Θαυμαστικά!!!

Παρατηρώ πόσα πολλά θαυμαστικά χρησιμοποιώ όταν γράφω, κατά κόρον μάλιστα στα σχόλια. Καταλήγω ότι έχω γίνει ένας άνθρωπος θαυμαστικός σε έναν κόσμο που οι περισσότεροι δεν θέλουν να ομολογούν την άγνοια της έκπληξης. Προτιμούν την προσποίηση των αποσιωπητικών και της τελείας.

Ευτυχώς οι ιστολογικοί μου φίλοι αποτελούν εξαίρεση. Ακολουθώντας την έμπνευση του Μάνου, είπα να σας χαρίσω κι εγώ μιά συλλογή θαυμασίων που συνέλεξα τον τελευταίο καιρό. Η συλλογή μου είναι εντελώς παράταιρη, δεν έχει ειρμό, έχει μόνο θαυμαστικά.

Θαυμάσιο ιστολόγιο Ι

Πατώντας το στο επάνω μέρος της σελίδας του ιστολογίου στην επιλογή "επόμενο ιστολόγιο", βρήκα κάποια στιγμή αυτό το κινέζικο ιστολόγιο. Δεν έχω φυσικά ιδέα τι λέει, αλλά οι φωτογραφίες είναι θαυμάσιες! Το Google μου πρότεινε να μεταφράσει στην σελίδα κι όπως φαίνεται προσπάθησε ειλικρινά, αλλά ανεπιτυχώς. Από τα μισόλογα κατάλαβα ότι το ιστολόγιο το γράφει ένα κορίτσι που ασχολείται με την φωτογραφία (είναι πολύ καλή φωτογράφος!), αγαπά την μουσική, την ποίηση και τα λουλούδια.

Θαυμάσιο ιστολόγιο ΙΙ

Θέλετε να δείτε μια ωραία συλλογή από τις απεικονίσεις ελεφάντων στην βυζαντινή τέχνη; Να, πατήστε εδώ στο εξαιρετικό ιστολόγιο της Diana Gilliland Wright με τον απολύτως ταιριαστό τίτλο: Surpised by Time . Χαζέψτε τις ωραίες καταχωρήσεις και μην παραλείψετε να διαβάσετε μια ακόμη ανακάλυψη της ιστολόγου: πάνω στο σκάφος Victoria του Μαγγελάνου που περιέπλευσε τη γη ήταν κι ένας έλληνας, ο ναύτης Νικόλαος από το Ναύπλιο!

Θαυμάσια συλλογή φωτογραφιών

Οι ομορφότερες βιβλιοθήκες του κόσμου!!!

Θαυμάσιες σκέψεις

Το μόνο ιδανικό που απέμεινε είναι ίσως ο Έρωτας.

(με πολλά ευχαριστώ στην lemon που μου το έστειλε με την παραίνεση να γράφει πιό συχνά)

Θαυμάσιο ανασκαφικό εύρημα

Ειδώλιο Αγίου Βασιλείου πορσελάνη, ca. 1884, ο επονομαζόμενος Blue Santa.

Ανήκει στον τύπο του Wishing Santa, δηλαδή κρατώντας τον ευχόσουν για το δώρο που επιθυμούσες να σου φέρει ο αληθινός τα Χριστούγεννα

Από την ανασκαφή του παλαιότερου εργοστασίου κατασκευής παιχνιδίων, στο Akron του Ohio (περισσότερα εδώ κι εδώ).

Το σημερινό ποστ, με εξαίρεση τις δύο τελευταίες φωτογραφίες, εικονογραφήθηκε με φωτογράμματα του William Henry Fox Talbot.

Ψιτ, πριν φύγεις, κοίτα εδώ!

