Οι τρεις μάγοι

Ήτανε μέρες συνηθισμένες και μέρες ασυνήθιστες.

Μέρες χαράς με τα μάτια των φίλων που είχα καιρό να δω.

Μπορεί να ήταν το πέρασμα του χρόνου μακριά τους, μπορεί να ήταν ιδέα μου, πάντως μου φάνηκε ότι φέτος οι φίλοι και οι φίλες μου είχανε βλέμμα πιό σκεπτικό, βλέμμα υγρό, της νοσταλγίας και της έγνοιας. Χαίρομαι που διασταυρώσαμε τα βλέμματά μας αυτές τις γιορτές.

Ήτανε μέρες με μελομακάρονα και δίπλες, μέρες με σακούλες γεμάτες δώρα.

Ήταν και μέρες ανάμεσα σε ένα τρακάρισμα και έναν ξηλωμένο γύψο. Όλοι καλά ευτυχώς.

Ήταν και μιά μέρα πιό ασυνήθιστη από τις άλλες που όμως δεν της φαινότανε. Μπήκα στο τρένο του ΟΣΕ να κατέβω στην Αθήνα. Κάθισα δίπλα σε έναν κουρασμένο πακιστανό. Κρατούσε το κεφάλι του με το χέρι του και αναστέναζε.

Στο διπλανό διάχωρο κάθονταν τρεις μάγοι και συζητούσαν χαρούμενοι σε σπασμένα αγγλικά.

Μια κοπέλα μαύρη, με υπέροχο σοκολατένιο στιλπνό δέρμα, ωραία στραβά δόντια και λαμπερό χαμόγελο. Έσφιγγε την τσάντα της στο στήθος. Μια κοπέλα Φιλιπιννέζα, κοντούλα και τσαχπίνα, λεπτή, απλά κομψή, έπαιζε στα χέρια της ένα ροζ κινητό και κουβαλούσε απο κοντά ένα σάκο. Ένας μεγαλύτερος κύριος, ίσως από το Πακιστάν, πολύ μελαχρινός, με αστραφτερά μάτια, έδειχνε υπομονετικός κι άκουγε τα κορίτσια με χαμόγελο.

Τα κορίτσια διαφωνούσαν για το που βρίσκεται η Αμερική. Είναι χώρα της Ευρώπης έλεγε η μαυρούλα. Όχι, επέμενε η Φιλιππινεζούλα, είναι πιό μακριά. Και σχεδίαζε επί ματαίω πάνω στο πόδι της τη θέση των ηπείρων.

Ξέρεις να μαγειρεύεις; ρώτησε η μαυρούλα. Ναι αμέ, με έμαθε μιά Ελληνίδα μαμά. Εγώ δεν ξέρω, πίσω στην Αφρική μαγείρευε η μαμά μου. Η μαμά της πίσω στην Αφρική εμφανίστηκε πάνω από το κεφάλι της και της χάϊδεψε τα μαλλιά.

Να πάρουμε ψάρι να μαγειρέψουμε, λέει η Φιλιππινεζούλα. Έχετε ψάρι στην Αφρική;

Ναι, έχουμε, αλλά δεν ξέρω να το μαγειρεύω.

Ψώνισε εσύ και θα μαγειρέψω εγώ, σκάει χαμόγελο η Φιλιππινεζούλα και ορμάει στην έξοδο. Φτάσαμε στην Αθήνα.

Φίλοι μου, καθώς μεγαλώνω συνειδητοποιώ ότι δεν είμαι σε θέση να δίνω συμβουλές σε κανέναν. Δεν νομίζω ότι η πορεία μου μέσω των επιλογών μου δικαιολογεί ή δικαιοδοτεί κάτι τέτοιο. Από την άλλη, με πιάνει μια ακατανίκητη επιθυμία να κάνω ακριβώς αυτό που δεν πρέπει.

Οι ευχές-συμβουλές μου για την καινούργια χρονιά είναι να ανοίγετε τα μάτια σας στα θαύματα της καθημερινότητας. Είναι παντού και περιμένουν να τα αναγνωρίσουμε. Να είστε ευγνώμονες για τα καλά που σας συμβαίνουν, τους αγαπημένους ανθρώπους που έχετε γύρω σας. Να φυλάτε τις ωραίες αναμνήσεις όσο γίνετε ζωντανές μέσα σας. Κι όταν τυχαίνουν τα άσχημα να αντλείτε από τα καλά, να κάνετε υπομονή και να ελπίζετε στα καλύτερα.

Αυθαίρετα στο Κολωνάκι

Εδώ ο τίτλος μόνο, η ανάρτηση φιλοξενείται εδώ, στον athensville, που είχε την ευγένεια να με καλέσει να γράψω ένα κείμενο σχετικό με την Αθήνα.

Τον ευχαριστώ θερμά και ειλικρινά για την φιλοξενία.

Quidquid Latine dictum sit altum videtur

Χαριτωμένο πρόσωπο μπρος στο βιβλίο,

Ματάκια εσείς σκυμμένα εκστατικά,

Στης φαντασίας, μικρούλα μου, το πλοίο

Και ταξιδεύεις έτσι, στ'ανοιχτά.

(Μιλτιάδη Μαλακάση, Στην ίδια)

Εχτές τελείωσε ένας περίεργος, πολύ κουραστικός μήνας. Άρχισε με ένα ατύχημα και τελείωσε με ένα ευτύχημα. Το αντίστροφο θα ήταν χειρότερο.

Εχτές το απόγευμα η Mary Poppins με κάλεσε για καφέ στο πιό Χριστουγεννιάτικο μέρος της Αθήνας. Όταν κανείς βγαίνει μαζί της περιμένει βέβαια να του συμβούν ένα σωρό υπέροχα πράγματα, αλλά εν πάση ειλικρινεία δεν ήμουν προετοιμασμένη να ενθουσιαστώ τόσο

(αν και, τώρα που το σκέπτομαι, πώς προετοιμάζεται κανείς να ενθουσιαστεί;)

Φράση-κλισέ: Η αστυνομία αποδίδει το συμβάν σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών.

Προχτές λοιπόν ξεκαθάρισα έναν παλιό λογαριασμό. Ευτυχώς δεν υπήρξε συμβάν. Τα δέκα πιό δύσκολα λεπτά που έχω περάσει εδώ και καιρό και φανταστείτε απουσίαζε ο σκύλος που δαγκώνει.

