Έναν σύντροφο που θα του ανοίξει το σπίτι του και την αγκαλιά του και θα είναι έτοιμος να περάσει μαζί του μια πολύχρονη σχέση ζωής. Έναν άνθρωπο για να μοιραστεί τα δύσκολα και τα εύκολα, που δεν θα τον προδώσει με την πρώτη ευκαιρία, δεν θα τον βαρεθεί και δεν θα τον δει σαν παροδικό παιχνίδι, αξεσουάρ ή ό,τι άλλο.
Ο Ερμής είναι έτοιμος να δώσει και να πάρει πολλή αγάπη.
Αν υπάρχει εκεί έξω ένας άνθρωπος που θέλει το ίδιο, ας στείλει ένα mail στο cerameia παπάκι yahoo τελεία com
(στη φωτό βλέπετε πόσο του πάνε τα κόκκινα)
Λάβετε παρακαλώ υπ'όψιν ότι ο Ερμής είναι 1 1/2 χρονών, διασταύρωση beagle με λαμπραντόρ (πιθανότατα), περίπου 30 κιλά, πολύ φιλικός και πολύ καλός φύλακας. Είναι κατάλληλος για εξοχική κατοικία ή σπίτι με κήπο. Κι αν βρίσκεστε εκτός Αθηνών, μην νοιάζεστε. Η αγαπημένη μου φίλη που έχει αναλάβει να του βρει το καινούργιο του σπίτι, θα κανονίσει να έρθει ο Ερμής σε σας.
Nous deux nous tenant par la main Nous nous croyons partout chez nous Sous l'arbre doux sous le ciel noir Sous tous les toits au coin du feu Dans la rue vide en plein soleil Dans les yeux vagues de la foule Auprès des sages et des fous Parmi les enfants et les grands L'amour n'a rien de mystérieux Nous sommes l'évidence même Les amoureux se croient chez nous.
Paul Eluard, Derniers poèmes d'amour, 1963
Εμείς οι δυό κρατιόμαστε απ'το χέρι
Εμείς είμαστε σαν το σπίτι μας παντού
Κάτω απ'το δέντρο το τρυφερό κάτω απ΄τον ουρανό το μαύρο
Περνάμε μέρες μνημόσυνο στην Αλίκη. Την αποκαθηλωμένη, μηδέποτε οριστικά δικαιωμένη στο κοινό αίσθημα, την Αλίκη-εγκληματία (σωστά την χαρακτήριζε η Μαλβίνα) που έλαμπε περισσότερο από ό,τι αντέχαμε.
Ξυπνάμε και κοιμόμαστε με τις βιογραφίες. Ρουφάμε πάλι όσα λίγα πέφτουν στα χέρια μας, με την ψευδαίσθηση ότι θα ζωντανέψει εκείνη για λίγο, ότι θα την καταλάβουμε κάπως περισσότερο. Στα σημεία που μεταφέρονται τα λόγια της ακούω τη φωνή της στα αυτιά μου.
Το βιβλίο του Γ.Π. είναι άνισο φυσικά, σε πολλά σημεία αντιγράφει άλλες πηγές αυτούσιες, στην αρχή μου φάνηκε παιδαριώδες στις διατυπώσεις του, σαν παιδική έκθεση ένα πράμα, αφελές με την καλή έννοια. Μετά σκέφτηκα αυτός είναι ένας τρόπος, ας πούμε ασφαλής, να προσεγγίσει αυτό το τραυματισμένο πλάσμα την μάνα-προστάτη του. Να την δικαιώσει όσο μπορεί και να δοκιμάσει εκ των υστέρων όσο μπορεί κι εκείνος να την προστατεύσει. Με τις πληγές του χαίνουσες ακόμα, με απολογίες, αιτιολογίες και δικαιολογίες. Η δίκη της Αλίκης με υπεράσπιση τον Γ.Π. που δικάζεται πιά κι ο ίδιος.
Η Αλίκη φυσικά θα μένει στο εδώλιο. Αλλά καθώς προχωρούσα στις σελίδες του βιβλίου κατέληξα ότι ο Γ.Π. πρέπει να απαλλαχτεί της δίκης του. Πώς να δικάσει κανείς ένα τόσο πολύ δαρμένο παιδί;
Από τις χαρές του βιβλίου ήταν η επιβεβαίωση ότι η Αλίκη έπαιζε τον εαυτό της στις ταινίες. Τό'ξερα, φωνάζω. Αυτά που προσπαθούσαμε να μάθουμε, να ξετρυπώσουμε από "αποκαλύψεις", να αποκρυπτογραφήσουμε από τα μισόλογα των συνεντεύξεων, η Αλίκη παιδί και μάγισσα τα έκανε ταινίες και τα πρόβαλε στα λευκά πανιά της Ελλάδας, πρός βρώσιν και συμμόρφωσιν. Όλα είναι εκεί.
Για σκέψου, ακόμη και η Υπολοχαγός Νατάσσα ήταν τόσο αυτοβιογραφική.
Όση κι αν ήρθε σκοτεινιά, όση κι αν θα'ρθει μπόρα
κάπου θα πάψει η ανηφοριά, θα'ρθεί κι η κατηφόρα
(προσπαθώ να μην το ξεχνάω Αλίκη)
Στο μεταξύ, στην αληθινή ζωή μας, κάνω όνειρα και σχέδια μακροπρόθεσμα, ακριβώς ότι δεν θα έπρεπε να κάνω δηλαδή αυτή την εποχή. Το φθινόπωρο αυτό θα είναι κατεξοχήν μιά εποχή αναμονής κι αβεβαιότητας. Όπως πρέπει να είναι ένα καθως πρέπει φθινόπωρο, ένα φθινόπωρο με τα όλα του. Κάνω σχέδια κι έπειτα σκέφτομαι ότι αυτό απαγορεύεται. Όχι σχέδια τώρα.
Μεγαλώνω κι εξακολουθώ σαν ηλίθιο, ηλίθιο παιδί να αρνούμαι να συνειδητοποιήσω τη σοβαρότητα των πραγμάτων. Αρνούμαι να παραδεχτώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν με συμπαθούν. Σύνδρομο Αλίκης μάλλον ε; Θέλω να μ'αγαπούν όλοι και να μου το δείχνουν και μου φαίνεται περίεργο όταν αυτό δεν συμβαίνει. Ακόμη πιό ακατανόητο μου φαίνεται, μα εντελώς ασύλληπτο σας το ορκίζομαι, ότι πλέον στα 36 μου υπάρχουν άνθρωποι που δεν με βρίσκουν χαριτωμένη, δεν με δέχονται όπως είμαι, με κατακρίνουν, με προσβάλλουν κι ακόμη υπάρχει τουλάχιστον ένας άνθρωπος που διαπιστωμένα επιδιώκει το κακό μου. Μαθαίνω τι γίνεται, καταλαβαίνω τις διεργασίες, αλλά ουσιαστικά δεν το καταπίνω με τίποτα. Είναι σαν να μιλάνε γιά κάποιον άλλον. Ποιός ξέρει; Ίσως αυτή είναι μιά ωριμότητα που θα την κατακτήσω -αν ζήσω- πολύ αργότερα. Κι ίσως να φταίει ότι έχω ζήσει μιά ζωή με πολλή αγάπη.