Piraeusville

Το κωδωνοστάσιο της Αγίας Τριάδας και ο λεγόμενος "Πύργος" του Πειραιά

Γωνία των οδών Φίλωνος και Βασιλέως Γεωργίου




Ο ναός της Αγίας Τριάδας και στο βάθος η Πειραϊκή

Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες απο το cafe στον τελευταίο όροφο του κτηρίου στη γωνία Φίλωνος και Τσαμαδού στον Πειραιά (από κάμερα κινητού τηλεφώνου)

BONUS TRACK

Κάτω από την διαφημιστική πινακίδα των Ντετέκτιβς με σήμα ένα κακοσχεδιασμένο προφίλ του Sherlock Holmes, η επιγραφή περιλαμβάνει μιά προειδοποίηση-προτροπή ενισχυμένη με την αυθεντία μιάς παροιμίας:

Γονείς η εξωσπιτική ζωή των παιδιών σας πρέπει να σας ενδιαφέρει γιατί οι κακές συναναστροφές έχουν κακά αποτελέσματα

Σκηνές από ένα γάμο και άλλα θαυμάσια

Χτες το βράδυ ζήτησα του Θ. να μου αγοράσει το τελευταίο βιβλίο του Γ. Ξανθούλη, Η εκδίκηση της Σιλάνας, και αν γινόταν την πρώτη έκδοση. Μου τηλεφωνεί από το κέντρο. Βρήκε την δεύτερη και την τρίτη αλλά δεν αγόρασε το βιβλίο, συνεχίζει να ψάχνει. Με ρωτάει αν θέλω οπωδήποτε το βιβλίο σήμερα ή να συνεχίσει να ψάχνει από Δευτέρα για την πρώτη έκδοση. Θέλω το βιβλίο όπως και να έχει, απαντώ, και νιώθω απαίσιες τύψεις που τον ταλαιπωρώ.

(Δεν έχει γυρίσει ακόμη τώρα που γράφω. Ποιά έκδοση θα μου φέρει άραγε;)

Semper Fidelis

Μπαίνω στο κατάστημα οπτικών για να διαλέξω γυαλιά οράσεως. Η υπάλληλος μου δείχνει τους σκελετούς που είναι "στη μόδα", εγώ κολλάω από την πρώτη στιγμή σε έναν σκελετό παλαιότερης σεζόν, αρκετά διαφορετικό από τους άλλους. Τον επιλέγω τελικά, συμφωνεί κι ο Θ., στη διαδρομή για το σπίτι σκεφτόμαστε γιατί άραγε διάλεξα αυτόν τον σκελετό που "κάτι" μας θυμίζει. Στην αποβάθρα του μετρό ο Θ. βρίσκει την απάντηση. Μαρμελάδα χύμα, τρεις σοκολατίτσες για τα παιδιά, από αυτές του γάλακτος, ζζζαμπόν. Θα το κάψουμε απόψε κυρ Στέφανε, ναι! θα το κάψουμε

(και αν υπάρχει ακόμη εκεί έξω κάποιος που δεν το μάντεψε, η απάντηση εδώ)

Η σελίδα 11 από το αυθεντικό χειρόγραφο της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων, που φυλάσσεται στη Βρετανική Βιβλιοθήκη και είναι ολόκληρο διαθέσιμο στη σχετική ιστοσελίδα εδώ. Πρόκειται για το χειρόγραφο που εικονογράφησε ο ίδιος ο συγγραφέας και το δώρησε στην μικρή Alice Lidell, που του ενέπνευσε την ιστορία.

Όπως ήταν φυσικό η διαρκής παρουσία της μαμάς μου στο σπίτι (βλ. προηγούμενο ποστ) ανέτρεψε πολλές από τις συνήθειές μας. Κόπηκαν τα σαχλά τραγούδια, το βραδινό ποτάκι αγκαλιά στον καναπέ, περιορίστηκαν οι ερωτικές εκδηλώσεις (για να το θέσω και κομψά). Αυτή είναι μάλλον η πλέον δυσάρεστη πτυχή της συμβίωσής μας πλέον, αλλά όλο και κάπως την αντιμετωπίζουμε. Η νέα κατάσταση μας διδάσκει ότι ο άνθρωπος είναι ζώον κατεξοχήν εφευρετικόν και προσαρμοστικόν, είχε δίκιο ο Δαρβίνος.

