Σκόνη

Οι επόμενες τέσσερις ημέρες θα μας βρουν εκτός των τειχών -ελπίζω με λιγότερα μπλόκα πάσης φύσεως. Σε εργασία σκληρή αλλά αγαπημένη. Μέσα στην ιερή μου σκόνη.

Στό λίγο χρόνο που θα μείνει θα κάνουμε βόλτες στα σοκάκια που ξέρουμε καλά, στο ξωκκλήσι που κρέμεται πάνω από τη θάλασσα μυστικό, στην έρημη παραλία, στη μαγική πυραμίδα, στα περιβόλια με τις ολάνθιστες πορτοκαλιές.

(Υπόσχομαι φωτογραφίες!)

Οι προσευχές μου αυτό τον καιρό είναι με τους ανθρώπους που περιμένουν απαντήσεις. Εύχομαι να είναι αυτές που θέλουν.

Σήμερα είναι η μέρα που βοηθάω ανθρώπους. Ασήμαντες βοήθειες βέβαια, αλλά κάτι είναι να βγαίνεις και λίγο από τον εαυτό σου.

Το γλυκό με μπανάνες που έφτιαξα σήμερα πέτυχε! Αυτή είναι μιά απολύτως άχρηστη προσωπική πληροφορία από αυτές που επικαλούνται οι υπέρμαχοι της διανόησης γιά να υποβιβάζουν τα ιστολόγια...

Διαβάζω το αυτοβιογραφικό κείμενο του Σταμάτη Κραουνάκη, Μόνο γιά Χρήστες (εκδ. Καστανιώτη, 2004). Γράφει λοιπόν ο Σ.Κ. κάτι ουσιαστικό, που μ'άρεσε πολύ.

[..]
Αν δεν αγαπάς πραγματικά τον άλλον, δεν μπορεί να υπάρξει έρωτας. Δεν μπορείς να νιώσεις τον έρωτα, αν δεν υποχρεωθείς στην ταπεινότητα του "αγαπώ τον άλλον" χωρίς να φοβάμαι ότι θα γίνω ρεζίλι. [..] Οι άνθρωποι στον έρωτα είναι σαν τα πουλιά: να μαζευτούνε κάπου που να μην βρέχει και να μην κάνει κρύο. Ο έρωτας είναι ένα μικρό καταφύγιο που, αν είσαι ανοιχτός με τον σύντροφό σου, μπορεί να σε ελευθερώνει σε μεγάλο βαθμό, να σου γεμίζει τρομερά τις μπαταρίες. Αλλά χρειάζεται η κατάθεση και η θυσία να είναι ένα καθημερινό γεγονός. Και να μην γίνονται γιά το σεξ, αλλά γιά τη σχέση στο σύνολό της.

Οι υπογραμμίσεις δικές μου, χαρισμένο σε σας που είστε ικανοί να νιώσετε.

Τέσσερις φωτογραφίες και τέσσερις ενδόμυχες σκέψεις

Σε μιά σύντομη διαδρομή μόλις 130 χιλιομέτρων που έκανα εχτές στην Εθνική της Κορίνθου απάντησα 4 (!!!) μπλόκα της Τροχαίας που φωτογράφιζαν με εκείνο το σιχαμένο μαντζαφλάρι στο μάτι και με το χαμόγελο του επιτεύγματος στα χείλη. Πλην μιάς περιπτώσεως όπου οδηγούσα σε άδειο δρόμο με άλλα δύο μόνον οχήματα μακριά μου και έφτασα τα 140 (με όριο 100 ή 120 δεν θυμάμαι), ήμουν νομοταγής, όμως κάτι μου λέει ότι όλο και κάποια φωτογραφία μου θα φτάσει στα χέρια μου και δεν θα μου αρέσει...

(Ενδόμυχη σκέψη no 1: Σκέψου να έρθουν και οι τέσσερις! Mon Dieu! Yo!reeka help!)