(άρα, τώρα που το σκέπτομαι, αυτά τα δέκα λεπτά θα μπορούσαν να ήταν δυσκολώτερα)

Επήγα πάλι στου γιατρού γιατί πονεί η καρδιά μου
και τη μορφη τση μου δειξε το καρδιογράφημα μου.

Πριν δυό χρόνια, σε έναν περίπατο στην παλιά πόλη του Ρεθύμνου, άκουσα ένα τραγούδι κρητικό με απίστευτα σουρεαλιστικούς στίχους ιατροερωτικής θεματολογίας. Το ίδιο κιόλας βράδυ στο γάμο που ήμασταν καλεσμένοι ένας ομοτράπεζος Κρητικός με βοήθησε να εντοπίσω την ταυτότητα του τραγουδιστή. Δεν είχα βρει όμως το άσμα. Εχτές το βρήκα κι αυτό.

Όπως καλά θυμόμουν το άσμα έχει συναρπαστική υπόθεση. Ο τραγουδιστής έχει ενοχλήσεις και επισκέπτεται καρδιολόγο που του κάνει καρδιογράφημα στο οποίο εμφανίζεται μυστηριωδώς η μορφή της αγαπημένης του (του τραγουδιστή όχι του γιατρού). Ο γιατρός συστήνει συχνότερες συναντήσεις με το αντικείμενο του πόθου, αλλά ο ήρωάς μας αμφισβητεί την γνωμάτευση και θεωρεί την περίπτωσή του μή καταγεγραμμένη στα ιατρικά χρονικά. Ζητείται η συνδρομή ιατρού από το εξωτερικό ο οποίος όμως αρνείται να αναλάβει την περίπτωση.

Εδώ μεσολαβεί ένα λογικό κενό όπου υπονοείται ο θάνατος του ήρωα. Πριν πεθάνει όμως ο καλός μας φίλος είχε γίνει δωρητής οργάνων. Ωστόσο, οι γιατροί χρησιμοποιούν τελικά μόνον τα μάτια του για μεταμόσχευση και όχι την καρδιά του. Οι λόγοι γι'αυτό είναι πολλοί και παραδόξως ισχύουν συγχρόνως. Η καρδιά βρισκόταν σε κακή κατάσταση ("κομμάτια") και δεν μπορούσε να μεταμοσχευθεί. Η καρδιά είχε δωρηθεί από τον ίδιο τον ήρωα στην ερωμένη-φονέα του. Η καρδιά είχε τελικώς αλλάξει θέση και είχε πάει δεξιά στο στήθος.

Ας μην τα πολυλογώ όμως. Ασφαλώς η αφήγησή μου ωχριά μπροστά στην αυθεντική ερμηνεία, την οποία μπορείτε να απολαύσετε εδώ.

Από αύριο ξεκινούν εν τη οικία μας οι επίσημοι εορτασμοί των ημερών των Χριστουγέννων οι οποίοι αναμένονται να κορυφωθούν την Πρωτοχρονιά. Θα τραγουδάω κάλαντα, θα βλέπω Χριστουγεννιάτικες ταινίες, θα διαβάσω τα Χριστουγεννιάτικα βιβλία μου. Όπως λέει και η τρίχρονη κολλητή μου "Σα γίνει χαμός!".

Παρεμπιπτόντως ως ειδική Χριστουγεννολόγος-Ντικενσολόγος, φρονώ ότι η καλύτερη δραματοποιημένη εκδοχή του A Christmas Carol είναι αυτή με τον Patrick Stewart ως Ebenezer Scrooge. Πάντα όμως με συγκινεί και η εκδοχή με τον George C. Scott, αν και ίσως κάπως αμερικάνικη.

Η σημερινή ανάρτηση εικονογραφείται με μιά παλαιά (1882) έκδοση του ποιήματος του Clement Moore, A Visit from Saint Nicholas, περισσότερο γνωστού από τον πρώτο στίχο, It was the night before Christmas... Την έκδοση μπορείτε να αναζητήσετε εδώ. Αν σας κουράζει η ανάγνωση των σελίδων, σας θυμίζω ότι την είχα μεταγράψει στο ιστολόγιο, εδώ, εν έτει 2006...

Μια γυναίκα εξομολογείται

Τον τελευταίο καιρό κλείνω λογαριασμούς, τακτοποιώ υποθέσεις. Εδώ και πολύ καιρό κάνω όλα όσα ανέβαλα εδώ και χρόνια. Από την πολύ τακτοποίηση υποθέσεων, σήμερα έκανα την μακάβρια σκέψη ότι κάπου εδώ θα μπορούσα να πεθάνω κιόλας. Αλλά, φευ, το πιθανότερο είναι ότι ο θάνατος θα διαλέξει κάποια στιγμή που θα έχω μιά ατζέντα γεμάτη υποχρεώσεις.

Ολοένα και περισσότερο συνειδητοποιώ ότι έχω βάλει σκοπό της ζωής μου να πολεμήσω την σοβαροφάνεια, την γκρίνια, την ψευτοκουλτούρα, να προωθήσω τον παλιμπαιδισμό, τον αυθορμητισμό, την γελοιότητα, το χιούμορ. Κάθε φορά που συναντώ έναν άνθρωπο που μου το παίζει πολύ σοβαρός, αμέσως σκέφτομαι με ποιόν τρόπο θα μπορέσω να τον σοκάρω. Η ανάγκη αυτή τείνει να γίνει σχεδόν ψυχαναγκαστική.

Σήμερα αγόρασα από γνωστό παιχνιδοκατάστημα μιά στέκα με κόκκινα κέρατα ταράνδου που έχουν πάνω τους κουδουνάκια. Όταν γύρισα σπίτι φόρεσα τη στέκα και έτρεχα στα δωμάτια κοτσαπηδώντας για να ακούγονται τα κουδουνάκια. Μην ξεχνάτε ότι είμαι 37 ετών. Η κίνησή μου αυτή προκάλεσε θυμηδία στην μαμά μου και τον Θ. αλλά δεν τους φάνηκε καθόλου περίεργη. Μάλλον αναμενόμενη θα έλεγα. Το κοινό μου έχει γίνει δύσκολο. Πρέπει να προσπαθώ περισσότερο.

Το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου έχει τη δυνατότητα αποθήκευσης 5 σταθμών. Οι σταθμοί που έχω αποθηκεύσει είναι ο Ρυθμός, ο Αντέννα (που δεν ακούω ποτέ), το Τρίτο Πρόγραμμα, ο Rock FM και ο Dirty (!!).