Διάβασα ένα σχόλιο της Αλίκης και θυμήθηκα τη χειρονομία του Παπανδρέου να νεύσει στη Δήμητρα να κατεβεί από το αεροπλάνο μετά το Χέρφηλντ. Προσωπικά πολύ το είχα ευχαριστηθεί. Ε, ήταν όπως και να το κάνεις πρόκληση, τόλμη και ανδρισμός. Πληρώνω το τίμημα κι είμαι ελεύθερος.
Σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα να δω μιά μέρα έναν έλληνα πρωθυπουργό να κατεβαίνει από το αεροπλάνο, στο Μακεδονία ας πούμε, λίγο πριν τη ΔΕΘ, και να νεύει στον συντροφό του να έρθει δίπλα του. Θα ήταν όπως και να το κάνεις πρόκληση, τόλμη και ανδρισμός. Πληρώνω το τίμημα κι είμαι ελεύθερος.
Ο αδελφός μου μού θύμισε εχτές αυτή τη σκηνή. Την κολλάω εδώ γιατί έτσι.
Γιατί τα μαύρα πάνε πάντα τόσο πολύ στους μελαχρινούς Άντρες. Σας το γράφω εκ πείρας και, διατί να το κρύψωμεν άλλωστε, και εκ παρατηρήσεως.
Γιατί έχει μιά γοητεία, μιά αλητεία ασύλληπτη ο πάτος. Μιά ηδονή παρόμοια με εκείνη της κορυφής. Έτσι δεν είναι;
Ψέμματα.
Το κολλάω εδώ γιατί ο άντρας μου άναψε το τσιγάρο του με ένα σπίρτο έτσι ακριβώς πριν έντεκα χρόνια.
Γιατί ίσως χρειαστεί να σκίσω κι εγώ ένα χαρτί έτσι ακριβώς, με τέτοια αποφασιστικότητα, και να κάψω το 'σπίτι' μου έτσι ακριβώς.
Κι είναι αυτός ένας τρόπος να ξορκίσω το φόβο μου.
Αγάπες μου οι μέρες που ακολουθούν προμηνύονται ακραίες. Desperate times call for desperate measures.
Μέχρι να ξαναγυρίσω θα αφήσω εδώ μέσα δυό αγόρια από την Τουρκία να παίζουν τις κάλτσες τους που λέει κι ο Iggy Pop στο Καφές και Τσιγάρα. Μην κολλάτε. Παίζουν με την ψυχή τους και ο μπαγλαμάς, έστω και με τα φάλτσα του ώρες-ώρες, αποδίδει το πλήρες νόημα του τραγουδιού.
Έχω την εντύπωση ότι και στους Red Hot Chilli Peppers θα άρεσαν.
Κάνω βόλτα στα μπλογκ κι αισθάνομαι σαν να χαζεύω βιτρίνες κλειστών καταστημάτων. Δεκαπενταύγουστος κι ο χρόνος πάγωσε. Οι ιδιοκτήτες λείπουν διακοπές, επιστροφή σε μιά εβδομάδα, 10 μέρες, νησιά, βουνά, λαγκάδια.
Έπειτα γυρνάω στο δικό μου μαγαζί. Ωραίο το ποίημα του Μπόρχες στο προηγούμενο ποστ. Αλλά κι εδώ το μαγαζί είναι ουσιαστικά αδειανό. Ο ιδιοκτήτης ξενοδουλεύει.
Έτσι όλο το καλοκαίρι. Γυρνάω πότε-πότε, ξεκλειδώνω, μπαίνω μέσα, όλα ίδια ή σχεδόν, μιλάω κι ακούω τον ήχο της φωνής μου. Αυτή η μοναξιά μού είναι πάντα πολύ ελκυστική. Νιώθω ότι να, μπορώ να γράψω τώρα ό,τι θέλω, δεν θα σχολιάσει κανείς γιατί δεν θα με διαβάσει κανείς. Στο δρόμο που έχω το μαγαζί μου δεν περνάει σχεδόν κανείς, ο τζίρος λίγος και τα έξοδα δεν καλύπτονται. Το ανοίγω λοιπόν για πάρτη μου.
Θα γράψω ό,τι μου έρχεται. Drama queen είπαμε αγάπη μου. Αυτός θα έπρεπε να είναι ο υπότιτλος του blog. Και στο κάτω-κάτω δεν θέλω, δεν θα αφήσω περιθώριο γιά σχόλια.
Εκπτώσεις.
Είναι η μαγική λέξη που χαρακτηρίζει το φετεινό καλοκαίρι μου.
Έχω ένα πείσμα απαράδεκτο να μην κάνω εκπτώσεις. Ούτε στο μαγαζί αυτό (αυτό είναι το πολύ λιγότερο), ούτε πουθενά. Κι ας με πιέζουν. Δεν κάνω εκπτώσεις ρε, άντε γαμηθείτε. Δεν κάνω πουθενά. Ή με το δικό μου τρόπο θα γίνουν τα πράγματα ή δεν θα γίνουν καθόλου.
Και ας με παραινούν οι συνάδελφοι. Ας μαθαίνω όσα έμαθα αυτό το καλοκαίρι (μέχρι και δωρεάν μαθήματα πώς να "προσεγγίσω" τα "κατάλληλα" πρόσωπα, αλλιώς θα πληρώσω το τίμημα...).
Κι ας ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι που λυσσάνε αυτή τη στιγμή να με φάνε.
Στ'αρχίδια μου μαλάκες.
Εδώ με μαχαίρωσαν φίλοι καρδιάς. Από σας δεν περιμένω τίποτα λιγότερο.
Θα μείνω όρθια όσο περισσότερο μπορώ. Όσο χρειάζεται να μην μπορείτε να αντικρύζετε τις φάτσες σας στον καθρέφτη.
Όταν μας εξουδετερώνει η δυστυχία μέσα σε μιά στιγμή μας σώζουν οι πιό μικρές περιπέτειες της τρυφερότητας ή της μνήμης: η γεύση ενός φρούτου, η γεύση του νερού, το πρόσωπο που ένα όνειρο μας επιστρέφει, τα πρώτα γιασεμιά του Νοέμβρη, η ατέρμονη λαχτάρα της πυξίδας, ένα βιβλίο που το πιστεύαμε χαμένο, ο παλμός ενός εξάμετρου, το σύντομο κλειδί που μας ανοίγει ένα σπίτι, η μυρωδιά μιάς βιβλιοθήκης ή του σάνδαλου, το παλιό όνομα ενός δρόμου, τα χρώματα ενός χάρτη, μιά ετυμολογία απρόσμενη, η απαλότητα μιάς λείανσης, η ημερομηνία που ψάχναμε, να μετράμε τους δώδεκα σκοτεινούς ήχους της καμπάνας, ένας οξύς πόνος φυσικός.
Οκτώ εκατομμύρια είναι οι θεότητες του Shinto που ταξιδεύουνε τη γη, μυστικές. Αυτά τα ταπεινά πνεύματα μας αγγίζουν, μας αγγίζουν και μας αφήνουν. Jorge Luis Borjes, Shinto (η μετάφραση από τα ισπανικά δική μου)
Ο Lenny Kravitz είναι στο παρασκήνιο της συναυλίας του στο Terravibe και ξαφνικά συνειδητοποιεί πόσο χάλια είναι το γκρουπ που του έκλεισαν να του κάνει support. Βγαίνει ψύχραιμος στη σκηνή. Το κοινό παραληρεί. Οι Ονιράμα ζουν το απίστευτο όνειρο να παίξουν ΜΑΖΙ με τον Lenny στην ίδια σκηνή. Η φάλτση φωνή του Αρναούτογλου junior γίνεται ακόμη πιό φάλτση από το τρακ. Ο Lenny προχωρά ψύχραιμος στο κέντρο της σκηνής κρατώντας την κιθάρα του. Πλησιάζει τον τραγουδιστή και του φοράει την κιθάρα κολάρο. Βουτάει την ηλεκτρική κιθάρα που βασανίζει ένα άλλο μέλος του γκρουπ και παίζει τις πρώτες νότες του Are you gonna go my way ενώ διώχνει με κλωτσίδια τους υπόλοιπους του γκρουπ από τη σκηνή. Αν ήξερε ελληνικά φαντάζομαι θα έλεγε και 'ουστ'.
