Το μεσημέρι, καθώς κατέβαινα τον Κηφισό, σε ένα σημείο η διαχωριστική νησίδα είχε πάρει φωτιά.
Και μου φάνηκε στην αρχή σούρεαλ να οδηγούμε δίπλα στη φωτιά χωρίς να τρέχει μία.
Και μετά κατάλαβα ότι ήταν απολύτως φυσιολογικό και εντελώς ταιριαστό. Κατά μία έννοια ωραίο.
Είμασταν οι πιό πολλοί καμένοι από χέρι -κι ας μην το ξέραμε.
Κι ο αέρας σκόρπαγε τις στάχτες.
11 σχόλια:
Κλασσική Ελληνική έκφραση μαγκιάς: το πέταγμα της - αναμμένης - γόπας από το παράθυρο, κι όποιον πάρει ο χάρος.
Πιθανότατα ακριβώς αυτό.
Καμένοι απο χέρι, ναι!!
Πόσο πολύ μ αρέσει αυτό ιφιμέδεια... Αυτό που βλέπουμε να δημιουργεί ποιήματα στο μυαλό μας, να φεύγουμε, και να ξαναγυρίζουμε όμως, πιο προσγειωμένοι και πιο χαμογελαστοί.
Μού θύμισες τον Βασίλη: "όλα από χέρι καμένα..."
Σ;)
Η έμνευσή για τον τίτλο ήταν ο στίχος:
"χαμένοι από χέρι, χαμένοι και οι δυό".
"πήραν τα στήθη μου φωτιάααα πυρκαγιάααααα" έπαιζε ο σταθμός;
Φωτιά, φωτιάάά
έλα απόψε να καούμεεεε
άναψε το τσιγάρο δώς μου φωτιά...
Φωτιά στα Σαββατόβραδαααα
να μην ξαναγυρίσουν
αυτοί που ζούνε μοναχοί
να μην ξαναδακρύσουν...
(Lady Angie)
πιάνω φωτιάαααα πιανω φωτια-α-ααα
(αίσχος)
ωραίο ποστ!
:)
Άναψε το τσιγάρο δος μου φωτιά...
:)
Δημοσίευση σχολίου