Εδώ και λίγες μέρες βλέπω τον φίλο μου το Νίκο να τριγυρνά γύρω από το σπίτι του. Δεν μιλάμε, τον βλέπω από μακριά, αλλά είμαι σίγουρη ότι είναι αυτός.
Πέθανε πριν μερικούς μήνες, αλλά η ψυχή του δεν έχει ακόμη ησυχάσει και νιώθω ότι είναι ταραγμένος και στενοχωρημένος.
Δεν έχει το κουράγιο να μπει στο σπίτι του, δεν έχει τρόπο να γυρίσει πίσω, ούτε μπορεί να συνεχίσει το ταξίδι του παρακάτω. Ο πόνος των δικών του τον κρατάει κοντά τους και τον βασανίζει.
Δεν ξέρω τι να κάνω για να τον βοηθήσω. Ελπίζω να μπορέσει να βρει το δρόμο.
24 σχόλια:
να προσευχηθείς να ησυχάσει...
και θα ησυχάσει τότε...
θα τον βρει. Αναπόφευκτα.
@laughing sheep: δεν ξέρω αν βοηθάει προσευχήθηκα πάντως
@pascal: δεν είχα σκεφτεί το "αναπόφευκτον" του πράγματος. thnx.
Ισως αν αναβες κανενα κερακι...
Ειναι λιγο περιεργο το θεμα...
Ιφιμεδεια?
You can see dead people?
Ξερεις τη γνωμη του Night Shyamalan
Ε?:)
@πρέζαtv: είναι όντως. ευχαριστώ για την πρόταση.
@ggl: sometimes my dear ggl. Ευτυχώς δεν είμαι στην κατάσταση του μικρού της ταινίας. Το κυριώτερο δεν με ταράζουν τόσο.
Συνήθισέ τον. Και μην τον φοβάσαι.
Ζουν ανάμεσά μας, εξάλλου.
περιεργο θεμα για να γραψω πρωτη φορα στο μπλογκ σου...
Ισως και να μην θελει να μπει...
Το ξέρω Ντόλλυ. Δεν φοβάμαι. Συνηθίζω σιγά-σιγά.
Καλώς ήρθες Παρείσακτε.
Ίσως.
Εμενα,με ψιλοφοβιζουν για να ειμαι
ειλικρινης..
Μου κάνει εντύπωση που το λες αυτό ειδικά εσύ. Μου φαίνεσαι -ας πούμε-"εξοικειωμένος".
:)
Με τα δικα μου φαντασματα
εχω συνηθισει πια:)Με τ'αληθινα
τα βρισκω σκουρα..
Δεν θα'πρεπε. Έχουν μια συστολή περίεργη και κατά κανόνα καμία διάθεση επικοινωνίας. Έτσι τουλάχιστον τα βλέπω εγώ.:)
Αναλογα το χαρακτηρα που κουβαλαγαν πριν:)
Θ αρχισω ν'άγριευω ομως με τετοια συζητηση
που πιασαμε και αντι σαν αλλος Tweety που βλεπει
κακους Συλβεστρειους Γατουληδες,θα γινω λολιτειος
πακμαν που θ'αρχισει να βλεπει φαντασματα τριγυρω
μου φαινεται:P(καληνυχτα Ιφιμεδεια μου.Παω να κρυφτω
κατω απο τη κουβερτα μου,γιατι δε με βλεπω καλα;)
"Μίλησε" του.
Ξέρουν αυτοί πότε τους σκεφτόμαστε...
Διαφωνούμε.
Κανένας δεν γυρνάει πίσω
Δυστυχώς...
Ή ευτυχώς... "Ποιός πάει για το καλύτερο ο Θεός το ξέρει...", αναφέρεται ότι είπε ο Σωκράτης αποχαιρετώντας τους δικαστές του, μετά την θανατική του καταδίκη. Όσοι έχουν υποφέρει θάνατο οικείου καλό είναι να κρατάνε μέσα τους αυτήν την ερωτηματική, αλλά, πάντως, παρηγορητική σκέψη να καίει σαν φλογίτσα στο καντήλι αυτών που χάσανε...
"Και οποιος θανατο φοβαται,θα τον κουβαλαει στους ωμους."
Το παθαινω και εγω και ευτυχως δεν με τρομαζει.(Τις περισσοτερες φορες.)
Μάλλον του είναι δύσκολο να πει αντίο
kalese ton sto spiti sou kai prospathise na ton psarepsis.
@ggl: Ελπίζω να κοιμήθηκες καλά.. ;)
@Ιούδα: Δεν έχω δυστυχώς τρόπο ουσιαστικής επικοινωνίας.
@7 δαιμόνια: Να και κάτι στο οποίο διαφωνούμε.
@Αστεροειδή: Καλά τα λέτε. Είναι μεγάλη παρηγοριά η σκέψη αυτή.
@archive: Χαίρομαι που δεν είμαι η μόνη.
@Αργυρένια: Έτσι νομίζω κι εγώ -κυρίως επειδή νιώθει ότι δεν θα είναι καλά αυτοί που αφήνει πίσω του.
@wetex: :-/
Δεν είχα σκεφτεί ότι μπορεί να γράφει κανείς για τέτοια θέματα σε ένα μπλογκ... μου φαίνονταν πολύ "προσωπικά", πολύ "κλειστά"
γιατί όχι, όμως;
Συμφωνώ με τον προβληματισμό σου απολύτως ανώνυμε.
Και ακριβώς αυτό συζητούσα με έναν φίλο σήμερα.
Διαπίστωσα με τον καιρό ότι το
μπλογκ μου δίνει τη δυνατότητα να γράψω, να δημοσιοποιήσω σκέψεις μου εντελώς "τρελές" που θα δίσταζα να μοιραστώ εκ του σύνεγγυς. Κι αυτό μου δίνει μια περίεργη ελευθερία που προς το παρόν με ευχαριστεί.
Δημοσίευση σχολίου