Οι μπάμιες έχουν θέση πολύ συγκεκριμένη στη συναισθηματική μου μνήμη: μου θυμίζουν πάντα το καλοκαίρι του 1991, ανασκαφή στη Λοκρίδα, όταν ένας άλλος άνθρωπος που ήμουν εγώ τότε τις έτρωγε με όρεξη σχεδόν καθημερινά για έναν μήνα.
Συνειδητοποιώ ότι υπάρχουν τρόφιμα, ποτά ή μυρωδιές που έχουν έναν τέτοιο ρόλο στη ζωή μου και νιώθω ένα είδος ευφορίας. Κάθε φορά που τα συναντώ ξανά μου δημιουργούν μιά εξαρτημένη αντίδραση, σαν το σκυλί του Παβλώφ. Χωρίς να το θέλω κάνω ένα ταξίδι-βουτιά σε μιά πολύ συγκεκριμένη στιγμή ή σε μιά συγκεκριμένη περίοδο και συνήθως η αίσθηση που έχω είναι ευχάριστα συγκινητική.
Ο ανανάς ας πούμε μου θυμίζει μιά μέρα που ο μπαμπάς μου με πήρε και με πήγε βόλτα από τον Πειραιά που μέναμε στην Αθήνα, για να δω το Μινιόν. Μου ψώνισε από το μαγικό εκείνο τμήμα παιχνιδιών έναν μικρό κούκλο Σνούπυ και έναν μεγάλο κούκλο τζόκερ, πράσινο και κόκκινο (που τον έχω ακόμη με τα άλλα παιχνίδια μου στην αποθήκη). Βγαίνοντας από το Μινιόν για να πάρουμε πάλι πίσω το τρένο περάσαμε μπροστά από ένα μανάβικο, το οποίο αν έπρεπε οπωδήποτε να τοποθετήσω στο χώρο θα έλεγα ότι ήταν κάπου κοντά στο Νέον. Τέλος πάντων, χάζεψα φαίνεται τον ανανά και ο μπαμπάς μου μου τον πήρε και αυτόν!! Μπαίνοντας περιχαρής στο σπίτι η μαμά μου θυμάμαι έβαλε φρένο στον ενθουσιασμό (έπαιρνε δυστυχώς η κακομοίρα αυτό το ρόλο στην εσωτερική οικιακή μας διανομή) και με προειδοποίησε ότι θα ήταν λίγο ξυνός. Ο μπαμπάς μου τον καθάρισε και αφού φάγαμε μεσημεριανό τον δοκίμασα επιτέλους! Ήταν όντως ξυνός γι'αυτό τον ραντίσαμε με ζάχαρη και έγινε υποφερτός, αλλά δεν μπορώ να πω ότι τον αγάπησα.
Πριν μιά εβδομάδα άνοιξα μιά κονσέρβα ανανά που ανακάλυψα στο βάθος των ντουλαπιών μας. Κόντευε να λήξει, ούτε θυμάμαι ποιά στιγμή τον αγόρασα, νομίζω πέρισυ, τέλος πάντων έπρεπε να καταναλωθεί. Κι έτσι ανοίχθηκε η κονσέρβα ανανά, που δεν ήταν καθόλου κοινή κονσέρβα, αλλά μαγική, αφού με τον πρώτη κιόλας μπουκιά με έκανε 6 χρονών, χαρούμενη κι ευτυχισμένη να έχω επιστρέψει κιόλας από το Μινιόν με τους κούκλους μου αγκαλιά. Ήταν γλυκός αυτός ο ανανάς, αλλά έβαλα και λίγη ζάχαρη, μαμάς ένεκεν.
Έτσι είναι με μερικά πράγματα. Μου θυμίζουν κάτι άλλο. Θυμάμαι πότε ήπια πρώτη φορά τζιν φις στο Χίλτον της Λευκωσίας, ένα ατομικό κέϊκ brownie που αγόρασα στο Λονδίνο το 1995 στο σταθμό Βικτώρια την τελευταία μέρα που έφευγα, τις αποξηραμένες κατακόκκινες παπάγιες που ανακάλυψα πέρισυ τα Χριστούγεννα, τα γεμιστά με κιμά μου θυμίζουν τη θεία μου. Ένας φαύλος κύκλος αναμνήσεων στο προσωπικό μου σύμπαν. Ίσως κι ένας από τους λόγους που αγαπώ τόσο πολύ τον Ξανθούλη.
Τι μου'ρθε τώρα και τα γράφω αυτά. Σταματάω μη μου καούν οι μπάμιες.
O Noam Chomsky στις Συντακτικές Δομές, το 1957, νόμιζε ότι δημιουργούσε μιά φράση που είναι μεν γραμματικά ορθή, αλλά παραδειγματικά ακατανόητη.
COLORLESS GREEN IDEAS SLEEP FURIOUSLY
Αγαπητό μου ιστολόγιο,
έχω να σου δηλώσω με αυταρέσκεια ότι το πρωί της Δευτέρας, 14 Ιουλίου 2008, η φράση αυτή, από την αρχή ως το τέλος της, απέκτησε ένα απολύτως λογικό νόημα γιά μένα.
Μπορεί να φταίει που συναντήθηκα μετά από καιρό με τον πιό κακό άνθρωπο που έχω συναντήσει ποτέ στη ζωή μου. Ναι. Αυτό φταίει.
Είδα ξεκάθαρα τις άχρωμες πράσινες ιδέες να κοιμούνται μέσα του οργισμένα. Ψέμματα. Δεν τις είδα. Τις άκουσα.
Ο Θ., στα deck της ζωής μας, έβαλε όπως πάντα την καλύτερη υπόκρουση.
Nick Cave and the Bad Seeds, People ain't no good.
It ain't that in their hearts they're bad
They can comfort you, some even try
They nurse you when you're ill of health
They bury you when you go and die
It ain't that in their hearts they're bad
They'd stick by you if they could
Ah but that's just bullshit
People just ain't no good
Ας εικονογραφήσει το ποστ ένας τοίχος από το Βαρούσι των Τρικάλων. Και εσείς να προσευχηθείτε βαθιά και ειλικρινά να αντέξω, έτσι;
Αν δεν με έπαιρνε κυριολεκτικά από το χέρι ο Θ. δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να ανταποκριθώ σε αυτόν τον Ιούνιο. Με κάθισε στην καρέκλα με το ζόρι και με επέβλεπε προκειμένου να γράψω ό,τι έπρεπε, μου κουβάλησε βιβλία, μου έλυσε τα προβλήματα-προσχήματα, αναγκάστηκα να στρωθώ (με πολλή γκρίνια, μούτρα, μυξοκλάματα). Έτσι μου έρχεται να τον ξαναπαντρευτώ.
