το ξανακάνω αν χρειαστεί.

6. Γιά ένα μικρό μάλλον διάστημα άνοιξα με το έτερόν μου ήμισυ ένα δεύτερο blog, που σημείωσε παραδόξως μεγάλη (σχετικά-είναι-όλα) επιτυχία, το Fantastic 80's. Η αλήθεια είναι, ότι παρά τις υποσχέσεις, εγώ έκανα όλη τη λάντζα (το έτερον ήμισυ βαριόταν) και γι'αυτό με τις πολλές δουλειές του γάμου παράτησα το δεύτερο blog τελείως στη μοίρα του. Επειδή το αγαπώ πολύ και βλέπω ότι υπάρχει κόσμος που το διαβάζει ακόμη (!), σε αντίθεση με αυτό εδώ το blog, σκέπτομαι κάποια στιγμή να το ξαναπιάσω.

7. Κάποια στιγμή ξεκίνησα να γράφω ένα μυθιστόρημα σε συνέχειες, το περίφημο Ο Ιαγουάρος Μέσα Του. Το όλον εγχείρημα είχα καθαρά λόγους θεραπευτικούς και φυσικά καμιά σοβαρή λογοτεχνική αξίωση. Λειτουργούσε γιά μένα αποσυμφορητικά και εντελώς συμβολικά: κάθε πρόσωπο της πλοκής συμβολίζει κάποιο υπαρκτό πρόσωπο ή μιά κατάσταση. Πολύ πολύπλοκο και μάλλον κουραστικό, δεν αγαπήθηκε από τους αναγνώστες μου, αποδεικνύοντας ότι έχουν γούστο!

8. Αν και προσπαθούσα γιά το αντίθετο, ενίοτε παρασυρόμουν και εξέφραζα τη γνώμη μου γιά ζητήματα που δεν με αφορούσαν άμεσα, αλλά σχετίζονταν με άλλους bloggers ή με το blogging, μεταblogging, κλπ. 9 στις 10 φορές μετάνιωσα που άνοιξα το στόμα μου και υποσχόμουν μετά στον εαυτό μου να μην ανακατεύομαι. Επειδή δεν μαθαίνω από τα λάθη μου, τις προάλλες τα έριξα στην Αμάντα που τα έριξε στην Κουρούνα!

9. Άμα δε βαρεθώ θα κάτσω να διαλέξω τα αγαπημένα μου ποστ καμιά μέρα.