(Ενδόμυχη σκέψη no 2: Ή μήπως αν γίνει δικαστήριο να φέρω προς υπεράσπισή μου τον δρα. Φλάντζα; Αυτός ο άνθρωπος είναι μιά κάποια λύσις...)

(Ενδόμυχη σκέψη no. 3: Οι τροχονόμοι άρχισαν να παίρνουν ποσοστά από τα πρόστιμα no?)

(Ενδόμυχη σκέψη no 4: Όχι δεν ήταν αυτό που νόμιζες....)

Φιλοκαλούμεν μετ'ευτελείας

και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας.

Έτσι ισχυρίζεται ο Θουκυδίδης γιά τους συμπατριώτες του Αθηναίους στον περίφημο Επιτάφιο λόγο του.

Μιά μεγάλη αλήθεια.


Η μήπως όχι;;;

Ο Δρ. Φλάντζας μου κάμει την τιμή να με προσκαλέσει σε ένα ιδιότυπο παίγνιο που αφορά τις φιλοσοφικές μου αναζητήσεις. Δέχομαι, περισσότερο από σεβασμό στον γεραρό επιστήμονα, κι όχι βεβαίως επειδή βαυκαλίζομαι να πιστεύω ότι και η ίδια είμαι επιστήμων. Ευτυχώς οι καλύτεροί μου φίλοι είναι κοντά μου γιά να με προσγειώνουν όταν με καταλαμβάνουν τέτοιες ιδεοληψίες.


Έζησα και ζω την ζωή μου επηρρεασμένη από τις ιδέες του Γάλλου ιατροφιλόσοφου Νομπελίστα Αλέξη Καρρέλ, ο οποίος (όπως λέει και ο Μπάρκουλης στη Βλαχοπούλου στο Ζητείται Επειγόντως Γαμπρός) στο έργο του "Ο Άνθρωπος Αυτό Το Άγνωστο" (L'Homme, c'est inconnu , 1935) πρεσβεύει ότι ο άνθρωπος είναι όσων ετών αισθάνεται ότι είναι, ανεξαρτήτως της πραγματικής βιολογικής του ηλικίας. Εγώ, γιά παράδειγμα, είμαι 35 χρονών, αλλά αισθάνομαι ότι είμαι 28, άντε το πολύ 16.

Αυτή, φίλτατοί μου αναγνώστες, είναι η βασική μου φιλοσοφική θεώρηση.

Βεβαίως, έχω επηρρεαστεί και από άλλες φιλοσοφικές σχολές, όπως από την Ιταλική νεοσπαγγέτι άποψη που πρεσβεύει ότι

Η Εκδίκηση είναι ένα Πιάτο που τρώγεται Κρύο...!

Ενώ, τις ώρες της πνευματικής κόπωσης, του κάματου που λύνει τα γόνατα (αυτή είναι ομηρική παρομοίωση, γιά όσους δεν κατάλαβαν) συχνά-πυκνά ανακαλώ και εφαρμόζω την συμβουλή του Μεγάλου Αλεξανδρινού

Και μες στην τέχνη πάλι, ξεκουράζομαι απ' την δούλεψή της

Η φωνή

Οι γονείς του Άλεξ από τη Βέροια άνοιξαν ένα blog και αποφάσισαν να πληροφορούν όσους ενδιαφέρονται γιά την υπόθεση μέσω αυτής της αλογόκριτης οδού.

http://natela-veria-gr.blogspot.com/




Υ.Γ. Πληροφορία που τσίμπησα από τον αγαπημένο μου Πρόβατο!

Στο δρόμο...

Έχω διαπιστώσει ότι πολλές φορές όταν με απασχολεί κάτι, βρίσκω ένα σχόλιο, μιά απάντηση σε ένα (φαινομενικώς άσχετο με το πρόβλημα) βιβλίο που διαβάζω εκείνη την εποχή. Μου μοιάζει με μεταφυσικό παιχνίδι και πάντα χαμογελώ όταν το διαπιστώνω...


Σήμερα το πρωί διάβασα αυτούς τους στίχους του Α. Σικελιανού από τον "Ύμνο του Μεγάλου Νόστου".