Στο μεταξύ, αν δεν το κάνετε ήδη, πρέπει οπωσδήποτε να διαβάζετε άπαξ ημερησίως Πρόβατο. Ο άνθρωπος έχει βάλει το ιστολόγιό του σε άλλη διάσταση, γράφει απίστευτα. Όταν κερδίσω το τζόκερ θα του ανοίξω περιοδικό κι όλοι εσείς εκεί έξω δημοσιό- ή ιδιωτικο-γραφίσκοι θα πρέπει να περάσετε από το γραφείο-κρεβάτι του για να σας δώσει μία στήλη. Με ή χωρίς κουπόνι για σεκσάκοι.
Αγαπημένο blog που διαβάζω συχνά, αλλά δεν έχω στα λινκς, ούτε έχω ποτέ αφήσει σχόλιο (τι να της πω κι εγώ απ'τη ζωή μου), της κορυφαίας στον τομέα της Judith Weingarτen,Zenobia: Empress of the East. Η Weingarten έχει με την Ζηνοβία κόλλημα παρόμοιο με αυτό που έχω έγω με την Ιφιμέδεια. Μόνο που αυτή έχει γράψει κι ένα άπαιχτο βιβλίο.
Εντός ολίγων ημερών ξεκινά το θερινό πρόγραμμα αυτού του μπλογκ, γνωστό και ως 5 έξω-2 μέσα. Οι οιωνοί είναι καλοί για το φετεινό καλοκαίρι, ώστε θα έπρεπε κανονικά να ανησυχούμε. Όμως, όπως λέει ο Καβάφης, οι άνθρωποι είναι τα "βιαστικά κι άπειρα όντα της στιγμής" κι έτσι ανέμελοι σχεδιάζουμε τις αποδράσεις από τις καυτές κατα-πιέσεις που αναμένεται να δεχτούμε.
Εννοείται ότι τα ποστ θα αραιώσουν αλλά δεν θα χαθούν. Σαν τα τελευταία μαλλιά των φαλακρών που έρχονται από το πίσω μέρος του κρανίου στο μπροστινό, υπόμνηση τριχοφυίας (εντάξει αν δεν είναι αυτό ο ορισμένος του γράφω τρίχες, δεν ξέρω τι είναι)
Μια βδομάδα δραπετεύσαμε. Υποτίθεται διακοπές. Περάσαμε το 70% στο κρεβάτι. Έπεσαν οι ρυθμοί. Της καρδιάς, του άγχους, πήραμε βαθιά ανάσα.
Πριν μας ρουφήξει η αυτού απαισιότης η καθημερινότητά μας είχα φροντίσει εντέχνως να την περιγελάσω.
Τη Δευτέρα το βράδυ πήγαμε στη συναυλία της P.J. Harvey. Βαθιά ανάσα κι εκεί.
Θυμήθηκα πώς μπορεί ο ήχος να περάσει μέσα από τα αυτιά σου στο μυαλό σου. Καβάλα σε ένα πιάνο ή μιά ηλεκτρική κιθάρα η φωνή της σέρφαρε μέσα στο κρανίο μας για μιάμιση υπέροχη ώρα.
Ξεχώρισα αυτό το μικρό τραγουδάκι. Nina in ecstasy.
Έχει πλάκα αυτή η εποχή. Νιώθω ότι έχω κάπως υπό έλεγχο την κατάσταση, αλλά κατά βάθος ξέρω καλά ότι η συγκυρία θα μου ρίξει σε λίγο μιά κλωτσιά με τα πισινά της πόδια, σαν ανεξέλεγκτο μουλάρι ένα πράμα. Πάντως συνειδητοποιώ ότι το μόνο πράγμα που δεν έχει η ζωή μου είναι ρουτίνα ή ανία. Είναι καλό αυτό, δεν είναι; Μόλις συνειδητοποίησα ότι όλη η προηγούμενη παράγραφος θυμίζει τόσο πολύ την απαράδεκτη Τίνα Δασκαλαντωνάκη στη Λιφο που αν είχα λίγη τσίπα θα έπρεπε όχι μόνο να την σβήσω αλλά ίσως να πετάξω μαζί και το μπλογκ. Shit. Την αφήνω για να την βλέπω και να μάθω να μην κοροϊδεύω.
Διάβασα κι ευχαριστήθηκα πολύ το τρίτο παδικό βιβλίο του Πέτρου Χατζόπουλου με τις περιπέτειες του Κορνηλίου Κρικ, σκίουρου-ντετέκτιβ, με τίτλο "Το καταραμένο περιδέραιο της Νιαουφερτίτης". Καλύτερο από τα δύο προηγούμενα, με σαφείς αναφορές σε γνωστά κινηματογραφικά, λογοτεχνικά και άλλα κλισέ, πολύ απολαυστικό. Τόσο που ήθελα να ήταν μεγαλύτερο και ασφαλώς το συστήνω ανεπιφύλακτα.
Υπάρχει όμως κι ένα ιδιότυπο υποδόρειο τρόπον τινά μυστήριο που καλύπτει τα τρία βιβλία στη σειρά αυτή του συγγραφέα. Στα δύο προηγούμενα βιβλία κρατήθηκα να μην το γράψω, έλεγα μην είναι και ιδέα μου, αλλά να, πλέον με το τρίτο νομίζω ότι έχω δίκιο και συμβαίνει το εξής.
Ο Χατζόπουλος χρησιμοποιεί για τους ήρωές του αγγλικά ονόματα που για ένα ελληνάκι δεν σημαίνουν τίποτα, αλλά σαφώς έχουν νόημα στα αγγλικά. Π.χ. ο κεντρικός ήρωας-σκίουρος λέγεται Κρηκ (Creek), ο αρχαιολόγος-σαύρα στο τελευταίο βιβλίο Τζόζεφ Μένιτεϊλ (Manytail), κλπ. Περίεργο, αλλά έστω. Ίσως να έχει κι ένα νόημα (για ποιόν όμως; για τα παιδιά;), το ό,τι παραπέμπει στο κλασικό αγγλικό αστυνομικό μυθιστόρημα. Εννοείται ότι χρησιμοποιεί και ονόματα που στέκουν και στις δύο γλώσσες, όπως η Μάρθα, η πυγολαμπίδα-βοηθός του σκίουρου-ντετέκτιβ.
Πλην αυτού όμως, συνειδητοποίησα κάποια στιγμή ότι ο Χατζόπουλος ενσωματώνει στο κείμενο μεταφρασμένες στα ελληνικά ΑΓΓΛΙΚΕΣ εκφράσεις-λογοπαίγινα, όπως το I have cold feet που θυμάμαι τώρα εκ του προχείρου, που δεν έχει ιδιαίτερο νόημα στα ελληνικά, αλλά σαφώς έχει στα αγγλικά. Να μην τα πολυλογούμε, η εντύπωση που έχω εγώ είναι ότι το βιβλίο έχει γραφτεί στα αγγλικά και εν συνεχεία μεταφράστηκε.
Το γεγονός με προβλημάτισε, με βασάνισε και ως άλλος Κορνήλιος (ή μήπως ενοχλητική Μάρθα;) καταλήγω σε δύο λογικά ενδεχόμενα.