Έκανα το εμβόλιο της γρίπης και μέχρι στιγμής νιώθω περίφημα. Η μόνη (προβλεπόμενη) παρενέργεια είναι ένα ελαφρύ οίδημα και κοκκίνισμα στην περιοχή της ένεσης. Το νοσοκομείο που πήγα είναι κατά πάσαν πιθανότητα το πιό καλά κρυμμένο δημόσιο νοσοκομείο της Αθήνας (με πολύ καλό προσωπικό και θαυμάσιες εγκαταστάσεις).

Έχω τύψεις για κάτι που δεν έκανα. Την προηγούμενη Πέμπτη, σε ένα άλλο δημόσιο νοσοκομείο (με εγκαταστάσεις παρόμοιες του Άουσβιτς), στο διπλανό ταμείο ένας ηλικιωμένος κύριος εξηγεί χαμηλόφωνα και ευγενικά ότι επειδή παθαίνει διαλείψεις ξέχασε να φέρει μαζί του την κάρτα του νοσοκομείου. Ο ταμίας ελέγχει το ηλεκτρονικό αρχείο (!) και του δίνει την δυνατότητα να εξεταστεί κανονικά, αλλά συγχρόνως κάνει σκηνή υψώνοντας τη φωνή του. Εν κατακλείδει, πάντα μιλώντας στον ενικό, δίνει την εντολή στον κύριο "Άϊντε πέρνα τώρα". Κι εγώ στέκομαι δίπλα, βλέπω την σκηνή και δεν κάνω τίποτα.

H εικονογράφηση της σημερινής ανάρτησης έγινε με σχέδια της Anna Maria Garthwaite (1688-1763) από τη συλλογή του Μουσείου Victoria & Albert. Η Garthwaite υπήρξε κορυφαία σχεδιάστρια υφασμάτων της Αγγλικής βιομηχανίας μεταξιού, παράγοντας περί τα 80 σχέδια κάθε χρόνο, με προτίμηση στα φυτικά θέματα.

Λαϊκοί τύποι

Μ'αρέσει να ψωνίζω στη λαϊκή της γειτονιάς μου. Παλιότερα, όταν ζούσα στον Πειραιά, με ενοχλούσε να πηγαίνω στη λαϊκή γιατί δεν ήθελα να μιλάω με παλιούς γνωστούς, διαφόρων ειδών κουτσομπόληδες ή φίλες της μαμάς μου. Βαριόμουν όλον τον τυπικό χαιρετισμό που εκφωνούσαμε εκατέρωθεν με καταιγιστικό ρυθμό "Τι κάνεις; Καλά. Πού είσαι τώρα; Εκεί. Αααα, μάλιστααααα. Καλά είναι εκεί; Καλά. Η μαμά καλά; Καλά." Εγώ γενικώς ήμουν ή προσποιόμουν ότι είμαι καλά -τα κλασικά δηλαδή.

Στη καινούργια λαϊκή, στην λαϊκή της καινούργιας γειτονιάς, δεν βλέπω γνωστούς, ούτε καν τους ενοίκους της πολυκατοικίας μας (καλύτερα!)

Έτσι νόμιζα. Ότι δεν έχω γνωστούς. Μέχρι που άκουσα σήμερα να μου λέει κάποιος "γειά σου". Ήταν ο ένας νεαρός Πακιστανός που έχει πάντα στον πάγκο του φρέσκα μανιτάρια και ψωνίζω πάντα απ'αυτόν. Ευγενέστατος, πάντα ανταλλάσουμε πληθώρα "ευχαριστώ" και "παρακαλώ" και "γειά σας". Απλώς νόμιζα ότι δεν με θυμάται, ότι είμαι μιά στιγμαία ανάμνηση ενός ακόμη πελάτη από τους τόσους που βλέπει.

Και πολύ χάρηκα που λέτε που απέκτησα κι εγώ έναν γνωστό στην καινούργια λαϊκή, έναν άνθρωπο ευγενέστατο.

Εκτός από μανιτάρια, σήμερα στη λαϊκή ψώνισα και ρόδια. Ψωνίζω και φεύγω, αλλά λίγο παρακάτω με σταματάει ο πωλητής των ροδιών, ένα νεαρό παιδί, μάλλον Ρωσοπόντιος. Είχε κάνει λάθος στα ρέστα και με κυνήγησε να μου δώσει δέκα (!) λεπτά ρέστα. Μα δεν ήταν ανάγκη, του λέω. Όχι, πώς, μου λέει και χαμογελάει...

Έτσι λοιπόν γυρνώντας σπίτι, έφερα από τη λαϊκή εντιμότητα κι ευγένεια. Και ήμουν πανευτυχής!

Τακτοποιώ τα ψώνια και χτυπάει το τηλέφωνο. Με καλεί μία κυρία υψηλότατης ακαδημαϊκής θέσης, ανωτάτης μορφώσεως και πλουσιωτάτης γνωστής αθηναϊκής οικογενείας. Στα πέντε λεπτά που μιλήσαμε, που είπε τέλος πάντων αυτά που ήθελε, μου χάλασε βεβαίως τη διάθεση και επιβεβαίωσε την κάκιστη γνώμη που έχω σχηματίσει γι'αυτήν από την πολύχρονη επαφή μας. Κλείνω το τηλέφωνο, αναλογίζομαι τις κακίες που κι εγώ θα μπορούσα να πω και δεν είπα (κλασικά επίσης) κι έχω τόσα νεύρα που σχεδόν θέλω να κλάψω.

Κι έπειτα σκέφτομαι ότι δεν αξίζει, δε βαριέσαι, η ζωή έτσι είναι. Οι άνθρωποι έτσι είναι. Ότι αυτή η κυρία, αυτές οι κυρίες, δεν είναι ικανές να πλύνουν ούτε τα φτωχά ρουχαλάκια του φίλου μου του Πακιστανού. Τόσο λίγες τις κρίνω. Ούτε τα ρούχα του.

Και τη θέση τους, τη μόρφωση, την οικογένεια και τα λεφτά τους, τα βράζω μαζί με τα χόρτα που πήρα από τη λαϊκή.

Θαυμαστικά!!!

Παρατηρώ πόσα πολλά θαυμαστικά χρησιμοποιώ όταν γράφω, κατά κόρον μάλιστα στα σχόλια. Καταλήγω ότι έχω γίνει ένας άνθρωπος θαυμαστικός σε έναν κόσμο που οι περισσότεροι δεν θέλουν να ομολογούν την άγνοια της έκπληξης. Προτιμούν την προσποίηση των αποσιωπητικών και της τελείας.