ο Edward Norton και η Selma Hayek στον περιορισμένο χώρο ενός φωτογραφικού θαλάμου

People who need people

Η πίσω βεράντα δεν μας ανήκει πιά. Ανήκει στον γάτο της γειτονιάς μας, ο οποίος έχει την καλή διάθεση να μας αφήνει να την χρησιμοποιούμε κι εμείς για να απλώνουμε κανένα ρούχο, να ποτίζουμε τις γλάστρες, κλπ. Δεν νομίζω ότι μας συμπαθεί ιδιαίτερα: ούτε μας νιαουρίζει, ούτε μας απευθύνεται με κανέναν τρόπο όταν τον συναντάμε. Όταν βγαίνουμε εμείς στη βεράντα, εκείνος πετάγεται από τη θέση που λιάζεται, βγαίνει έξω από τη βεράντα, στέκεται σε ένα μεταλλικό κιβώτιο, μας κοιτάζει και περιμένει να κάνουμε τις δουλειές μας και να ξαναμπούμε. Είναι πολύ ανεκτικός μαζί μας, αλλά πότε-πότε το βλέμμα του δείχνει κάποια αδημονία, ιδίως όταν μπαινοβγαίνουμε για πολύ ώρα.

Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι να τον ψυχολογήσω. Το βλέμμα του δεν αποκαλύπτει πολλά. Είναι άλλοτε μπλαζέ, άλλοτε ενοχλημένος, σαν κάτι να σκέφτεται, πάντως ποτέ διαχυτικός ή φιλικός. Ξανθός, καθαρός, γαλανομάτης. Νομίζω, ή μάλλον ελπίζω ότι τουλάχιστον μας συμπαθεί και μας ανέχεται όπως συμπαθούν και ανέχονται οι περισσότεροι άνθρωποι τις γάτες. Το Σάββατο που αγόρασα τα Νέα αποφάσισα να τον βαφτίσω Γατουλάνο. Του αγόρασα και κροκέτες μοσχαριού και τους τις βάζω δίπλα στη θέση που του έφτιαξα (ένα χαλάκι μέσα σε μιά πλαστική λεκανίτσα). Τι να κάνω; Προσπαθώ απέλπιδα να τον κάνω να με αγαπήσει.

περισσότεροι άνθρωποι με γάτες εδώ

Στο μεταξύ η μαμά μου έσπασε δύο κόκκαλα στο πόδι της, στο επάνω μέρος του πέλματος και έβαλε νάρθηκα. Δεν μπορεί να μετακινηθεί παρά μόνον για λίγο και με πατερίτσες μέσα στο σπίτι, γι'αυτό την πήραμε και μένει πλέον μαζί μας. Είναι περίεργο αλλά εκείνες ακριβώς τις μέρες μου έλεγε ο Θ. πώς τον αγχώνει συχνά η σκέψη ότι οι γονείς μας μεγαλώνουν. Έτσι είναι. Μεγαλώνουν και έρχεται η ώρα μας να σταθούμε δίπλα τους, να τους στηρίξουμε, να τους πάμε στο γιατρό. Να τους παρηγορήσουμε όταν είναι στενοχωρημένοι, να τους κανακέψουμε, να τους πάμε βόλτα, να τους φτιάξουμε το αγαπημένο τους φαγητό, να κάνουμε υπομονή όταν μας εκνευρίζουν. Όταν δεν εκνευρίζομαι (γιατί, κακά τα ψέμματα, δεν είναι εύκολη αυτή η συμβίωση γιά κανέναν) σκέφτομαι, ίσως εγωιστικά, πώς θα είμαι τυχερή αν μπορέσω να επιστρέψω λίγη από την φροντίδα που πήρα.

