Σάββατο 3 Ιουνίου 2006

Του νεκρού παιδιού


Πριν λίγες μέρες συζητούσαμε για το ποίημα του Neruda, Fable of the Mermaid and the Drunks, κανά δυό ποστ πιό κάτω, που μιλά για το Θάνατο της Αθωότητας.
Νόμιζα ότι χρησιμοποιούσε μεταφορές, υπερβολές, παρομοιώσεις, συμβολισμό.
Πόσο φρικτά κυριολεκτικό ήταν τελικά ε;


Φρικτά γεννήματα σάπιας κοιλιάς,
σκουλίκια που μισείτε τα πουλιά,
σκουλίκια
τι κρίμα που γεννιέστε και μεγαλώνετε έτσι,
που σέρνεστε ανάμεσά μας,
τι κρίμα που σας βρίσκουν άλλοθι, σας αθωώνουν, σας εφησυχάζουν,
γεννήματα μιας σάπιας μάνας,
καθρέφτες μιας σάπιας κοινωνίας,

πότε θα έρθει το τέλος που πρέπει;
ποιό είναι το τέλος που πρέπει;

11 σχόλια:

Juanita La Quejica είπε...

Ταιριάζει με την ταινία Los Olvidados του Buñuel, που γυρίστηκε το 1950. Και όμως, από τότε υπήρχαν παρόμοιες καταστάσεις, σαν αποτέλεσμα της φτώχειας, του φόβου, της εγκατάλειψης. Διαφορετικοί ίσως οι λόγοι σήμερα, δυστυχώς όμως ίδια θλιβερά αποτελέσματα.

Ιφιμέδεια είπε...

Σωστά.
Αλλά είναι απέραντη η απογοήτευση και η θλίψη.
Γιατί δυστυχώς βαυκαλιζόμαστε ότι προσπαθούμε να βελτιώσουμε την κοινωνία μας.

cobden είπε...

Nομίζω πως βαυκαλιζόμαστε συλλογικά όταν υποστηρίζουμε πως η ανθρώπινη φύση βασικά είναι καλή, και πως οι κοινωνικές συνθήκες ευθύνονται για τις όποιες παρεκτροπες μας("κακούργα κενωνία!")...Ξεχνάμε την σκοτεινή πλευρά που βρίσκεται στην ίδια τη φύση μας, και πως τέτοια σκοτεινή πλευρά έχουν ακόμη και τα παιδια, οι δήθεν ενσαρκωτές της καλοσύνης και της αθωότητας...Όλοι μας υπήρξαμε παιδιά και ξέρουμε πολύ καλά, πως τα παιδιά μπορούν να δείξουν απίστευτη σκληρότητα και κακία,απέναντι σε καθέναν που είναι έστω και ελάχιστα διαφορετικός...Γιατί εξακολουθεί να μας κάνει τόσο εντύπωση???

Ιφιμέδεια είπε...

Εγώ δεν πιστεύω ότι βασικά η ανθρώπινη φύση είναι καλή ή κακή. Όπως δεν πιστεύω ότι π.χ. η εγκληματικότητα -όπως κάθε κοινωνική συμπεριφορά- είναι κληρονομική.
Νομίζω ότι η ανθρώπινη φύση διαμορφώνεται από τις εκάστοτε συνθήκες, και άρα ο άνθρωπος διαμορφώνεται, εκπαιδεύεται.
Υπ'αυτήν την έννοια ο άμεσος περίγυρος σε τέτοιες περιπτώσεις έχει πολύ μεγάλη ευθύνη.

lemon είπε...

Ναι, απο το πρωί γυρίζει μέσα στο μυαλό μου, κι εκεί κατέληξα κι εγω, στον άμεσο περίγυρο...
Σε καμμία περίπτωση δεν προσπαθώ να βρω δικαιολογία, να κρίνω, να ρίξω ευθύνες, νομίζω οτι αυτό εννοείται, απλά το μυαλό μου αναζητάει κάπου, κάπως να το τοποθετήσει, για να καταλάβει, για να το χωρέσει.

Π είπε...

Mπράβο βρε Iφιμέδεια... Πριν από λίγο έβαλα ένα μικρό σχόλιο ως υστερόγραφο εκεί που φιλοξενούμαι, και τώρα τριγύρναγα από blog σε blog με απορία που δεν έβρισκα κάτι για αυτήν την ψυχούλα που χάθηκε έτσι άσκημα...

I.I είπε...

ειναι από τις περιπτώσεις που πάντα θα μας κάνουν να αναρωτιώμαστε για τα ανθρώπινα όρια.
και να συμφωνώ οτι ο περίγυρος παίζει ρόλο, αλλά δεν σας φαίνεται ότι τα παιδιά λειτούργησαν κανονικά σαν αγέλη που "προστατεύεται" από το διαφορετκό;
ίσως αυτού του είδους την αντίδραση την αντέγραψαν από γονείς, συγγενείς κλπ., αλλά και πάλι, αυτά είναι που εγκλημάτισαν.
δεν ξέρω είναι πολλοί παράγοντες στη μέση...

NinaC είπε...

Και τι είναι, τελικά, το κακό?
Κληρονομικό ή επίκτητο?

I.I είπε...

φαντάζομαι οτι αν αυτά τα παιδια είχαν διδαχτεί όρια στο σπίτι τους, δεν θα έφταναν σε αυτό το σημείο.
άρα συμφωνώ με την Ιφι, ότι είναι επίκτητο το κακό.

Ανώνυμος είπε...

:)

Ιφιμέδεια είπε...

Αν πρέπει να το θέσουμε έτσι, τότε ναι, επίκτητο.