Ευτυχώς οι ιστολογικοί μου φίλοι αποτελούν εξαίρεση. Ακολουθώντας την έμπνευση του Μάνου, είπα να σας χαρίσω κι εγώ μιά συλλογή θαυμασίων που συνέλεξα τον τελευταίο καιρό. Η συλλογή μου είναι εντελώς παράταιρη, δεν έχει ειρμό, έχει μόνο θαυμαστικά.

Θαυμάσιο ιστολόγιο Ι

Πατώντας το στο επάνω μέρος της σελίδας του ιστολογίου στην επιλογή "επόμενο ιστολόγιο", βρήκα κάποια στιγμή αυτό το κινέζικο ιστολόγιο. Δεν έχω φυσικά ιδέα τι λέει, αλλά οι φωτογραφίες είναι θαυμάσιες! Το Google μου πρότεινε να μεταφράσει στην σελίδα κι όπως φαίνεται προσπάθησε ειλικρινά, αλλά ανεπιτυχώς. Από τα μισόλογα κατάλαβα ότι το ιστολόγιο το γράφει ένα κορίτσι που ασχολείται με την φωτογραφία (είναι πολύ καλή φωτογράφος!), αγαπά την μουσική, την ποίηση και τα λουλούδια.

Θαυμάσιο ιστολόγιο ΙΙ

Θέλετε να δείτε μια ωραία συλλογή από τις απεικονίσεις ελεφάντων στην βυζαντινή τέχνη; Να, πατήστε εδώ στο εξαιρετικό ιστολόγιο της Diana Gilliland Wright με τον απολύτως ταιριαστό τίτλο: Surpised by Time . Χαζέψτε τις ωραίες καταχωρήσεις και μην παραλείψετε να διαβάσετε μια ακόμη ανακάλυψη της ιστολόγου: πάνω στο σκάφος Victoria του Μαγγελάνου που περιέπλευσε τη γη ήταν κι ένας έλληνας, ο ναύτης Νικόλαος από το Ναύπλιο!

Θαυμάσια συλλογή φωτογραφιών

Οι ομορφότερες βιβλιοθήκες του κόσμου!!!

Θαυμάσιες σκέψεις

Το μόνο ιδανικό που απέμεινε είναι ίσως ο Έρωτας.

(με πολλά ευχαριστώ στην lemon που μου το έστειλε με την παραίνεση να γράφει πιό συχνά)

Θαυμάσιο ανασκαφικό εύρημα

Ειδώλιο Αγίου Βασιλείου πορσελάνη, ca. 1884, ο επονομαζόμενος Blue Santa.

Ανήκει στον τύπο του Wishing Santa, δηλαδή κρατώντας τον ευχόσουν για το δώρο που επιθυμούσες να σου φέρει ο αληθινός τα Χριστούγεννα

Από την ανασκαφή του παλαιότερου εργοστασίου κατασκευής παιχνιδίων, στο Akron του Ohio (περισσότερα εδώ κι εδώ).

Το σημερινό ποστ, με εξαίρεση τις δύο τελευταίες φωτογραφίες, εικονογραφήθηκε με φωτογράμματα του William Henry Fox Talbot.

Ψιτ, πριν φύγεις, κοίτα εδώ!

Piraeusville

Το κωδωνοστάσιο της Αγίας Τριάδας και ο λεγόμενος "Πύργος" του Πειραιά

Γωνία των οδών Φίλωνος και Βασιλέως Γεωργίου




Ο ναός της Αγίας Τριάδας και στο βάθος η Πειραϊκή

Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες απο το cafe στον τελευταίο όροφο του κτηρίου στη γωνία Φίλωνος και Τσαμαδού στον Πειραιά (από κάμερα κινητού τηλεφώνου)

BONUS TRACK

Κάτω από την διαφημιστική πινακίδα των Ντετέκτιβς με σήμα ένα κακοσχεδιασμένο προφίλ του Sherlock Holmes, η επιγραφή περιλαμβάνει μιά προειδοποίηση-προτροπή ενισχυμένη με την αυθεντία μιάς παροιμίας:

Γονείς η εξωσπιτική ζωή των παιδιών σας πρέπει να σας ενδιαφέρει γιατί οι κακές συναναστροφές έχουν κακά αποτελέσματα

Σκηνές από ένα γάμο και άλλα θαυμάσια

Χτες το βράδυ ζήτησα του Θ. να μου αγοράσει το τελευταίο βιβλίο του Γ. Ξανθούλη, Η εκδίκηση της Σιλάνας, και αν γινόταν την πρώτη έκδοση. Μου τηλεφωνεί από το κέντρο. Βρήκε την δεύτερη και την τρίτη αλλά δεν αγόρασε το βιβλίο, συνεχίζει να ψάχνει. Με ρωτάει αν θέλω οπωδήποτε το βιβλίο σήμερα ή να συνεχίσει να ψάχνει από Δευτέρα για την πρώτη έκδοση. Θέλω το βιβλίο όπως και να έχει, απαντώ, και νιώθω απαίσιες τύψεις που τον ταλαιπωρώ.

(Δεν έχει γυρίσει ακόμη τώρα που γράφω. Ποιά έκδοση θα μου φέρει άραγε;)

Semper Fidelis

Μπαίνω στο κατάστημα οπτικών για να διαλέξω γυαλιά οράσεως. Η υπάλληλος μου δείχνει τους σκελετούς που είναι "στη μόδα", εγώ κολλάω από την πρώτη στιγμή σε έναν σκελετό παλαιότερης σεζόν, αρκετά διαφορετικό από τους άλλους. Τον επιλέγω τελικά, συμφωνεί κι ο Θ., στη διαδρομή για το σπίτι σκεφτόμαστε γιατί άραγε διάλεξα αυτόν τον σκελετό που "κάτι" μας θυμίζει. Στην αποβάθρα του μετρό ο Θ. βρίσκει την απάντηση. Μαρμελάδα χύμα, τρεις σοκολατίτσες για τα παιδιά, από αυτές του γάλακτος, ζζζαμπόν. Θα το κάψουμε απόψε κυρ Στέφανε, ναι! θα το κάψουμε

(και αν υπάρχει ακόμη εκεί έξω κάποιος που δεν το μάντεψε, η απάντηση εδώ)

Η σελίδα 11 από το αυθεντικό χειρόγραφο της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων, που φυλάσσεται στη Βρετανική Βιβλιοθήκη και είναι ολόκληρο διαθέσιμο στη σχετική ιστοσελίδα εδώ. Πρόκειται για το χειρόγραφο που εικονογράφησε ο ίδιος ο συγγραφέας και το δώρησε στην μικρή Alice Lidell, που του ενέπνευσε την ιστορία.