Που διάβαινα, όλο διάβαινα, σαν η σιγή είχε πέσει

Στα ξύλα του δρυμού,

Ωσάν ελάφι θεώρατο, που κολυμπάει στη μέση

Μεγάλου ποταμού..

(Α. Σικελιανός, Τριαντατρία & Τρία Ανέκδοτα Κείμενα, 1902-1950, επιμ. Γ.Π. Σαββίδη, Ε.Λ.Ι.Α. 1982)

Αυτοί λοιπόν οι στίχοι είναι η καλύτερη έκφραση αυτού που αισθάνομαι αυτή την εποχή εν όψει του δρόμου που πρέπει να συνεχίσω να κάνω, της επιστροφής που μετά από δύο χρόνια θα επιχειρήσω, ενόψει των χιλιομέτρων που καλούμαι να καλύψω.

Happy Birthday Ιφιμέδεια

Σύμφωνα με τον αναμνηστικό κατάλογο των ποστ που κρατάει ο blogger, αυτό το blog έκλεισε στις 5 Απριλίου ένα χρόνο ζωής. Ούτε που το πήρα χαμπάρι. Το εκτεταμένο αφιέρωμα του Έντεκα στο δικό του blog με έκανε να αναζητήσω την έναρξη και του δικού μου.

Επ'ευκαιρία της απολύτως άχρηστης αυτής επετείου, σκέφτηκα και παρατήρησα μερικά πράγματα γιά το blog μου και το blogging και ιδού τι έχω να δηλώσω:

1. Πριν από αυτόν τον ένα χρόνο του blog είχα από τον Ιανουάριο του 2005 προφίλ στον blogger και ακόμη παλαιότερα συνήθιζα να διαβάζω και να σχολιάζω τα λίγα blog της τότε εποχής. Ώστε θα έλεγα ότι η ενασχόλησή μου με το άθλημα κρατάει περίπου τρία χρόνια. Γι'αυτό και σβήνω νοερά 3 κεράκια.

2. Όταν ξεκίνησα το blog ήθελα να κάνω τρία πράγματα:

2α. Ήθελα να υποστηρίξω τρόπον τινά τη μυστήρια διαδικτυακή περσόνα της ομώνυμης Θεάς. Την φανταζόμουν μιά γυναίκα πολύ όμορφη, βασανισμένη, με εμπειρίες ζωής και μεγάλα πάθη, που θα είχε γνώμη γιά όλα -άλλο αν θα βαριόταν να την λέει. Τώρα συνειδητοποιώ ότι την είχα στο μυαλό μου λίγο σαν την Ava Garnder, που ήταν όντως μιά Θεά. Στην πράξη αποδείχτηκε δύσκολο και ανούσιο και γι'αυτό βαθμηδόν εγκατέλειψα την ιδέα. Δείτε όμως λίγο την Ava και αποθαυμάστε...

Αργότερα φαντάστηκα την Ιφιμέδεια, πολύ μικρότερη, εξωπραγματική ξανθιά παιδούλα. Κι αργότερα σας την έδειξα... μέχρι και νύφη!

2β. Ήθελα να φτιάξω μιά ιστοσελίδα που θα λειτουργούσε γιά μένα σαν ανθολόγιο, σαν λεύκωμα. Σα δικό μου περιοδικό. Θα έβαζα εδώ τις αγαπημένες μου εικόνες και θα τις συνόδευα από αγαπημένα κείμενα. Όντως σε μεγάλο βαθμό το blog λειτούργησε έτσι και πολύ χαίρομαι, γιατί ακόμη και σήμερα ενίοτε ξεφυλλίζω τα παλιά ποστ γιά να θυμηθώ ένα αγαπημένο ποίημα που νομίζω το ανέβασα γύρω στο Νοέμβριο.

