Guess what? I'm back...

Καλώς όρισα και καλώς σας βρήκα και με το καλό να μπορέσω να ξαναφύγω.

Πέρασα σούπερ! Το καλό μου αγόρι που ήταν έξτρα καλό και αξιαγάπητο και λατρεμένο μου έκανε όλα τα χατήρια! Και ήταν σε γενικές γραμμές στα κέφια του -εκτός από χτες που ήρθε η ώρα να ετοιμαστούμε για την επιστροφή.

Και η επιστροφή καλή -μόνο έναν έβρισα στην εθνική: τον γνωστό τύπο που μου παίζει τα φώτα στην αριστερή λωρίδα ενώ βλέπει ότι προσπερνάω φορτηγό στη μεσαία που προσπερνάει φορτηγό στην αριστερή... Δε βαριέσαι.

*~*~*~*

Στο υπέροχο χωριό μας -μακριά από τον κανονικό κόσμο- είδαμε ένα σωρό μαγικά πράγματα: χρυσά μανιτάρια, άσπρους γάιδαρους, αυθεντικά cow parades, βροχή και ήλιο και χαλάζι σε μέγεθος στραγαλιού, πονηρούς νυχτόβιους σκαντζόχοιρους, φιλοσοφημένες χελώνες, σαϊνια, καρδερίνες, κουρούνες και άλλα πετεινά, μέχρι και άγριες φράουλες τέτοια εποχή! Θα ανεβάσω καμιά φωτογραφία τις επόμενες μέρες.

*~*~*~*

Και μια μεγάλη αποκάλυψη: εκεί που μου έκανε πέρισυ πρόταση γάμου, φέτος -έτσι ξαφνικά, μέσα στο πυκνό δάσος- ξεφύτρωσε ένα πετρόκτιστο εκκλησάκι. Αλήθεια: σας το ορκίζομαι! Καλός οιωνός, ναι;

*~*~*~*

Πώς καταπίνει κανείς το αίμα 38 παιδιών; Η ζωή συνεχίζεται;

*~*~*~*

Από τα πολύ χαρακτηριστικά της νεοελληνικής καλλιτεχνικής νοοτροπίας -σταχυολογώ από τη συνέντευξη του Αιμίλιου Χειλάκη, ο οποίος ερμηνεύει το ρόλο του Οθέλλου, στη Σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία. Θαυμάστε!

"Δουλέψαμε τον Οθέλλο σαν έναν ενήλικο Ρωμαίο. Είναι ένας 35άρης ώριμος άνδρας, τη στιγμή που δύει η καριέρα του. Και όπως ο Ζιντάν, εκεί που φθάνει στην κορύφωσή του, ρίχνει την κεφαλιά στον άλλο, έτσι και ο Οθέλλος σκοτώνει τη Δυσδαιμόνα" [!!!]

"Έχω καταστήσει τον εαυτό μου χρήσιμο στους σκηνοθέτες, που μπορούν να μου εμπιστευτούν μεγάλους ρόλους. Ανά πάσα στιγμή, πιστεύω, ό,τι μου ζητηθεί μπορώ να το κάνω. Κι αυτό είναι ό,τι ποιό ματαιόδοξο κρύβω μέσα μου"

"Οι Έλληνες καλλιτέχνες είμαστε η Βουλή των Ελλήνων. Εμείς πραγματικά θέτουμε σε θέση μάχης τον πολίτη"

Έχω άδικο που κάτι τέτοιες ώρες θυμάμαι τον αγαπητό μου Γιάννη Φλωρινιώτη και το απίθανα φιλοσοφικό του τραγούδι:

Μεγάλε, είσαι μεγάλος, μεγάλε,

μετά από σένα το χάος,

μετά το χάος πάλι εσύ!

*~*~*~*

Ποιός πάει αύριο στη δουλειά; Ε; Ε;

Αφήνουμε το γάμο και πάμε για πουρνάρια

Αγαπητοί μου φίλοι,

φεύγω. Παίρνω τα βουνά.

