Πώς έζησε στη μέση του κήπου έναν ολόκληρο χρόνο το κουρελάκι από το φόρεμα της Julia;
Δεν ξέρω. Δεν έχω πιά απαντήσεις.
Δεν ξέρω κάν πόσο αθώος είναι ο Innocencio. Μερικές φορές που τον κοιτάζω σιωπηλός έχω την εντύπωση ότι καταλαβαίνει αυτά που σκέφτομαι. Μερικές φορές νομίζω, ή μάλλον ελπίζω, ότι ένα κομμάτι μου δραπέτευσε εκείνη τη μοιραία νύχτα και μπήκε μέσα του. Για φαντάσου: ελπίζω.
Τρελλαίνομαι. Αλλά το κακό είναι ότι τρελλαίνομαι αργά-αργά. Και δεν γλεντάω καθόλου τη διαδικασία.
Τί έγινε μέσα στον τελευταίο χρόνο; Μάλλον τίποτα. Δεν θυμάμαι τίποτα.
Θυμάμαι μόνο ότι ο Don Daniele έπαψε πιά να κρύβει τον κακό εαυτό του και πλέον με απειλεί ανοιχτά. Τί θλιβερό υποκείμενο! Ένας αληθινά ηλίθιος άνθρωπος. Γι'αυτό είναι τόσο επικίνδυνα κακός. Δεν έχει καταλάβει ότι πέθανα πέρυσι. Νομίζει ότι είμαι ακόμη ζωντανός. Μερικές φορές θέλω να του φωνάξω: μην προσπαθείς άδικα. Με έχεις σκοτώσει ήδη. Νίκησες. Αλλά μ'αρέσει να τον βασανίζω κι εγώ με τη σειρά μου. Να τον αφήνω να νομίζει ότι είμαι ακόμη ζωντανός και πρέπει να κάνει -ξανά- τον κόπο να με σκοτώσει.
Δεν ξέρω. Δεν έχω πιά απαντήσεις.
Δεν ξέρω κάν πόσο αθώος είναι ο Innocencio. Μερικές φορές που τον κοιτάζω σιωπηλός έχω την εντύπωση ότι καταλαβαίνει αυτά που σκέφτομαι. Μερικές φορές νομίζω, ή μάλλον ελπίζω, ότι ένα κομμάτι μου δραπέτευσε εκείνη τη μοιραία νύχτα και μπήκε μέσα του. Για φαντάσου: ελπίζω.
Τρελλαίνομαι. Αλλά το κακό είναι ότι τρελλαίνομαι αργά-αργά. Και δεν γλεντάω καθόλου τη διαδικασία.
Τί έγινε μέσα στον τελευταίο χρόνο; Μάλλον τίποτα. Δεν θυμάμαι τίποτα.
Θυμάμαι μόνο ότι ο Don Daniele έπαψε πιά να κρύβει τον κακό εαυτό του και πλέον με απειλεί ανοιχτά. Τί θλιβερό υποκείμενο! Ένας αληθινά ηλίθιος άνθρωπος. Γι'αυτό είναι τόσο επικίνδυνα κακός. Δεν έχει καταλάβει ότι πέθανα πέρυσι. Νομίζει ότι είμαι ακόμη ζωντανός. Μερικές φορές θέλω να του φωνάξω: μην προσπαθείς άδικα. Με έχεις σκοτώσει ήδη. Νίκησες. Αλλά μ'αρέσει να τον βασανίζω κι εγώ με τη σειρά μου. Να τον αφήνω να νομίζει ότι είμαι ακόμη ζωντανός και πρέπει να κάνει -ξανά- τον κόπο να με σκοτώσει.
Τη νύχτα που έχασα την Julia βρέθηκα με ένα μαχαίρι στα χέρια που έπρεπε να είχα στρέψει στον Don Daniele. Αλλά δεν μπόρεσα.
2 σχόλια:
Εκείνη την ημέρα η Θεότητα ξύπνησε με ένα ελαφρύ πονοκέφαλο και μια ζαλάδα. Κοίταξε έξω από το δωμάτιο της, τους κήπους που είχαν δημιουργήσει οι θνητοί για να την τιμήσουν. Μα ούτε αυτό της έκανε διάθεση. Μόλις το προηγούμενο βράδι, είχε στείλει τελεσίγραφο στον Ποσειδώνα, δηλώνοντας "Τέρμα". Κάτι έπρεπε, λοιπόν, να κάνει για να έχει να ασχολείται, μέχρι να ξεχάσει. Κοίταξε ξανά τον κήπο και σκέφτηκε: "δεν σκαρφίζομαι ένα παραμύθι";
Εβγαλε κάτι ήρωες που είχε από καιρό στο ντουλάπι και όλο να τους πετάξει ήθελε, αλλά όλο κάτι την κρατούσε, και είπε: "Για να δω τα παιδιά, τι έχουν να μου πούνε;"
(Έχω ξεφύγει του θέματος, αλλά δεν μας πειράζει έτσι δεν είναι;)
ο Ιαγουάρος ζει και βασιλεύει.Θα τον δεις να κάθεται στον θρόνο του στο Παλένκε και να κρατά το σκήπτρο του Ήλιου...
Δημοσίευση σχολίου