Η κόλαση του πολιτισμού

Σε αντίθεση με αυτό το φευγαλέο τελικά περίφημο "πνεύμα των ημερών" πιάνω τον εαυτό μου να εύχεται πολύ κακά πράγματα.

Το έχω γράψει κι άλλοτε και δεν θα πάψω να το επαναλαμβάνω: όταν ακούω περιπώσεις παιδεραστίας σκέφτομαι μόνο την θανατική ποινή. Μέσα στον κυκεώνα των σιχαμερών λεπτομερειών που ξερνά η τηλεόρασή μου, καταφέρνω να ακούσω τα λόγια που ψελίζει το ίδιο το παιδί στην επιστολή του. Λέει μεταξύ άλλων: "θέλω το αίμα μου πίσω".

Το αίμα του παιδιού δεν έρχεται πίσω ούτε με ορισμό χρηματικής εγγύησης, ούτε με προσωρινή αποφυλάκιση, ούτε με ολιγόχρονη φυλάκιση, ούτε φυσικά με απαλλαγή λόγω ράσου, υπεργηρίας, πρότερου έντιμου βίου, ψυχολογικών προβλημάτων, κλπ.

(Αλήθεια πόσες ευκαιρίες έχει ο θύτης να τη σκαπουλάρει, ενώ το θύμα καμιά...)

Το αίμα ζητάει αίμα.

Μα βέβαια τέτοια πράγματα δεν γίνονται στην κοινωνία μας. Είμαστε πολιτισμένοι! Ντροπή μου να γράφω και να πρεσβεύω τέτοια πράγματα.

Φυλάκιση λοιπόν. Εντάξει. Αλλά γιά πόσο;

Μα δεν είπαμε; Είμαστε πολιτισμένοι. Ισόβια στους παιδεραστές.

Δηλαδή όταν λέμε ισόβια, ε, όχι και ισόβια. Είμαστε πολιτιμένοι. Δεν μπορούμε ρε αδελφέ να καταδικάσουμε τους παιδεραστές μια ζωή πίσω από τα κάγκελα... Ας κάτσουν μέσα λίγα χρόνια και ας τους δώσουμε μιά δεύτερη ευκαιρία.

Όπου δεύτερη ευκαιρία είναι φαντάζομαι να δοκιμάσουμε να δούμε ως κοινωνία αν θα ξαναασελγήσουν, αν αυτή τη φορά θα τολμήσει το θύμα να αποκαλύψει, αν θα πιαστούν ξανά κλπ. κλπ. Μια δεύτερη δοκιμή θα μας πείσει... Για να δούμε!

Αυτή την απάντηση λοιπόν δίνουμε τελικά ως κοινωνία στα απροστάτευτα παιδιά μας και κάνουμε τον σταυρό μας (γιατί είμαστε και θρήσκος λαός) να μη μας συμβεί κάτι τέτοιο ποτέ.

(Γιά φαντάσου αλήθεια, έστω ένα λεπτό μπες μέσα σε αυτή τη σκέψη και φαντάσου, να συμβεί κάτι τέτοιο στο δικό σου το παιδί...)

&&&&&&

Στο μεταξύ, σε όλους εσάς αγαπητοί μου αναγνώστες που μόλις σοκαριστήκατε από τις απόψεις μου, αφιερώνω από καρδιάς το παρακάτω ποίημα της Carol Ann Duffy. Απλά αγγλικά, όπως απλά μιλάνε τα παιδιά. Δεν πιστεύω βέβαια να σας σοκάρω...Πολιτισμένοι άνθρωποι ειμαστε...

LIZZIE, SIX

What are you doing?

I'm watching the moon.

I'll give you the moon

when I get up there.

Where are going?

To play in the fields.

I'll give you fields,

bend over that chair.

What are you thinking?

I'm thinking of love.

I'll give you love

when I've climbed this stair.

Where are you hiding?

Deep in the wood.

I'l give you wood

when your bottom's bare.

Why are you crying?

I'm afraid of the dark.

I'll give you the dark

and I do not care.

&&&&&

Κατά τα λοιπά κυκλοφορεί ήδη γιά όσους θυμούνται ακόμη το βιβλίο της Χριστίνας Αντωνοπούλου, Άλεξ, Η ιστορία μιας εξαφάνισης, εκδ. Παπαζήσης.

Κατά τα λοιπά υπάρχουν άνθρωποι που πήγαν ως την Ευελπίδων να υποστηρίξουν τον παπά τους. Έκανε πολύ κρύο και ναύλωσαν πούλμαν ευτυχώς, θα ήταν κρίμα να αρπάξουν κανένα κρύωμα μέρες άγιες που είναι...

Κατά τα λοιπά, έτσι γιά να μην ξεχνιόμαστε ότι είμαστε άνθρωποι, εμφανίζεται κάποιος σαν τον Κύριο, που δυστυχώς δεν ξέρω το όνομά του, ο οποίος -μόνος αυτός!!- πρόγκηξε το ποίμνιο. Πολύ θα ήθελα να του σφίξω το χέρι και να του πω ευχαριστώ.

Κατά τα λοιπά, έτσι γιατί δεν ξεθύμανα και τελείως, σκέφτομαι ότι μέσα στις φυλακές επικρατεί ζούγκλα. Με τους άδικους και δίκαιους νόμους της...