V. Van Gogh, Trees and Undergrowth

Αναχωρώ αύριο μεσημεράκι και θα επιστρέψω στις 30 Αυγούστου (διόρθωση: Ιουλίου!, σε μια βδομαδούλα!) Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος.

Αν δεν περάσουμε όλο μας τον καιρό πάνω σ'ένα κρεββάτι ala Yoko Ono και John Lennon, ίσως έχω να σας δείξω φωτογραφίες και να σας πω ιστορίες όταν επιστρέψω. Δεν υπόσχομαι τίποτα. Δεν περιμένω τίποτα. Είμαι ελεύθερη.

************

Θα πάρω μαζί μου να τελειώσω ένα σούπερ βιβλιαράκι του εξυπνότατου Λουκιανού: Προς τον απαίδευτον και πολλά βιβλία ωνούμενον. Πολύ ωραία επιλογή και για δώρο!

Σας αντιγράφω εδώ από τις πρώτες κιόλας φράσεις του αγαπημένου μου Λουκιανού (μετάφραση αρκετά καλή του Νίκου Χάρλα): "Δηλαδή, νομίζεις ότι θα φανεί πώς είσαι "κάποιος" στη μόρφωση αγοράζοντας τα καλύτερα βιβλία. Ωστόσο, αυτό σε μειώνει και κατά κάποιο τρόπο αποδεικνύει πανηγυρικά την αμορφωσιά σου".

Δεν είναι απίθανος; Μακράν η πιό αιχμηρή πένα της Αρχαιότητας!

************

Πριν αναχωρήσω θα σας αφήσω food for thought με λίγα σχόλιά μου για την σημερινή Lifo. Την τσίμπισα το πρωί στην πλατεία και τη διάβασα με χαρά σκανδαλίζοντας τους γέρους στην Εθνική περιμένοντας τη σειρά μου. Παρεμπιπτόντως λατρεύω να σκανδαλίζω γέρους με τα αναγνώσματά μου στις αστικές συγκοινωνίες! Η καλύτερη μου πριν πολλά χρόνια όταν διάβαζα το Γλώσσα και Μαγεία στην Αρχαιότητα και παραλίγο να με κάψουν οι συνεπιβάτες στην πυρά του Σάλεμ.

Επισημαίνω καταρχήν το προφανές: το πολύ ενδιαφέρον άρθρο για τα σημεία που μπορεί να κάνει κανείς υπαίθριο σεξ στην Αθήνα με φοβερή φωτό του Στάβερη -πλην όμως ελλιπέστατο και χωρίς φαντασία (Npl μην κάνεις σχόλιο εδώ σε σκότωσα!). Παραμένει όμως πρωτότυπη ιδέα και γι'αυτό την επαινώ.

Επίσης από τα καλά σημεία η παραίνεση στον Παντελή Θαλασσινό να κουρευτεί (συμφωνώ και επαυξάνω: ας χάσει και κανένα κιλό, δεν βλάπτει), καθώς επίσης και το άρθρο του Δ. Πολιτάκη για την μιζερογκρίνια-με-ολίγη-από-ψυχοπάθεια-δεν-θα-κάτσω-θα-το-πάρω-για-το-σπίτι (ήταν η ιδέα μου ή αναγνώρισα την έμπνευση του άρθρου σε έναν μπλόγγερ; Αν είναι έτσι, όπως έχω γράψει ξανά εδώ, τι καλύτερο από το να γίνεται κανείς μούσα ή μούσος με ή χωρίς μούσι!). Συμφωνώ με την παραίνεση της κυρίας Φωκίδη για επίσκεψη στον Μύλο Ματσόπουλου. Είναι ήδη στο πρόγραμμά μου. Επίσης πολύ καλογραμμένο το ζώδιο των Ιχθύων!

Υπάρχουν και αρνητικά, αλλά βαριέμαι πρωινιάτικα να γκρινιάζω. Άσε που φεύγω για διακοπές δεν ξέρω αν σας το είπα.