2γ. Το μπλογκ έγινε πολλές φορές γιά μένα το παράθυρο του αυτοκινήτου μου που το ανοίγω και φωνάζω δυνατά στον αέρα πόσο αγαπώ τον Θ. Όταν οι σχέσεις μας (των bloggers εννοώ) περιπλάκησαν με την βαθμιαία γνωριμία στα comment boxes, αυτό με έκανε να είμαι όλο και πιό διστακτική στο να εκφράζομαι έτσι δημόσια. Ίσως θα έπρεπε να ανοίξω ένα κρυφό blog...

3. Κοιτάζοντας τα παλιά ποστ διαπίστωσα ότι το δημοφιλέστερο από πλευράς σχολίων ήταν εκείνο στο οποίο σας ανακοίνωσα ότι παντρεύομαι. Μόλις 53 σχόλια που άλλοι -όνομα και μη χωριό- τα μαζεύουν σε μιά ώρα! Η αλήθεια είναι ότι τούτο το blog δεν έγινε ποτέ δημοφιλές...

4. Λόγω του ανθολογικού χαρακτήρα του blog και της φυσικής μου ολιγογραφίας (έδωσα έκθεση στις γενικές εξετάσεις της τρίτης Λυκείου με έκταση 1 1/2 σελίδα!), τα μεγάλα κείμενα δεν ήταν το φόρτε μου. Δεν μου αρέσει να διαβάζω σεντόνια, γι'αυτό και ήθελα ο αναγνώστης εδώ να δέχεται αν θέλει ένα σύντομο ερέθισμα -κι αυτό να είναι αρκετό.


5. Δεν έχω αφήσει ποτέ μου ανώνυμο σχόλιο. Ακόμη και την εποχή που δεν είχα προφίλ στον blogger, υπέγραφα ως Ιφιμέδεια μέσα στο "ανώνυμο" σχόλιο. Τον κανόνα αυτόν το έθεσα στον εαυτό μου και τον τηρώ ψυχαναγκαστικά. 'Ερχονται και στιγμές βέβαια που τον αμφισβητώ, ιδίως όταν "γαργαλιέμαι" να γράψω κάτι που ξέρω ότι θα βρει στόχο και θα τσούξει (όχι Συκιά μου δεν λέω γιά σένα!). Μετά σκέφτομαι πόσο γελοίο και αναξιοπρεπές είναι όλο αυτό και φεύγω. Οφείλω πάντως να πω ότι δύο φορές αναγκάστηκα να σβήσω χυδαία σχόλια που ανέβηκαν ανώνυμα εδώ και φυσικά θα το ξανακάνω αν χρειαστεί.

6. Γιά ένα μικρό μάλλον διάστημα άνοιξα με το έτερόν μου ήμισυ ένα δεύτερο blog, που σημείωσε παραδόξως μεγάλη (σχετικά-είναι-όλα) επιτυχία, το Fantastic 80's. Η αλήθεια είναι, ότι παρά τις υποσχέσεις, εγώ έκανα όλη τη λάντζα (το έτερον ήμισυ βαριόταν) και γι'αυτό με τις πολλές δουλειές του γάμου παράτησα το δεύτερο blog τελείως στη μοίρα του. Επειδή το αγαπώ πολύ και βλέπω ότι υπάρχει κόσμος που το διαβάζει ακόμη (!), σε αντίθεση με αυτό εδώ το blog, σκέπτομαι κάποια στιγμή να το ξαναπιάσω.

7. Κάποια στιγμή ξεκίνησα να γράφω ένα μυθιστόρημα σε συνέχειες, το περίφημο Ο Ιαγουάρος Μέσα Του. Το όλον εγχείρημα είχα καθαρά λόγους θεραπευτικούς και φυσικά καμιά σοβαρή λογοτεχνική αξίωση. Λειτουργούσε γιά μένα αποσυμφορητικά και εντελώς συμβολικά: κάθε πρόσωπο της πλοκής συμβολίζει κάποιο υπαρκτό πρόσωπο ή μιά κατάσταση. Πολύ πολύπλοκο και μάλλον κουραστικό, δεν αγαπήθηκε από τους αναγνώστες μου, αποδεικνύοντας ότι έχουν γούστο!