Όπως ήταν φυσικό η διαρκής παρουσία της μαμάς μου στο σπίτι (βλ. προηγούμενο ποστ) ανέτρεψε πολλές από τις συνήθειές μας. Κόπηκαν τα σαχλά τραγούδια, το βραδινό ποτάκι αγκαλιά στον καναπέ, περιορίστηκαν οι ερωτικές εκδηλώσεις (για να το θέσω και κομψά). Αυτή είναι μάλλον η πλέον δυσάρεστη πτυχή της συμβίωσής μας πλέον, αλλά όλο και κάπως την αντιμετωπίζουμε. Η νέα κατάσταση μας διδάσκει ότι ο άνθρωπος είναι ζώον κατεξοχήν εφευρετικόν και προσαρμοστικόν, είχε δίκιο ο Δαρβίνος.

ο Edward Norton και η Selma Hayek στον περιορισμένο χώρο ενός φωτογραφικού θαλάμου

People who need people

Η πίσω βεράντα δεν μας ανήκει πιά. Ανήκει στον γάτο της γειτονιάς μας, ο οποίος έχει την καλή διάθεση να μας αφήνει να την χρησιμοποιούμε κι εμείς για να απλώνουμε κανένα ρούχο, να ποτίζουμε τις γλάστρες, κλπ. Δεν νομίζω ότι μας συμπαθεί ιδιαίτερα: ούτε μας νιαουρίζει, ούτε μας απευθύνεται με κανέναν τρόπο όταν τον συναντάμε. Όταν βγαίνουμε εμείς στη βεράντα, εκείνος πετάγεται από τη θέση που λιάζεται, βγαίνει έξω από τη βεράντα, στέκεται σε ένα μεταλλικό κιβώτιο, μας κοιτάζει και περιμένει να κάνουμε τις δουλειές μας και να ξαναμπούμε. Είναι πολύ ανεκτικός μαζί μας, αλλά πότε-πότε το βλέμμα του δείχνει κάποια αδημονία, ιδίως όταν μπαινοβγαίνουμε για πολύ ώρα.

Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι να τον ψυχολογήσω. Το βλέμμα του δεν αποκαλύπτει πολλά. Είναι άλλοτε μπλαζέ, άλλοτε ενοχλημένος, σαν κάτι να σκέφτεται, πάντως ποτέ διαχυτικός ή φιλικός. Ξανθός, καθαρός, γαλανομάτης. Νομίζω, ή μάλλον ελπίζω ότι τουλάχιστον μας συμπαθεί και μας ανέχεται όπως συμπαθούν και ανέχονται οι περισσότεροι άνθρωποι τις γάτες. Το Σάββατο που αγόρασα τα Νέα αποφάσισα να τον βαφτίσω Γατουλάνο. Του αγόρασα και κροκέτες μοσχαριού και τους τις βάζω δίπλα στη θέση που του έφτιαξα (ένα χαλάκι μέσα σε μιά πλαστική λεκανίτσα). Τι να κάνω; Προσπαθώ απέλπιδα να τον κάνω να με αγαπήσει.

περισσότεροι άνθρωποι με γάτες εδώ

Στο μεταξύ η μαμά μου έσπασε δύο κόκκαλα στο πόδι της, στο επάνω μέρος του πέλματος και έβαλε νάρθηκα. Δεν μπορεί να μετακινηθεί παρά μόνον για λίγο και με πατερίτσες μέσα στο σπίτι, γι'αυτό την πήραμε και μένει πλέον μαζί μας. Είναι περίεργο αλλά εκείνες ακριβώς τις μέρες μου έλεγε ο Θ. πώς τον αγχώνει συχνά η σκέψη ότι οι γονείς μας μεγαλώνουν. Έτσι είναι. Μεγαλώνουν και έρχεται η ώρα μας να σταθούμε δίπλα τους, να τους στηρίξουμε, να τους πάμε στο γιατρό. Να τους παρηγορήσουμε όταν είναι στενοχωρημένοι, να τους κανακέψουμε, να τους πάμε βόλτα, να τους φτιάξουμε το αγαπημένο τους φαγητό, να κάνουμε υπομονή όταν μας εκνευρίζουν. Όταν δεν εκνευρίζομαι (γιατί, κακά τα ψέμματα, δεν είναι εύκολη αυτή η συμβίωση γιά κανέναν) σκέφτομαι, ίσως εγωιστικά, πώς θα είμαι τυχερή αν μπορέσω να επιστρέψω λίγη από την φροντίδα που πήρα.

Gertrude Kasebier, "Blessed art thou among women", Metropolitan Museum)
(αν σας θυμίζει κάτι, είναι γιατί χρησιμοποιώ την φωτογραφία αυτή στο προφίλ μου στο blogger)

Το περιστατικό με την μαμά μου μού επιβεβαίωσε δυστυχώς κάτι που από καιρό υποπτευόμουν. Ότι έχω χάσει πλέον την ψυχραιμία μου. Η μαμά μου δεν το ξέρει και γι'αυτό τηλεφώνησε σε μένα πρώτα, την "ψύχραιμη", αν και βρισκόμουν αρκετά πιό μακριά από τα άλλα μέλη της οικογένειας. Σκέφτηκα ότι εσύ δεν θα τρομάξεις, μου είπε. Τρόμαξα όμως πάρα-πάρα πολύ. Περισσότερο από όσο θα ήθελα και κυρίως περισσότερο από όσο έπρεπε. Κι ύστερα που συνήλθα στενοχωρήθηκα που έχασα (λίγο νωρίς μάλλον, ε; μόλις στα 37 μου) αυτή την περιβόητη ψυχραιμία μου. Ευτυχώς ο Θ. είναι δίπλα μου, ψύχραιμος εκείνος για όλους μας -ακόμη ;).

(ευκαιρία να ομολογήσω ότι κάποιες Απόκριες της ενήλικης ζωής μου ντύθηκα Batgirl. Δεν είμαι εγώ στην εν λόγω φωτογραφία, αλλά δεν απείχα και πολύ.)

(πιέστε επί της φωτογραφίας εάν επιθυμείτε μεγέθυνση)

Ένα επιστολικό δελτάριο που ανέκυψε σε ένα παλαιοπωλείο του Illinois διηγείται μιά άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία.

