Πέμπτη 29 Ιουνίου 2006

Έτσι σκόρπια κι ασύνδετα




Απέχω ηθελημένα από την αγάπη που με πλήγωσε νομίζοντας ότι θα επουλώσω τις πληγές και θα ανανεώσω τον έρωτα. Λες;

Η απόσταση θα μεγαλώσει τη λαχτάρα ή θα μου αποδείξει ότι μπορώ μια χαρά να ζήσω και χωρίς;

Γιατί δεν αναλαμβάνω τις ευθύνες μου και όλο ψάχνω δικαιολογίες;

Θα βρω το θάρρος να κάνω την τομή;
Θα ξαναγυρίσω;
Θα αγαπάω το ίδιο;
Τι ρόλο θα παίξω στο νέο έργο;

Κι όλα αναρωτιέμαι:

Τι θα γινόταν αν έλεγα πραγματικά τι πιστεύω;

9 σχόλια:

I.I είπε...

οτι γινεται παντα οταν εκστομιζουμε την αληθεια μας.
μενουν οσοι την αντεχουν.
και οσοι νοιαζονται!

Ανώνυμος είπε...

:))

Mantalena Parianos είπε...

"Τι ρόλο θα παίξω στο νέο έργο;"
Ιφιμεδειάκι, για να είναι νέο ένα έργο πρέπει και να διαθέτει νέους πρωταγωνιστές. Βρες τον δικό σου νέο πρωταγωνιστή!

Provato είπε...

η τελευταία ερώτηση είναι η χειρότερη κατάσταση στην οποία μπορεί, κατά τη γνώμη μου, να βρεθεί το μυαλό του ανθρώπου...


μπεεεε

Ανώνυμος είπε...

Πόσο σοφά σου απάντησε ο ΙΟΥΔΑΣ , το θέμα είναι να βρεις τη δύναμη να πεις αυτό που πιστεύεις.
Και τότε όλα γίνονται ξεκάθαρα, τότε θα δεις τι ωραία ξεχωρίζουν το στάρι από την ήρα τότε θα δεις πόσοι πραγματικά σε νοιάζονται και σε καταλαβαίνουν, μεγάλο δίλημμα, σοβαρή απόφαση

Ιφιμέδεια είπε...

Καλά τα λέτε φίλοι μου και σας ευχαριστώ.
Δεν υπήρξα όμως ποτέ μου γενναία.

Ανώνυμος είπε...

Αυτό είναι δυστυχώς που λείπει από άλλους μας αγαπητή μου Ιφιμέδεια ,το θάρρος και η αποφασιστικότητα.
Πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα………

Ανώνυμος είπε...

Όλοι χάνουμε τη γενναιότητα όταν κινδυνεύουμε να χάσουμε κάτι όμορφο. Μόνο όσοι βλέπουν ότι κάτι πιο όμορφο θα έρθει αποφασίζουν να κάνουν το βήμα.

Ιφιμέδεια είπε...

Προμηθέα μου,

καλώς ήρθες. Το ξέρεις ότι σε ψάχνω; Θέλω να σε ρωτήσω κάτι για τη Δανειστική του Πειραιά. Κάτι βρήκα.

Αν διαβάσεις αυτό το σχόλιο, στείλε μου mail στο cerameia@yahoo.com