1. Αυτή η διαδικασία έγινε στο μυαλό του συγγραφέα αυτομάτως. Διάβασα ότι έχει σπουδάσει σε αμερικάνικο κολλέγιο οπότε ο άνθρωπος γνωρίζει την αγγλικήν απταίστως. Δεν είναι όμως περίεργο για κάποιον, ίσως βασανιστικό, να πρέπει για να γράψει στην μητρική του γλώσσα, να κάνει αυτόματη μετάφραση; Και τότε, επιτέλους, γιατί δεν γράφει κατευθείαν στα αγγλικά;
2. Πράγματι λοιπόν, ίσως να έγραψε εξ αρχής στα αγγλικά και εν συνεχεία ο ίδιος ή άλλος μετέφρασαν τα βιβλία, αλλά σκέφτομαι ότι σε αυτή την περίπτωση τα βιβλία για τυπικούς λόγους θα έπρεπε να κυκλοφορούν στην ελληνική αγορά ως μεταφρασμένα και όχι ως πρωτότυπα έργα. Αν ο συγγραφέας ενδιαφέρεται πρωτίστως για την αγγλόφωνη αγορά ή τέλος πάντων έχει μεγαλύτερη ευχέρεια στην γλώσσα αυτή, νομίζω ότι πάραυτα θα έπρεπε να προωθήσει τα βιβλία του στο εξωτερικό.
Anyway, προβλέπω το ζήτημα να μένει μυστήριο. Ένα μυστήριο αντάξιο του Cornelius Creek.
Είδα πολύ τηλεόραση την προηγούμενη εβδομάδα.
Μου άρεσε πολύ η συνέντευξη της Κικής Δημουλά στην Εύη Κυριακοπούλου. Όλη η συνέντευξη σε συνέχειες εδώ. Μου αρέσουν πολύ οι άνθρωποι με τρελαμένο εγκέφαλο, ανασφάλειες και χιούμορ. Takes one to know one σκέφτομαι και βαυκαλίζομαι (πάλι η Τίνα μέσα μου, σκατά).
Αναρωτιέμαι πότε θα μιλήσουν οι καλεσμένοι του Γεωργουσόπουλου. Σαν να είναι παγιδευμένοι σε έναν άλλο πλανήτη, μέσα σε ένα στούντιο-διαστημικό κελί βασανιστηρίων, από έναν τρελό επιστήμονα που τους απήγαγε για να τους καταδικάσει να τον ακούν αιώνια. Νιώθω οίκτο και αηδία όταν τους βλέπω να δυσανασχετούν, αλλά παρόλα αυτά να συνεχίζουν να κάθονται να τον ακούν, χωρίς να προλαβαίνουν να ψελίσουν παρά ελάχιστα λόγια με χαμηλή φωνή, ίσαμε να πάρει ανάσα ο τύραννος και να συνεχίσει. Και βλέπω μέσα στα μάτια τους την απελπισία, την διάθεση να δραπετεύσουν, να σηκωθούν από την καρέκλα, ναι, μοιάζει τόσο απλό, κι όμως είναι τόσο δύσκολο. Η αξιοπρέπειά σου καθισμένη σε καρέκλα και -το χειρότερο- υπάρχει και το κοινό που θα δει τον εξευτελισμό της.
Οι Ονιράμα είναι ένα συγκρότημα από Αρναούτογλου (κλεμένο αυτό, όχι δικό μου, του Θ.)
Ούτε στο Prison Break δεν γίνονται αυτά (Κ. Σαμαράς)
Ο Κ. Σαμαράς υπήρξε συνεργάτης των διαβόητων ελλήνων κακοποιών αφών Παλαιοκώστα, συγγραφέας του βιβλίου Καταζητείται. Την ατάκα την εκτόξευσε σε σχέση με την απόδραση του ενός αδελφού από τις φυλακές Κορυδαλού με ελικόπτερο.
Όταν είμασταν στο σχολείο μιά από τις τεχνικές που μαθαίναμε για να γράφουμε εκθέσεις ήταν ο κύκλος. Ξεκινούσες με μία ατάκα ή ένα θέμα και φρόντιζες να τελειώσεις με αυτή. Έτσι κι εγώ λοιπόν, σαν καλή μαθήτρια που πάντα ήμουν, τελειώνω εδώ την έκθεση-ποστ με μιά αναφορά σε απόδραση, όπως με απόδραση ξεκίνησα. Λυπάμαι αγαπητοί μου αναγνώστες που αναγκάζομαι να σας το επισημάνω, αλλά είστε δυστυχώς απρόσεκτοι και κάτι τέτοια λογοτεχνικά μου τερτίπια σας ξεφεύγουν. Τις προάλλες έκανα ολόκληρη ακροστιχίδα και ουδείς ενδιαφέρθηκε.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΟΤΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ CHIC'N'SHABBY!!!
UPDATE:
Μόλις είδα ότι ο κος Hulot έχει ανεβάσει ποστ για τη συναυλία της PJ Harvey με τον ίδιο τίτλο με το παρόν. Ορκίζομαι στα 12 ευαγγέλια ότι μόλις το είδα (κάνω και σταυρό με τα δάκτυλα, τον φιλάω, δεν πειράζει που δεν με βλέπετε, με βλέπει ο Θεούλης). Επιβεβαιώθηκα ότι το τραγούδι αυτό ήταν η κορυφαία στιγμή στη συναυλία. Πάω να φάω παγωτό.
Στο κέντρο της πόλης μιά μεσήλικη γυναίκα διασχίζει το δρόμο κρατώντας ένα ροζ γιαπωνέζικο παρασόλι. Ο ήλιος το διαπερνά και τα λουλούδια του ζωντανεύουν.
Ξεκολλάνε από το παρασόλι και ο αέρας τα σηκώνει ψηλά και τα παρασύρει.
Ένα από τα λουλούδια ανεβαίνει τον μεγάλο δρόμο, στέκεται για λίγο πάνω από την αλέα με τα δέντρα κι έπειτα ξαφνικά πέφτει προς τα κάτω και μπαίνει μέσα από το ανοικτό παράθυρο μέσα σε ένα διαμέρισμα. Ξαπλώνει μέσα στις σελίδες ενός βιβλίου ανοικτού.
Θα ξαπλώσουμε να ξεκουραστούμε στο μυαλό των φίλων μας.
Από το ανοικτό παράθυρο φυσάει δροσερός αέρας, οι κουρτίνες κουνιούνται, οι σελίδες γυρίζουν.
Έξω τα υπόλοιπα λουλούδια συνεχίζουν προς τη θάλασσα.
Σκέφτομαι ότι πριν ακόμη φυτέψουν το σπόρο, είχαν δει το δέντρο μεγαλωμένο στο όνειρό τους.
Ένα δέντρο που αρνείται να πεθάνει, δικαιώνει το όνομά του, ζητά και έχει μιά δεύτερη ζωή.
Η είδηση λέει ότι πριν καμιά σαρανταριά χρόνια κατά την ανασκαφή του οχυρού του Ηρώδη του Μέγα στην εμβληματική Masada του Ισραήλ βρέθηκε ένα αγγείο με σπόρους χουρμαδιάς (Phoenix dactylifera). Οι 2000 ετών σπόροι βλάστησαν και το δέντρο μεγάλωσε.
(το εκλαϊκευμένο άρθρο στον Guardian εδώ, η ανακοίνωση στο Science εδώ, παλιότερες αναφορές εδώ)
Η μαμά μου παίρνει στην αρχή κάθε χρόνου ένα μικρό ημερολόγιο τοίχου, από εκείνα με το γκρίζο λεπτό χαρτάκι που έχουν στην οπίσθια όψη ποιήματα, συνταγές ή ανέκδοτα. Από τις μικροχαρές μου ήταν (και είναι ακόμη όταν επιστρέφω στο πατρικό μου) να ξεκολλάω εγώ τα χαρτάκια αυτά και να τα διαβάζω μεγαλόφωνα στα απρόθυμα αυτιά των υπολοίπων. Χτες βρήκα το ημερολόγιο απείραχτο από τις 16 Μαϊου.