Gertrude Kasebier, "Blessed art thou among women", Metropolitan Museum)
(αν σας θυμίζει κάτι, είναι γιατί χρησιμοποιώ την φωτογραφία αυτή στο προφίλ μου στο blogger)

Το περιστατικό με την μαμά μου μού επιβεβαίωσε δυστυχώς κάτι που από καιρό υποπτευόμουν. Ότι έχω χάσει πλέον την ψυχραιμία μου. Η μαμά μου δεν το ξέρει και γι'αυτό τηλεφώνησε σε μένα πρώτα, την "ψύχραιμη", αν και βρισκόμουν αρκετά πιό μακριά από τα άλλα μέλη της οικογένειας. Σκέφτηκα ότι εσύ δεν θα τρομάξεις, μου είπε. Τρόμαξα όμως πάρα-πάρα πολύ. Περισσότερο από όσο θα ήθελα και κυρίως περισσότερο από όσο έπρεπε. Κι ύστερα που συνήλθα στενοχωρήθηκα που έχασα (λίγο νωρίς μάλλον, ε; μόλις στα 37 μου) αυτή την περιβόητη ψυχραιμία μου. Ευτυχώς ο Θ. είναι δίπλα μου, ψύχραιμος εκείνος για όλους μας -ακόμη ;).

(ευκαιρία να ομολογήσω ότι κάποιες Απόκριες της ενήλικης ζωής μου ντύθηκα Batgirl. Δεν είμαι εγώ στην εν λόγω φωτογραφία, αλλά δεν απείχα και πολύ.)

(πιέστε επί της φωτογραφίας εάν επιθυμείτε μεγέθυνση)

Ένα επιστολικό δελτάριο που ανέκυψε σε ένα παλαιοπωλείο του Illinois διηγείται μιά άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία.

Το δελτάριο τυπώθηκε προφανώς από τον φωτογράφο J. Baumann το 1910 που έχει και το copyright της φωτογραφίας στην πρόσθια όψη. Εικονίζεται ένα ζευγάρι, ένας κύριος και μία κυρία της εποχής και από κάτω γράφεται η λεζάντα "Nothing Doing!", που θα μπορούσε να την αποδώσει κανείς ως "Δεν έγινε τίποτα!" ή "Δεν γίνεται τίποτα!".

Η εντύπωση της σκηνοθετημένης σκηνής είναι σαν να απευθύνθηκε ο κύριος στην κυρία, εκείνη στρέφει και τον κοιτά με κάποια απαξίωση κι εκείνος απαντά "Nothing Doing" -ή μήπως αυτό το λέει εκείνη;

Το μήνυμα στο πίσω μέρος έχει ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον καθώς είναι γραμμένο με ένα ημικρυπτογραφικό, πολύ προσωπικό ύφος. Σαν να θέλει ο αποστολέας να γράψει περισσότερα και να μην μπορεί ή μάλλον σαν να υπονοεί περισσότερα από αυτά που γράφει.

Το δελτάριο εστάλη στις 28 Οκτωβρίου 1911, απευθύνεται στον κύριο Perry Cline, Princeton, Illinois, Route 7 και λέει αυτολεξεί τα εξής

Hello you-

How are you?

I am fine have

been looking for you over or to

hear from you but Nothing doing

as yet wonder if

there will be think so?

I remain

Lovingly.

Το έστειλε άραγε μιά τολμηρή κυρία σαν αυτήν που εικονίζεται στην φωτογραφία; Και άραγε ποιά να ήταν, αν υπήρξε, η απάντηση;

Η ανακάλυψη του δελταρίου πρέπει να πιστωθεί στον κύριο πίσω από το ψευδώνυμο malkhos, ο οποίος διηγείται αναλυτικά τις συνθήκες εύρεσης του δελταρίου και την ιστορία του εδώ.

The whimsical spirit

(σε συνέχεια αυτού του ποστ)

Προχτές το βράδυ ξεφυλλίζοντας το Masterpieces of Illumination διάβασα ότι ο Αλφόνσο Χ ο Σοφός, είχε συγγράψει μιά πραγματεία ονόματι Libro de los Juegos, ένα Βιβλίο των Παιγνίων, στο οποίο παρουσίαζε σκακιστικά προβλήματα και άλλα επιτραπέζια παιχνίδια της εποχής του. Γνώριζα τον Αλφόνσο, ως πεφωτισμένο Ισπανό μονάρχη του 13ου αιώνα και ευσεβή μουσικό, από τα δημοφιλή μεσαιωνικά του τραγούδια που ήταν αφιερωμένα στην Παναγία, τα Cantigas de Santa Maria.

(ακούστε λίγο αν έχετε κέφι χαζεύοντας και την μικρογραφική εικονογράφηση).