************

Απόψε θα πάω πάλι στον οδοντίατρο. Μου πέρασε από το μυαλό μήπως επίτηδες καθυστερεί να τελειώσει την απονεύρωση για να με βλέπει συνέχεια. Μήπως με βλέπει όπως έβλεπε ο Ιώβ τις συμφορές που του έστελνε ο Θεός -aka αναγκαίο κακό; Μήπως είναι μαζοχιστής; Μήπως να τον προτείνω για αγιοποίηση εν ζωή;
Too many questions, too little brain.

************

Αντί άλλου αποχαιρετισμού,

σας αφήνω ένα ματσάκι μη-με-λησμόνει.

Α' Ι.Π.Μ. 2. Η ώρα του Keats

Ήρθε η ώρα για το δεύτερο ποίημα της Α' Ι.Π.Μ. Η ώρα του Keats...

Όσοι πιστοί προσέλθετε... εδώ!

Αυτή τη φορά συνοδεύω τη συμμετοχή μου με μια δική μου μετάφραση τής δικής μου Ωδής σε Δύο Χείλη Κατακόκκινα (βλ. προηγούμενο ποστ εδώ).


Ode to Two Scarlet Lips

Psycopathy. Thy name is Iphimedea.
You came once more. Darkness. Night. Despair.
The end. Meaningless end.
Binding oath, that of Hippocrates.
Red lipstick on my tools.
Like blood. Blood. Memory.
She. In blood.

Αν ήθελε, θα μπορούσα να γίνω η μούσα του

Μόλις γύρισα από τον οδοντίατρο.



Gerrit van Honthorst, The Dentist, 1622

Αν είχε μπλογκ, θα γύριζε σπίτι τρέχοντας να ανεβάσει ένα ποστ να ξεδώσει και να με σχολιάσει ασύστολα στα σχόλια. Τίτλος του ποστ: "Μια (πολύ) δύσκολη μέρα. Ήρθε πάλι η τρελλή".
Αν διάβαζα το μπλογκ θα σχολίαζα κι εγώ, παίρνοντας το μέρος του. Θα ήταν τόσο πετυχημένο ποστ που θα έφτανε τα 670 σχόλια συμπαράστασης.

Αν γράψει ποτέ την αυτοβιογραφία του, θα μου αφιερώσει ένα ολόκληρο κεφάλαιο. Καμιά 20ρια σελίδες πάντως οπωσδήποτε. Ο τίτλος του κεφαλαίου: "Εκείνη που Δοκίμασε την Αντοχή μου". Εναλλακτικός τίτλος: "Εκείνη που με Οδήγησε στον Ψυχίατρο".

Αν γράψει ποτέ θεατρικό έργο, θα είναι τραγωδία με τίτλο "Ιφιμέδεια εν Οδοντιατρείω" και θα του έχω εμπνεύσει την ομώνυμη ηρωίδα. Το έργο θα βραβευθεί από την Ακαδημία Αθηνών και θα παίζεται με μεγάλη επιτυχία -χωρίς διακοπή- για τουλάχιστον 5 σεζόν. Θα το ανεβάσει το Θέατρο Τέχνης. Στο ρόλο του οδοντίατρου ο Άρης Λεμπεσόπουλος. Στο ρόλο της Ιφιμέδειας η Καριοφυλλιά Καραμπέτη (δικό μου είναι το ποστ, ό,τι διανομή θέλω κάνω!)

Αν είναι μέλος ρεμπέτικης κομπανίας θα γράψει ένα πολύ πονεμένο τραγούδι:

Τον Αμανέ του Οδοντογιατρού.

