Ο Ιαγουάρος Μέσα Του - Η γεύση της Donna Julia

Ο Don Basilio είναι ένας αυτοδημιούργητος άνθρωπος.

Η οικογένειά του ανήκε στην λεγόμενη εργατική τάξη της κοινωνίας του Μεξικού. Απλοί άνθρωποι, ούτε πολύ φτωχοί, ούτε πολύ πλούσιοι. Έφυγαν από το Mixcoac στις αρχές της δεκαετίας του '60, νεαρά παιδιά ακόμη, για να δουλέψουν στην πόλη του Μεξικού και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σε καλύτερες συνθήκες από αυτές που μεγάλωσαν οι ίδιοι.

Οι γονείς του τον αγαπούσαν πολύ, τόσο που τον δίδαξαν καλά πώς η αγάπη μόνο έχει σημασία. Στην οικογένειά του όλοι αγαπούσαν όλους και έλυναν σχεδόν μαγικά τα πολλά και σοβαρά προβλήματά τους με την αγάπη. Οι αρρώστιες τους περνούσαν με αγάπη, οι κρίσεις και οι τσακωμοί με αγάπη, τα οικονομικά τους προβλήματα υπομένονταν με αγάπη. Αυτοί οι δύο απλοί άνθρωποι, οι γονείς του, φαίνεται ότι είχαν κάνει εν αγνοία τους τη σημαντικότερη ανακάλυψη του κόσμου.

Μεγαλώνοντας, διαπίστωσαν όλοι ότι ο Basilio είχε έφεση στη μάθηση και όλοι τον ώθησαν να μορφωθεί και να προοδεύσει. Στο σχολείο αγαπούσε τη λογοτεχνία και τη γλώσσα, αλλά είχε πάντα και μία ανεξήγητη προτίμηση στη χημεία. Η ζωή τα έφερε έτσι ώστε τελικά συνδύασε τα ασυνδύαστα στη δουλειά του.

Με κόπο τα κατάφερε και σπούδασε Αγγλική Γλώσσα και Λογοτεχνία στο Universidad Nacional Autonoma de Mexico -ένα από τα παλαιότερα πανεπιστημιακά ιδρύματα του κόσμου. Μασκώτ του πανεπιστημίου ήταν ο ιαγουάρος -ένας οιωνός που τότε δεν μπορούσε να καταλάβει.

Τα χρόνια του πανεπιστημίου ήταν δύσκολα, αλλά τα θυμόταν με αγάπη γιατί σημείωναν την αρχή της πιό δημιουργικής φάσης της ζωής του. Στην εστία κοιμόταν στο παλιό δωμάτιο του Octavio Paz και αστειευόταν στους συμφοιτητές του ότι έτσι κι αυτός δεν θα αποφοιτήσει ποτέ. Το έλεγε χαριτολογώντας αλλά ήταν ένας ακόμη φόβος που προσπαθούσε να ξορκίσει -ευτυχώς τα κατάφερε.

Στην επιστήμη του αποδείχτηκε λαμπρός. Αρίστευε στα μαθήματά του γιατί τα διάβαζε με κέφι. Ήταν ευφυής και ετοιμόλογος: αγαπητός σε λίγους καθηγητές και πολλούς συμφοιτητές του. Εκτός από τα μαθήματα του τμήματός του παρακολουθούσε ως ακροατής Φιλοσοφία, Ιστορία της Τέχνης, ενίοτε και Χημεία: δεν καταλάβαινε πολλά πράγματα, αλλά μπόρεσε να εμπεδώσει και να γοητευτεί από τη μαγική δύναμη αυτής της επιστήμης.

Όταν αποφοίτησε ένιωθε έτοιμος και δυνατός, ορεξάτος. Είχε γνωρίσει πολλούς ανθρώπους, είχε κάνει φίλους και εχθρούς, είχε διαβάσει. Τώρα είχε διάθεση να πράξει κι άλλωστε έπρεπε άμεσα να βρει τρόπο να βιοποριστεί. Εργάστηκε περιστασιακά ως καθηγητής αγγλικής γλώσσας, αλλά σύντομα κατάλαβε ότι η διδασκαλία δεν τον ενδιέφερε καθόλου. Πιό σωστά, δεν την άντεχε καθόλου. Άρχισε να αναζητεί δουλειά σε εφημερίδες, τον ενδιέφερε να γράψει. Βρήκε κάποιες άκρες, δεν μπορούσε όμως να βγάλει εύκολα τα προς το ζην κι έτσι έπιασε δουλειά σε ένα παλιό ποτοποιείο.

Κάποιοι φίλοι και συμφοιτητές, οι περισσότεροι από την ανώτερη τάξη του Μεξικού, φυσικά σοκαρίστηκαν. Τι έκπτωση, έλεγαν... Φταίει η χαμηλή καταγωγή του που τον οδηγεί σε χώρους που αισθάνεται οικείους, έλεγαν.. Άλλος ένας πολλά υποσχόμενος που θα χανόταν. Ίσως είχαν κάποιο δίκιο. Πάντοτε αισθανόταν ανετότερα ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους. Στο ποτοποιείο εργάστηκε από ανάγκη -τι να καταλάβουν αυτοί- αλλά του βγήκε σε καλό.

Εκεί έμαθε τον τρόπο να παράξει μαζικά τη γεύση της Donna Julia.