Το δελτάριο τυπώθηκε προφανώς από τον φωτογράφο J. Baumann το 1910 που έχει και το copyright της φωτογραφίας στην πρόσθια όψη. Εικονίζεται ένα ζευγάρι, ένας κύριος και μία κυρία της εποχής και από κάτω γράφεται η λεζάντα "Nothing Doing!", που θα μπορούσε να την αποδώσει κανείς ως "Δεν έγινε τίποτα!" ή "Δεν γίνεται τίποτα!".

Η εντύπωση της σκηνοθετημένης σκηνής είναι σαν να απευθύνθηκε ο κύριος στην κυρία, εκείνη στρέφει και τον κοιτά με κάποια απαξίωση κι εκείνος απαντά "Nothing Doing" -ή μήπως αυτό το λέει εκείνη;

Το μήνυμα στο πίσω μέρος έχει ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον καθώς είναι γραμμένο με ένα ημικρυπτογραφικό, πολύ προσωπικό ύφος. Σαν να θέλει ο αποστολέας να γράψει περισσότερα και να μην μπορεί ή μάλλον σαν να υπονοεί περισσότερα από αυτά που γράφει.

Το δελτάριο εστάλη στις 28 Οκτωβρίου 1911, απευθύνεται στον κύριο Perry Cline, Princeton, Illinois, Route 7 και λέει αυτολεξεί τα εξής

Hello you-

How are you?

I am fine have

been looking for you over or to

hear from you but Nothing doing

as yet wonder if

there will be think so?

I remain

Lovingly.

Το έστειλε άραγε μιά τολμηρή κυρία σαν αυτήν που εικονίζεται στην φωτογραφία; Και άραγε ποιά να ήταν, αν υπήρξε, η απάντηση;

Η ανακάλυψη του δελταρίου πρέπει να πιστωθεί στον κύριο πίσω από το ψευδώνυμο malkhos, ο οποίος διηγείται αναλυτικά τις συνθήκες εύρεσης του δελταρίου και την ιστορία του εδώ.

The whimsical spirit

(σε συνέχεια αυτού του ποστ)

Προχτές το βράδυ ξεφυλλίζοντας το Masterpieces of Illumination διάβασα ότι ο Αλφόνσο Χ ο Σοφός, είχε συγγράψει μιά πραγματεία ονόματι Libro de los Juegos, ένα Βιβλίο των Παιγνίων, στο οποίο παρουσίαζε σκακιστικά προβλήματα και άλλα επιτραπέζια παιχνίδια της εποχής του. Γνώριζα τον Αλφόνσο, ως πεφωτισμένο Ισπανό μονάρχη του 13ου αιώνα και ευσεβή μουσικό, από τα δημοφιλή μεσαιωνικά του τραγούδια που ήταν αφιερωμένα στην Παναγία, τα Cantigas de Santa Maria.

(ακούστε λίγο αν έχετε κέφι χαζεύοντας και την μικρογραφική εικονογράφηση).

Το Βιβλίο των Παιγνίων αποκαλύπτει μιά εντελώς διαφορετική πτυχή του Αλφόνσου, ένα ενδιαφέρον του άκρως κοσμικό. Το χειρόγραφο, εικονογραφείται με 150 πολύ ενδιαφέρουσες μικρογραφίες, αλλά δεδομένου ότι βρίσκεται στην βιβλιοθήκη της μονής του Αγίου Λαυρεντίου στο Εσκοριάλ, είναι μάλλον ευκολώτερο να το χαζέψετε εδώ.

Σκέφτομαι ότι οι Ισπανοί πρέπει να αγαπούν πολύ τα επιτραπέζια παιχνίδια και θυμάμαι ότι ο Salvador Dali είχε σχεδιάσει με τον δικό του τρόπο πολλά παιγνιόχαρτα για τράπουλες "κλασικές", όπως αυτή, και tarot όπως αυτή.

Ανακαλύπτω κάτι ακόμη που δεν ήξερα: τον χειμώνα του 1940-41 o Andre Breton μαζί με πολλούς άλλους διανοούμενους της εποχής, βρέθηκαν στη Μασσαλία να περιμένουν εναγωνίως την ευκαιρία να διαφύγουν στην Αμερική. Για να περάσει ο καιρός, ο Breton μαζί με άλλους σουρεαλλιστές καλλιτέχνες, όπως ο Max Ernst και ο Andre Masson, δημιούργησαν μιά τράπουλα δικής τους εμπνεύσεως που συνδύαζε στοιχεία από την κλασική και την τράπουλα tarot.

Η νέα τράπουλα ονομάστηκε Jeu de Marseille, περιλάμβανε 52 χαρτιά και τέσσερις νέες "οικογένειες", τις Φλόγες (για τον έρωτα και το πάθος), τους Τροχούς (για την επανάσταση), τις Κλειδαριές (για τη γνώση) και τα Αστέρια (για τα όνειρα). Ο Breton, πιστός κομμουνιστής, άλλαξε και τη σχετική ιεραρχία: στη θέση του Ρήγα, της Ντάμας και του Βαλέ, έβαλε το Πνεύμα (Genius), την Σειρήνα και τον Μάγο.

Πνεύμα των Φλογών ήταν ο Baudelaire, Μάγος των Φλογών ήταν ο Novalis και Σειρήνα ήταν η Mariana Alcoforado, στην οποία αποδιδόταν (λανθασμένα) το ερωτικό έργο Επιστολές μιάς Πορτογαλίδας Μοναχής.

Πνεύμα των Τροχών ήταν ο Μαρκήσιος de Sade, Μάγος των Τροχών ήταν ο Pancho Villa (!) και Σειρήνα η Lamiel, ηρωίδα του ομώνυμου ημιτελούς έργου του Stendhal.

Πνεύμα και Μάγος των Κλειδαριών ήταν ο Έγελος και ο Παράκελσος αντίστοιχα, ενώ Σειρήνα ήταν η ιδιότυπη περσόνα Helene Smith, διάσημη Γαλλίδα πνευματίστρια που πίστευε ότι ήταν μετενσάρκωση Ινδής πριγκίπισσας και της Μαρίας Αντουανέττας και ισχυριζόταν οτι επικοινωνούσε με τους Αρειανούς.

Πνεύμα των Αστεριών ήταν ο αγαπημένος των Σουρεαλιστών ποιητής Lautreamont, Μάγος ήταν ο Sigmund Freud και Σειρήνα των Αστεριών η αγαπημένη Αλίκη, η ηρωίδα του Lewis Carroll.