Θέλω να κλείσω το ιατρείο μου
θέλω να σκίσω το πτυχίο μου
δεν την αντέχω άλλο την τρελλή
δεν πληρώνεται η κούραση αυτή

Αμάν, άμααααν


Αν ήταν ποιητής, θα του ενέπνεα την:

Ωδή σε Δυό Χείλη Κατακόκκινα

Ψυχοπάθεια. Τ'όνομα σου είναι Ιφιμέδεια.
Ήρθες πάλι. Σκοτάδι. Νύχτα. Απελπισία.
Το τέλος. Ένας σκοπός χωρίς νόημα.
Όρκος δεσμευτικός εκείνος του Ιπποκράτη.
Κόκκινο κραγιόν στα εργαλεία μου.
Σαν αίμα. Το αίμα. Η μνήμη.
Εκείνη. Στο αίμα.

(Σ.Σ. Για όσους δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τα υψηλά νοήματα:
Στο ποίημα αυτό ο γιατρός διχάζεται ανάμεσα στον δεσμευτικό όρκο του Ιπποκράτη και την επιθυμία του να εξολοθρεύσει την ψυχοπαθή πελάτισσα)


Αν είναι ζωγράφος, απόψε θα ζωγραφίσει κάτι σαν αυτό...

Francisco Goya, Saturn eating his children, 1821-1823

Α' Ι.Π.Μ.

Ξεκίνησε η Α' Ι.Π.Μ.
Όσοι πιστοί προσέλθετε
εδώ!

Μια αληθινή ιστορία

Θέλω να πω μια ιστορία, αληθινή, που έγινε έτσι ξαφνικά, σαν για να δέσει τις δύο προηγούμενες καταχωρίσεις που πέρασαν από αυτό το ιστολόγιο. Κι έτσι ελπίζω στους λίγους έστω αναγνώστες να δωθούν απαντήσεις. Εγώ τις πήρα.

Προχτές το βράδυ ο αδελφός μου γύρισε αργά και με ξύπνησε ταραγμένος.
Είχε να μου διηγηθεί ένα περιστατικό.
Με δύο φίλους και φίλες του είχαν πάει βόλτα στη Βουλιαγμένη. Είχαν παρκάρει σε μιά άκρη του δρόμου με θέα τη θάλασσα, συζητούσαν, άκουγαν μουσική, ρέμβαζαν.

Ξαφνικά αντιλαμβάνονται ότι μέσα σε ένα άλλο πολυτελές αυτοκίνητο ένας άντρας γρονθοκοπά μια γυναίκα. Ταράζονται, προβληματίζονται πώς να αντιδράσουν. Εικοσι δύο χρονών παιδιά. Να ανακατευτούν; Αν έχει όπλο; Να φύγουν; Κάποιος λέει: "Έχουμε και οι τρεις μας αδελφές"...

Κλειδώνουν τις δύο κοπέλες στο δικό τους αυτοκίνητο, κατεβαίνουν και ορμάνε στον "μάγκα" της Μερσεντές. Βγάζουν την κοπέλα από το αυτοκίνητο, εκείνη λιποθυμά. Ο "μάγκας" απολογείται: "Εκείνη με χτύπησε πρώτη!". Του βάζουν τις φωνές για εκφοβισμό, απωθούν την επιθυμία να τον χτυπήσουν, ο αδελφός μου καλεί την Αμεσο Δράση.

Ο "μάγκας" συλλαμβάνεται. "Σας παρακαλώ να μου μιλάτε ευγενικά" απαιτεί.

Emil Nolde, Wildly Dancing Children, 1909


Δεν ξέρω πόσο μεγάλη διαφορά μπορεί κανείς να κάνει στην καθημερινότητά του. Αμφιβάλλω αν μπορεί κανείς μεμονωμένα να αλλάξει την κοινωνία και να την κάνει καλύτερη. Νομίζω όμως ότι μεγαλώνοντας κανείς καλούς ανθρώπους, κάνει κάτι σημαντικό. Εγώ αισθάνθηκα ότι στην πράξη του αδελφού μου δικαιώθηκε η προσπάθειά μας να μεγαλώσουμε έναν σωστό άνθρωπο. Κι αισθάνθηκα πολύ περήφανη. Περισσότερο από το αν είχε πάρει ένα βραβείο, αν είχε πρωτεύσει σε έναν διαγωνισμό, αν είχε κερδίσει ένα μετάλλιο.