Στις 25 Μαϊου το χαρτάκι έγραφε:
Σαν το χρηματιστήριο
έπαιξες τα όνειρά μου
και πέρασες για μετοχή
τη δόλια την καρδιά μου
Έβλεπα σήμερα τον G.W.Bush να κουνάει από την Ιταλία το δάχτυλο στους Ιρανούς και να λέει κάτι ακατάληπτο.
μπλαμπλαμπλα or else μπλαμπλαμπλα
Έτσι παρεμπιπτόντως δυό ζευγάρια παιδικά μάτια που δεν είδαν στη σύντομη ζωή τους παρά την εξαθλίωση έκλεισαν με έναν απολύτως ανελέητο θάνατο. Ποιός τολμάει να επικαλεστεί Θεό;
Αυτή η μαλακισμένη Παρασκευή ας ξορκιστεί με πολλά λουλούδια
Από τότε που είπαμε ότι δεν έχουμε λεφτά για μεγάλα ταξίδια, δεν έχουμε σταματήσει να προγραμματίζουμε μεγάλα ταξίδια.
Να μην ξεχάσω τα εγκαίνια του Νίκου! Ο πιό γενναίος άντρας που έχω γνωρίσει, μαζί με την φίλη του την Πέγκυ, πραγματοποιούν ένα όνειρό τους. Καλή επιτυχία παιδιά!
Υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να ανοίξω το στόμα μου μέσα στο τρένο και να τραγουδήσω με όλη τη δύναμη των πνευμόνων μου Το Κρασάκι του Τσου. Είναι το πιό κολλητικό τραγούδι που έχω ακούσει εδώ και καιρό. Καταραμένο κρασάκι έχεις και δύσκολους στίχους...
Πώς το λένε αυτό που ανοίγεις το στόμα σου για να πεις κάτι και δεν μπορείς να το πεις και λες κάτι άλλο;
Από τα ωραιότερα Ποστ μέσα στο Ποστ του Έντεκα, το χθεσινό, εδώ.
Καμιά φορά σκέφτομαι ότι θα ήθελα να γράφω συνέχεια στο μπλογκ, να γράφω ό,τι μου κατεβαίνει, ό,τι νιώθω, μετά αυτολογοκρίνομαι και μου περνάει.
Ο οργανισμός μου με ανυπακούει από χτες. Δεν κάνει ότι θέλω. Μάλλον χάλασε. Ελπίζω να φτιάξει.
Η ενσυνείδητη λογική έρχεται πολλές φορές σε απόλυτη ασυμφωνία με το ένστικτο αυτοσυντήρησης κι αυτό με εκπλήττει. Είμαι ένα είδος ρομπότ που έχει λάβει βασική εντολή να μην αυτοκαταστραφεί;
Α, όλα είναι πόλεμος τελικά. Η ζωή δηλαδή. Από μόνη της αγώνας, κατ'επέκταση πόλεμος. Ξεκινάς από τον εαυτό σου και συνεχίζεις με τα υπόλοιπα.
Ούτε στην ουτοπική Τζατζουφία δεν μπορέσαμε να απολαύσουμε τη δημοκρατία που τόσο εμπνευσμένα εφάρμοσε ο Δρ. Φλάντζας. Ένας κάποιος Adolph Buchler (τι επιλογή ψευδωνύμου αλήθεια), ηγέτης της εξίσου ουτοπικής Μπουχλερίας, πραγματοποιεί εισβολή στην ειρηνική μας χώρα. Ένας Buchler που θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί ένα (ακόμη;) alter ego του ίδιου του πολυθρύλητου δόκτορος.
Το ξέρω. Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να πολεμήσουμε.
Οι εχθροί μας μάς μοιάζουν, διδάσκει ο Δρ. Φλάντζας. Ίσως είμαστε οι εχθροί μας.
Αντιγράφω τους στίχους από το ομώνυμο τραγούδι το θέμα του οποίου ενέπνευσε τον Θεό Γιάννη Φλωρινιώτη να γράψει ολόκληρο το σενάριο της ταινίας. Σας καλώ να διαβάσετε τους στίχους με το χέρι στην καρδιά και να τους εκτιμήσετε αναλόγως.
Ένα ουίσκι με λίγο πάγο και Coca Cola
Μάλιστα κύριε τι θέλετε άλλο έχουμε από όλα
Εσύ, εσύ τι πίνεις να σε κεράσω; Ξέρω πως θέλεις
Είμαι του Bar κι είν'η δουλειά μου αφού το ξέρεις
Μικρή κοπέλα μου απ'τη ζωή σου κάτι για πες μου
Γιατί τη μέρα έκανες νύχτα σ'αρέσει πες μου;
Ποιό το παράπονο απ' τη ζωή σου κι απ'τους δικούς σου
Μήπως πληγώθηκες από τους φίλους σου ή τους εχθρούς σου;
Όλη τη νύχτα τα ίδια ακούω να με ρωτάνε
Όλοι με θέλουνε με αγαπούνε και με πονάνε
Μα σαν χαράξει και 'ρθει η μέρα όλους τους χάνω
Στραβοκοιτάζουνε, με λεν μπαρόβια και δεν τους κάνω
Μα όταν στο μπαρ όλοι γυρεύουνε κάποια ευκαιρία
Τους το φωνάζω 'είμαι του μπαρ μα είμαι Κυρία'!
Μικρό λουλούδι μου που δεν επρόφτασες για να ανθίσεις
Γιατί στα μπαρ τα όμορφα νιάτα σου θέλεις να ζήσεις
Πες μου τι θέλεις κι ό,τι ζητήσεις θα σου το δώσω
Θέλω απ'τη νύχτα κι απ'το ξενύχτι να σε γλυτώσω
Την πρόταση σου και την συμπόνια σου αυτή την σέβομαι
Όμως λυπάμαι εγώ κανέναν δεν εμπιστεύομαι
Γι'αυτό σταμάτα και εξηγήσεις μην μου ζητήσεις
Ξέρω μπαρόβια πως ήμουν κάποτε θα μου χτυπήσεις
Κι εσύ όπως όλοι ξέρω πως ψάχνετε για μια ευκαιρία
Μα το φωνάζω ήμουν και θα'μαι πάντα κυρία!
Άλλο ένα ουίσκι με λίγο πάγο και Coca Cola
Μάλιστα κύριε εδώ στο μπαρ έχουμε από όλα
Εσένα θέλω, άσε τα μπαρ κι έλα μαζί μου
Άσε με κύριε και μην μπερδεύεσαι με τη ζωή μου
Σας είχα προειδοποιήσει ότι έκαψα τις φλάντζες μου, οπότε αμαρτίαν ουκ έχω.
Ο πολέμαρχος διαχειριστής έκανε όπως αναμενόταν πολλαπλές κινήσεις, σπασμωδικές, πανικού, υβριστικές, έγραψε ειρωνικές ανακοινώσεις, έστειλε επιστολές με απειλές, υπονούμενα και καταπληκτικά ορθογραφικά λάθη. Περνάμε χάρμα. Δεν δέχτηκε την συνέλευση που προτείναμε, δεν θα δεχτούμε την δική του. Θα τα πούμε τον Σπεπτέμβρη με τα σινεμά να του δώσουμε και τα παπούτσια στο χέρι.