8. Αν και προσπαθούσα γιά το αντίθετο, ενίοτε παρασυρόμουν και εξέφραζα τη γνώμη μου γιά ζητήματα που δεν με αφορούσαν άμεσα, αλλά σχετίζονταν με άλλους bloggers ή με το blogging, μεταblogging, κλπ. 9 στις 10 φορές μετάνιωσα που άνοιξα το στόμα μου και υποσχόμουν μετά στον εαυτό μου να μην ανακατεύομαι. Επειδή δεν μαθαίνω από τα λάθη μου, τις προάλλες τα έριξα στην Αμάντα που τα έριξε στην Κουρούνα!

9. Άμα δε βαρεθώ θα κάτσω να διαλέξω τα αγαπημένα μου ποστ καμιά μέρα.

Γιατί ο Bruce δεν είναι Bono (ευτυχώς)

Στις 23 Ιουλίου 1988 πριν την συναυλία του στην Κοπεγχάγη, ο Springsteen σε μιά βόλτα στην πόλη συναντά έναν μουσικό του δρόμου, τον Jon Magnussen, και τραγουδά μαζί του το The River.

Κι αυτό φίλοι μου είναι η περίτρανη απόδειξη γιατί ο Springsteen δεν θα γίνει ποτέ Bono, Madonna, Michael Jackson, κλπ.

Αν μας λυπηθεί ο Θεός θα έρθει κάποια μέρα κι από δω να τον ακούσουμε...








Στον Βαρόμετρο και την Μαρία Μαρκουλή, την πιό hard core fan του Springsteen, που εγώ τουλάχιστον έχω διακρίνει στα ελληνικά έντυπα.

Πάσχα;

Easter Day

The silver trumpets rang across the Dome:
The people knelt upon the ground with awe:
And borne upon the necks of men I saw,
Like some great God, the Holy Lord of Rome.
Priest-like, he wore a robe more white than foam,
And, king-like, swathed himself in royal red,
Three crowns of gold rose high upon his head:
In splendour and in light the Pope passed home.
My heart stole back across wide wastes of years
To One who wandered by a lonely sea,
And sought in vain for any place of rest:
“Foxes have holes, and every bird its nest,
I, only I, must wander wearily,
And bruise my feet, and drink wine salt with tears.”

Oscar Wilde, 1881

Με στόμα ανοιχτό

Κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του το μελαχρινό παιδάκι που τραγουδάει ύμνους στο Alter νομίζω ότι θα τραγουδήσει το "Αυτή η νύχτα μένει" του Σ. Κραουνάκη.

Η κα Μιχαλοπούλου ανοίγει το στόμα της γιά να προστατεύσει τα κεκτημένα. Επισκέψεις σε διεθνείς εκθέσεις βιβλίων, παρουσιάσεις, ταξίδια, -το κυριότερο: συγγραφή βιβλίων με υποτροφίες και συγγραφή επιφυλλίδων. Είναι αγώνας επιβίωσης, αγώνας γιά την εξασφάλιση του επιούσιου και γι'αυτό μπορεί να γίνει και χυδαίος. Το ξαναγράφω εδώ, με κίνδυνο να γίνω φαιδρή (φαιδρότερη, φαιδρότατη): για κάθε Κουρούνα που ταξιδεύει στο Βερολίνο, μιά Μιχαλοπούλου μένει πίσω...
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_01/04/2007_221363

Με στόμα ανοιχτό, γιά την ακρίβεια χάσκον από τα γέλια, παρακολουθώ τις πλέον πρόσφατες επιστημονικές αναλύσεις στο καινούργιο μου αγαπημένο blog
www.dr-flantzas.blogspot.com


Έμεινα με το στόμα ανοικτό πάλι το πρωί μπροστά στις γελοίες ερωτήσεις που απήυθυνε το κρατικό δημοσιογραφικό ντουέττο στη μητέρα του Άλεξ, που ακόμη πολεμάει την ανικανότητα της ελληνικής αστυνομίας και δικαιοσύνης...