(πολλά περισσότερα για το Jeu de Marseille μπορείτε να βρείτε εδώ)

Το σημερινό ποστ εικονογραφείται με έγχρωμα χαρακτικά του Salvador Dali για μιά έκδοση της Αλίκης στην Χώρα των Θαυμάτων που κυκλοφόρησε το 1969 (από εδώ). Η Αλίκη είναι μιά ακόμη εμμονή μου (Μine is a long and a sad tale) και έτσι μου φάνηκε ότι εικόνες και κείμενο στο σημερινό ποστ, που μοιάζει τόσο ετερόκλητο, κλείνουν έτσι κάπως ταιριαστά.

Στην άκρη του φόβου αρχίζει το θάρρος

Έχασα την επαφή μου με το διαδίκτυο εδώ και δυό βδομάδες. Τις πρώτες δυό μέρες αναζητούσα εξαρτημένη την σύνδεσή μου, αλλά μετά μου πέρασε. Ώστε τόσο μόνο θα έλεγα ότι μου χρειάζεται για να κόψω την εξάρτηση.
Ψέματα γράφω φυσικά. Συνέχισε να μου λείπει η διαδικτυακή επαφή, το να διαβάζω το email μου ή τα blogs όλο αυτό το διάστημα. Αλλά καθώς περνούσαν οι μέρες, η έλλειψη και η σκέψη με επισκέπτονταν με όλο και μικρότερη συχνότητα. Απέκτησα ξανά τη σύνδεσή μου το Σάββατο. Είδα μόνο τα mails μου και έκλεισα τον υπολογιστή.

Στο μεταξύ διάστημα συνέβησαν πολλά. Έκανα τη γενική καθαριότητα του σπιτιού, ασχολήθηκα λίγο με το βιβλίο, πέρασα μια υπέροχη Παρασκευή με την Λ., τον Α., τον Γ. και τον Θ. (σας ευχαριστώ!). Συνέχισα να πηγαίνω στα διαβόητα πολλά ιατρικά μου ραντεβού, έχω καινούργιο οδοντίατρο που τον λατρεύω και μ’αγαπάει, ανακάλυψα ένα τσαγκαράδικο κοντά στο σπίτι μου. Έλαβα θετική απάντηση από το συνέδριο της Κοπεγχάγης με έναν τίτλο διάλεξης που παραπέμπει στο Κλουβί με τις Τρελές. Χτες βράδυ έζησα την απόλυτη συγκίνηση ακούγοντας την σεβάσμια κυρία Καλλίτσα Γιαννοπούλου-Τσιάκα να αναφέρεται στο κείμενο που έχω γράψει γι’αυτήν σε τούτο εδώ το blog. Α, ναι, και την προηγούμενη Δευτέρα άλλαξε η ζωή μου. Νομίζω προς το καλύτερο.

Στην άκρη του φόβου, αρχίζει το θάρρος.

Το ξέρω τώρα, αλλά άργησα να το μάθω. Άργησα πολύ να το μάθω.

Το δικό μου ταξίδι μέχρι την άκρη του φόβου μου κράτησε 10 ολόκληρα χρόνια. Δέκα χρόνια. Το γράφω ξανά για να το ακούσω ξανά μέσα μου, το διαβάζω ξανά, και πάλι μου φαίνεται ένα απίστευτα μεγάλο χρονικό διάστημα.
Στη διαδρομή έδωσα μάχες, έχασα μάχες, κέρδισα μάχες. Λίγο πριν το τέλος του ταξιδιού, λίγο πριν την άκρη, έδωσα την πιο μεγάλη μάχη. Τη μάχη με τους δικούς μου δαίμονες.
Ήρθανε όλοι μαζεμένοι στο σπίτι μου ένα πρωί του Ιουνίου. Με φόβισαν, με νίκησαν, με έριξαν κάτω. Σηκώθηκα. Ήρθαν ξανά την επόμενη μέρα. Με έριξαν κάτω. Σηκώθηκα. Ήρθαν πολλές φορές αυτό το καλοκαίρι. Παλέψαμε. Νικήσαμε.

Στην άκρη του δικού μου φόβου μοιάζω με ηρωίδα αμερικάνικης ταινίας. Έφαγα ξύλο, πολύ ξύλο, με πυροβόλησαν, αλλά εγώ εκεί, ακόμα ζωντανή. Εκεί που δεν το περίμενα ούτε εγώ η ίδια, με μώλωπες, με αίματα τρεχούμενα και γάργαρα, αλλά μαλλί καλοχτενισμένο και κραγιόν στα χείλη, ξανασηκώνομαι.

Τράπουλα

Τράπουλα

Μέσα στη Δευτέρα χωράνε

όλες οι μέρες μαζί.

Κάνουνε μια τράπουλα

που λάμπει και σφυρίζει,

κόβοντας τον καιρό με

κούπες, μπαστούνια και σπαθιά.

Η Τρίτη, η ολέθρια, φιγούρα

της κακότυχης αγάπης,

φτάνει χορεύοντας

με

την κόψη ενός σπαθιού.

Αμέτοχη, ντυμένη

μακρινός βασιλιάς, η Τετάρτη

βγαίνει απ' τη βδομάδα

με την κυρία Πέμπτη.

Κρύβονται, ανάβουν

ανάμεσα στην άμμο και στο νερό,

παράνομοι, συναντιώνται

πάντα, πιασμένοι απ'το μπράτσο, απάνω,

πάντα μαζί, κάτω,

πάντα πλαγιασμένοι μαζί.

Η Παρασκευή με την κούπα της

καλπάζει μέσα στη βδομάδα

όπως μέσα σ'ένα στεφάνι,

στενό, γαλάζιο, αιώνιο.

Το Σάββατο, μαύρη κυρία,

νυχτερινή, στεφανωμένη

με κόκκινες καρδιές,

χορεύει πεντάμορφη στο θρόνο

των ζυθοπωλείων,

μουσκεύει τα πόδια του τραπουλόχαρτου

τραγουδώντας στις γωνιές:

σκεπάζει με ομπρέλα

τα άλυκα κοσμήματά σου

και τραγουδάει ως να πέσεις

μέσα στην άσπρη Κυριακή

σαν δώρο χρυσό,

σαν αυγό μες στο πιάτο.

Φεύγουν, φεύγουν, φύγανε.

Ανακατεύτηκαν ως

να μείνουνε χαρτονάκια,

ίνες φωτός, σκίτσα.

Και η Δευτέρα ξεπροβάλλει.