(συνέχεια από το προηγούμενο)
Ο Θ. μου ενεχείρισε μόλις ένα σημείωμα. Ισχυρίστηκε ότι είναι διαφημιστικό και ότι του εδόθη εν τω μέσω της οδού. Το κράτησε έτσι χωρίς λόγο και μου το έδωσε έτσι χωρίς λόγο.
μούμπλε, μούμπλε. Σκεψ εντατίκ που λέει κι ο Προβατούκος.
Προσπαθεί να μου πει κάτι; Ίσως. Μήπως το πεπρωμένο μου στέλνει μηνύματα; Πιθανότατα. Μήπως ο δρ. Φλάντζας μου προτείνει θεραπεία; (βλ. σχόλια προηγούμενου ποστ). Χμμμμ.
Το σημείωμα πάντως λέει τα εξής:
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΑΧΜΑΝΤ
Ο Μαραμπού γεννήθηκε με τη γνώση από τον θεό, από την Μαγική Αφρική. Σας βοηθά να λύνετε όλα σας τα προβλήματα, όπως το να φέρνει πίσω τα αγαπημένα σας πρόσωπα.
Ξεματιάζει, διαλύει μαγείες, φέρνει επιτυχία, αγάπη, γάμο, επαγγελματική επιτυχία και παρέχει τα πιό ισχυρά τάλισμαν για προστασία.
Κατόπιν εντατίκ σκεψ καταλήγω σε ένα πολύ ενδιαφέρον συμπέρασμα.
Ο Καθηγητής Αχμάντ διαθέτει εκπληκτικές δυνάμεις, γεγονός που σημαίνει ότι όντως ο Μαραμπού είναι παντοδύναμος και δυνάμει το ίδιο το σημείωμα που έχω στα χέρια μου είναι μαγικό.
Πώς αλλιώς να εξηγήσω ότι ένας άνθρωπος τον 21ο αιώνα μπορεί να παράγει με τρεις μόνον προτάσεις ένα κείμενο που θα μπορούσε ΑΥΤΟΥΣΙΟ να αποτελεί διαφημιστικό του Απολλώνιου του Τυανέως (εντάξει για την ακρίβεια ο Απολλώνιος δεν ήταν από τη μαγική Αφρική ήταν από τα μαγικά Τύανα).
Τι κρίμα που γράφει από κάτω τα τρόλλεϋ που εξυπηρετούν για την μετάβαση στο ιερό του. Χαλάει όλη η μαγεία...
(συνέχεια από το πουθενά, ήτοι ασυνέχεια)
Σκέφτομαι να απευθυνθώ στον Καθηγητή Αχμάντ να κάνει κάτι για το διαχειριστή μας.
Όπως ήδη έχω αναφέρει, αυτό τον καιρό, μεταξύ τυρού και αχλαδίου, οργανώνω μιά νέα Ανταρσία του Μπάουντυ, δηλαδή την Ανταρσία της πολυκατοικίας μας εναντίον του Δυνάστη Διαχειριστή της. Επ' ευκαιρία ιδού ένας κούκλος Μπράντο να θυμηθούμε την ταινία και να εμπνευστούμε από τον στασιαστή.
Παραλίγο να είχαμε την ίδια ημερομηνία με την Ανταρσία αλλά βλέπεις έκανε ελιγμό ο αντίπαλος και αποφασίσαμε να μεταθέσουμε τηνD-Day. Και πάλι όμως θέλουμε να έχουμε την επιλογή της χρονικής στιγμής της τελικής αναμέτρησης, όχι τόσο για το στρατηγικό πλεονέκτημα που συνήθως δίνει κάτι τέτοιο, όσο για ψυχολογικούς λόγους. Πρέπει να καταρρακωθεί το ηθικό αντιπάλου που συνήθως καθόριζε αυτές τις συναντήσεις επιλέγοντας τον τόπο και τον χρόνο.
Από χτες έχω στα χέρια μου (κατόπιν χρονοβόρων συνομιλιών) την οριστική ημερομηνία και την επιλογή του τόπου, αλλά αντιλαμβάνεστε ότι δεν είμαι σε θέση να την ανακοινώσω ούτε σε σας, ποτέ δεν ξέρεις.
Τέλος πάντων με όλα αυτά εμπεδώνω ότι στις μάχες τέτοιου τύπου ελιγμοί και άλλες στρατηγικές επιλογές παίζουν κρίσιμο ρόλο. Εν προκειμένω και προς το παρόν τα φιλικά μου στρατεύματα πραγματοποιούν λεκτικούς αιφνιδιασμούς στο μέτωπο του αντιπάλου προξενώντας σύγχυση. Θέλει και ο ανταρτοπόλεμος τα κόλπα του. Ή μήπως εν προκειμένω θεωρείται αντάρτικο πόλεων; Θα σας γελάσω και δεν το θέλω.
Προσωπικά δεν συμφωνώ απολύτως με αυτή την τακτική. Προτιμώ τον ολοκληρωτικό αιφνιδιασμό σε συνδυασμό με κατά μέτωπο επίθεση, αλλά αφενός αναγνωρίζω την αξία της παρενόχλησης, αφετέρου δεν είμαι σε θέση να ελέγχω εξ ολοκλήρου τους στρατηγούς μου -όλοι τους γενναία παλληκάρια πρώτης γραμμής με ψυχή και τόλμη. Γυναίκες επί το πλείστον -αυτό τα λέει όλα, κανονικές Αμαζόνες που έχουν δει τον πόλεμο αυτόν και ως πόλεμο φύλων και έχουν αρκετό δίκιο εν προκειμένω. Τέλος πάντων, είμαι σίγουρη ότι όχι μόνο δεν θα δειλιάσουν την κρίσιμη ώρα, αλλά ο φόβος μου είναι μήπως θελήσουν μετά την νίκη, σαν άλλοι Αχαιοί, να κάψουν την Τροία και να γονατίσουν τον Πρίαμο. Επειδή δεν πιστεύω στις αγριότητες, αλλά στο να δίνεις την ευκαιρία στον εχθρό να αποχωρήσει αξιοπρεπής (ίσως ως Αινείας, αλλά ας μην ελπίζω σε τόσα), θα προσπαθήσω να ελέγξω την κατάσταση, Θεσσαλή κι εγώ σαν τον Αχιλλέα. Δεν τα κάνουμε εμείς αυτά. Κάνουμε άλλα.
Στο μεταξύ ο αντίπαλος συνεχίζει την τακτική της εξύβρισης και είναι πλέον ή βέβαιον ότι πάει φιρί-φιρί να το φάει το κεφάλι του. Πόσα να προλάβω κι εγώ;
Με νευριάζει που οι πωλητές στο βιβλιοπωλείο της Εστίας έχουν καβαλήσει το καλάμι και έχουν ύφος χιλίων καρδιναλίων. Αν δεν είσαι διάσημος συγγραφεύς της Ψωροκώσταινας, διάσημος ή πολύ διάσημος γενικώς -ή ίσως τακτικός πελάτης;- δεν έχεις ελπίδα να εξυπηρετηθείς με ευγένεια. Πολιτεία και πάλι Πολιτεία...
