Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

Ο ρυθμός του κόσμου

Αυτός ο μικρός θεός που μιλά

Ο ποιητής
Αυτός ο αθώος
Αυτός ο μάγος
Ο θαυματοποιός
Ο μυστηριώδης δαμαστής των λέξεων
Που λατρεύει την ομορφιά
Αυτός ο μικρός θεός που μιλά
Και με το λόγο του γίνεται φως

Τάκης Βαρβιτσιώτης




Το πρώτο βιβλίο ποίησης που αγόρασα ήταν το Πούσι του Νίκου Καββαδία. Το αγόρασα σε μιά έκθεση βιβλίου, νομίζω την πρώτη έκθεση που οργανώθηκε στην Αθήνα. Για την ακρίβεια θυμάμαι ότι είχε γίνει στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας στο Φάληρο, σε κάτι περίεργους ημιφωτισμένους διαδρόμους στρωμένους με μοκέτα. Πρέπει να ήμουν στο Γυμνάσιο, πήγαμε στην έκθεση με τη φίλη μου τη Ρένα ένα Σάββατο κι όταν σταθήκαμε στον πάγκο με τις ποιητικές συλλογές του Καββαδία δεν ήξερα ποιά να πρωτοδιαλέξω. 


Στο σπίτι είχαμε μιά ανθολογία ποιημάτων, τρίτομη, παράρτημα της εγκυκλοπαίδειας "Παιδεία". Ήταν διαρθρωμένη χρονολογικά και έφτανε να περιλαμβάνει αρκετούς σύγχρονους ποιητές, που έγιναν και οι πιό αγαπημένοι μου. Την διάβαζα μετά μανίας και τσάκιζα τις σελίδες με τα ποιήματα που μ'άρεσαν για να τα βρίσκω ευκολότερα. Ποτέ δεν μ'άρεσε να τσακίζω τις σελίδες των βιβλίων. Δεν ξέρω τί μανία με είχε πιάσει με τους συγκεκριμένους μικρούς τόμους. Εκ των υστέρων διαπίστωσα ότι η ιδέα ήταν μάλλον κουτή, αφού κατέληγαν οι περισσότερες σελίδες τσακισμένες. Τώρα βέβαια όταν ξαναπιάνω στα χέρια μου εκείνα τα τομίδια, τα τσακίσματα αποκτούν μιά άλλη αξία, σηματοδοτούν εκείνη την περίεργη εποχή. Τέλος πάντων. 

Ο Καββαδίας με τον εύληπτο στίχο του ήταν ο αγαπημένος μου ποιητής στην ανθολογία εκείνη. Εφηβεία βλέπεις. Είχα αποστηθίσει όλα τα ποιήματα του, θυμάμαι όμως πως με συγκινούσαν ιδιαίτερα οι Γάτες των Φορτηγών και ο Νέγρος Θερμαστής από το ΤζιμπουτίΌταν απέκτησα το Πούσι (και σιγά-σιγά και τις άλλες συλλογές του Καββαδία) σε εκείνη την ωραία έκδοση του Κέδρου με το κοκκινωπό χαρτονένιο εξώφυλλο και την προμετωπίδα του Τσαρούχη, δεν καταλάβαινα ότι έτσι ξεκινούσα ένα ωραίο ταξίδι σε ένα είδος λογοτεχνίας που αγάπησα πολύ και ακόμη δεν το έχω χορτάσει. 


Ένας από τους λόγους που ξεκίνησα να φτιάξω αυτό το ιστολόγιο, πριν έξι χρόνια, ήταν γιατί σκεφτόμουν ότι θα μπορούσα επιτέλους όχι μόνο να καταγράφω αλλά και να μοιράζομαι τα ποιήματα που αγαπώ. Πριν το ιστολόγιο, είχα ένα μικρό σημειωματάριο -κι ακόμη το έχω κάπου φυλαγμένο- που αντέγραφα τα ποιήματα που μου άρεσαν. Σιγά-σιγά, πολλά από τα ποιήματα εκείνα τα αντέγραψα εδώ. Σχεδόν όλες οι πρώτες μου αναρτήσεις περιλαμβάνουν ποιήματα. Κι ίσως δεν είναι τυχαίο που μιά από τις δημοφιλέστερες αναρτήσεις της Ιφιμέδειας είναι Το ποίημα που άρεσε στην Καίτη.