Το τέλος της Οδύσσειας;

Στο τέλος της Ιλιάδας ο Πρίαμος μπαίνει κρυφά, με κίνδυνο της ζωής του, στο στρατόπεδο των Αχαιών.
Νύχτα. Φτάνει στη σκηνή του Αχιλλέα και του ζητά τον νεκρό του΄Έκτορα.
Ό,τι κι όπως απέμεινε από την κακοποίησή του.
Πέφτει στα γόνατα και φιλά τα χέρια του φονιά.

"Βάσταξα πίκρες που κανένας άνθρωπος στο κόσμο δεν άντεξε. Ακόμα και το χέρι φίλησα αυτού που σκότωσε το παιδί μου."



Η Αντιγόνη τρελή από το θάνατο του αδελφού της θέλει να τον θάψει πάση θυσία...
Και λέει μάλιστα κάπου

"Αν πέθαινε ο άντρας μου, θα'βρισκα άλλον. Αν έχανα ένα γιό θα'κανα άλλον. Τώρα που πέθαναν η μάνα κι ο πατέρας μου, δεν θα αποκτήσω άλλον αδελφό."

Σε όλα αυτά τα χώματα, στα ποτάμια της Βέροιας, σε αυτή την απέραντη χωματερή, πουθενά δεν θα βρεθεί ένα κομμάτι ύφασμα, ένα κομμάτι να θάψει αυτή η γυναίκα;
Ως πότε θα της αρνούνται κι αυτό ακόμη το δικαίωμα να θάψει το νεκρό της;

Δυό παιδιά για πάντα ασφαλή

John Singer Sargent, Garden Study of the Vickers Children, c. 1884

Αυτό το πιό αγαπημένο μου έργο του Sargent υποτίθεται ότι είναι μια ανολοκλήρωτη μελέτη για μια από τις κατά παραγγελία προσωπογραφικές του συνθέσεις.
'Ομως από την πρώτη στιγμή που το είδα σκέφτηκα ότι το έργο ήταν ήδη απολύτως ολοκληρωμένο και εκείνος, μόλις το κατάλαβε, επίτηδες άφησε κάτω το πινέλο.

Αυτά τα δυό αδέλφια θα είναι για πάντα ασφαλή στον υπερρεαλιστικό κήπο τους.
Θα ποτίζουν κάθε μέρα μαζί τους αιωρούμενους κρίνους και θα παίζουν ευτυχισμένα, για πάντα ξένοιαστα, για πάντα αδέλφια, αυτάρκη κι ελεύθερα.
Ο κήπος θα είναι όλος ο δικός τους κόσμος, δεν θα πληγωθούν, δεν θα μεγαλώσουν, δεν θα γεράσουν, δεν θα πεθάνουν ποτέ. Θα είναι πάντα ασφαλή.

Σε έναν τέτοιο κήπο έχουμε φυλάξει με τον αδελφό μου την αγάπη μας. Και μερικές φορές πηγαίνουμε εκεί μαζί και ποτίζουμε τους αιωρούμενους κρίνους, λουλούδια χωρίς ρίζα, λουλούδια του αέρα. Παρά το γεγονός ότι είμαι δώδεκα χρόνια μεγαλύτερή του, νιώθω πώς είμαστε ακριβώς σαν αυτά τα δυό παιδιά στον πίνακα του Sargent.

Δωροθέα δείξε μου το δρόμο

Νομίζω ότι απαλλάχθηκα.
Δηλαδή τι νομίζω;
Απαλλάχθηκα.
Δηλαδή όχι τελείως.
Σχεδόν.
Σχεδόν απαλλάχθηκα.
Για λίγο απαλλάχθηκα.


Πάντως αισθάνομαι καλά.
Σχεδόν καλά.