Το Βιβλίο των Παιγνίων αποκαλύπτει μιά εντελώς διαφορετική πτυχή του Αλφόνσου, ένα ενδιαφέρον του άκρως κοσμικό. Το χειρόγραφο, εικονογραφείται με 150 πολύ ενδιαφέρουσες μικρογραφίες, αλλά δεδομένου ότι βρίσκεται στην βιβλιοθήκη της μονής του Αγίου Λαυρεντίου στο Εσκοριάλ, είναι μάλλον ευκολώτερο να το χαζέψετε εδώ.

Σκέφτομαι ότι οι Ισπανοί πρέπει να αγαπούν πολύ τα επιτραπέζια παιχνίδια και θυμάμαι ότι ο Salvador Dali είχε σχεδιάσει με τον δικό του τρόπο πολλά παιγνιόχαρτα για τράπουλες "κλασικές", όπως αυτή, και tarot όπως αυτή.

Ανακαλύπτω κάτι ακόμη που δεν ήξερα: τον χειμώνα του 1940-41 o Andre Breton μαζί με πολλούς άλλους διανοούμενους της εποχής, βρέθηκαν στη Μασσαλία να περιμένουν εναγωνίως την ευκαιρία να διαφύγουν στην Αμερική. Για να περάσει ο καιρός, ο Breton μαζί με άλλους σουρεαλλιστές καλλιτέχνες, όπως ο Max Ernst και ο Andre Masson, δημιούργησαν μιά τράπουλα δικής τους εμπνεύσεως που συνδύαζε στοιχεία από την κλασική και την τράπουλα tarot.

Η νέα τράπουλα ονομάστηκε Jeu de Marseille, περιλάμβανε 52 χαρτιά και τέσσερις νέες "οικογένειες", τις Φλόγες (για τον έρωτα και το πάθος), τους Τροχούς (για την επανάσταση), τις Κλειδαριές (για τη γνώση) και τα Αστέρια (για τα όνειρα). Ο Breton, πιστός κομμουνιστής, άλλαξε και τη σχετική ιεραρχία: στη θέση του Ρήγα, της Ντάμας και του Βαλέ, έβαλε το Πνεύμα (Genius), την Σειρήνα και τον Μάγο.

Πνεύμα των Φλογών ήταν ο Baudelaire, Μάγος των Φλογών ήταν ο Novalis και Σειρήνα ήταν η Mariana Alcoforado, στην οποία αποδιδόταν (λανθασμένα) το ερωτικό έργο Επιστολές μιάς Πορτογαλίδας Μοναχής.

Πνεύμα των Τροχών ήταν ο Μαρκήσιος de Sade, Μάγος των Τροχών ήταν ο Pancho Villa (!) και Σειρήνα η Lamiel, ηρωίδα του ομώνυμου ημιτελούς έργου του Stendhal.

Πνεύμα και Μάγος των Κλειδαριών ήταν ο Έγελος και ο Παράκελσος αντίστοιχα, ενώ Σειρήνα ήταν η ιδιότυπη περσόνα Helene Smith, διάσημη Γαλλίδα πνευματίστρια που πίστευε ότι ήταν μετενσάρκωση Ινδής πριγκίπισσας και της Μαρίας Αντουανέττας και ισχυριζόταν οτι επικοινωνούσε με τους Αρειανούς.

Πνεύμα των Αστεριών ήταν ο αγαπημένος των Σουρεαλιστών ποιητής Lautreamont, Μάγος ήταν ο Sigmund Freud και Σειρήνα των Αστεριών η αγαπημένη Αλίκη, η ηρωίδα του Lewis Carroll.

(πολλά περισσότερα για το Jeu de Marseille μπορείτε να βρείτε εδώ)

Το σημερινό ποστ εικονογραφείται με έγχρωμα χαρακτικά του Salvador Dali για μιά έκδοση της Αλίκης στην Χώρα των Θαυμάτων που κυκλοφόρησε το 1969 (από εδώ). Η Αλίκη είναι μιά ακόμη εμμονή μου (Μine is a long and a sad tale) και έτσι μου φάνηκε ότι εικόνες και κείμενο στο σημερινό ποστ, που μοιάζει τόσο ετερόκλητο, κλείνουν έτσι κάπως ταιριαστά.