Αν έπρεπε να σκεφτώ ποιό είναι το πρώτο ποίημα που μου έκανε εντύπωση, θα έπρεπε μάλλον να ανατρέξω σε κάποιο από τα σχολικά μας Ανθολόγια. Μου έρχεται αίφνης στο νου το Τσιριτρό του Ζαχαρία Παπαντωνίου. Θυμάμαι όμως πιό έντονα ένα άλλο ποίημα, πολύ μελοδραματικό, που το διάβαζα ξανά και ξανά στην αγαπημένη μου Νέα Εγκυκλοπαίδεια του Παιδιού της Αντιγόνης Μεταξά: Ο Βορειάς που τ'αρνάκια παγώνει, του Γεωργίου Ζαλοκώστα. 

Ἦτον νύχτα, εἰς τὴν στέγη ἐβογγοῦσε
Ὁ βορειᾶς, καὶ ψιλὸ ἔπεφτε χιόνι.
Τί μεγάλο κακὸ νὰ ἐμηνοῦσε
Ὁ βορειᾶς ποῦ τ' ἀρνάκια παγώνει;


Ποιήματα σοβαρά δεν έγραψα ποτέ. Στα χρόνια του σχολείου όμως υπήρξα μεγάλο πειραχτήρι και διαπίστωσα ήδη από το δημοτικό την μεγάλη μου ευχέρεια στο να συνθέτω σατιρικούς στίχους -με θέματα εμπνευσμένα από τους συμμαθητές και τη σχολική ζωή φυσικά. Έχω ευχέρεια στην ομοιοκαταληξία, ακόμη και σήμερα που παραλλάσσουμε τραγούδια με τον Θ. όλη την ώρα στο σπίτι, αυθόρμητα κι εύκολα παράγω ομοιοκατάληκτους στίχους με κάποιο στοιχειώδη ειρμό και τους προσαρμόζω σε γνωστές μελωδίες. Θα μπορούσα λοιπόν να γράψω σκωπτικά ποιήματα ή στίχους για επιθεώρηση. Κάτι είναι κι αυτό. 


Μιά από τις χαρές που μου έδωσε τόσα χρόνια η ενασχόληση με το ιστολόγιο αυτό ήταν η δυνατότητα να ασχοληθώ κάπως και με τη μετάφραση ποιημάτων. Μετέφρασα για το ιστολόγιο κάποια λίγα ποιήματα που μου άρεσαν (απλά πράγματα, όπως το πολύ αγαπημένο μου Nous Deux του Eluard) αλλά και ποιήματα στο πλαίσιο μιάς θαυμάσιας πρωτοβουλίας που είχε ο ιστολόγος Cyrus του Gravity and the Wind (που δυστυχώς δεν γράφει πιά), την λεγόμενη Ιστοσυνάντηση Ποιητικής Μετάφρασης. Ο Cyrus οργάνωσε συνολικά πέντε Ιστοσυναντήσεις Ποιητικής Μετάφρασης, στις οποίες έδινε πέντε αγγλόφωνα ποιήματα τα οποία επιχειρούσαμε -όσοι ιστολόγοι θέλαμε- να μεταφράσουμε. Ο ίδιος συγκέντρωνε και δημοσίευε όλες τις μεταφράσεις και εν συνεχεία συζητούσαμε πάνω στις δυσκολίες που είχαμε συναντήσει, τις επιτυχέστερες επιλογές απόδοσης, κλπ. Όποιος θέλει να δει καλύτερα αυτό που περιγράφω, ας κάνει μιά επίσκεψη εδώ


Η αγγλόφωνη ποίηση είναι μιά από τις πολύ μεγάλες μου αγάπες. Από τον Shakespeare (που εκεί στα 20 επιχειρούσα να προσεγγίσω στο πρωτότυπο συχνάζοντας στη δανειστική του Βρετανικού Συμβουλίου) και την Barrett Browning ως την Carol Ann Duffy και τον Tim Burton
Αγαπώ ιδιαίτερα και την ποίηση της Άπω Ανατολής: Κινέζους και Ιάπωνες. Για λόγους προσωπικούς, το πολυτιμότερο βιβλίο που έχω είναι τα 300 Eρωτικά Ποιήματα της Ιζούμι Σικίμπου.

Αγαπώ τον Νερούδα.  