Κι εκεί που αισθανόμουν σχεδόν καλά,
σκέφτηκα, τώρα που θα πας;
Που θέλεις να πας;

Δεν ξέρω που θέλω να πάω.
Θα κάτσω λίγο πρώτα να δω.
Και μετά θα δω.
Θα δω τι θα κάνω δηλαδή.

Η Δωροθέα μου είπε να πάω προς τη Δύση.

Καφές με έναν Πρίγκιπα

Σήμερα το μεσημέρι ήπια καφέ με τον Μικρό Πρίγκιπα.


Φορούσε ένα ωραίο καρπουζί T-shirt και καφέ βερμουδάκι. Αλλά το πιό σούπερ πράγμα πάνω του ήταν σίγουρα τα χρυσά μαλλιά του! Αληθινά χρυσά, εκτυφλωτικά λαμπερά, φτιαγμένα από ήλιο!
Του φαίνεται περίεργο που όλοι κοιτάζουν και θαυμάζουν τα μαλλιά του, αλλά πώς να γίνει; Είναι τόσο σπάνια τα αληθινά χρυσά μαλλιά!

Σήμερα μου έλεγε ότι αισθάνεται μοναξιά στον πλανήτη του και σκέπτεται τον Αύγουστο να πάει διακοπές σε ένα μαγικό νησί. Κανονικά, έτσι μικρός που είναι δεν θα έπρεπε να ταξιδεύει μόνος, αλλά η αλήθεια είναι ότι τα πιό πολλά ταξίδια του μόνος τα έχει κάνει κι έτσι έχει αποκτήσει πείρα μεγάλη! Άλλωστε είναι πολύ γενναίος.


Ο Μικρός Πρίγκιπας έχει ένα μυστικό: είναι Μεγάλος Μάγος! Ξέρει ένα σωρό κόλπα κάθε είδους. Να, για παράδειγμα, σήμερα που μιλάγαμε μαζί, μου έδωσε κάποια στιγμή -χωρίς να το καταλάβω!- πολύ κουράγιο! Κι άλλες φορές μου έχει δώσει κέφι, γέλιο και καλές συμβουλές... Είναι καταπληκτικός!

Ο καλός μου Πρίγκιπας είναι πληγωμένος. Πονάει, πότε λίγο, πότε πολύ, και πότε-πότε ξεχνιέται και δεν πονάει τόσο. Τα άσχημα λόγια και οι άσχημες πράξεις έχουν ανοίξει πληγές στην καρδιά του, αλλά είπαμε, εκείνος είναι γενναίος. Συνεχίζει τα ταξίδια του τολμηρός, γιατί αποφάσισε να ζήσει τη ζωή με όρεξη κι έχει ακόμη πολλά να κάνει.

Όποιος τον δει φέτος στο μαγικό νησί και τον αναγνωρίσει από τα χρυσά μαλλιά του, ας του μιλήσει με αγάπη ή ας του κλείσει έστω το μάτι. Αρκεί να μην τον πληγώσει.

Μικρέ Πρίγκιπα, θέλω να πιούμε σύντομα κι άλλο καφεδάκι και να μου κάνεις πάλι τα ωραία μαγικά σου κόλπα!

Γιαγιά γειά...ή Καλοκαίρι στο χωριό

Είδα στον ύπνο μου τη γιαγιά μου.
Αυτήν που πέθανε τον περασμένο Σεπτέμβριο.
Στην πιό περίεργη κηδεία που έχω πάει.
Είχε γέλιο, ανακούφιση κι αμηχανία. Πιό πολύ τα δύο πρώτα.

Η γιαγιά μου όσο ζούσε δεν με χώνευε.
Θυμάμαι ότι όταν πήγαινα να τη δω στο χωριό το καλοκαίρι ήταν η χειρότερή μου αγγαρεία.
Με χαιρετούσε τυπικά και συνέχιζε τις δουλειές της. Καθόμουν αμήχανη σε μια μεριά μέχρι να περάσει λίγο η ώρα και να μπορώ να γυρίσω στο σπίτι χωρίς να κινήσω υποψίες ότι δεν πραγματοποίησα την κοινωνική μου υποχρέωση.
Στο μεταξύ ή που δεν μου μίλαγε καθόλου ή μου έκανε ερωτήσεις του στυλ πόσα λεφτά βγάζει τώρα ο μπαμπάς σου, κτλ. ή μου μίλαγε για την άλλη.