Φεύγουν, φεύγουν, ξανάρθαν.

(Pablo Neruda, Estravagario, μετάφραση Δανάης Στρατηγοπούλου)


Την ανάρτηση εικονογραφούν φιγούρες της τράπουλας tarot της οικογένειας Visconti, του 15ου αιώνα, που έχει ψηφιοποιηθεί και είναι διαθέσιμη από την Beinecke Rare Book and Manuscript Library του Πανεπιστημίου του Yale.

Ευτάκτως ερριμμένα

(Ξενοφώντος Απομνημονεύματα, Γ.Ι.7)

Θεσσαλονίκη 1934

Να ένα ποστ που δεν πίστευα στα μάτια μου ότι θα διάβαζα ποτέ...

Με αφορμή λοιπόν αυτό, αν και δεν συνηθίζω εδώ μέσα να πολιτικολογώ, θα ήθελα να γράψω δυό σκέψεις που κάνω αυτό τον καιρό.

Το γεγονός ότι οι θέσεις των Γενικών Γραμματέων των Υπουργείων πλέον προκηρύσσονται αποτελεί για μένα ένα γεγονός από μόνο του ρηξικέλευθο, θα έλεγα συγκλονιστικό. Δεν μπορώ βεβαίως να μιλήσω για άλλους χώρους ή κλάδους, αλλά γνωρίζω καλά την εξαιρετικά μεγάλη δύναμη που έχει η θέση του Γενικού Γραμματέα στο Υπουργείο Πολιτισμού. Δύναμη που γίνεται ακόμη μεγαλύτερη όταν ο ίδιος ο υπουργός δεν ενδιαφέρεται για τα διαδικαστικά. Ο Γ.Γ. του ΥΠΠΟ προΐσταται των μεγάλων συμβουλίων (Κεντρικό Αρχαιολογικό και Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων), τη σύνθεση των οποίων μέχρι στιγμής εν πολλοίς καθόριζε κιόλας, εποπτεύοντας επί της ουσίας τη διαχείριση της αρχαιολογικής και αρχιτεκτονικής κληρονομιάς της χώρας. Μιά ματιά στο οργανόγραμμα του ΥΠΠΟ εδώ θα σας πείσει και θα σας πληροφορήσει καλύτερα.

Δεν ξέρω ποιός θα είναι ο επόμενος Γ.Γ. του ΥΠΠΟ, και γι'αυτό ίσως είναι καλύτερο που γράφω αυτή τη στιγμή αυτό το σχόλιο. Ελπίζω, γιατί θέλω να ελπίζω, ότι από τη διαδικασία προκήρυξης θα προκύψει τουλάχιστον ένας άνθρωπος που θα έχει περισσότερα προσόντα από τον πρώην κέρβερο Γ.Γ. καθόλου χρηστό κ. Ζαχόπουλο, ο οποίος σας θυμίζω τοποθετήθηκε στη θέση αυτή από τον υπουργό πολιτισμού κ. Κ. Καραμανλή. Σας θυμίζω επίσης ότι η κυρία ασχολία του κου Ζ. ήταν καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης (μην επικαλεστεί κανείς παρακαλώ το διδακτορικό του...) κι ίσως γι'αυτό όταν προήδρευε των συμβουλίων χτυπούσε κάθε τόσο το στυλό του στην έδρα, συγγνώμη το τραπέζι, για να επαναφέρει με αυστηρό βλέμμα τους μαθητές, συγγνώμη τους πανεπιστημιακούς, διευθυντές και επιμελητές αρχαιοτήτων στην τάξη.

Δεν υποτιμώ τους καθηγητές μέσης εκπαίδευσης, ούτε ισχυρίζομαι ότι τα πολλά τυπικά προσόντα είναι και ουσιαστικά. Πιστεύω όμως ότι η πορεία ενός ανθρώπου μέσα από τις σπουδές και την επαγγελματική του σταδιοδρομία σε συνδυασμό με συστάσεις από πρόσωπα εγνωσμένης αξίας μπορούν να οδηγήσουν σε καλύτερες επιλογές. Είθε λοιπόν η καινοτομία της παρούσης να οδηγήσει σε καλύτερες επιλογές από αυτές του παρελθόντος!

Δελφοί 1932

Στην Αίγυπτο, δεν αρκούνται να ζητούν επιστροφή αρχαιοτήτων, αλλά επιβάλλουν και πολύ αυστηρές ποινές στους αρχαιοκάπηλους, που κυμαίνονται από βαριά πρόστιμα ως και ισόβια. Εδώ πάλι εφαρμόζουμε το κατά τας γραφάς "ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει"...

Αλλά για να αποδίδουμε και τα του Καίσαρος τω Καίσαρι (και να αναγνωρίζουμε τις ευθύνες μας και οι αρχαιολόγοι), όπως σωστά επισημαίνει ο Rodger Atwood στους New York Times, η καλύτερη λύση είναι να ενημερώνονται και να ευαισθητοποιούνται οι τοπικές κοινωνίες ώστε να αναλαμβάνουν την αποτελεσματικότερη ευθύνη προστασίας (ακούς Νεμέα;).

Στο μεταξύ, αν έχετε χαμηλή πίεση, διαβάστε εδώ, και μην ανησυχείτε, θα σας ανέβει.

Θήβα, η Φρόσω, 1925

Το σημερινό ποστ εικονογραφείται με φωτογραφίες της Dorothy Burr Thompson, γνωστής αμερικανίδας αρχαιολόγου, η οποία έζησε κι εργάστηκε στην Ελλάδα, ταξίδεψε εκτενώς και αποτύπωσε στις φωτογραφίες της όχι μόνο μνημεία και τοπία αλλά και πολλές πτυχές της ελληνικής ζωής της μεσοπολεμικής Ελλάδας.

Η Αμερικάνικη Σχολή Κλασικών Σπουδών, και πιό συγκεκριμένα η Ναταλία Vogeikoff-Brogan και ο Βασίλης Σπανός, έστησαν μιά εξαιρετική ιστοσελίδα προκειμένου να προβληθεί και να γίνει προσιτή σε όλους η φωτογραφική δουλειά της Dorothy Burr Thompson.

Φεύγοντας από εδώ, μην λησμονήσετε να κάνετε αυτή την βόλτα στην προβιομηχανική Ελλάδα των δεκαετιών του 1920 και του 1930, ακολουθώντας τον σύνδεσμο εδώ.

Αθήνα, οδός Πατριάρχου Ιωακείμ, 1932