Αγαπώ τα παιδικά ποιήματα και τα nonsense limericks


Εχθές το βράδυ ο Τσαλαπετεινός είχε την ευγένεια να με καλέσει να συμμετέχω στη συλλογική ανάρτηση που ετοίμασε για την σημερινή παγκόσμια ημέρα ποίησης. Έπρεπε να διαλέξω ένα ποίημα αγαπημένο -και δυσκολεύτηκα πολύ στην επιλογή. Σκέφτηκα πολλά αλλά κατέληξα στο εξής: αν έπρεπε οπωσδήποτε να διαλέξω, θα έλεγα ότι ο πιό αγαπημένος  μου ποιητής είναι ο Κ.Π. Καβάφης, αυτός μου ταιριάζει περισσότερο. Τα Άπαντα Ποιητικά από τις εκδόσεις Ύψιλον είναι το βιβλίο ποίησης στο οποίο επανέρχομαι συχνότερα. Ποιό να διαλέξω όμως από όλα τα ποιήματά του; Επέλεξα τελικά τον Δεμένο Ώμο -κυρίως γι'αυτούς τους συγκλονιστικούς στίχους: 

Ξανάδεσα τον ώμο, και στο δέσιμο
αργούσα κάπως· γιατί δεν πονούσε,
και μ' άρεζε να βλέπω το αίμα. Πράγμα
του έρωτός μου το αίμα εκείνο ήταν.



Ποιό είναι το δικό σας αγαπημένο ποίημα;



******
Η ανάρτηση εικονογραφείται με φωτογραφίες του Βέλγου Charles Corbet (1868-1936).





27 σχόλια:

Xilaren είπε...

ευχαριστήθηκα το ποίημα της καίτης, αν και το σωστό είναι ξάναευχαριστήθηκα αφού με σοκ βλεπω πως το πρώτο κόμμεντ ειναι του υποφαινόμενου ραπανακίου (αλτσχάιμερ,πάλι). Ωραία και τα λινκς στον cyrus (δεν είχα ιδέα για το πρότζεκτ) και οι τσακισμένες σελίδες και όλα καλά και όμορφα, μικρή μανούλα, να'σαι καλά, με το καλό να μας μπει η άνοιξη y hasta la vista

Σταυρούλα είπε...

Δεν έχω ένα μόνο ποίημα ή ένα μόνο ποιητή. Αν όμως διάλεγα τον πρώτο που θα μου ΄ρχόταν στο μυαλό θα ταν ο πιο πολυτραγουδισμένος μου, ο Κόλιας. :)

Νομίζω πως το Yara Yara που το αγάπησα τελευταία θα προτιμούσα ( το ΄χω κάνει και ποστ) και μετά τη Φάτα Μοργκάνα .

Παλιά τσάκιζα σελίδες, τώρα βάζω αυτοκόλλητους χρωματιστούς σελιδοδείκτες (μοιάζουν με του άβαταρ εδώ) :)

Υπέροχη η επιλογή :)

Ανώνυμος είπε...

Και κάπως έτσι βλέπω ότι επανερχόμαστε και οι δύο στο ίδιο βιβλίο ποίησης από τις ίδιες εκδόσεις. :)

Diabatissa είπε...

Τώρα η βραδιά,
γλυκιά που φτάνει,
θα μου γλυκάνει
και την καρδιά.

Τ'αστέρια εκεί
θα δω, θα νιώσω
οι άνθρωποι πόσο
είναι κακοί.

Κλαίοντας θα πω:
"Άστρα μου, αστράκια,
τ'άλλα παιδάκια
θα τ'αγαπώ.

Ας με χτυπούν
πάντα κι ακόμα.
Θα'μαι το χώμα
που το πατούν.

Άστρα, καθώς
άστρο και κρίνο,
έτσι θα γίνω
τώρα καλός"

Diabatissa είπε...

Κ.Γ.Καρυωτάκης ασφαλώς.


Να σου ζήσει ο υιός και να είσαι έτσι δυνατή και χαρούμενη σου εύχομαι!

Duffyduck είπε...

Τα φάρμακά σου φέρε Τέχνη της Ποιήσεως,
που κάμνουνε -για λίγο -να μη νιώθεται η πληγή...

lemon είπε...

Μα το τσιριτρί-τσιριτρό, με τη ρόγα το σταφύλι, πού το θυμάσαι; Μου φαίνεται περισσότερο σαν αστείο τώρα πια, παρά σαν ποίημα σε παιδικό βιβλίο!