Πριν φύγω μου έδινε ως κέρασμα ένα ευτελές ποσόν -τόσο ευτελές που ντρεπόμουν που ήμουν αναγκασμένη να το πάρω. Ίσως το έκανε ακριβώς γι'αυτό. Γιατί ήξερε ότι δεν έπρεπε να πω όχι και θα το έπαιρνα. Μου έδινε και λίγα αυγά για το σπίτι.

Η άλλη ήταν η μεγάλη αδυναμία της. Η άλλη εγγονή που είχε το όνομά της. Πρώτη μου ξαδέλφη, κόρη του θείου μου. Κάθε φορά που με έβλεπε, αντί να με ρωτάει ή να συζητάμε για μένα, μου έλεγε όλα τα νέα της άλλης, πόσο έξυπνη είναι, πόσο προοδεύει στο σχολείο, πόσο την καμαρώνουν όλοι κλπ. Εννοείται ότι αυτή τσέπωνε όλο το χαρτζιλίκι.

Όταν η άλλη σταμάτησε να "προοδεύει" μετά το σχολείο κι εγώ -πανάθεμά με- συνέχισα, νομίζω τότε ακριβώς άρχισε να με μισεί περισσότερο και να μου το δείχνει. Τότε βέβαια είχα μεγαλώσει πιά κι εγώ και κάτι τέτοια δεν με χαλάγανε πολύ πιά.


Είδα στον ύπνο μου τη γιαγιά μου.
Αυτήν που πέθανε τον περασμένο Σεπτέμβριο.

Δεν την είδα δηλαδή ακριβώς.
Ονειρεύτηκα ότι με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι η άλλη βγήκε πρώτη στο Dream Show και ότι όλοι πρέπει να καμαρώνουμε και ότι αυτή είναι η καλύτερη, πρέπει να την συγχαρώ, κλπ. Θυμάμαι ότι ήθελα να της κλείσω το τηλέφωνο στα μούτρα.

Γιαγιά, αν βρήκες τρόπο να με παίρνεις τηλέφωνα από κει πάνω, μην ξεχνάς ότι ακόμα κι έτσι μπορώ να στο κλείνω. Αν θες να μιλήσεις με κάποιον πάρε την άλλη -αυτή που δεν ήρθε στην κηδεία σου.

Αυστηρώς ακατάλληλον

ΣΗΜΕΡΟΝ

Α' προβολή

ΓΕΝΝΗΜΕΝΗ ΓΙΑ ΚΡΕΒΒΑΤΙ

Έγχρωμον

Η Ελεωνόρ είναι μια νεαρά χωριατοπούλα. Είναι τρελλά ερωτευμένη με τον Μπλού, αλλά εκείνος είναι πολύ δειλός. Βρίσκει διαρκώς δικαιολογίες για ν' αποφεύγει να συναντιώνται χωρίς την παρουσία τρίτων. Και όταν τύχει να βρεθούν καμιά φορά μόνοι, πάλι κάτι θα βρη για να μην της κάνει έρωτα. Η Ελεωνόρ είναι πολύ δυστυχισμένη. Για να ξεχάσει τον πόνο της αποφασίζει να πάει στο Παρίσει [sic] και να...

Το ανωτέρω κείμενο αντέγραψα από το εκπληκτικό πόνημα του Δημήτρη Φύσσα, Αυστηρώς Ακατάλληλον, Προγράμματα Αθηναϊκών Κινηματογράφων SEX, εκδόσεις Δελφίνι.

Από την ίδια πηγή και το παρακάτω που βρίσκω ότι έχει και μια λογοτεχνική αξία καθώς δημιουργεί στον θεατή την προσμονή της παρακολούθησης της ταινίας...