Η συνταγή

Γιά όλα υπάρχει μιά συνταγή. Συνταγή της επιτυχίας, συνταγή γιατρού, συνταγή γιά να είσαι αγαπητός, συνταγή γιά να είσαι μισητός, συνταγή γιά να πετύχεις αυτό που θέλεις.

Το θέμα είναι ότι ακόμη κι αν ξέρεις τη συνταγή, πολλές φορές δεν την εκτελείς σωστά, ή δεν θέλεις να λειτουργήσεις με "συνταγές". Θέλεις να κάνεις του κεφαλιού σου -γιατί έτσι.

***

Έχω μπροστά μου τη συνταγή γιά πασχαλινά κουλούρια της μαμάς μου.

Φαίνεται εύκολη. Την έχουμε κάνει πολλές φορές μαζί. Πάντα πετυχαίνουν.

Αυτή τη φορά που θα την κάνω μόνη μου, ξέρω ότι η επιτυχία δεν είναι δεδομένη. ΟΚ. Προχωράμε και βλέπουμε. Κι αν δεν πετύχει αυτή τη φορά θα πετύχει την επόμενη. Οι οδηγίες άλλωστε είναι σαφείς. Υπάρχει περιθώριο λάθους;

***

Σε άλλα μέρη του κόσμου οι καθηγητές Πανεπιστημίου δεν φοβούνται να εκτεθούν. Ο Theo J. H. Krispijn από το Leiden έδωσε μιά performance με την Ουριτική Προσευχή μιάς Άτεκνης Γυναίκας. Μιά πανάρχαια συνταγή, τρόπον τινά.

http://www-news.uchicago.edu/citations/07/070402.oldsong-ct.html

Αθέατος Απρίλιος;

Μου άρεσε πάντα να σκέφτομαι ότι η Μεγάλη Εβδομάδα είναι μιά διαβατήρια περίοδος, μιά περίοδος δηλαδή που κάθε μέρα της έχει ένα ρόλο και από τη μιά μέρα στην άλλη οδηγείσαι στην κορύφωση και το στόχο της όλης διαδικασίας. Το θέμα είναι ότι δεν είμαι σίγουρη πιά ποιός είναι αυτό ο στόχος.

Όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες, αγάπη μου...

Αυτό είναι το απόφθεγμα που σκέφτομαι περισσότερο αυτές τις μέρες -και καθόλου δεν συνάδω με το κλίμα των ημερών...

Ξέχασα να πω πόσο μ'αρέσει η καμπάνια στις συγκοινωνίες για την ποίηση του Εγγονόπουλου. Αν ήμουν μεγαλύτερο ψώνιο απ'ό,τι είμαι, θα πίστευα ότι η Αττικό Μετρό έλαβε υπόψιν της την παραίνεσή μου να αξιοποιήσει τους καλλιτέχνες σπουδαστές της Σχολής Καλών Τεχνών. Ευτυχώς το tracker μου κρατάει σε επαφή με την πραγματικότητα.

Αντιθέτως -μιλώντας- γιά καμπάνιες, με θλίψη είδα τη σημερινή στα βαγόνια του Μετρό: στείλτε 75 euro στη Ρουμανία με κόστος 8 euro. Μου σφίχτηκε το στομάχι. Δεν ξέρω γιατί. Ή μάλλον ξέρω, αλλά δεν θέλω να κάτσω να το γράψω.

Στο σπίτι μας έχουμε ένα τεράστιο μαλλιαρό chow chow. Έχει γεμίσει το σπίτι τρίχες -φαίνεται ότι αλλάζει τρίχωμα, τι να πω; Τρώει όλη μέρα απίστευτες ποσότητες και κοιμάται πάνω στον καναπέ. Όταν δεν κοιμάται χασμουριέται και δείχνει τη μεγάλη μαύρη γλωσσάρα του. Πότε-πότε πηδάει απότομα πάνω στον αντρούλη μου και φωνάζει chow-chow ζητώντας επίμονα βόλτα. Το μόνο καλό είναι ότι δεν σκίζω τα καλύμματα και χρησιμοποιώ την τουαλέττα.