Δεν είναι μόνο τα ποιήματα-ποιήματα, στο μυαλό μου η ποίηση είναι κάτι ευρύτερο, είναι και μερικοί ξεκάρφωτοι στίχοι, και μερικές λέξεις βαλμένες στη σειρά, είναι και κατι ποστ σαν της ου-μιγκ... Θέλω να πω ότι, ο καθένας μας μαζεύει ποιήματα, λεξούλες σαν μαξιλαράκια και τις αραδιάζει γύρω του για προστασία.
Και τι καλά, πόσο χαίρομαι σήμερα που όλοι μιλάνε για ποιήματα. Σαν να είναι μέρα βροχερή και βγήκαμε, τα σαλιγκάρια, για σουλάτσο.

Δεν έχω πιο αγαπημένο μου ποίημα. Μπερδεύομαι, ζαλίζομαι, είναι τόσα πολλά. Είναι υπέροχα.

Τσαλαπετεινός είπε...

Συγκινητικό ποστ!

Ειδικά το πρώτο μέρος με το τριριτρί τριτρό -το αγαπούσα με πάθος στο δημοτικό- αλλά και το άλλο με το βοριά που τ` αρνάκια παγώνει.

Δεν μπορώ να διαλέξω ένα ποίημα - και μην κοιτάς που αναγκάστηκα να το κάνω με το ρεφενέ. Είναι αρκετά που αγαπώ πολύ κι ανάλογα τη στιγμή, επικρατεί το ένα ή το άλλο.
Αν ρωτούσες πάντως ποιο ποίημα ξέρουμε απ` έξω εκεί θα απαντούσα αμέσως: Το γεφύρι της Άρτας. Με μια επανάληψη ίσως κατάφερνα να πω και το άλλο αγαπημένο: Του νεκρού αδελφού από τις παραλογές.

Ιφιμέδεια είπε...

@Xilaren

Χαίρομαι που σου άρεσε Το ποίημα της Καίτης -μ'αρέσει κι εμένα πολύ.
Όσο υπάρχουν άνθρωποι που με λένε μικρή, δεν χάνω την ελπίδα μου στην ανθρωπότητα.
Επίσης hasta la victoria siempre. Ταιριάζει, non?

Ιφιμέδεια είπε...

@Renata

Τί καλά που αγαπάς κι εσύ τον Καββαδία. Νομίζω ότι αν έμαθα σήμερα κάτι είναι πόσοι πολύ έχουμε μιά ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μας για τα ποιήματά του.
Το Yara Yara το πιστεύεις, δεν το θυμόμουνα, το κοίταξα. Τί ωραίο ποίημα!

Τους σελιδοδείκτες πρόσεχέ τους, αφήνουν κόλλα και με τον καιρό χαλάνε το βιβλίο δυστυχώς :(

Ιφιμέδεια είπε...

@Χαμένο Επεισόδιο

Οι εκλεκτικές μας συγγένειες δεν με εκπλήσσουν πιά :))

Ιφιμέδεια είπε...

@Diabatissa

Αγαπητή μου Διαβάτισσα, καλώς όρισες!
Το ποίημα που αγαπάς το βρίσκω κι εγώ πραγματικά θαυμάσιο.

Σ'ευχαριστώ πολύ που άφησες σχόλιο κι έτσι βρήκα κι εγώ το δικό σου ιστολόγιο. Μου κάνει δε τρομερή εντύπωση ότι περνάμε παρόμοια φάση με τα παιδάκια μας και πιθανολογώ ότι έχουμε γεννήσει την ίδια εποχή (εγώ 9-12). Τί σύμπτωση!

Ιφιμέδεια είπε...

@Duffyduck

Τί ωραίο δίστιχο.
Μα είναι υπέροχος ποιητής!

Ιφιμέδεια είπε...

@lemon

Επειδή είμαι οπτικός τύπος θυμάμαι κάπως θολά και τη σελίδα του ανθολογίου ή του αναγνωστικού που είχε γραμμένο το ποίημα. Περίεργο όντως που το θυμάμαι - αλλά νομίζω φταίει που αρέσει και στη μαμά μου το ποίημα αυτό και ενίοτε χρησιμοποιεί την έκφραση "τσιριτρι-τσιριτρό" για να μιλήσει για κάποιον που είναι αδύναμος ή πολύ αδύνατος.

Ωραίο αυτό που είπες για τα μαξιλαράκια, κι αληθινό. Στις λέξεις γυρεύουμε παρηγορία - γι'αυτο κι έχουμε αγαπηθεί τόσο πολύ μερικοί εδώ μέσα.