ΣΗΜΕΡΟΝ

ΕΝΑ ΚΟΥΝΕΛΑΚΙ ΓΕΜΑΤΟ ΦΩΤΙΑ

Έγχρωμον

Λίγα Λόγια για την Ταινία

Μια ιστορία κοριτσιών που θέλησαν να χορτάσουν τον έρωτα σε όλη του την έκτασι χωρίς κανένα περιορισμό και φραγμό. Πεντάμορφες νέες με αγαλμάτινα κορμιά, ζητούν την ηδονή, αδιαφορώντας για το μέλλον. Το παρόν είναι η ζωή τους και γι'αυτό ζουν με μόνη τους σκέψη πώς θα παρατείνουν περισσότερο το σήμερα. Μία μεγάλη πραγματικά ταινία που σπάνια βλέπει κανείς στον κινηματογράφο. Θα σας προβληματίση και θα σας βάλη σε χίλες σκέψεις και ερωτηματικά, ενώ παράλληλα θα απολαύσετε τις υπέροχες όσο και ερεθιστικές σκηνές της...

Μάτσι-μούτσι

Ονειροτράγουδο

Έλα ύπνε πάρε το,
σ'ένα κήπο βάλε το.

Αρμπαρόριζα και μέντα
και στη μέση δύο δέντρα:

Ένα δέντρο πράσινο μ'ένα τριαντάφυλλο
κι ένα δέντρο κόκκινο μ'ένα βερικόκοκο.

Έρχεται με το άλογο ο βασιλιάς της Τρίλιζας.
Βάζει το τριαντάφυλλο στο στήθος της βασίλισσας.

Έρχετ'η βασίλισσα Ρόζα Ροζμαρίλιζα.
Προσφέρει το βερίκοκο στο βασιλιά Ερρίκοκο.

Κι αυτός στα δυο το κόβει και το βερικοκόβει,
της δίνει το μισό.

Μοιράζονται ολόψυχα γλυκιά βερικοκόψιχα,
βερίκοκο χρυσό.

Και φιλιούνται μάτσι-μούτσι,
ώσπου βρίσκουν το κουκούτσι.

Η βασίλισσα το κρύβει
σα ρουμπίνι σα ζαφείρι.

Μ'ένα ροδοπέταλο τώρα μυρωμένο
το έχει τυλιγμένο τριανταφυλαγμένο.

Και με χάδια το κοιμίζει,
με φιλιά το νανουρίζει:

Έλα ύπνε πάρε το,
σ'ένα κήπο βάλε το.

Αρμπαρόριζα και μέντα
και στη μέση δύο δέντρα.



Από το βιβλίο Νανουρίσματα, Ονειροτράγουδα και Παρατράγουδα του ποιητή Κρίστιαν Μόργκενστερν ζωγραφισμένα από την Λίζμπεθ Ζβέργκερ.
Την (καταπληκτική) απόδοση των ποιημάτων έκανε η Μαριανίνα Κριεζή και ο Κωστάκης Ι. Κριεζής.

Λόγια του αέρα

Πέρασε η φωτιά,
ήρθε ο αέρας,
φούσκωσε η θάλασσα.

Σήμερα μαζεύτηκαν γύρω μου πάλι τα σκουπίδια, αλλά νομίζω ότι αν κάνω λίγη υπομονή ο αέρας θα τα πάει παρακάτω.

Πόσο δυσκολεύομαι να δεχτώ την κακία των ανθρώπων. Πάντοτε με εκπλήσσουν οι τρόποι που βρίσκει να εκδηλώνεται.
Και είναι τόσο κρίμα η φαντασία να διοχετεύεται σε νέους τρόπους να βλάψεις.

Πρέπει να φυσήξει κι άλλο.
Να καθαρίσει η ατμόσφαιρα.
Να πετάξει η κακία μακριά.

Τουλάχιστον δεν φοβάμαι τόσο πιά.