Στην άκρη του φόβου αρχίζει το θάρρος

Έχασα την επαφή μου με το διαδίκτυο εδώ και δυό βδομάδες. Τις πρώτες δυό μέρες αναζητούσα εξαρτημένη την σύνδεσή μου, αλλά μετά μου πέρασε. Ώστε τόσο μόνο θα έλεγα ότι μου χρειάζεται για να κόψω την εξάρτηση.
Ψέματα γράφω φυσικά. Συνέχισε να μου λείπει η διαδικτυακή επαφή, το να διαβάζω το email μου ή τα blogs όλο αυτό το διάστημα. Αλλά καθώς περνούσαν οι μέρες, η έλλειψη και η σκέψη με επισκέπτονταν με όλο και μικρότερη συχνότητα. Απέκτησα ξανά τη σύνδεσή μου το Σάββατο. Είδα μόνο τα mails μου και έκλεισα τον υπολογιστή.

Στο μεταξύ διάστημα συνέβησαν πολλά. Έκανα τη γενική καθαριότητα του σπιτιού, ασχολήθηκα λίγο με το βιβλίο, πέρασα μια υπέροχη Παρασκευή με την Λ., τον Α., τον Γ. και τον Θ. (σας ευχαριστώ!). Συνέχισα να πηγαίνω στα διαβόητα πολλά ιατρικά μου ραντεβού, έχω καινούργιο οδοντίατρο που τον λατρεύω και μ’αγαπάει, ανακάλυψα ένα τσαγκαράδικο κοντά στο σπίτι μου. Έλαβα θετική απάντηση από το συνέδριο της Κοπεγχάγης με έναν τίτλο διάλεξης που παραπέμπει στο Κλουβί με τις Τρελές. Χτες βράδυ έζησα την απόλυτη συγκίνηση ακούγοντας την σεβάσμια κυρία Καλλίτσα Γιαννοπούλου-Τσιάκα να αναφέρεται στο κείμενο που έχω γράψει γι’αυτήν σε τούτο εδώ το blog. Α, ναι, και την προηγούμενη Δευτέρα άλλαξε η ζωή μου. Νομίζω προς το καλύτερο.

Στην άκρη του φόβου, αρχίζει το θάρρος.

Το ξέρω τώρα, αλλά άργησα να το μάθω. Άργησα πολύ να το μάθω.

Το δικό μου ταξίδι μέχρι την άκρη του φόβου μου κράτησε 10 ολόκληρα χρόνια. Δέκα χρόνια. Το γράφω ξανά για να το ακούσω ξανά μέσα μου, το διαβάζω ξανά, και πάλι μου φαίνεται ένα απίστευτα μεγάλο χρονικό διάστημα.
Στη διαδρομή έδωσα μάχες, έχασα μάχες, κέρδισα μάχες. Λίγο πριν το τέλος του ταξιδιού, λίγο πριν την άκρη, έδωσα την πιο μεγάλη μάχη. Τη μάχη με τους δικούς μου δαίμονες.
Ήρθανε όλοι μαζεμένοι στο σπίτι μου ένα πρωί του Ιουνίου. Με φόβισαν, με νίκησαν, με έριξαν κάτω. Σηκώθηκα. Ήρθαν ξανά την επόμενη μέρα. Με έριξαν κάτω. Σηκώθηκα. Ήρθαν πολλές φορές αυτό το καλοκαίρι. Παλέψαμε. Νικήσαμε.

Στην άκρη του δικού μου φόβου μοιάζω με ηρωίδα αμερικάνικης ταινίας. Έφαγα ξύλο, πολύ ξύλο, με πυροβόλησαν, αλλά εγώ εκεί, ακόμα ζωντανή. Εκεί που δεν το περίμενα ούτε εγώ η ίδια, με μώλωπες, με αίματα τρεχούμενα και γάργαρα, αλλά μαλλί καλοχτενισμένο και κραγιόν στα χείλη, ξανασηκώνομαι.