Κι εγώ την ευχαριστήθηκα σήμερα την μέρα -έμαθα κι ένα σωρό ποιήματα που δεν γνώριζα :)

Ιφιμέδεια είπε...

@Τσαλαπετεινός

Του Νεκρού Αδελφού: τί συγκλονιστικό ποίημα - καλά που μου το θύμισες να το ξαναδιαβάσω. Πόσο με συγκινεί.


Σωστή η παράμετρος που έθεσες: ποιό ποίημα θυμόμαστε απέξω. Μη γελάσεις, κι εγώ δημοτικό θυμάμαι, ένα που απήγγειλα σε σχολική γιορτή: Της Δέσπως!

Ἀχὸς βαρὺς ἀκούγεται, πολλὰ τουφέκια πέφτουν. Μήνα σὲ γάμο ρίχνονται, μήνα σὲ χαροκόπι;
Μηδέ σὲ γάμο ρίχνονται οὐδὲ σὲ χαροκόπι. Ἡ Δέσπω κάνει πόλεμο μὲ νύφες καὶ μ᾿ ἀγγόνια.
Ἀρβανιτιὰ τὴν πλάκωσε στοῦ Δημουλᾶ τὸν πύργο. «Γιώργαινα, ρίξε τ᾿ ἅρματα, δὲν εἶναι ἐδῶ τὸ Σούλι.
Ἐδῶ εἶσαι σκλάβα τοῦ πασᾶ, σκλάβα τῶν Ἀρβανίτων.» κλπ. κλπ.

Τσαλαπετεινός είπε...

Θυμήθηκα ότι ξέρω κι άλλο απέξω. Είναι τραγούδι -δεν μπόρεσα να το βρω - και δεν είναι πολύ γνωστό.


Ο Νικοτσάρας

Τι έχουν της Ζίχνας τα βουνά
Καημένε Νικοτσάρα μου
και στέκουν βουρκωμένα;
Νικοτσάρα μ` αντρειωμένε.
Μήνα χαλάζι τα χτυπά;
Μήνα βαρύ χειμώνας;
Μήτε χαλάζι τα χτυπά
Μήτε βαρύς χειμώνας
Ο Νικοτσάρας πολεμά
με δυο χιλιάδες Τούρκους
Νικοτσάρα μ` αντρειωμένε




μια παραλλαγή που βρήκα όμως
συνεχίζει έτσι:

Ο Νικοτσάρας πολεμά με του

Ιμπραήμ τ' ασκέρι.

Τρεις μέρες κάνει πόλεμο.

Τρεις μέρες και τρεις νύχτες.

Πάψτε παιδιά μ' τον πόλεμο

πάψτε και τα τουφέκια.

Να κατακάτσ' ο κουρνιαχτός

να μετρηθούν τ' ασκέρια.

Μετριούνται οι Τούρκοι τρεις φορές

και λείπουν τρεις χιλιάδες.

Μετριούνται τα Ελληνόπουλα

και λείπουν τρεις λεβέντες.

7Demons είπε...

..................

Άντε πάλι οι παράλληλες τροχιές που μας αφήνουν άλαλα...

Η πρώτες Ποιητικές συλλογές που αγοράσαμε ήταν το Πούσι και το Μαραμπού-από το βιβλιοπωλείο του Κέδρου όμως,αλλά την ίδια πιθανώς χρονιά με την έκθεση.
Σ΄εκείνη την έκθεση τα 7 έκαναν τη βόλτα τους-ειλικιρνώς όμως δεν θυμόμαστε τι και εαν αγοράσαμε κάτι.


"Αν άφεση δεν είναι η Ποίηση-ψιθύρισε μόνος του-
τότε,από πουθενά μην περιμένουμε έλεος."




Αγαπημένα Ποιήματα: Ισμήνη του Ρίτσου και ο Πόρφυρας του σιορ Διονυσίου- το τελευταίο το έχουμε επιθυμήσει και ως κτέρισμα...

Ανώνυμος είπε...

αγχώθηκα τώρα-ποιό είναι το αγαπημένο μου? είναι σίγουρα δυο τρια λατρεμένα,αλλά όποιο πω,θα αδικήσω τα άλλα...

:)

Ιφιμέδεια είπε...