(ενδόμυχη επιθυμία: να ήμουν σπουδαία συγγραφέας και να τους σνόμπαρα εγώ)
Δεύτερη χρονιά που το Υπουργείο Οικονομικών δεν φρόντισε να μας έρθουν τα έντυπα της φορολογικής δήλωσης στο σπίτι -παρά το γεγονός ότι πέρισυ φρόντισα να διασαφηνίσω την διεύθυνση αλληλογραφίας (που ούτως ή άλλως δεν είχε πρόβλημα!). Ειλικρινά δεν ξέρω τι πρέπει πλέον να κάνω.
(ενδόμυχη επιθυμία: να ήμουν δικομανής αργόσχολος και να έβρισκα μετά από πολλές οχλήσεις τον υπεύθυνο...)
Οδηγοί που οδηγείτε με 80 χιλιόμετρα στη μεσαία λωρίδα στην Εθνική Οδό με όριο στις πινακίδες 120 χιλιόμετρα ΠΙΑΣΤΕ ΔΕΞΙΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! Δημιουργείτε τις περισσότερες προϋποθέσεις πρόκλησης ατυχημάτων διότι εμποδίζετε την ροή της λωρίδας και ωθείτε τον κόσμο σε τελευταίας στιγμής παρακινδυνευμένες προσπεράσεις. Άντε, δεξιά. Με τα φορτηγά. Τρέχουν άλλωστε περισσότερο από εσάς.
(ενδόμυχη επιθυμία: να ήμουν τροχονόμος under cover και να τους σταματούσα και να τους έκοβα... την μεγαλύτερη δυνατή κλήση)
Ο διαχειριστής της πολυκατοικίας μας είναι ένα σούπερ ενοχλητικό ψυχοπαθές άτομο που συμπεριφέρεται στους υπόλοιπους με επιτιμητικό τρόπο, πολύ έντονο ύφος και φωνές. Νιώθουμε σαν να είναι ο κακός σπιτονοικοκύρης κι έχουμε καθυστερήσει τα νοίκια. Στην Κατοχή θα ήταν δοσίλογος. Του ετοιμάζω χωρίς να το γνωρίζει αιφνίδια συνέλευση τύπου η Ανταρσία του Μπάουντυ. Θα νικήσουμε;
(ενδόμυχη επιθυμία: ε, καλά δεν γράφονται κι όλα. Ζούμε σε δύσκολους καιρούς. Θα σας ενημερώσω δια τας εξελίξεις.)
Έχει μιά ησυχία αυτή την ώρα στο σπίτι, τέτοια που την ακούω δυνατά. Και την απολαμβάνω, ιδίως που ξέρω ότι σε λίγες ώρες θα τη χάσω.
Σε λίγο θα έρθουν οι γονείς μου και ο αδελφός μου, αύριο και οι γονείς του Θ., θα έχουμε πόρτες ανοικτές με τις καλές μου τις γειτόνισσες, μέσα, έξω και πλαγίως θορυβώντας. Δεν θα ακούμε τη φωνή μας, θα φωνάζουμε πιό δυνατά να ακουστούμε, δημοτικά στη διαπασών. Φρίκη. Or not.
Αυτό που είπα στην αρχή της εβδομάδας ότι δεν θέλω να κάνω, αυτό θα κάνω. Θα μαζέψω όλη την οικογένεια στο σπίτι να κάνουμε Πάσχα. Με μισή καρδιά. Ή μάλλον αν θέλω να είμαι ακριβής 3/4.
Δεν μ'αρέσει το Πάσχα. Λίγο να με έχει διαβάσει κανείς θα ξέρει πιά ότι έχω ψυχοπαθή έρωτα με τα Χριστούγεννα. Η περίοδος ανάμεσα στα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά είναι ασφαλώς μιά αληθινή γιορτή. Μιά γιορτή χαρούμενη.
Η Μεγάλη Εβδομάδα από την άλλη είναι μιά περίεργη διάβαση. Η καταναγκαστική της θλίψη δεν ταιριάζει με την επίσης καταναγκαστική ενθουσιώδη γιορτή που κορυφώνεται την Κυριακή του Πάσχα. Μια γιορτή θλιμμένη -πώς γίνεται να παίζει κανείς έτσι με τα αισθήματα; Να χωράει σικέ σε μιά εβδομάδα τόσο αντίθετες συναισθηματικές αλλαγές;
Τέλος πάντων, σε κάθε περίπτωση τα έθιμα καλό είναι να τηρούνται. Πρώτη εγώ ενδιαφέρομαι να παρατηρώ την επίδρασή τους στη συμπεριφορά των ανθρώπων, την ασφάλεια που γεννά η κανονικότητα, το αίσθημα του κοινού, του αναγνωρίσιμου, του οικείου, τους αναπόφευκτους δεσμούς.
Κι όπως τα παρατηρώ στους άλλους τα παρατηρώ και στον εαυτό μου. Ας πούμε τη Μεγάλη Πέμπτη το πρωί ξύπνησα με ένα αίσθημα περίεργο. Μιά πρεμούρα να προλάβω να βάψω εγκαίρως αυγά, όπως κάναμε με τη μαμά μου όταν μέναμε μαζί. Τα έβαψα τελικά, με τα φυλλαράκια τους και όλα τα σχετικά.
Χάρισα λοιπόν τα αυγουλάκια μου και είμαι χαρούμενη. Ίσως εκεί κάπου να βρίσκεται το αίσθημα της γιορτής που ψάχνω.
Πιάνουν τα έθιμα. Είναι κόλπα δοκιμασμένα. Και είναι ωραία όταν μέσα από τέτοιες προσχηματικές χειρονομίες, αισθάνεσαι στο τέλος της μέρας ότι έδειξες σε κάποιους ανθρώπους ότι τους εκτιμάς, τους αγαπάς, τους σκέφτεσαι και στενοχωριέσαι όταν λυπούνται.
Πλησιάζει το άγιον ελληνικόν Πάσχα, η γιορτή της αγάπης, και οι συμπατριώτες μας από την Ηλεία δείχνουν με τον καλύτερο τρόπο τα χριστιανικά τους αισθήματα στους αλλόθρησκους μετανάστες υπάνθρωπους που έχουν την τιμή να παροικούν τα τιμημένα χώματα της Ηλείας.
Ελπίζω να μην έχει κανείς φέτος όρεξη για φράουλες.
Καλά θα ήταν να μαθαίναμε κάποτε σ'αυτή τη χώρα την έννοια του μποϊκοτάζ.
Άϊντε, απόγονοι του Αγαμέμνονα και του Μεγαλέξανδρου, πιστοί χριστιανοί με το κεράκι στο χέρι και την καλή κουβέντα στο στόμα, να σας δω...
Θα λείψω μόνον για τρεις μέρες, αλλά θα επιστρέψω.
Για να μην θορυβηθείτε με την απουσία μου σας αφήνω εδώ στο πόδι μου τη θεία φωνή του Νότη Βολανάκη στο επίκαιρο (εν προκειμένω) τραγούδι Επιστρέφω. Όσοι από εσάς το ακούσετε, δώστε παρακαλώ βάση όχι μόνον στην πενιά, αλλά κυρίως στην πρόζα στην αρχή του τραγουδιού και στο αξιοθαύμαστο γεγονός ότι η πρόζα αυτή παράγεται απευθείας από τη σκέψη του καλλιτέχνη: τα χείλη του δεν κουνιούνται (αν δεν είναι αυτό θαύμα, τότε δεν ξέρω τι είναι).
(στη φωτό βλέπετε πόσο του πάνε τα κόκκινα)