@Τσαλαπετεινός

Τί ωραίος και ο Νικοτσάρας! Δεν το ήξερα και μοιάζει κάπως και στη Δέσπω :) Μου αρέσει πολύ ο δεκαπεντασύλλαβος των δημοτικών τραγουδιών. Στις μέρες των σατυρικών μου πονημάτων επιδιδόμουν μετά μανίας σε δεκαπεντασύλλαβους στίχους :)

Ιφιμέδεια είπε...

@7demons

Είναι παράξενες οι δικές μας οι τροχιές έτσι όπως συναντιώνται. Νομίζω ότι κάνουμε ένα ταξίδι προς έναν προορισμό που δεν γνωρίζουμε ακόμη. Θα δούμε λοιπόν.

Τον Ρίτσο δεν τον γνωρίζω καλά, το ομολογώ, το ίδιο και ο Σολωμός, με φοβίζει κάπως. Πρέπει να αναθεωρήσω ασφαλώς!

Ιφιμέδεια είπε...

@kihli

αγαπημένη μου, σας κατηγορώ για φυγοπονία! Περιμένω, έστω τους τίτλους!

xxx

Stefanos Max είπε...

Γεια σας
ειμαι μπλογκερ
εχω 2 μπλογκ
στο ενα γραφω για ελληνικα περιοδικα :
http://mag-gr.blogspot.com
και στο αλλο γραφω για ελληνικα μπλογκ :
http://blogo-gr.blogspot.com
Θα ηθελα να ρωτησω αν ενδιαφερεται καποιος-α (ενας ή και περισσοτεροι) για
συνεργασια. Θα πρεπει να διαβαζει σε τακτικη βαση ελληνικα περιοδικα
και μπλογκ και να γραφει γι' αυτα. Οχι ομως απλη αντιγραφη. Τα ποστ απλα
θα αντλουν υλικο, εμπνευση απο τα περιοδικα και τα μπλογκ και θα εχουν
περιληψεις, αποσπασματα, σχολια, φωτογραφιες, τι μας αρεσε και τι οχι
και διαφορα αλλα. Οποιος-α θελει ας μου στειλει e-mail : stefanos_andrul@yahoo.com

7Demons είπε...

Μα,γιατί να αναθεωρήσετε???
Στην Τέχνη,άλλα μας αρέσουν και άλλα όχι-δεν είναι υποχρεωτικό να ακολουθούμε όλοι τις ίδιες διαδρομές(απεναντίας θα λέγαμε ότι πάντα το μεγάλο ενδιαφέρον βρίσκονταν στις τέμνουσες πορείες!)

Τα σέβη μας.

Ιφιμέδεια είπε...

@7demons

Πρέπει να αναθεωρήσω για να γνωρίσω καλύτερα αυτά που προτείνετε και αγαπάτε :)

Lucky είπε...

Γειά σας. Εμένα μ' αρέσει η Πολύμνια του Καριωτάκη, αυτή με το παράξενο φως του έρωτος του. Κι ένα άλλο ποιημα που μου έδειξε πρόσφατα ένας φίλος, του Καββαδία αλλά υπέγραφε ως Βαλχάλας, Πέτρος νομίζω. Το ποίημα λέει για ένα παιδί και κάτι παλιάτσους συντριμένους. "Θα θελα" ή "ήθελα" λεγεταί...μπορει να κάνω και λάθος

Ιφιμέδεια είπε...

Αγαπητέ μου Lucky,

καταρχήν συγγνώμη για την καθυστέρηση να απαντήσω εδώ στο σχόλιό σας.
Χάρηκα πολύ για το σχόλιο αυτό, για δύο λόγους: πρώτον δεν ήξερα κανένα από τα δύο ποιήματα που αναφέρατε και τα έψαξα και μου άρεσαν πάρα πολύ. Και τα δύο εν τω μεταξύ είναι τόσο μή χαρακτηριστικά των δύο ποιητών, έξω από τις μανιέρες τους, υπέροχα ήταν.

Ο άλλος λόγος, πιό σπουδαίος, είναι ότι ανακάλυψα το ιστολόγιό σας. Και μου άρεσε ειλικρινά πάρα πολύ. Λυπάμαι που δεν το είχα ανακαλύψει νωρίτερα, λυπάμαι που δεν γράφετε πιά (μήπως να αναθεωρήσετε;) αλλά χαίρομαι γιατί μόλις ξεκλέψω λίγο περισσότερο χρόνο θα μπορέσω να το διαβάσω όλο και αδημονώ.

Καλή Ανάσταση να έχετε -κι ευχαριστώ.

Lucky είπε...

Να 'σαι καλά, ευχαριστω